Γρηγοριάδης Κώστας

Και μια λεπτομέρεια ακόμη, που έχει τη σημασία της: Διευθύνων σύμβουλος της νέας εταιρίας, που ίδρυσε η ΕΤΕ σε συνεργασία με τη «Microsoft», ορίστηκε ο γιος του πρώην πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, Κυριάκος...

Διαβάσαμε σε εφημερίδες, τις προάλλες, μια οργισμένη επιστολή του Αλ. Παπαχελά, όπου διαμαρτύρεται έντονα, επειδή το BBC παραποίησε δηλώσεις του, σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ για την τρομοκρατία και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, απομονώνοντας ορισμένες φράσεις, λέξεις, κλπ., κλπ... Και δε λέμε, αφού έγινε κάτι τέτοιο - κι όπως όλα δείχνουν έγινε - δικαίως διαμαρτύρεται ο συνάδελφος.

Να περιμένουμε τώρα, που ένιωσε στο πετσί του τη γεύση της παραποίησης και της διαστρέβλωσης ότι τα ΜΜΕ, στα οποία είναι στέλεχος, θα σταματήσουν να παραποιούν και να διαστρεβλώνουν τις τοποθετήσεις και τις δραστηριότητες του ΚΚΕ ή και να τις «εξαφανίζουν» εντελώς, λες και δεν υπάρχει τέτοιο κόμμα στην Ελλάδα; Για να δούμε...

Με έξι τουλάχιστον σωματοφύλακες, που δεν έμοιαζαν με «σπόρους», έσκασε μύτη προχτές το μεσημέρι στο υπουργείο Γεωργίας ο πρέσβης των ΗΠΑ, Ν. Μπερνς. Εχουμε την υποψία, ότι δεν πήγε να συναντήσει τον υπουργό για να ενημερωθεί για τα προβλήματα των Ελλήνων αγροτών. Κάτι θα απαιτούν πάλι οι πολυεθνικές των ΗΠΑ. Οπως ακούγεται, το τελευταίο διάστημα υπάρχουν κάτι ψιλοπροβλήματα... με τις εισαγωγές σπόρων (βασικά μεταλλαγμένων) από ΗΠΑ. Και μπορεί η κυβέρνηση να ψάχνει φόρμουλα για να διευκολύνει την ελεύθερη κυκλοφορία μεταλλαγμένων σπόρων, αλλά καθυστερεί να πάρει αποφάσεις και οι αμερικανικές πολυεθνικές δεν έχουν υπομονή. Ο χρόνος είναι χρήμα βλέπετε...

Πάντως, το γεγονός πως ο Μπερνς μίλησε για «σπόρια» χτες στο υπουργείο Γεωργίας προκύπτει κι από το γεγονός ότι ο Γ. Ανωμερίτης κάλεσε στον γραφείο του τον αρμόδιο διευθυντή του υπουργείου. Βέβαια, δεν έγινε γνωστό τι ακριβώς ζήτησε ο Αμερικανός πρέσβης. Αυτό θα φανεί στο αμέσως επόμενο διάστημα από τις ενέργειες που θα κάνει η κυβέρνηση και ο υπουργός Γεωργίας. Κι όπως όλα δείχνουν, δε θα στεναχωρήσουν έναν τόσο... ταλαντούχο και... ικανότατο «ντίλερ» των αμερικανικών πολυεθνικών και των συμφερόντων τους.

Χαμός, μαθαίνουμε, στην ανακαινισμένη Δημοτική Αγορά της Αθήνας. Ορισμένοι από το πολύ στενό περιβάλλον του δημάρχου - «μαφία της δημαρχιακής», τους ονομάζει η πιάτσα - σπεύδουν να διασφαλίσουν, πριν φύγουν από τη Δημαρχία, τα συμφέροντα ισχυρών οικονομικών φίλων τους. Και στη φούρια τους μοιράζουν μαγαζιά, σα να πρόκειται για προσωπική τους περιουσία. Το γεγονός φαίνεται να έχει εξοργίσει το μηχανισμό της ΝΔ. Και καθώς τα συμφέροντα που συγκρούονται είναι «χοντρά», αναμένεται παρέμβαση γνωστότατου μεγαλοδικηγόρου, που ήδη συγκεντρώνει στοιχεία, απειλώντας να τους πάει δεμένους! Στα στέκια της αγοράς αναμένουν με ενδιαφέρον την εξέλιξη, καθώς έχει πάρει χαρακτήρα ...ελληνοκυπριακής σύρραξης. Κάπως ανάποδα τού βγαίνει το «περισσότερο φως», που εξήγγειλε ο Δ. Αβραμόπουλος...

