Πέμπτη 11 Φλεβάρη 2021
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ
Αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή και επικίνδυνη πολιτική της ιδιωτικοποίησης

Copyright 2017 The Associated

Η διάλυση της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ) αποσκοπεί στην ιδιωτικοποίηση όσων αεροδρομίων δεν έχουν εκχωρηθεί ακόμα σε ιδιώτες, και κυρίως της αεροναυτιλίας, που περιλαμβάνει και τον έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας. Η παροχή υπηρεσιών αεροναυτιλίας είναι μια πολύ επικερδής δραστηριότητα για τους ιδιώτες, ενώ έχει και γεωστρατηγική σημασία. Η εκχώρησή της σε ιδιώτες, σε συνθήκες βαθιάς εμπλοκής της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους για την ασφάλεια του λαού.

Το προηγούμενο διάστημα, οι εργαζόμενοι στην ΥΠΑ πραγματοποιήσαμε απεργιακές κινητοποιήσεις, διεκδικώντας να μην ψηφιστεί το νομοσχέδιο για τη σύσταση της Αρχής Πολιτικής Αεροπορίας, το οποίο αποτελεί ένα ακόμα βήμα προς την πλήρη ιδιωτικοποίηση, και απαιτώντας δεδουλευμένα που είχαν σταματήσει να καταβάλλονται από τότε που δημοσιοποιήθηκε το νομοσχέδιο.

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις του Οκτώβρη - Νοέμβρη 2020 θορύβησαν την κυβέρνηση και τις εταιρείες, που αναγκάστηκαν να τροποποιήσουν δρομολόγια και να ακυρώσουν πτήσεις, με αποκορύφωμα την 24ωρη πανελλαδική απεργία στις 15/10.

Η κυβέρνηση αντέδρασε όπως πάντα. Προσέφυγε στα δικαστήρια, για να βγουν οι απεργίες παράνομες. Μέσα στο lockdown, δικαστικοί πληρεξούσιοι του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους πηγαινοέρχονταν στα δικαστήρια, δικαστές ξενυχτούσαν για να προλάβουν να βγάλουν τις αποφάσεις, δικαστικοί επιμελητές έτρεχαν για να προλάβουν να τις επιδώσουν. Στις 26/11, μέρα 24ωρης πανελλαδικής απεργίας, η κυβέρνηση έφερε και ψήφισε το νομοσχέδιο στη Bουλή. Οι εργαζόμενοι όμως καταφέραμε να εκδηλώσουμε την αντίθεσή μας, που αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον, και να πετύχουμε την καταβολή μέρους των δεδουλευμένων.

Την ίδια ώρα, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στην ΥΠΑ (συνδικαλιστές που πρόσκεινται σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ και οι «ανεξάρτητες» μεταλλάξεις τους) άργησαν αδικαιολόγητα να προκηρύξουν απεργιακές κινητοποιήσεις. Ειδικά οι δυνάμεις της πλειοψηφίας του ΔΣ της Ενωσης Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας Ελλάδας (ΕΕΕΚΕ), που πάντα προωθούσαν την ιδιωτικοποίηση και τη δημιουργία «ανεξάρτητου» παρόχου υπηρεσιών αεροναυτιλίας, ανέβαλλαν από βδομάδα σε βδομάδα την απόφαση για κινητοποιήσεις. Πρωτοστάτησαν στην προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλει ηλεκτρονικές ψηφοφορίες στα σωματεία, διενεργώντας ηλεκτρονική Γενική Συνέλευση και ψηφοφορία για την ανάδειξη αναπληρωτών τριών παραιτηθέντων μελών του ΔΣ. Με τους τρεις νέους «ηλεκτρονικούς» εκπροσώπους στη σύνθεση του ΔΣ, δέχτηκαν μειώσεις στις αποδοχές και τη μετατροπή της ΥΠΑ σε ΝΠΔΔ, αρκεί να περιλαμβάνει μόνο την αεροναυτιλία. «Χαιρετίζουν» την πολιτική της ΕΕ, τον νέο Ευρωπαϊκό Κανονισμό για τον «Ενιαίο Ευρωπαϊκό Ουρανό»... αποχαιρετούν τον δημόσιο χαρακτήρα της ΥΠΑ. Προπαγανδίζουν τα μπόνους που υπόσχεται η κυβέρνηση για να εξαγοράσει τους εργαζόμενους, για να δεχτούν την ιδιωτικοποίηση, σε βάρος και της ασφάλειας των πτήσεων. Και όσο το μπόνους δεν έρχεται, αντί να συμμετέχουν στον αγώνα για μαζικό και δωρεάν εμβολιασμό για όλο το λαό, εμφανίζονται εκπρόσωποι εργαζομένων που υπόσχονται ότι θα μεσολαβήσουν για «κατά προτεραιότητα» εμβολιασμό, με σκοπό να εξασφαλίσουν τη συναίνεση των εργαζομένων στα σχέδιά τους. Η προτεραιότητα στον εμβολιασμό πρέπει να δίνεται βέβαια με αντικειμενικά και επιστημονικά κριτήρια.

