Εκείνο που επιχειρεί η κυβέρνηση είναι να εντείνει την προώθηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην Παιδεία, πατώντας πάνω στις αγωνίες των νέων και των οικογενειών τους για μόρφωση και δουλειά. Γιατί, ανεξάρτητα από το ποια πρόταση τελικά θα υιοθετηθεί από την κυβέρνηση, κανένα σύστημα εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση και καμία αλλαγή στο Εξεταστικό δεν επηρεάζουν προς το καλύτερο το επίπεδο του σχολείου, το επίπεδο των πανεπιστημιακών σπουδών και την επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων. Ουσιαστικά, κανένα σύστημα εισαγωγής δεν μπορεί να είναι δίκαιο, από τη στιγμή που δεν υπάρχει πραγματική δημόσια και δωρεάν Παιδεία, από τη στιγμή που χιλιάδες παιδιά ολοκληρώνουν μόνο το Γυμνάσιο και πετιούνται έξω από το Λύκειο, από τη στιγμή που τελικά κριτήριο συνέχισης των σπουδών στο Πανεπιστήμιο είναι τι φροντιστηριακή εκπαίδευση σηκώνει το πορτοφόλι της λαϊκής οικογένειας.

Η υποβάθμιση του σχολείου και η εμπορευματοποίηση της γνώσης δεν ξεκινούν και δε σταματούν στο σύστημα εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Βρίσκονται στον πυρήνα των σχεδιασμών του κεφαλαίου, όπως εκφράζονται μέσα από τις κατευθύνσεις της ΕΕ και των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, το μέλλον του σχολείου είναι προδιαγεγραμμένο από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ: Ιδιωτικοποίηση, εμπορευματοποίηση, ταξική διαφοροποίηση της εκπαίδευσης, έμφαση στις δεξιότητες αντί για βασική μόρφωση. Επιπλέον, είναι χιλιάδες τα παιδιά που «πετιούνται» από την εκπαίδευση και δεν ολοκληρώνουν το Λύκειο, καθώς το πορτοφόλι της οικογένειάς τους δεν «αντέχει» τη συνέχιση της «δημόσιας και δωρεάν παιδείας».

Αυτός ο χαρακτήρας του σχολείου δεν είναι αποτέλεσμα του συστήματος εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση και δε θα αλλάξει με την αλλαγή του Εξεταστικού. Απαιτούνται ριζικές αλλαγές στο σχολείο, πραγματικά δωρεάν και αποκλειστικά δημόσια παιδεία, ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο για όλα τα παιδιά που να διαπαιδαγωγεί και να δίνει βασική μόρφωση. Μόνο έτσι μπορεί να έχει ουσία η συζήτηση για «δίκαιο» σύστημα εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση και σχολείο που να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες του λαού και της νεολαίας.

Αντίστοιχα, πολύς λόγος γίνεται για δήθεν αναβάθμιση των Πανεπιστημίων, των σπουδών και των πτυχίων, ως αποτέλεσμα της αλλαγής του Εξεταστικού, επειδή τάχα θα έχουν περισσότερες γνώσεις οι μαθητές που θα εισάγονται. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι όποια μορφή και αν αποκτήσει το ταξικό φίλτρο (γιατί θα υπάρχει ταξικό φίλτρο, ακόμα και οι προτάσεις για υποτιθέμενη «ελεύθερη» πρόσβαση περιλαμβάνουν ταξικό φίλτρο), το Πανεπιστήμιο ήδη λειτουργεί σε ένα αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο και με επιχειρηματικά κριτήρια.

Το επίπεδο των σπουδών δεν εξαρτάται βέβαια από τον τρόπο με τον οποίο επιλέγονται οι φοιτητές, αλλά από τις κατευθύνσεις του κεφαλαίου και της ΕΕ, τις οποίες συνυπογράφει και υλοποιεί η κυβέρνηση με γοργούς ρυθμούς: Σπουδές ευέλικτες, ιδιωτικοποιημένα πανεπιστήμια, περιορισμός της φοιτητικής μέριμνας, επιχειρήσεις στα Πανεπιστήμια, καταρτίσεις και επανακαταρτίσεις αντί ολόπλευρης μόρφωσης για την πλειοψηφία των νέων.