Η φιλολογία γύρω από την αγορά των τάδε ή δείνα όπλων και οπλικών συστημάτων δεν έχει λείψει ουσιαστικά ποτέ από τις εφημερίδες, περιοδικά και άλλα ΜΜΕ. Και μπορεί, να λέγονται διάφορα επιχειρήματα, συνήθως τεχνοκρατικού ή οικονομικού περιεχομένου, αλλά η καρδιά του προβλήματος μένει πάντα στο απυρόβλητο. Μιλάμε για το γεγονός πως τα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας καθορίζονται ουσιαστικά από τις κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ και κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της χώρας. Μιλάμε, επίσης, για το γεγονός πως είτε αγοραστούν τα όσα προτείνει η μια μερίδα των αντιμαχομένων, είτε αυτά της άλλης, έτσι κι αλλιώς, κοστίζουν περισσότερο και από πανάκριβα και μόνον οι πολυεθνικές του πολεμικού ολέθρου ωφελούνται.

Τα γράφουμε όλα αυτά, γιατί ξαναφούντωσε τις μέρες αυτές η σχετική φιλολογία, με αφορμή την πρόσφατη δήλωση Τσοχατζόπουλου, περί πολιτικών σκοπιμοτήτων, που θα καθορίσουν τις τελικές αποφάσεις για τις μεγάλες προμήθειες οπλικών συστημάτων. Και δε λέμε πως δεν είναι προκλητική η ομολογία του υπουργού. Και, βέβαια, είναι. Πάντα έτσι, όμως, δε γινόταν; `Η, μήπως, δεν αποτελεί τη μεγαλύτερη πολιτική σκοπιμότητα, να αγοράζουμε όπλα, χρεώνοντας και τις επόμενες γενιές Ελλήνων, για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της Νέας Τάξης και να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των μονοπωλίων;

Μπορεί, στην ενημέρωση που σερβίρεται τις μέρες αυτές, σχετικά με τις πρόσφατες εκλογές στο Ισραήλ, να κυριαρχεί η εκλογή του Αριέλ Σαρόν και, μάλιστα, με ποσοστό 60%, αλλά η πραγματικότητα είναι τουλάχιστον περισσότερο σύνθετη, αν όχι εντελώς διαφορετική. Για παράδειγμα, ο πραγματικός νικητής των τελευταίων εκλογών δεν είναι ο Σαρόν κι ας αναδείχτηκε στον πρωθυπουργικό θώκο του Ισραήλ, αλλά η αποχή, το άκυρο και το λευκό. Αρκεί να σκεφθούμε πως η συμμετοχή στις εκλογές μόλις άγγιξε το 56%, ποσοστό πολύ χαμηλό για το Ισραήλ, αφού σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις ήταν γύρω και πάνω από το 80%. Αν, μάλιστα, προσθέσουμε στο ασυνήθιστα μεγάλο αυτό ποσοστό αποχής, τα εξίσου μεγαλύτερα από άλλες φορές ποσοστά ακύρων και λευκών, τότε η προαναφερόμενη εκτίμηση για τον πραγματικό νικητή των εκλογών είναι αδιαμφισβήτητη.

Σημειώνοντας, βέβαια, το γεγονός αυτό, δεν εννοούμε ότι το μεγάλο αυτό κομμάτι του εκλογικού σώματος - ουσιαστικά, η σχετικά πλειοψηφούσα τάση του - βρίσκεται σε πλήρη συμφωνία και αποδέχεται όλες τις εκτιμήσεις και θέσεις των ισραηλινών πολιτικών δυνάμεων, που υποστήριξαν την αποχή, το λευκό και το άκυρο (π.χ. το ΚΚ Ισραήλ, τα κόμματα των Αράβων Ισραηλινών, κλπ.). Είναι φανερό, όμως, πως υπάρχει μια αυξανόμενη συνεχώς τάση διαμαρτυρίας μέσα στον ισραηλινό λαό. Και, δεύτερον, ότι η πολύμορφη αυτή διαμαρτυρία φαίνεται πως βρίσκει - στον ένα ή άλλο βαθμό - κοινή γλώσσα, με τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις αυτής της χώρας. Και αυτό ακριβώς είναι και το πλέον ελπιδοφόρο μήνυμα.

