Παρασκευή 11 Μάρτη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Καμιά αγωνία για τις αγωνίες τους

Δεν ξέρουμε ποιες επιμέρους αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης εκφράζουν τα διαφορετικά επίπεδα κριτικής που ασκείται στην κυβέρνηση από έντυπα που εκφράζουν αυτόν ή τον άλλον καπιταλιστή. Αυτό που όμως είναι σίγουρο είναι ότι η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης εφαρμόζεται απαρέγκλιτα στην κεντρική κατεύθυνσή της για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Παρά τους παλικαρισμούς για αντίσταση στις αξιώσεις της ΕΕ για τα 50 δισ. από αποκρατικοποιήσεις, η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει σ' αυτό. Το θύμισε ξανά προχτές ο Ολι Ρεν.

Παρά τις εξυπναδούλες του διευθυντή της «Καθημερινής» περί κομματόσκυλων που ελέγχουν το κράτος και άρα εμποδίζουν την εφαρμογή της σωστής πολιτικής, η κυβέρνηση αξιοποιώντας και αυτά τα «κομματόσκυλα» υλοποιεί το ένα μετά το άλλο μέτρα που και την εργατική δύναμη φτηναίνουν περισσότερο και μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης προσπαθούν να ενσωματώσουν στη λογική ότι η ζωή τους εξαρτάται από την μακροημέρευση του συστήματος. Παράδειγμα, τα μέτρα για την ανεργία που από τη μια τσακίζουν εργατικές κατακτήσεις για να υπάρχει περισσότερο διαθέσιμο κρατικό χρήμα για το κεφάλαιο και από την άλλη περνάνε την άποψη ότι με τέτοιες εργασιακές σχέσεις θα πάει μπροστά ο τόπος.

Η κριτική που γίνεται στην κυβέρνηση για επιτάχυνση στην εφαρμογή της δικής της πολιτικής, πασχίζει να πείσει ότι είναι αναγκαιότητα αυτή η πολιτική ως μονόδρομος. Οι αστοί αναλυτές την ώρα που δήθεν αγανακτούν για τις αποκρατικοποιήσεις που καθυστερούν, γνωρίζουν πως χωρίς κρατική ενίσχυση το κεφάλαιο δεν κάνει βήμα. Οι ίδιοι που χειροκροτούν τα μέτρα για την ανεργία γνωρίζουν πως καμιά πολιτική εντός αυτού του συστήματος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ανεργία γιατί αυτή είναι αναγκαία στο σύστημα.

***

Εξίσου με την κάλπικη κριτική, προκαλεί και η κάλπικη αυτοκριτική στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Γάνωσαν τα μυαλά των ανθρώπων με τη στρατηγική της Λισαβόνας για την οποία τώρα διαπιστώνουν ότι απέτυχε. Κι όμως από την εφαρμογή της μειώθηκε η τιμή της εργατικής δύναμης. Από την εφαρμογή της πήγαν οι συντάξεις στα 67. Από την εφαρμογή της εξαθλιώθηκαν μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού.

Αυτό που απέτυχε κι ήταν θέμα νομοτέλειας να συμβεί, είναι το ίδιο το σύστημα που και όρια έχει και αντιφάσεις. Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ανεργία, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να παίρνει τη μεγαλύτερη δυνατή υπεραξία από την εργασία, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να ζήσει και χωρίς την ύπαρξη ζωντανής εργασίας. Θέλει την εργατική δύναμη στην παραγωγή, την θέλει και σε κατάσταση άμεσης εφεδρείας. Το πρόβλημα προκύπτει για μια ομάδα καπιταλιστών όταν μια άλλη ομάδα καπιταλιστών κατορθώσει να επιβάλει πιο σκληρούς όρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και να αυξήσει έτσι την ανταγωνιστικότητά της.

Για να λύσει το σύστημα το δικό του πρόβλημα που είναι η μεγέθυνση του κεφαλαίου, είναι υποχρεωμένο σε όλες εκείνες τις στρατηγικές που κάθε φορά εξαγγέλλονται, εφαρμόζονται για να αλλαχτούν με ακόμα χειρότερες. Η κριτική της Μ. Κοπά στα «Νέα» - για παράδειγμα - αφορά στο γιατί το σύστημα δεν κατάφερε ακόμα να επιβάλει τα 40 χρόνια συνεχούς δουλειάς. Ζητά άλλο μείγμα πολιτικής έτσι που τα συγκεκριμένα κεφάλαια για τα οποία νοιάζεται να μπορούν να αυξάνουν τα κέρδη τους απομυζώντας περισσότερη ζωντανή εργασία.

