Motion Team

Ο Φ. Καρτατζούνης αναφέρθηκε στη ζωή και τη δράση του Γιώργου Τσαρουχά, υπογραμμίζοντας ότι το αγωνιστικό και πρωτοπόρο παράδειγμά του μας δείχνει το δρόμο του αταλάντευτου αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό για το δίκιο της εργατικής τάξης και του λαού. Οτι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός παραμένει ισχυρός και εξαπολύει ολομέτωπη επίθεση στη ζωή και τα δικαιώματα των λαών, με διαφορετικά όπλα και μορφές κάθε φορά. Οι λαοί μπορούν να ελπίζουν σε μία νικηφόρα μάχη με τον ιμπεριαλισμό, γιατί μπορεί να είναι παντοδύναμος, αλλά όχι ανίκητος.

Αναφερόμενος στη ζωή του Γ. Τσαρουχά είπε: «Ο Γιώργης Τσαρουχάς φλογιζόταν από την επιθυμία να προσφέρει στην πάλη κατά της αδικίας για μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, στο πλευρό της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος. Γι' αυτό ο Γ. Τσαρουχάς, όπως και χιλιάδες άλλοι αγωνιστές, πλήρωσε την τόλμη του να σηκώσει κεφάλι ενάντια στην εκμετάλλευση και την αδικία, με διώξεις από τη βασιλομεταξική δικτατορία και τελικά τη δολοφονία του από αυτή, στις 9 Μάη του 1968, ύστερα από φρικτά βασανιστήρια». Ο Γ. Τσαρουχάς, σημείωσε ο ομιλητής, από όποια θέση και αν υπηρέτησε τον αγώνα, έμεινε αταλάντευτος στα ιδανικά και τις αρχές του ΚΚΕ.

Motion Team

Από την κατάθεση στεφανιών στο μνημείο του Καπνεργάτη

Η κατάθεση στεφάνων έγινε στη συμβολή των οδών Εγνατίας και Βενιζέλου, όπου είχαν δοθεί ηρωικές μάχες μεταξύ καπνεργατών - εργατών με τις δυνάμεις καταστολής της Μεταξικής Δικτατορίας, από τις 8 έως τις 10 Μάη. Υπενθυμίζεται ότι στη Θεσσαλονίκη, στις 8 του Μάη, γενικεύτηκε η απεργία των καπνεργατών και η πόλη έμεινε για 36 ώρες στα χέρια των εργατών. Σε αυτές τις θρυλικές μέρες δεκάδες ήταν οι τραυματίες και οι νεκροί εργάτες.

• Σε μια εκδήλωση μικρο-πολιτικαντισμού ο Ν. Γιαννόπουλος, πρόεδρος του ΕΚΘ, απέφυγε στο χαιρετισμό του, κατά την κατάθεση στεφάνων, να μεταφέρει τους χαιρετισμούς του ταξικού σωματείου των καπνεργατών το «Παγκαπνεργατικό». Μετά από παρέμβαση συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ αναγκάστηκε να αποδώσει το χαιρετισμό του Σωματείου.

Στα κόκκινα μπλοκ του αγώνα και της ελπίδας, για τον ταξικό γιορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς, κάλεσε τους εργαζόμενους των εγκαταστάσεων της κεντρικής μονάδας της ΔΕΗ στον Πειραιά, η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, στη διάρκεια χτεσινής περιοδείας, στέλνοντας ταυτόχρονα το μήνυμα σε όλους τους εργαζόμενους της χώρας. «Η μάχη της Τετάρτης να είναι και μία μάχη για την αναζωογόνηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Και απάντηση στην κυβέρνηση και προετοιμασία για το αύριο, αλλά και μία μάχη μέσα στους κόλπους του ίδιου του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Σας καλώ λοιπόν να συναντηθούμε την Τετάρτη στην πλατεία Συντάγματος. Μια μικρή μάχη είναι, αλλά είναι ένα καλό πετραδάκι στο οικοδόμημα που πρέπει να χτίσουμε τα επόμενα χρόνια».

