Τετάρτη 11 Μάρτη 2015
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
«Εχουμε πόλεμο» για ποιον;

«Η χώρα είναι σε πόλεμο, η κυβέρνηση είναι σε πόλεμο κοινωνικό και ταξικό με τους δανειστές. Βρισκόμαστε σε αντιπαράθεση με τους εταίρους και κάθε μήνας που περνά με σφίξιμο των λουριών και των οβολών μας. Σε αυτόν τον πόλεμο δε θα πάμε σαν χαρούμενοι πρόσκοποι με πρόθεση να συνεχίσουμε τις μνημονιακές πολιτικές», δήλωσε την περασμένη Παρασκευή από το βήμα της Βουλής ο υπουργός Εσωτερικών, Νίκος Βούτσης...

Δεν είναι ο μόνος απ' το κυβερνητικό σχήμα που μιλά για πόλεμο, ασχέτως αν οι απόψεις διίστανται ως προς τον ...χαρακτήρα του, π.χ. ο Π. Καμμένος μίλησε για «εθνικοαπελευθερωτικό» πόλεμο! Είναι άλλωστε πλατύ το προς χειραγώγηση κοινό και υπάρχει ανάγκη για ρητορική πολλών αποχρώσεων, αρκεί να προσφέρει στη συγκυβέρνηση το απαραίτητο άλλοθι για τις επιλογές της και να συνεγείρει λαϊκές δυνάμεις για να της ...συμπαρασταθούν.

Είναι γεγονός ότι ένας «πόλεμος» βρίσκεται σε εξέλιξη και αυτός είναι ένας «πόλεμος» ταξικός. Από τη μια είναι η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και από την άλλη τα μονοπώλια, οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Το αντικείμενο αυτού του πολέμου είναι το πώς θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Σε ποιο όμως στρατόπεδο βρίσκεται η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και για ποιους πολεμάει στα Γιούρογκρουπ, στις Συνόδους Κορυφής, στα διαβούλια της ΕΕ; Μήπως για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα; Τσακώνεται δηλαδή ο Ισπανός πρωθυπουργός με τη Γερμανίδα καγκελάριο ή τον Σουηδό ομόλογό του για το πόσο θα διευρυνθούν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα; Ε, όχι βέβαια.

Μια πλευρά αυτού του πολέμου αφορά στο ποιανού κράτους το κεφάλαιο θα έχει μεγαλύτερο κέρδος από την περιζήτητη ανάκαμψη. «Σκοτώνονται», λοιπόν, για το πώς οι αστικές τάξεις των κρατών τους θα επιμερίσουν κέρδη και ζημιές, για τα μέσα με τα οποία θα επιχειρήσουν να στηρίξουν την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. «Σκοτώνονται» μεταξύ τους, ενώ μαίνεται ο πόλεμος που όλοι μαζί έχουν κηρύξει στους λαούς. Και αυτό είναι κάτι που γνωρίζει αλλά κρύβει επιμελώς ο Ν. Βούτσης, αφού η κήρυξη αυτού του πολέμου βρίσκεται στο «DNA» του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, στις ιδρυτικές πράξεις της ΕΕ και της Ευρωζώνης, όπου δεσμεύεται η κυβέρνησή του.

Αν άλλωστε ήταν αλλιώς η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν θα ορκιζόταν στην ΕΕ και τους κανόνες της, ούτε θα έπινε νερό στο όνομα της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Δεν θα αρνιόταν να καταργήσει τον αντιλαϊκό ιστό που «ύφαναν» οι προηγούμενοι διαχειριστές. Ούτε θα αρνιόταν να συζητήσει για την ανάκτηση απωλειών, για μέτρα κάλυψης των πιεστικών λαϊκών αναγκών. Ούτε θα της αρκούσαν τα μέτρα για το κουκούλωμα της ακραίας φτώχειας, παρεμφερή με όσα εφάρμοζε η προηγούμενη κυβέρνηση, όπως κουπόνια στέγασης και σίτισης.