Ο τρόπος εισαγωγής δεν μπορεί να αναβαθμίσει τις σπουδές και τα πτυχία. Εκείνο που είναι απαραίτητο είναι η κατάργηση όλων των αντιδραστικών νόμων των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και η ριζική αναμόρφωση μιας Ενιαίας Ανώτατης Εκπαίδευσης, δημόσιας και δωρεάν, που να παρέχει ολόπλευρη μόρφωση σε επιστημονικό αντικείμενο και το πτυχίο να αποτελεί τη μοναδική προϋπόθεση για δουλειά.

Ιδιαίτερα οι προτάσεις που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προκρίνουν τη μεταφορά του φίλτρου εισαγωγής στα ίδια τα Πανεπιστήμια επικαλούνται ότι δήθεν με αυτόν τον τρόπο τα Πανεπιστήμια μπορούν να καθορίσουν τον αριθμό φοιτητών που μπορούν να «σηκώσουν» και άρα να γίνεται καλύτερη διδασκαλία και να έχουν οι απόφοιτοι καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές. Ομως, τα κριτήρια με τα οποία τα Πανεπιστήμια μπορούν να κρίνουν τον αριθμό των εισακτέων είναι είτε για την αύξηση της ανταγωνιστικότητάς τους είτε επιβάλλονται από την πενιχρή χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Επιπλέον, τα Πανεπιστήμια δεν μπορούν να καθορίσουν πόσοι επιστήμονες χρειάζονται στην παραγωγή, πόσο μάλλον πόσοι θα χρειάζονται σε τέσσερα ή πέντε χρόνια.

Σύμφωνα με τη Γιούροστατ, το Νοέμβρη του 2008, η ανεργία στις χώρες της Ευρωζώνης εκτινάχτηκε στο 7,8% και η επίσημη ανεργία στους νέους μέχρι 25 χρόνων έφτασε στο 16,4%. Το σύστημα πρόσβασης στις χώρες της ΕΕ δεν είναι ίδιο με της Ελλάδας, η ανεργία όμως συνεχίζει την ανοδική της πορεία. Επιπλέον, σύμφωνα με πανελλαδική έρευνα στους αποφοίτους των ετών 1998-2000, που εκπόνησε η Οριζόντια Δράση υποστήριξης γραφείων διασύνδεσης πανεπιστημίων με τίτλο «Η απορρόφηση των πτυχιούχων πανεπιστημίου στην αγορά εργασίας», το 44% των αποφοίτων τμημάτων Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού πέντε με επτά χρόνια μετά την αποφοίτησή τους ετεροαπασχολούνται. Αντίστοιχα, η ετεροαπασχόληση φτάνει σε πολύ υψηλά ποσοστά σε μισθωτούς ή εργαζόμενους με συμβάσεις έργου που είναι απόφοιτοι των παρακάτω σχολών: Ετεροαπασχολείται το 30% των αποφοίτων Μαθηματικών - Φυσικής - Χημείας, το 26% των αποφοίτων Βιολογίας, το 30,5% των αποφοίτων Οικονομικών Σχολών, το 35% των αποφοίτων Επιστημών Επικοινωνίας, το 63% των αποφοίτων Πολιτικής Επιστήμης και το 64% των αποφοίτων Κοινωνιολογίας - Κοινωνικής Πολιτικής - Ανθρωπολογίας...

