Βέβαια, μ' αυτά που λέει, ο υφυπουργός ομολογεί ότι βασικός όρος για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και συνολικά της οικονομίας, είναι το χαμηλό «κόστος εργασίας», που εγγυάται το κράτος για λογαριασμό της εργοδοσίας με τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου και το σύνολο της αντεργατικής - αντιλαϊκής νομοθεσίας. Χαρακτηρίζει μάλιστα «υψηλό» (!) τον κατώτερο μισθό των 751 ευρώ που ίσχυε μέχρι το 2012 και «χρεώνει» στους εργαζόμενους την καπιταλιστική κρίση, υπονοώντας ότι «φτάσαμε εκεί που φτάσαμε» επειδή οι αμοιβές είχαν ξεφύγει! Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, οι προτάσεις του αναπαράγουν την ίδια λογική, ότι οι μισθοί θα πρέπει να υπηρετούν τις «αντοχές της οικονομίας» και οι εργαζόμενοι να περιορίσουν τις προσδοκίες τους ανάμεσα ...στη μιζέρια και στο τίποτα, κι όχι βέβαια να οργανώνονται και να διεκδικούν κατάργηση της αντεργατικής νομοθεσίας, αύξηση του κατώτερου μισθού και συλλογικές διαπραγματεύσεις για αξιοπρεπείς μισθούς και εργασιακά δικαιώματα. Είτε με ΝΔ, είτε με ΣΥΡΙΖΑ, είτε με ΚΙΝΑΛ, είτε με οποιονδήποτε συνδυασμό τους, ο νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου και όλο το αντεργατικό πλαίσιο ...εξατμίζουν τον κατώτερο μισθό, με την υποαπασχόληση, την ελαστικοποίηση, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Θυμίζουμε άλλωστε ότι από το 2015 έως τις αρχές του 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδωσε ούτε ένα ευρώ αύξηση στον κατώτερο μισθό. Θεωρούσε προφανώς ότι μια πρόωρη ...εκτίναξη του κατώτερου μισθού στα 650 ευρώ - τόσος έγινε τον Φλεβάρη του 2019 - θα «έριχνε έξω» την οικονομία.

«Παθογένειες» και «έλλειψη ανταγωνισμού» βλέπει ο κυβερνητικός Τύπος πίσω από το τεράστιο κύμα ακρίβειας, ειδικά σε ό,τι αφορά την Ενέργεια, ενώ ο «παρτενέρ» ΣΥΡΙΖΑ βλέπει «στρεβλώσεις» και «έλλειψη ρυθμιστικών αρχών». Μιλάμε δηλαδή για κανονικό «πληθωρισμό» εμπαιγμού και κοροϊδίας του λαού. Αλήθεια, για ποια... έλλειψη ανταγωνισμού μιλάνε όλοι αυτοί, που εδώ και 30 χρόνια, με βάση κατευθύνσεις της ΕΕ, έχουν «απελευθερώσει» κάθε τομέα και κλάδο της οικονομίας, από τις Μεταφορές, τις Τηλεπικοινωνίες και φυσικά την Ενέργεια έως την Υγεία, την Παιδεία και την Πρόνοια; Πόσος... ανταγωνισμός ακόμα χρειάζεται, όταν ακόμα και η χονδρεμπορική τιμή του ρεύματος αποτελεί «χρηματιστηριακό προϊόν»; Για ποια «έλλειψη ρυθμιστικών αρχών» μιλάνε, όταν σε όλους αυτούς τους τομείς έχει... βρωμίσει ο τόπος από τέτοιες αρχές και η αποστολή τους δεν είναι άλλη από το να «επαγρυπνούν» για την πορεία της αντιλαϊκής απελευθέρωσης; Ας πουλήσουν λοιπόν αλλού το παραμύθι τους. Ο ανταγωνισμός και η «ανταγωνιστικότητα» των ομίλων, με τη στήριξη του αστικού κράτους απ' όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις, είναι έννοιες αντίθετες με τις λαϊκές ανάγκες. Αυτό επιβεβαιώνεται ξανά τώρα με την ακρίβεια: Το κυνήγι του κέρδους, ο ανταγωνισμός, η εμπορευματοποίηση, το «άνοιγμα» νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο ροκανίζουν από δέκα μεριές το λαϊκό εισόδημα, κάνουν ακόμα πιο απλησίαστα τα βασικά αγαθά και ανοίγουν την ψαλίδα ανάμεσα στις ανάγκες των εργαζομένων και στη σημερινή χαμοζωή.

Οποιος μελετήσει προσεκτικά τις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση στον ΕΦΚΑ, εύκολα καταλαβαίνει ότι αυτές αποτελούν «γέφυρα» για τη λειτουργία του ασφαλιστικού οργανισμού με όρους «αγοράς». Με το νομοσχέδιο που μπαίνει στη Βουλή, θεσπίζονται «μπόνους» και πειθαρχικές ποινές για τους εργαζόμενους, που σε συνδυασμό με την πρόσληψη διευθυντικών στελεχών από την ασφαλιστική αγορά, θα αποτελέσουν «καρότο» και «μαστίγιο» για μεγαλύτερη εντατικοποίηση της δουλειάς, την ώρα που λείπουν χιλιάδες υπάλληλοι από τον Οργανισμό και ο τεχνολογικός εξοπλισμός παραπέμπει σε προηγούμενες δεκαετίες. Με τον τρόπο αυτόν η κυβέρνηση «σπρώχνει» στους εργαζόμενους τις διαχρονικές ευθύνες για το σημερινό χάλι, με τις τεράστιες καθυστερήσεις στην έκδοση των συντάξεων, όταν το κράτος δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, αν ένας εργαζόμενος ή άλλος βιοπαλαιστής καθυστερήσει έστω και μια μέρα τις οφειλές του στην Εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία. Χώρια που ο «εκσυγχρονισμός» του ΕΦΚΑ αξιοποιείται κι ως προκάλυμμα, όχι μόνο για τις χαμηλές συντάξεις που εκδίδει, αλλά και τις αντιδραστικές και επικίνδυνες αλλαγές που προωθούνται στο Ασφαλιστικό, με στόχο την παραπέρα ιδιωτικοποίηση των συντάξεων και τη μετατροπή της σύνταξης - Ασφάλισης σε ατομική υπόθεση.