Τα μεταπολεμικά και μετεμφυλιακά παιδιά της «Κόκκινης Καισαριανής» άκουγαν τους γονείς να μιλούν για τη θρυλική Ρόζα κι έβλεπαν και τα ίδια τα θαύματά της - όσο την άφησαν να δουλέψει (1937-1945) - στο κυριολεκτικά πρωτοποριακό «Πρότυπο Ειδικό Σχολείο Αθηνών» που δημιούργησε. Το «σχολείο των ανωμάλων», κατά τους απερίσκεπτους, απείχε μια δρασκελιά από το Δημοτικό. Και τα «μιλημένα» παιδιά γνώριζαν θεραπευμένα «παιδιά» του «Σχολείου της Ρόζας». Η προσφορά της Ιμβριώτη δεν εξαντλείται σ' αυτό το τιτάνιο έργο. Αυτή η μοναδική, πληθωρική, όμορφη γυναίκα με τα «κόκκινα σανδάλια», η επιστημόνισσα με την ανυπότακτη σκέψη, τον έμπρακτο ανθρωπισμό, την αταλάντευτη ιδεολογία, το ανίκητο αγωνιστικό ήθος, τις διώξεις και το πολύπτυχο πνευματικό έργο της οποίας συγκινητικά περιγράφει στο βιβλίο ο αγωνιστής - εκπαιδευτικός Γιώργος Μωραΐτης, υπήρξε η πρώτη γυναίκα διευθύντρια ελληνικού Γυμνασίου. Ομόψυχη του Δ. Γληνού στην υπόθεση του «Εκπαιδευτικού Ομίλου» και της μόρφωσης του λαού. Πρωτοπόρα στο Γυναικείο Κίνημα, στήριγμα της ΟΚΝΕ, του ΚΚΕ (μέχρι το τέλος της ζωής της), του ΕΑΜ, του ΕΑΜ Νέων, της ΕΠΟΝ (στο σπίτι της ιδρύθηκε η ΕΠΟΝ και ήταν μέλος του ΚΣ της), της ΕΔΑ αργότερα, η Ρόζα απαθανατίστηκε και με το έργο της «Τα Αετόπουλα». Το περίφημο αναγνωστικό που έγραψε στο Βουνό διευθύνοντας και διδάσκοντας στο Παιδαγωγικό Φροντιστήριο της Τύρνας (1944).

Γρηγοριάδης Κώστας

Αν και πραγματικά ουδεμία ουσιαστική διαφορά δε διαχωρίζει τη στάση του απελθόντος Μπαράκ και του Σαρόν απέναντι στο Παλαιστινιακό, ο «μπουλντόζας» της ισραηλινής πολιτικής προσωποποιεί ό,τι πιο απεχθές και αιμοσταγές για τους Αραβες, αλλά και για αρκετούς Ισραηλινούς. Γεννημένος το 1928 στη βρετανοκρατούμενη Παλαιστίνη, εισήλθε, έφηβος ακόμη, στις γραμμές του ισραηλινού στρατού. Διακρίθηκε στον πόλεμο του 1948 και έγινε ευρύτερα γνωστός τη δεκαετία του '50, όταν, ως επικεφαλής της μυστικής στρατιωτικής Μονάδας 101, σχεδίασε και εκτέλεσε «επιχειρήσεις αντεκδίκησης» σε αραβικά χωριά, με θύματα εκατοντάδες γυναικόπαιδα.

Πρώτο δείγμα της «τάσης» του να υπερσκελίζει άνωθεν εντολές ήταν η προειδοποιητική «μερική του καθαίρεση» το 1956, επειδή «ενεπλάκη άνευ λόγου στη σφαγή Αιγυπτίων στρατιωτών στο Σινά». Πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής το 1977 και, από όλους τους υπουργικούς θώκους που ανέλαβε, αξιοποίησε «τα μέγιστα», αυτόν του υπουργού Αμυνας, όταν το 1982 έδινε εντολή, χωρίς πάλι να έχει λάβει σαφή έγκριση από τον πρωθυπουργό Μεναχέμ Μπέγκιν, για εισβολή στο Λίβανο, που κατέληξε στη σφαγή τουλάχιστον 2.000 γυναικόπαιδων στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα. Ενα χρόνο αργότερα, ισραηλινό ειδικό δικαστήριο τον έκρινε ηθικό αυτουργό του αιματοκυλίσματος και τον απομάκρυνε από το υπουργείο.

Ενας καλός στρατιώτης, όμως, ξέρει να περιμένει. Αυτό απέδειξε ο Σαρόν, που κατάφερε να υπερσκελίσει τον δημοφιλή Νετανιάχου, τον «ειρηνιστή» Περές και τον σαρωτικό, το 1999, Μπαράκ, και, πλέον, να είναι ο πιο αμφιλεγόμενος, από τους ίδιους τους Ισραηλινούς, πρωθυπουργός.