Τα μονοπώλια και οι λυκοσυμμαχίες τους έχουν κηρύξει τον πόλεμο στους λαούς. Σ' αυτόν τον πόλεμο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πολεμάει στο στρατόπεδο της ντόπιας αστικής τάξης και στα διαλείμματα κονταροχτυπιέται με τις άλλες κυβερνήσεις για το ποια θα αποσπάσει μεγαλύτερο μερίδιο απ' τα «λάφυρα». Αυτή είναι η πραγματικότητα όσο κι αν οι κυβερνητικοί παράγοντες επιχειρούν να την εξωραΐσουν με αταξικές φανφάρες και εθνικοπατριωτικές κορόνες.

Το ζήτημα για την εργατική τάξη και το λαό είναι πότε θα αποφασίσουν να απαντήσουν με το δικό τους «πόλεμο» στον «πόλεμο» που τους έχουν κηρύξει κι όχι να συμπονούν την κυβέρνηση επειδή τα «όπλα» της είναι μικρότερης ισχύος απ' αυτά της γερμανικής ή της γαλλικής. Να θυμούνται ότι σε κάθε περίπτωση είναι «όπλα» που πολεμάνε ενάντια στα συμφέροντά τους.


Β.

Η αξιοπρέπεια των ανέργων είναι ... «τρέλα»!

Τι σκοπεύει να κάνει η νέα συγκυβέρνηση για τους ανέργους; Πέρα απ' όσα έχει ανακοινώσει έως τώρα η αρμόδια αναπληρωτής υπουργός για την ...καταπολέμηση της ανεργίας, απάντηση σ' αυτό το ερώτημα δίνουν και δύο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με παρεμβάσεις τους χτες και προχτές. Η πρώτη αφορά τον υπουργό Εργασίας, Π. Σκουρλέτη. Με έγγραφο προς τη Βουλή, ενημερώνει σχετικά με τις προθέσεις του υπουργείου στα ζητήματα του κατώτατου μισθού, της ανεργίας και των ελαστικών μορφών εργασίας. Σε ό,τι αφορά τους ανέργους, γράφει ανάμεσα σε άλλα:

«Ως προς την πρόσβαση στην αγορά εργασίας ιδιαίτερα σημαντικός είναι ο ρόλος των ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης που πραγματοποιεί ο ΟΑΕΔ για άνεργους (...) Ειδικά για την ενίσχυση της απασχόλησης των νέων (...) η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε τη σύσταση του Συμβουλίου σχετικά με την εφαρμογή του Προγράμματος "Εγγύηση για τη νεολαία". Το συγκεκριμένο πρόγραμμα αποτελεί μια νέα και ρηξικέλευθη πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων, η οποία εξασφαλίζει ότι όλοι οι νέοι κάτω των 26 ετών, που βρίσκονται εκτός συστημάτων εκπαίδευσης, κατάρτισης, αλλά και εκτός αγοράς εργασίας, θα λαμβάνουν μια συγκεκριμένη ποιοτική προσφορά με σκοπό την απομάκρυνσή τους από την κατάσταση ανεργίας εντός τεσσάρων μηνών αφότου εξέρχονται από την επίσημη εκπαίδευση ή καθίστανται άνεργοι. Κάθε προσφορά αποτελεί μέρος ενός συνόλου ad hoc δράσεων που αφορούν σε προώθηση ή επαναπροώθηση στην αγορά εργασίας, σε μαθητεία, πρακτική άσκηση ή σε συνέχιση της εκπαίδευσης».