Διαχρονικό έργο των κυβερνήσεων η ιδιωτικοποίηση

Η ιδιωτικοποίηση των αερομεταφορών έχει προχωρήσει πάρα πολύ και στην Ελλάδα.

Η «Ολυμπιακή», με παρέμβαση της ΕΕ, οδηγήθηκε στην ιδιωτικοποίηση, με αποτέλεσμα σήμερα τα περισσότερα δρομολόγια να εκτελούνται από την «Aegean», που πρόσφατα ενισχύθηκε από το κράτος με 120 εκατομμύρια ευρώ, την ίδια ώρα που απολύει προσωπικό. Η επίγεια εξυπηρέτηση (check-in, φόρτωση και εκφόρτωση αποσκευών κ.λπ.) έχει επίσης ιδιωτικοποιηθεί εδώ και καιρό, με σημαντικές επιπτώσεις στους εργαζόμενους, οι οποίοι δουλεύουν με μηνιαίες συμβάσεις και μισθούς πείνας. Ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών λειτουργεί ως εταιρεία, ενώ επί ΣΥΡΙΖΑ τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια εκχωρήθηκαν στη «Fraport».

Η ΥΠΑ ήταν δημόσια υπηρεσία επιφορτισμένη με τη διαχείριση των αεροδρομίων, την παροχή υπηρεσιών αεροναυτιλίας, την άσκηση ελέγχου στις εταιρείες αερομεταφορών και επίγειας εξυπηρέτησης. Από το ξεκίνημα της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης μέχρι τώρα, η διαχείριση ενός μεγάλου μέρους αεροδρομίων, τα οποία έχουν περάσει στους ιδιώτες («Ελ. Βενιζέλος» και τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια), αφαιρέθηκε από την ΥΠΑ και παραδόθηκε στις ιδιωτικές εταιρείες.

Στην ΥΠΑ απέμεινε η διαχείριση ορισμένων περιφερειακών αεροδρομίων που δεν έχουν ακόμα ιδιωτικοποιηθεί. Επίσης, στην ΥΠΑ έχει παραμείνει και μένει να ιδιωτικοποιηθεί η παροχή υπηρεσιών αεροναυτιλίας. Δηλαδή ο έλεγχος εναέριας κυκλοφορίας, που είναι υπηρεσία αρμόδια να αποτρέπει τις συγκρούσεις των αεροσκαφών, η παροχή βοήθειας σε αεροσκάφη που βρίσκονται σε κίνδυνο, τα ραντάρ, ο εξοπλισμός, τα συστήματα και άλλες αρμοδιότητες που σχετίζονται άμεσα με την ασφάλεια των πτήσεων. Αυτό είναι το μεγάλο... «unboxing» που περιμένουν οι εταιρείες, οι οποίες ανυπομονούν να ανοίξουν το κουτί με τα «δωράκια» εκατομμυρίων.