Ανεργία και ετεροαπασχόληση θα υπάρχουν όσο υπάρχει καπιταλισμός, γιατί αναπτύσσεται ό,τι εξυπηρετεί τα μονοπώλια, γιατί δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός που να μπορεί να προβλέπει με βάση τις κοινωνικές ανάγκες τι ειδικότητες χρειάζονται σήμερα και πολύ περισσότερο τι ειδικότητες θα χρειάζονται αύριο ή σε τέσσερα ή δέκα χρόνια. Ομως μόνο μια τέτοια πρόβλεψη θα μπορούσε να συμβάλει στη μείωση της ανεργίας. Ολα τα άλλα, θα εξαρτώνται από τη «μόδα», από την εφήμερη ανάγκη του κεφαλαίου για τη μια ή την άλλη ειδικότητα. Οπως για παράδειγμα σήμερα έχουν «πέραση» οι παιδαγωγικές σχολές επειδή πέρσι είχαν μεγάλη απορρόφηση ή πριν από 15 χρόνια είχαν οι σχολές πληροφορικής...

Οσο η οικονομία λειτουργεί για την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλίων, η εκπαίδευση θα είναι δεμένη χειροπόδαρα σε αυτόν το στόχο. Που σημαίνει ότι τόσο το σχολείο, όσο και το Πανεπιστήμιο δε θα ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες του λαού και της νεολαίας για ολόπλευρη μόρφωση, αλλά στις ανάγκες του κεφαλαίου για «κατασκευή» από νωρίς του φτηνού και ευέλικτου εργατικού δυναμικού που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Αυτό ούτε εξαρτάται ούτε αλλάζει από τον τρόπο εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση.

Ο μόνος δρόμος για να βρίσκουν όλοι οι απόφοιτοι δουλειά με δικαιώματα, είναι να υπάρξει ένας κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, που να μπορεί να προβλέπει και να σχεδιάζει τις ανάγκες της παραγωγής σε ειδικότητες και επιστημονικό προσωπικό. Για να συμβεί αυτό, απαραίτητος είναι ο κοινωνικός έλεγχος στα μέσα παραγωγής, ώστε να μην εξαρτάται από το συμφέρον του κάθε μονοπωλίου το αν θα έχουν δουλειά οι απόφοιτοι και μάλιστα με όλο και χαμηλότερους μισθούς και λιγότερα δικαιώματα.

Για να μπουν, λοιπόν, στο προσκήνιο οι πραγματικές ανάγκες του λαού και της νεολαίας, για το σχολείο που να μορφώνει, για πτυχία με αξία, για δουλειά με δικαιώματα, πρέπει να μη σκοντάψει στην «τρικλοποδιά» του διαλόγου για το Εξεταστικό. Να φέρει στο προσκήνιο την ανάγκη για ριζικές αλλαγές στην εκπαίδευση, που προϋποθέτουν ριζικές αλλαγές στο πεδίο της οικονομίας και της κοινωνίας.

Η χρονιά που τώρα αρχίζει κυοφορεί εξελίξεις και για την ανώτατη εκπαίδευση. Η ενσωμάτωση της ευρωπαϊκής οδηγίας για τα κολέγια, η επιβολή στα ιδρύματα των νόμων που έχουν ψηφιστεί, η αλλαγή του εξεταστικού, είναι εξελίξεις απέναντι στις οποίες το κίνημα πρέπει να είναι έτοιμο να απαντήσει.

Το τελευταίο διάστημα, μαζί με όλο το λαό, τους εργαζόμενους, μαζί με τους χιλιάδες μαθητές, συντόνισαν τα αγωνιστικά τους βήματα και φοιτητές των πανεπιστημίων και σπουδαστές των ΤΕΙ. Το γεγονός όμως ότι πράγματι ένα κομμάτι των φοιτητών - σπουδαστών αντιδρά αγωνιστικά απέναντι στην πολιτική που τσακίζει τα δικαιώματα και το μέλλον της νεολαίας, δε σημαίνει ότι ξεπεράστηκαν τα σοβαρά κρισιακά φαινόμενα που ταλανίζουν εδώ και χρόνια το φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα. Η κρίση στο φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα παίρνει συγκεκριμένες εκφράσεις στα όργανα του κινήματος και τον προσανατολισμό του, ενώ είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το συσχετισμό δυνάμεων που καταγράφεται στο κίνημα.