Ολα όσα περιγράφει ο Π. Σκουρλέτης είναι συνταγές δοκιμασμένες στην ΕΕ και την Ελλάδα. Συνοψίζοντας τα αποτελέσματα των λεγόμενων «ενεργητικών πολιτικών», όποια μορφή κι αν παίρνουν, θα ξεχωρίζαμε τα εξής: Οι εργοδότες, κύρια οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, εξασφαλίζουν φτηνό εργατικό δυναμικό μέσω της μαθητείας ή της επιδοτούμενης εργασίας. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ο άνεργος κάνει μια βραχύχρονη «περαντζάδα» απ' αυτά τα προγράμματα και στη συνέχεια επιστρέφει στην ανεργία. Σε πολλές περιπτώσεις, οι νέοι που συμμετέχουν σε τέτοια προγράμματα παραμένουν απλήρωτοι για μεγάλο διάστημα και με διάφορες προφάσεις. Συνήθως δουλεύουν ως εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης και το χαρτζιλίκι που παίρνουν δεν φτάνει ούτε για τα καθημερινά τους έξοδα. Πόσο μάλλον για να σχεδιάσουν τη ζωή τους, να κάνουν οικογένεια, να βάλουν πιο μακροπρόθεσμους στόχους. Την ίδια ώρα, η ανεργία παραμένει σταθερά «στο ταβάνι».

Αυτή είναι η πραγματικότητα που πρέπει να βαρύνει στη συνείδηση κάθε ανέργου, κύρια των νέων, ακόμα κι αν κάτω από την πίεση της ανεργίας αντιμετωπίζουν ως διέξοδο την απασχόληση για λίγους μήνες μέσα από τα προγράμματα που διαφημίζει ο Σκουρλέτης. Δεν είναι αυτοί που ευθύνονται για το γεγονός ότι είναι άνεργοι και σίγουρα δεν είναι η μοίρα τους να βολοδέρνουν μια ζωή από πρόγραμμα σε πρόγραμμα, μόνο και μόνο για να έχουν οι εργοδότες ακόμα φτηνότερους εργαζόμενους και για να τους «εξαφανίζουν» παροδικά από τις λίστες της ανεργίας. Και επειδή στην ανεργία δεν βρέθηκαν από επιλογή τους, αλλά τους πέταξε εκεί το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που παράγει άναρχα και λειτουργεί μόνο για το κέρδος, έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικούν από την κυβέρνηση μέτρα ουσιαστικής προστασίας για όσο παραμένουν άνεργοι.

Απέναντι σ' αυτές τις διεκδικήσεις, οι προηγούμενες κυβερνήσεις του κεφαλαίου ήταν άτεγκτες. Τι άλλαξε με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ; Απολύτως τίποτα! Το επιβεβαιώνει η παρέμβαση, προχτές το βράδυ, του Ν. Φίλη, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, σε τηλεοπτική εκπομπή. Οταν στριμώχτηκε από τον βουλευτή του ΚΚΕ Γ. Γκιόκα να απαντήσει αν η κυβέρνηση θα ψηφίσει το σχέδιο νόμου του Κόμματος για μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων, ανάμεσα σ' αυτά και η αύξηση του επιδόματος ανεργίας στα 600 ευρώ, ο Ν. Φίλης βγήκε από τα ρούχα του. «Θέλετε επίδομα 600 ευρώ για κάθε άνεργο. Εχουμε 1,5 εκατ. άνεργους, επί 14 (σ.σ. επιδόματα το χρόνο), επί 600, είναι 14 δισ. ευρώ. Τέτοια δεν ψηφίζουμε. Είναι τρέλες!».

Τι είναι «τρέλες», σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ; Να έχει ο άνεργος και η οικογένειά του ένα ελάχιστο εισόδημα, που, μαζί με τα άλλα μέτρα που διεκδικεί το ταξικό κίνημα, θα του επιτρέπει να κουμαντάρει κάπως την καθημερινότητα μέχρι να ξαναβρεί δουλειά. «Τρέλα» είναι, επίσης, για τον ΣΥΡΙΖΑ να καταργηθούν οι μνημονιακοί νόμοι που έριξαν το επίδομα ανεργίας στα Τάρταρα. «Τρέλα» είναι να έχουν όλοι οι άνεργοι το επίδομα και όχι ένας στους δέκα, όπως συμβαίνει σήμερα. Αποδεικνύεται ότι και η νέα συγκυβέρνηση κοστολογεί πολύ φτηνά την «αξιοπρέπεια», την οποία κατά τ' άλλα καμαρώνει ότι ...ενέπνευσε ξανά στο λαό.


Π.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