Η κυβέρνηση της ΝΔ με τον νόμο 4547/2020 συμπλήρωσε σχετικό νόμο του ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζοντας τη διάλυση της ΥΠΑ. Με το επιχείρημα ότι ο ελέγχων δεν μπορεί να είναι και ελεγχόμενος (άρα η κρατική ΥΠΑ, που διαχειρίζεται αεροδρόμια και παρέχει υπηρεσίες αεροναυτιλίας, δεν μπορεί να ελέγχει τον εαυτό της), αφαιρέθηκε από την ΥΠΑ η αρμοδιότητα ελέγχου των αεροπορικών εταιρειών, της αεροναυτιλίας, των αεροδρομίων κ.λπ. Ο νόμος προβλέπει τη σύσταση της Αρχής Πολιτικής Αεροπορίας (ΑΠΑ), με ρυθμιστικό, κανονιστικό και εποπτικό ρόλο, ώστε όλα τα άλλα να μπορούν πλέον να εκχωρηθούν σε ιδιώτες, που υποτίθεται ότι θα ελέγχονται από την «ανεξάρτητη» ΑΠΑ. Αντίστοιχα, ορίζεται ότι η ΥΠΑ θα λειτουργεί αρχικά ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, και αυτή με «διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια».

Για την ιδιωτικοποίηση όλων των παραπάνω, η ΕΕ προωθεί ενεργά τον «Ενιαίο Ευρωπαϊκό Ουρανό» (ΕΕΟ), όπως ονομάζεται το θεσμικό πλαίσιο που διέπει την παροχή υπηρεσιών αεροναυτιλίας. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προωθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο την εκχώρηση των υπηρεσιών αεροναυτιλίας, άρα και του ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας, σε ιδιώτες.

Παράλληλα, η ΕΕ εφαρμόζει πολιτική υποχρηματοδότησης των δημόσιων υπηρεσιών αεροναυτιλίας. Επειδή οι εταιρείες πληρώνουν τέλη στα κράτη για τις πτήσεις στις οποίες παρέχεται έλεγχος εναέριας κυκλοφορίας, γενικότερα για τις υπηρεσίες αεροναυτιλίας, ακόμα και για αυτά που δεν προσεγγίζουν αεροδρόμια του κράτους (π.χ. για πτήση Ιταλία - Κύπρος μέσα από το ελληνικό FIR πληρώνονται τέλη υπέρπτησης), η ΕΕ παρεμβαίνει για να κρατάει την τιμή των τελών αεροναυτιλίας χαμηλά, όπως θέλουν οι αεροπορικές εταιρείες, σε βάρος και της ΥΠΑ. Παράλληλα, έχει θεσπίσει στόχους επιδόσεων στην αεροναυτιλία, π.χ. στόχους μείωσης των καθυστερήσεων των πτήσεων, και με πρόσχημα ότι δεν επιτυγχάνονται, απειλεί τους εργαζόμενους με ιδιωτικοποίηση.

Φυσικά, δεν είναι οι καθυστερήσεις στις πτήσεις που φέρνουν την ιδιωτικοποίηση. Το αντίθετο. Η πολιτική «απελευθέρωσης», που έχει στόχο την ιδιωτικοποίηση, οδηγεί σε απαξίωση, υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση των υπηρεσιών, προκαλώντας μεταξύ άλλων και καθυστερήσεις. Είναι πρόκληση να αναφέρεται η ΕΕ σε καθυστερήσεις, ή σε περιβαλλοντική επιβάρυνση από τα καυσαέρια λόγω των καθυστερήσεων στον αέρα, όταν με την «απελευθέρωση» των αερομεταφορών έχει επιβαρύνει το περιβάλλον και έχει στερήσει από τους λαούς την πρόσβαση σε ασφαλείς και ποιοτικές αερομεταφορές.

Πολιτική επιζήμια για τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού

Η ιδιωτικοποίηση της ΥΠΑ δεν πρέπει να περάσει στα ψιλά. Λόγω του εξωστρεφούς χαρακτήρα των υπηρεσιών που παρέχει - ο οποίος συνδέεται και με τον προσανατολισμό της οικονομίας στον Τουρισμό - και λόγω της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας, αποτελεί κραυγαλέο παράδειγμα άμεσων επιπτώσεων της πολιτικής της ΕΕ, που εφαρμόζουν με συνέπεια οι ελληνικές κυβερνήσεις.