Αξίζει να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στην προηγούμενη χρονιά, στα γεγονότα, τη στάση και τη δράση των δυνάμεων που δρουν στο φοιτητικό κίνημα, για να αναδειχτούν ακόμα και μόνο από αυτή την τελευταία χρονιά οι μεγάλες ευθύνες τους για την κρίση, τον εκφυλισμό και τον αποπροσανατολισμό του κινήματος.

Μπροστά στις μεγάλες πανεργατικές απεργίες στην αρχή της περσινής χρονιάς, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και ΕΑΑΚ και ΔΙΚΤΥΟ (ΣΥΝ), αρνούνταν να προσέλθουν σε ΔΣ και γενικές συνελεύσεις, αρνούνταν να ενημερωθούν και να πάρουν θέση οι φοιτητές για τις εξελίξεις στα εργασιακά και τα ασφαλιστικά, για όλα όσα συναντούν και θα συναντήσουν δηλαδή, «σήμερα» και «αύριο» ως εργαζόμενοι.

Τις ίδιες τις ημέρες των απεργιών, συνδικαλιστές της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ στήθηκαν σε απεργοσπαστικές αλυσίδες μπροστά από επιχειρήσεις να προστατέψουν τα κέρδη των αφεντικών κόντρα στα δικαιώματα των εργαζομένων. Οι δε ΕΑΑΚ και ΔΙΚΤΥΟ οδηγούσαν τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων ως ακροατήριο στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ, κουβαλούσαν τις υπογραφές φοιτητικών συλλόγων (ακόμα και χωρίς να έχουν πάρει οι σύλλογοι καμιά σχετική απόφαση) σε πανό κάτω από το βήμα του Παναγόπουλου και των άλλων συνδικαλιστών που έχουν βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στις αυξήσεις του 1,5 ευρώ, στο τσάκισμα των δικαιωμάτων της νεολαίας. Σε κάποιους συλλόγους δε, πετούσαν με θράσος στα μούτρα των φοιτητών ότι οι απεργίες είναι για τους εργάτες κι εμείς είμαστε φοιτητές!

Τα μικροπολιτικά παιχνίδια τους «πήραν φωτιά» και την περίοδο των φοιτητικών εκλογών. Πέντε συνεδριάσεις χρειάστηκαν για να αποφασίσουν τελικά να βάλουν την υπογραφή τους στην ημερομηνία των φοιτητικών εκλογών, με κριτήριο το ποια ημερομηνία θα τους βολέψει καλύτερα να μεταφέρουν στις σχολές το κλίμα των δημοσκοπήσεων... κι όχι φυσικά με κριτήριο να συγκροτηθούν γρήγορα τα νέα όργανα των συλλόγων για να μπουν μπροστά και να οργανώσουν τη δράση του φοιτητικού κινήματος!

Τα όργανα του κινήματος τα γράφουν «στα παλιά τους τα παπούτσια», πράγμα που φάνηκε και από τη στάση τους το Μάη: Στην προσπάθεια της ΠΚΣ για ανασυγκρότηση του κινήματος με ορόσημο την 23η Μάη όπου είχαν οριστεί να ξεκινήσουν τα Πανσπουδαστικά Συνέδρια, απάντησαν διά της απουσίας. Οι αντιπρόσωποι της ΠΚΣ από όλη την Ελλάδα βρίσκονταν στην Αθήνα για τα συνέδρια, ενώ η ΔΑΠ οργάνωσε εκδρομή στη Μύκονο, η ΠΑΣΠ οργάνωσε εκδρομή στην Ιο και οι της ΕΑΑΚ και του ΔΙΚΤΥΟΥ απλώς... δεν εμφανίστηκαν.

Την ίδια εκείνη περίοδο και στις αρχές του καλοκαιριού, ενώ η ΠΚΣ πάσχιζε στα ΔΣ των φοιτητικών - σπουδαστικών συλλόγων, στις γενικές συνελεύσεις και γενικά μέσα στα αμφιθέατρα και τις σχολές, να ενημερωθούν οι φοιτητές και να κινητοποιηθούν μαζικά ενάντια στη διαφαινόμενη προσπάθεια αναγνώρισης και αναβάθμισης των κολεγίων, οι άλλες δυνάμεις έστηναν... το κίνημα της καφετιέρας και της... χαμένης κάλπης.