Οι 120 εργαζόμενοι της μονάδας που βρίσκεται στην περιοχή των Καμινίων υποδέχτηκαν την Αλέκα Παπαρήγα με συγκέντρωση στην αίθουσα συνελεύσεων. Η Γενική Γραμματέας του Κόμματος επισήμανε ότι οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ ζουν στο πετσί τους την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, γεγονός που επιβεβαιώθηκε από τους ίδιους τόσο στη διάρκεια του διαλόγου που αναπτύχθηκε όσο και αργότερα στη συνάντηση με τον διευθυντή της μονάδας κ. Φραγκόπουλο. Τα στοιχεία είναι ενδεικτικά. Μέσα σε μια πενταετία το τεχνικό προσωπικό μειώθηκε κατά 50%. Το «κενό» αντικαταστάθηκε από τους προάγγελους της ιδιωτικοποίησης, τους εργολάβους χωρίς την απαραίτητη ειδίκευση, με αποτέλεσμα κακοτεχνίες και μπαλώματα. Οσο για τους ίδιους τους «μόνιμους» εργαζόμενους της ΔΕΗ, «πληρώνουν» τη νύφη με υπερεντατικοποίηση της δουλιάς. Παράλληλα, προκειμένου να περάσει το ξεπούλημα στα «μαλακά», η υπονόμευση της ΔΕΗ τόσο από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ είναι εξόφθαλμη. Πεπαλαιωμένη υποδομή και παραγωγή αναντίστοιχη της συνεχώς αυξανόμενης ζήτησης.

Από τη χτεσινή συζήτηση στη ΔΕΗ

«Το ΚΚΕ - συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα - έχει πει καθαρά στο λαό τα τελευταία χρόνια: Χρειάζονται αγώνες κατά θέμα, κατά πεδίο, αγώνες με ριζοσπαστικά αιτήματα, αλλά πάνω απ' όλα πρέπει να δρομολογηθούν ουσιαστικές αλλαγές στο επίπεδο του συσχετισμού δύναμης. Να σας το πούμε καθαρά: Ο λαός να απεγκλωβιστεί από τη λογική ότι "θα διαλέγω ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, γιατί αυτά τα κόμματα μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση". Να απεγκλωβιστεί από ορισμένα ψευτοϊδεολογήματα που προβάλλουν αυτά τα κόμματα για την οικονομία της αγοράς, για την απελευθέρωση της αγοράς, ότι ο καπιταλισμός είναι πραγματική ελευθερία και τα διάφορα τα οποία λένε για την ανταγωνιστικότητα, για την παραγωγικότητα. Ολα αυτά είναι ταξικά συνθήματα, δεν είναι συνθήματα ούτε εθνικά όπως θέλουν για όλους, ούτε πατριωτικά. Αν δεν απελευθερωθεί ο λαός από αυτά τα ιδεολογήματα και δε συνειδητοποιήσει τη δύναμή του, έρχονται πολύ χειρότερες μέρες».

«Μια πλευρά - τόνισε - μόνο να σκεφτείτε: Το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν είναι μία χώρα που ζει απομονωμένη κι ούτε βέβαια εμείς τη θέλουμε απομονωμένη. Ομως είναι απόλυτα συνδεδεμένη με σχέδια ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή. Το επόμενο βήμα των ΗΠΑ, σε συνεννόηση με την ΕΕ για να μη μείνει πίσω, είναι το χτύπημα της Μ. Ανατολής. Και ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι θα έχει στην Ελλάδα και πολιτικές και κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες.

Αυτά τα κόμματα είναι απολύτως υπεύθυνα για την αρνητική πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα, αλλά είναι απολύτως υπεύθυνα όχι γιατί οι ηγεσίες τους έκαναν κάποιες προσωπικές επιλογές, αλλά γιατί είναι κόμματα, ανεξάρτητα αν το ένα λέγεται σοσιαλιστικό και το άλλο λέγεται φιλελεύθερο, που έχουν αποφασίσει να υπηρετήσουν πιστά τις ανάγκες του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Ο,τι έδωσε κάποτε, θετικό ας πούμε και προοδευτικό, τα πρώτα χρόνια το έδωσε. Οι εργαζόμενοι κατάφεραν να πάρουν, να αποσπάσουν κατακτήσεις που βεβαίως ο καπιταλισμός δεν τις έδωσε εθελοντικά. Και θα γίνεται όλο και πιο αντιδραστικός, όλο και πιο βάρβαρος. Και τα κόμματα που τον υπηρετούν θα κάνουν κάθε προσπάθεια να φιμώσουν τους εργαζόμενους. Θα κάνουν κάθε προσπάθεια να βάλουν τους εργαζόμενους στη γωνία και το κάνουν, προκειμένου να υπηρετήσουν αυτό το σύστημα, που τώρα δεν αντέχει ούτε κι αυτές τις αναιμικές κατακτήσεις που παραχωρούσαν τα προηγούμενα χρόνια. Ετσι πρέπει να το καταλάβετε».