Η ιδιωτικοποίηση της ΥΠΑ είναι επιζήμια για τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού.

Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων έχει αποδειχθεί ότι για τους εργαζόμενους σημαίνει απολύσεις, εντατικοποίηση, επιδείνωση των όρων εργασίας, μείωση του εισοδήματος, ελαστικές μορφές απασχόλησης, εργασιακή ανασφάλεια, τρομοκρατία και εκβιασμούς. Δεν είναι τυχαίο ότι οι προσλήψεις που γίνονται μέσω διαγωνισμών του ΑΣΕΠ είναι με το σταγονόμετρο και δεν επαρκούν για να καλυφθούν τα κενά.

Ταυτόχρονα, «ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια» σημαίνει υποβάθμιση της ασφάλειας των πτήσεων στο βωμό του κέρδους. Ενδεικτικά, αν η εταιρεία μπορεί με την απειλή της απόλυσης να εξαναγκάζει τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας είτε να μειώνουν την απόσταση ασφαλείας μεταξύ των αεροσκαφών, είτε να εργάζονται με μεγαλύτερο φόρτο για να επιταχύνουν τη ροή της εναέριας κυκλοφορίας για να ικανοποιηθούν οι αεροπορικές εταιρείες, κινδυνεύει η ασφάλεια των πτήσεων.

Επίσης, η ιδιωτικοποίηση συνεπάγεται αύξηση του κόστους των παρεχόμενων υπηρεσιών για τους επιβάτες, αφού θα πρέπει να κερδίζει και η εταιρεία, που θα καρπώνεται από την περιουσία που δημιούργησε ο λαός.

Ο έλεγχος εναέριας κυκλοφορίας στο ελληνικό FIR, που είναι μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας, θα ασκείται από ιδιωτικές εταιρείες, ελληνικές ή ξένες, και τα δεδομένα των πτήσεων θα διαμοιράζονται μεταξύ των εταιρειών, με βάση τις επιταγές των Ευρωπαϊκών Κανονισμών. Ο έλεγχος των αεροσκαφών και των αεροδρομίων - π.χ. για την τήρηση των μέτρων προστασίας από τον κορονοϊό - θα υπόκειται ακόμα περισσότερο στις διαθέσεις των εταιρειών, αφού η αρμοδιότητα αυτή θα έχει αφαιρεθεί από την ΥΠΑ, και θα έχει ανατεθεί στην «ανεξάρτητη» και σκόπιμα υποστελεχωμένη ΑΠΑ ή όπου αλλού αποφασίσουν να την αναθέσουν.

Από την πλευρά των εργαζομένων, η ΕΣΚ ΥΠΑ συνεχίζει να αγωνίζεται, προβάλλοντας τα αιτήματα για: ΥΠΑ ενιαία και δημόσια, με όλα τα αεροδρόμια στην υπηρεσία του λαού. Να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση μέσω του «Ενιαίου Ευρωπαϊκού Ουρανού» και να καλυφθούν οι ανάγκες με τις απαραίτητες προσλήψεις και τον αναγκαίο εξοπλισμό, τις αναγκαίες δαπάνες για εκπαίδευση. Να μην υπάρξει παραπέρα μείωση των εισοδημάτων μας και να παρθούν πίσω όσα χάθηκαν. Να μην υποβαθμιστεί με κανέναν τρόπο το αντικείμενό μας και να μη χάσει κανένας συνάδελφος τη δουλειά του.

Με αυτό το πλαίσιο αιτημάτων η ΕΣΚ το επόμενο διάστημα θα προχωρήσει σε ενημερώσεις των εργαζομένων για τις εξελίξεις, με σκοπό την οργάνωση της αντίστασης στην ιδιωτικοποίηση. Καλούμε σε καταδίκη τόσο της εφαρμοζόμενης πολιτικής στο χώρο της ΥΠΑ όσο και συνολικά της αντιλαϊκής πολιτικής, με αποφασιστική ενίσχυση της ΕΣΚ και συσπείρωση σε ταξική συνδικαλιστική κατεύθυνση με το ΠΑΜΕ.