Αλλά γιατί οι αγωνίες των καπιταλιστών στον μεταξύ τους ανταγωνισμό να γίνονται και αγωνίες των εργατών, όταν πολύ απλά αποδεδειγμένη λύση στο πραγματικό πρόβλημα των εργατών, στην εκμετάλλευσή τους, είναι η ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής;

Με κατηγορηματικό τρόπο το επεσήμανε και προχτές το ΚΚΕ: «την προστασία των ανέργων πρέπει εδώ και τώρα να αναλάβει η οργανωμένη ταξική και λαϊκή συμμαχία. Πάλη κατά της ανεργίας είναι μόνο η πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για τη λαϊκή εξουσία - οικονομία, το μόνο δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού και όχι των μονοπωλίων».

***

Ασχετο: σα να ανακάλυψαν την Αμερική έκαναν χτες μεγάλες αστικές εφημερίδες. Την ώρα που ο κόσμος καίγεται, αρπάχτηκαν από τις κασέτες της παράγκας για να δείξουν τη σαπίλα. Πρόκειται για απόκρυψη της σαπίλας. Η παράγκα της σαπίλας είναι ένα σύμπτωμα. Σάπιο είναι όλο το σύστημα. Αφού τους ενοχλεί η σαπίλα ας ξηλώσουν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Αλλά αυτό είναι δημιούργημα των καπιταλιστών και το χρειάζονται όχι μόνο σαν επιχείρηση αλλά και για ενίσχυση της πολιτικής εξουσίας τους. Οι οργανωμένοι στρατοί στις εξέδρες, το στήσιμο παιχνιδιών, το ξέπλυμα χρήματος είναι μέρος του ίδιου προβλήματος. Που το σημερινό σύστημα δεν θεωρεί πρόβλημα, αντίθετα είναι η λύση του σε άλλα προβλήματα.


ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΤΑ ...ΕΞΑΣΤΗΛΑ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ με τις «κοινωνικές επιχειρήσεις»

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ο Ρεν πιέζει να μειωθεί ταχύτερα το έλλειμμα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Μεταρρυθμιστική κόπωση

ΑΥΡΙΑΝΗ: Βάρεσαν διάλυση στο υπουργείο Οικονομικών

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Προγράμματα ασπιρίνες για την ανεργία

Η ΑΥΓΗ: Μνημόνιο ανεργίας

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Δισκέτες - φωτιά για το ποδόσφαιρο

ΤΑ ΝΕΑ: Οι κασέτες της σαπίλας

ΕΘΝΟΣ: Φάμπρικα διδακτορικών έναντι ...8.000 ευρώ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Η κυβέρνηση νομιμοποιεί τους 300

ΥΠΟ-ΓΡΑΜΜΙΣΕΙΣ
Κάλπικη αυτοκριτική

«Δεν είναι σίγουρο εάν το "Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας", που αυτήν τη στιγμή διαπραγματευόμαστε, έχει σχέση με την ανταγωνιστικότητα. Επίσης, δεν είναι σίγουρο ότι η ΕΕ έχει την ικανότητα να αξιολογεί τις πολιτικές της, όπως επιμελώς απαιτεί από κάθε κράτος - μέλος. Τελικά, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι υπάρχει σήμερα χώρος για μια "στρατηγική" ανάπτυξης. Η στρατηγική της Λισαβόνας, που αρχικά ήταν σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης, κατέληξε σε αποτυχία. Οταν οι Ευρωπαίοι το 2000 υιοθετούσαν το όραμα να οικοδομήσουν σε μία δεκαετία "την πιο ανταγωνιστική και δυναμική οικονομία της γνώσης έως το 2010", υιοθέτησαν επίσης μια σειρά συγκεκριμένων δεικτών αξιολόγησης. Αλλά κανένας από αυτούς τους "δείκτες" δεν ευδοκίμησε. Δεν πετύχαμε να έχουμε εντός της αγοράς εργασίας το 70% του πληθυσμού μεταξύ 20 και 64 ετών. Και η ήττα έχει πολλές διαστάσεις, μεταξύ των οποίων την τάση υποβάθμισης του είδους της εργασίας, που τείνει να γίνεται μερική και επισφαλής, δημιουργώντας μια γενιά εργαζόμενων φτωχών. Ετσι, η φτώχεια αυξήθηκε. Δεν πετύχαμε να αυξήσουμε τις δαπάνες για έρευνα και καινοτομία στο 3% του κοινοτικού προϋπολογισμού. Για την ακρίβεια, την ώρα που η ευρωπαϊκή περιφέρεια παραμένει καθηλωμένη στη μνημονιακή ή προ-μνημονιακή συγκυρία, αυτός ο στόχος θα απομακρύνεται. Ομως, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συνεχίζει να επιχαίρει για τη δημιουργία 18 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας, που υποτίθεται ότι οφείλονται στη στρατηγική της Λισαβόνας, υπολογίζοντας βέβαια μόνο την οκταετία 2000-2008, γεγονός που καταδεικνύει ότι το "μαγείρεμα των αριθμών" δεν αποτελεί μόνο ελληνικό φαινόμενο (η Μαριλένα Κοπά, ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, στο ΕΘΝΟΣ).