Ηταν η περίοδος των πρυτανικών και προεδρικών εκλογών. Από τις αρχές Μάη τα μεγάλα συγκροτήματα του τύπου «έφτιαχναν κλίμα» με δημοσιεύματα που στην ουσία... υπαγόρευαν «καταλήψεις», «πόλεμο στα ΑΕΙ», ακόμα και για μαχαίρια έκαναν λόγο. Και ΕΑΑΚ, ΣΥΝ (σε κάποιες περιπτώσεις μαζί με την ΠΑΣΠ) φρόντισαν να μην τους διαψεύσουν, κάνοντας πράξη μια γελοιοποιημένη εκδοχή των «προφητικών» (ή μάλλον «γραμμητζίδικων») δημοσιευμάτων. Από την εισβολή στο γραφείο του πρύτανη της ΑΣΟΕΕ απ' όπου αφαίρεσαν την καφετιέρα κι άλλες ηλεκτρικές συσκευές, μέχρι τα τραγελαφικά γεγονότα στο ΤΕΙ της Αθήνας που ο πρόεδρος... «τους την έσκασε», προτάσσοντάς τους ψεύτικες κάλπες να κάψουν και κρύβοντας τις κανονικές όπου γίνονταν κανονικά οι εκλογές, οι κινήσεις των ΕΑΑΚ και ΣΥΝ εκείνη την περίοδο το μόνο που κατάφερναν ήταν η συκοφάντηση του κινήματος και η ταύτισή του με τους τυχοδιωκτισμούς που αποτέλεσαν βούτυρο στο ψωμί της άρχουσας τάξης.

Ξαναλέμε, την ίδια περίοδο η ΠΚΣ σήκωνε στις σχολές το θέμα των κολεγίων και της εφαρμογής του νόμου - πλαισίου που οδηγεί στην ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των ιδρυμάτων. Αυτά όμως για ΕΑΑΚ και ΣΥΝ δεν έχουν σημασία για το φοιτητικό κίνημα!

Ετσι μόνο μπορεί να εξηγηθεί και η αδράνεια και η άρνηση των παραπάνω δυνάμεων, μαζί φυσικά με τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ, για οποιαδήποτε κινητοποίηση και δράση των φοιτητών από το Σεπτέμβρη έως και τα τέλη Νοέμβρη. Τι κι αν είχε έρθει ήδη ο νόμος για τα κολέγια, τι κι αν εφαρμόζονταν πλευρές του νόμου - πλαισίου όπως η λίστα για την περικοπή της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων, τι κι αν προαναγγέλλονταν ο «διάλογος» για το εξεταστικό, τι κι αν οι μαθητές βγήκαν στους δρόμους... οι παραπάνω δυνάμεις στο φοιτητικό κίνημα εκτιμούσαν ότι δεν υπάρχει λόγος ή ότι δεν είναι τώρα η ώρα να κινητοποιηθούν οι φοιτητές.

Και μ' αυτά και με τ' άλλα, φτάσαμε στη Δεκεμβριανή αποθέωση της «κουκούλας» από τις παραπάνω δυνάμεις, στο «φτύσιμο» κάθε οργάνου και συλλογικής διαδικασίας του φοιτητικού κινήματος στο όνομα της υποτιθέμενης εξέγερσης. Φτάσαμε (μετά το διάλειμμα της «εξέγερσης» στις γιορτές για τα απαραίτητα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες) στο κάλεσμα για ένα εκπαιδευτικό συλλαλητήριο την περασμένη Παρασκευή, όπου στα πλαίσια και τις αποφάσεις για αυτό δε βρήκαν κουβέντα να πουν για το έγκλημα κατά των Παλαιστινίων. Γιατί τώρα, για τις παραπάνω δυνάμεις, το ζητούμενο είναι να πέσει η κυβέρνηση της ΝΔ (και να έρθει αυτή του ΠΑΣΟΚ) και η σφαγή... είναι κάπου μακριά...