Φοίβος ΚΑΠΕΡΩΝΗΣ
Μέλος του ΔΣ της Ενωσης Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας Ελλάδας

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Πλευρές της πείρας από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη Λέσχη του ΑΠΘ

Από τις συνελεύσεις των εργαζομένων στη Λέσχη
Από τις συνελεύσεις των εργαζομένων στη Λέσχη
Πριν από λίγες μέρες, πάνω από 50 εργαζόμενοι στη Λέσχη του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), μέσα από το κλαδικό τους Συνδικάτο (ΣΕΤΕΠΕ), έδωσαν έναν ακόμη δίκαιο αγώνα κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, με σκοπό να προστατέψουν και να διατηρήσουν τις δουλειές τους, να διασφαλίσουν την απρόσκοπτη, ποιοτική και ασφαλή σίτιση για όλους τους φοιτητές.

Αναμετρήθηκαν με μια ισχυρή κοινοπραξία εργολάβων («Γευσήνους», «TopCraft», «Χούτος», «Αμβροσία») και την πρυτανεία του ΑΠΘ που, βασιζόμενοι στην πολιτική της σημερινής αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων, επιδιώκουν να μετατρέψουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και τη σίτιση χιλιάδων φοιτητών σε θύματα των επιχειρηματικών κερδών.

Πάλεψαν και κατάφεραν, για δεύτερη συνεχόμενη φορά, την επαναπρόσληψη όλων των εργαζομένων με σύμβαση ορισμένου χρόνου, κόντρα στα σχέδια των εργολάβων να τους πετάξουν στο δρόμο και συνεχίζουν τον αγώνα για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, για να φύγουν οι εργολάβοι από τα πανεπιστήμια.

Η σίτιση των φοιτητών πεδίο εγγυημένων κερδών

Οι περισσότεροι εργαζόμενοι απασχολούνται στη Λέσχη για ολόκληρες δεκαετίες, αποκομίζοντας με αυτόν τον τρόπο τεράστια εμπειρία και εξειδίκευση στο αντικείμενο της εργασίας τους. Τα σοβαρά προβλήματα ξεκίνησαν περίπου 10 χρόνια πριν, όταν η πρυτανεία, συντασσόμενη πλήρως με τα σχέδια των κυβερνήσεων που διαδοχικά άλλαζαν, «παρέδωσε» τη σίτιση των φοιτητών σε ιδιώτες. Η εγγύηση των κερδών λόγω της «σίγουρης πελατείας» είναι τέτοια που μέχρι πρότινος οι συμπράττοντες εργολάβοι «χτυπιούνταν» δικαστικά μεταξύ τους για την εξασφάλιση του έργου. Η σύμπραξη ήρθε ως μια μορφή ανακωχής μεταξύ τους μιας και αποδείχτηκε ότι τα κέρδη είναι αρκετά για όλους.

Οι εργολάβοι, με πρόσχημα την πανδημία, επιχείρησαν τον περασμένο Αύγουστο να ξεμπερδεύουν με τους περισσότερους εργαζόμενους, επιλέγοντας να μην ανανεώσουν τις συμβάσεις τους που είχαν λήξει. Με τη συμβολή του ΣΕΤΕΠΕ, οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν αγωνιστικές κινητοποιήσεις το Σεπτέμβρη και κατάφεραν να μη χάσει κανένας τη δουλειά του.

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και μετά τα Χριστούγεννα, καθώς οι συμβάσεις των εργαζομένων είχαν λήξει και πάλι. Οι εργαζόμενοι απάντησαν αγωνιστικά και αποφασιστικά με 5ήμερο επαναλαμβανόμενων 4ωρων στάσεων εργασίας, που ήρθαν ως συνέχεια όλης της προηγούμενης δράσης τους.