Κροκόδειλοι

«Στημένα παιχνίδια, "πιασμένοι" διαιτητές, χρηματισμοί, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, κομπίνες με στοιχήματα διεθνούς κλίμακας, υβρεολόγιο χαμαιτυπείου και μεθοδολογίες υποκόσμου συνθέτουν τον καμβά της πλήρους αποσύνθεσης. (...) Παρά είναι ογκώδεις οι ομολογημένες αμαρτίες τους για να βρεθούν πάλι τιμητές και τροπαιούχοι, σε έναν χώρο που αντί για θέαμα και άμιλλα προσφέρει βία και μπόχα (...) Η Δικαιοσύνη πρέπει να αποδώσει τάχιστα τις ποινικές ευθύνες όπου ανήκουν. Και η Πολιτεία ακόμη γρηγορότερα πρέπει να επιβάλει τις διοικητικές κυρώσεις σε όσους προκαλούν εδώ και χρόνια με τη συμπεριφορά τους. Τα εγκλήματα εις βάρος του αθλήματος δεν μπορεί να μείνουν πάλι χωρίς τιμωρία» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥΣ

Η ΔΕΣΜΕΥΣΗ: «Ουσιώδους σημασίας θεωρεί ότι είναι για την Ελλάδα το πολύ φιλόδοξο πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, που, όπως διευκρινίζει, δεσμεύτηκε να υλοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση - για το ξεπούλημα των "ασημικών", αξίας 50 δισ. ευρώ - μέχρι το 2015, ο αρμόδιος κοινοτικός επίτροπος Ολι Ρεν» (το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: «Πρέπει, όμως, να καταλάβουμε ότι υπάρχουν όρια στην ανοχή, την υπομονή και την καλή θέληση που μπορεί να έχουν οι δανειστές και εταίροι μας (...) Οι ξένοι δεν τρώνε κουτόχορτο (...) βλέπουν ό,τι βλέπουμε κι εμείς: μια κυβέρνηση που έχει μείνει από ανάσα και παραπαίει χωρίς συντονισμό και κουράγια, μια αξιωματική αντιπολίτευση ανέτοιμη παντελώς να κυβερνήσει, συνδικάτα στον κόσμο τους, Mέσα Eνημέρωσης που κάνουν την τρίχα τριχιά κι ένα κρατικό μηχανισμό που, δυστυχώς, σάπισε έπειτα από χρόνια αναξιοκρατίας και ηγεμονίας των κομματόσκυλων (...) Δεν φταίω εγώ ούτε κανείς άλλος αν δεν βλέπουν στον καθρέφτη την παρακμή μας. Σαπίσαμε σιγά σιγά επί 30 χρόνια και δεν νιώθαμε πόσο προχωρούσε η σήψη από τη μια δεκαετία στην άλλη, αλλά ναι, και λυπάμαι που το γράφω, φτάσαμε στον πάτο. Αν θέλουμε να σωθούμε, πρέπει να αλλάξουμε επειγόντως και να πείσουμε τους εαυτούς μας και μετά τους δανειστές μας ότι το εννοούμε» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ: «Η κυβέρνηση (...) ενέκρινε σχέδιο κοινωνικής εργασίας (...) Πρόκειται για δύο νέα προγράμματα (...) τα οποία προβλέπουν: Την πρόσληψη μέσω δήμων, μη κερδοσκοπικών οργανώσεων, Ινστιτούτων Εργασίας (ΓΣΕΕ και ΓΣΕΒΕΕ), μη κυβερνητικών οργανώσεων, 55.000 ανέργων (νέων, ηλικιωμένων, ελεύθερων επαγγελματιών, υποαπασχολούμενων κ.ά.) με συμβάσεις εργασίας 5 μηνών. Το αντικείμενο της εργασίας τους θα είναι έργα συντήρησης ή μικρά κατασκευαστικά έργα δημόσιων υποδομών - αθλητικών υποδομών, έργα αποκατάστασης οικοσυστημάτων και προστασίας, διαχείρισης και ανάδειξης της βιοποικιλότητας (π.χ. καθαρισμός παραλιών), ανάδειξη πολιτιστικής κληρονομιάς, αποκατάσταση και βελτίωση αστικού και περιαστικού περιβάλλοντος (π.χ. φυτεύσεις σε γειτονιές), αποκατάσταση Χώρων Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Αποβλήτων, διαχείριση και προστασία υδάτινων πόρων και δασών, προσωπικές κοινωνικές υπηρεσίες, όπως κατ' οίκον φροντίδα ηλικιωμένων, ΑμΕΑ κ.λπ. Η αμοιβή ορίζεται σε 625 ευρώ το μήνα καθαρά» (το ρεπορτάζ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