Το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από το Σεπτέμβρη οι επιχειρηματίες προετοιμάστηκαν. Διατηρώντας το καθεστώς των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και «ντύνοντας» την επιθετικότητά τους με την απαραίτητη νομιμοφάνεια λειτούργησαν βάσει σχεδίου. Επιλέγοντας την κατάλληλη χρονική στιγμή και τον τρόπο για να δρομολογήσουν τις απολύσεις, επιδίωξαν να διασπάσουν τους εργαζόμενους, να στρέψουν τον έναν κατά του άλλου.

Με τον καιρό άφηναν το «καρότο» και υιοθετούσαν περισσότερο το «μαστίγιο». Η στάση τους γινόταν όλο και πιο αδιάλλακτη προσπαθώντας να λυγίσουν τους εργαζόμενους. Ξεγυμνώθηκε η λογική που καλλιεργούνταν μέχρι τότε ότι «όλοι είμαστε μια οικογένεια».

Ταυτόχρονα οι πιέσεις προς τους εργαζόμενους προκειμένου «να επιλέξουν πλευρά» στους ανταγωνισμούς δεν σταμάτησαν. Είτε από την πλευρά του Πανεπιστημίου, στη λογική σύναψης πιο συμφέρουσας σύμβασης (ορισμένοι καχύποπτοι δεν θα απέκλειαν το ενδεχόμενο το ΔΣ των κοσμητόρων να θέλει να αναθέσει το έργο σε δικούς του «εκλεκτούς») είτε από την πλευρά της κοινοπραξίας.

Και οι μεν και οι δε όμως πίεζαν στη λογική «κόστους - οφέλους», που σε καμία των περιπτώσεων δεν εξασφαλίζει την ποιοτική σίτιση των φοιτητών, πόσο μάλλον τη σταθερή και με ολοκληρωμένα δικαιώματα εργασία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιέσεις αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια παράτασης του έργου και εν αναμονή της εκ νέου δημοπράτησής του.

Μόνος μας εγγυητής των δικαιωμάτων ο οργανωμένος αγώνας

Ενώ τα προβλήματα αυτά δεν είναι σημερινά, οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαν συγκεκριμένη μορφή συλλογικής δράσης, με αποτέλεσμα να καταλήγουν στη λογική της ατομικής λύσης και του μικρότερου κακού. Μεγάλο ποσοστό τους είναι γυναίκες που στο εκμεταλλευτικό σύστημα που ζούμε είναι ακόμη πιο ευάλωτες, ενώ ορισμένοι είναι κοντά στη συνταξιοδότηση. Υπάρχουν περιπτώσεις συναδέλφων που υποκύπτοντας στο φόβο κατέληξαν στην τακτική του προσωπικού «βολέματος», φτάνοντας στο σημείο να αναγκάζονται να νιώθουν και υπόχρεοι για την εκμετάλλευση την οποία υφίστανται.

Η ίδια η ζωή ανέδειξε τα αδιέξοδα τέτοιων συμβιβασμών και ότι ο μόνος εγγυητής των δικαιωμάτων μας είναι ο οργανωμένος αγώνας.

Είναι σημαντικό βήμα η συγκρότηση επιχειρησιακού σωματείου στον συγκεκριμένο χώρο.

Να σημειωθεί ότι τα προηγούμενα χρόνια το Συνδικάτο μας παρενέβαινε σταθερά (με περιοδείες, εξορμήσεις κ.λπ.) στη Λέσχη του ΑΠΘ, καλώντας τους εργολαβικούς εργαζόμενους να οργανωθούν, να παλέψουμε από κοινού. Για πολλούς λόγους, οι περισσότεροι συνάδελφοι δεν έκαναν το βήμα όταν ακόμα δεν είχε φτάσει «ο κόμπος στο χτένι», ωστόσο όλη η προηγούμενη δράση μας ήταν αυτή που βοήθησε να μας εμπιστευτούν οι εργαζόμενοι την κατάλληλη στιγμή. Αυτή η εξέλιξη επιβεβαιώνει ότι ακόμη και αν η οργανωμένη παρέμβαση σε κάποιον χώρο δεν φέρνει άμεσα αποτελέσματα, δεν σημαίνει ότι δεν αφήνει «σπορά».

Ηταν θετικό ότι υιοθετήθηκαν οι προτάσεις του Συνδικάτου μας σχετικά με το πλαίσιο, αλλά και τις μορφές πάλης στις συγκεκριμένες κινητοποιήσεις. Ενα πλαίσιο το οποίο απέκτησε ξεκάθαρα πολιτικά χαρακτηριστικά και φυσικά όχι «κομματική ταύτιση», όπως ουκ ολίγοι «καλοπροαίρετοι» προσπάθησαν να προβάλουν.

Οι εργαζόμενοι, παλεύοντας για τη δουλειά τους, μέτρησαν βήματα και στη συνειδητοποίηση της σύνδεσης ανάμεσα στον αγώνα τους για μόνιμη και σταθερή δουλειά και την ανάγκη για δωρεάν ποιοτική σίτιση όλων των φοιτητών, την ανάγκη για απομάκρυνση των επιχειρηματικών συμφερόντων από τα πανεπιστήμια. Με αυτόν τον τρόπο έγινε και συνεχίζει να γίνεται πιο ξεκάθαρο ποια είναι η κατεύθυνση στην οποία βρίσκεται η πραγματική λύση, ενώ η πίεση προς την άλλη πλευρά αυξήθηκε και η όλη προσπάθεια αγκαλιάστηκε από ακόμη περισσότερους.

Χαρακτηριστικό είναι και το ότι οι εργαζόμενοι της Λέσχης συμπορεύτηκαν και πήραν μέρος σε κινητοποιήσεις και πρωτοβουλίες που οργανώθηκαν ενάντια στα νέα μέτρα της κυβέρνησης για τα πανεπιστήμια.

Συμπεράσματα για τον εργατοπατερισμό και διάφορους «γυρολόγους»

Να σημειωθεί ότι στο συγκεκριμένο χώρο δραστηριοποιείται και ένα σωματείο εργολαβικών που «δημιούργησαν» και ελέγχουν οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, το οποίο «αγνόησε» επιδεικτικά τις κινητοποιήσεις. Μάλιστα, συνδικαλιστικό στέλεχος του συγκεκριμένου σωματείου, εργαζόμενος και ο ίδιος στη Λέσχη, όχι μόνο δεν στήριξε και δεν συμμετείχε στη δράση αλλά απεναντίας επιδίωξε να διασπάσει τον αγώνα λειτουργώντας και συμμετέχοντας στον απεργοσπαστικό μηχανισμό της εργοδοσίας.

Φυσικά, οι πλειοψηφίες στις διοικήσεις του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και στην Ομοσπονδία του κλάδου («κοινοπραξία» ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) απλά «κατάπιαν» και αυτόν τον αγώνα. Αυτές οι εξελίξεις συμβάλλουν για την εξαγωγή πολύτιμων συμπερασμάτων ακόμη και για εργαζόμενους που μέχρι πρότινος συμπορεύονταν με αυτές τις δυνάμεις.

Το «παρών» έδωσαν όμως και γνωστοί «γυρολόγοι» του κινήματος. Ιδιαίτερα στο ξεκίνημα των κινητοποιήσεων έδωσαν τα ρέστα τους προκειμένου να πείσουν για την «επαναστατικότητά» τους και να παρασύρουν τους εργαζόμενους σε αδιέξοδα. Ορισμένοι καλούσαν είτε σε μια επιφανειακή πάλη απέναντι μόνο στους εργολάβους είτε απέναντι μόνο στην πρυτανεία. Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί η στάση της ΟΚΔΕ. Ο ποτισμένος με χυδαίο αντικομμουνισμό και μένος απέναντι στο ταξικό κίνημα προβοκατόρικος ρόλος της οδηγήθηκε στο περιθώριο από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Γι' αυτό και στο δεύτερο γύρο κινητοποιήσεων πέρναγαν μόνο ως «περαστικοί» και αυτό απλά για να έχουν εικόνα της κατάστασης από πρώτο χέρι. Οι εργαζόμενοι βγάζουν τα συμπεράσματά τους.

Η αλληλεγγύη όπλο των εργατών

Καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του αγώνα έπαιξε η αλληλεγγύη που εκφράστηκε από μια σειρά εργατικών σωματείων, φοιτητικών συλλόγων, φορέων του κινήματος όπως Σύλλογοι Γυναικών που συσπειρώνονται στην ΟΓΕ. Η ποικιλότροπη συμβολή τους έδωσε δύναμη και κουράγιο στους συναδέλφους και φυσικά ανέβασε σε άλλο «επίπεδο» τον αγώνα τους.

Αυτή η εξέλιξη έβαλε ένα ακόμη, μικρό αλλά σημαντικό λιθαράκι στην προοπτική της αναγκαίας ανασύνταξης του κινήματος, της ισχυροποίησής του μέσα από τη συμβολή φορέων και κάθε καλοπροαίρετου αγωνιστή που χωρίς «ταμπέλες» θα βαδίζει με άξονα τα αντικειμενικά συμφέροντα της τάξης του.

Οι εργαζόμενοι στο προσκήνιο μέσα από συλλογικούς αγώνες

Με τις κινητοποιήσεις στη Λέσχη έγιναν σημαντικά βήματα. Η υιοθέτηση σωστού και ολοκληρωμένου πλαισίου, η αναμέτρηση με λογικές όπως του μικρότερου κακού ή της ατομικής λύσης, το ότι οι εργαζόμενοι γύρισαν την πλάτη στις «κακόβουλες» παρεμβάσεις έπιασαν τόπο πάνω στη γονιμότητα των συλλογικών διαδικασιών. Μέσα από αυτές άρχισε να γίνεται πιο ξεκάθαρο το πού πρέπει να βαδίσουν και πήραν την υπόθεση στα χέρια τους.

Απέδειξαν ότι όταν οι εργάτες εμπιστεύονται και αφουγκράζονται ο ένας τον άλλο, όταν υιοθετούν από κοινού έναν στόχο έχουν τη δύναμη να τον επιβάλλουν.

Κερδήθηκε μια μάχη, όμως ο πόλεμος δεν τελείωσε. Τα επιχειρηματικά συμφέροντα παραμένουν στα πανεπιστήμια και στη Λέσχη. Η στάση της κυβέρνησης, των άλλων αστικών κομμάτων, των ίδιων των πρυτανικών αρχών εγγυάται ότι όσο περνάει από το χέρι τους αυτά τα συμφέροντα όχι μόνο θα παραμείνουν αλλά θα καθορίζουν εντονότερα τις δουλειές και τις ζωές των εργαζομένων σε αυτά, θα επιδρούν ακόμη περισσότερο σε βάρος των σπουδών και της ζωής των φοιτητών.

Επομένως ο αγώνας συνεχίζεται, για πλήρη και σταθερή εργασία για όλους, για ολοκληρωμένες σπουδές των φοιτητών, για πανεπιστήμια που θα παίζουν το ρόλο τους και δεν θα αποτελούν αστυνομοκρατούμενα «παραμάγαζα» των επιχειρηματικών ομίλων.

Ενα μικρό βήμα, σε έναν ακόμη χώρο δουλειάς έγινε. Στο χέρι μας είναι να μη μείνει μετέωρο και να πατήσει γερά στο δρόμο που οι ίδιες οι συνθήκες επιτάσσουν. Αυτός ο δρόμος οδηγεί στην αναμέτρηση με τους εκμεταλλευτές μας και το ίδιο τους το σύστημα, διεκδικώντας όχι μόνο τα «επιμέρους» αλλά αυτά που πραγματικά δικαιούμαστε.


Κυριάκος ΤΣΑΟΥΣΗΣ
Πρόεδρος του ΣΕΤΕΠΕ Θεσσαλονίκης - Πιερίας - Χαλκιδικής



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