«Θα μου πείτε - σημείωσε - κι αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τι θα κάνουμε; Μπορούμε να ανατρέψουμε και να αλλάξουμε αυτό το σύστημα μέσα σε ένα βράδυ; Εγώ σας λέω ούτε σε ένα βράδυ είναι εύκολο, ούτε σε ένα χρόνο είναι εύκολο. Εχει όμως σημασία, είναι δυνατό να γίνει, θέλει χρόνο, θέλει προετοιμασία, αλλά έχει πολύ μεγάλη σημασία να συνειδητοποιηθεί γιατί έχουμε αυτά τα προβλήματα. Γίνεται, είναι εφικτή η ανατροπή. Εμείς θεωρούμε ότι ένα μεγάλο μέρος των αγανακτισμένων και δυσαρεστημένων εργαζομένων, ενώ ξέρουν τα προβλήματά τους, ενώ στο κάτω κάτω μπορούν, ανεξάρτητα τι ψήφο ρίχνουν, να συνειδητοποιήσουν την ευθύνη της εκάστοτε κυβέρνησης, ωστόσο δε φτάνουν βαθύτερα να δουν ότι τα κόμματα εξουσίας είναι κόμματα νύχι - κρέας με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Βεβαίως, υπάρχουν περιθώρια κατακτήσεων, αν υπάρχει ένα συνδικαλιστικό κίνημα πολύ διαφορετικό από αυτό που έχουμε σήμερα. Μιλάμε στο σύνολό του, γιατί βεβαίως ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι υπάρχουν δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα που δεν έσκυψαν, ούτε και θα σκύψουν το κεφάλι, αλλά μιλάμε για τις πλειοψηφίες. Ενα ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα θα μπορούσε ορισμένα πράγματα να τα παρεμποδίσει.

Εμείς είμαστε αισιόδοξοι με την έννοια ότι πιστεύουμε πως διανύουμε μία περίοδο που οι εργαζόμενοι μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα. Κι αν θέλετε, νιώθουμε ιστορική ευθύνη, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, να βοηθήσουμε να βγουν αυτά τα συμπεράσματα, όχι μόνο κηρύσσοντας το λόγο του Κόμματος, που κι αυτό το κάνουμε, και τις θέσεις του και την αλήθεια, αλλά προσπαθώντας να εμφυσήσουμε στους εργαζόμενους εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. Από κει και πέρα τα πράγματα αργά ή γρήγορα μπορούν να δώσουν λύσεις. Π.χ. ένα μεγάλο μέτωπο πάλης είναι το μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων. Θα μου πείτε δεν το αποφύγαμε στη ΔΕΗ. Μπορούμε να το παρεμποδίσουμε το επόμενο διάστημα; Εμείς λέμε ένα κίνημα επιθετικό μπορεί να δυσκολέψει τα πράγματα. Αλλά εν πάση περιπτώσει, ακόμα κι αν δεν μπορέσουμε άμεσα να παρεμποδίσουμε την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς, μπορούμε να κερδίσουμε σε ένα άλλο μέτωπο, π.χ. σε αυτό της πολιτικής πείρας, στο μέτωπο της πάλης για αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.

Μπορεί μία ιδιωτικοποίηση σήμερα να μην μπορέσεις πλήρως να την αποφύγεις, γιατί δεν είπε ο λαός την τελευταία του λέξη, αλλά μπορούμε να αντιπαλέψουμε αυτό που συνοδεύει την πλήρη ιδιωτικοποίηση, την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς, την κατάργηση των όποιων κατακτήσεων είχαμε και το πέρασμά μας σε ένα καινούριο καθεστώς εργασίας και κοινωνικής ασφάλισης, το οποίο πραγματικά είναι βάρβαρο. Γι' αυτό σας θύμισα τα τέλη του 19^ου αιώνα. Οταν στο τέλος του 19^ου αιώνα γινόταν πάλη για το 8ωρο, σήμερα δεν μπορούμε να γυρίσουμε στην περίοδο εκείνη όπου οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν 10, 12 ή και 15 ώρες την ημέρα, γιατί εκεί θα πάει το πράγμα. Και, βέβαια, θα υπάρχει το διπλό φαινόμενο: Κάποιοι θα δουλεύουν 10-12 ώρες, κάποιοι θα δουλεύουν 3 και 4 ώρες. Γιατί αυτό συμφέρει το καπιταλιστικό σύστημα. Το συμφέρουν και τα δύο: Και να παρατείνει την εργάσιμη ημέρα, γιατί από εκεί βγάζει κέρδος, αλλά και να έχει μία εφεδρεία αναπασχόλητων ανέργων που θα μπορεί να τους εναλλάσσει με τους εργαζόμενους ή θα μπορεί να έχει αυτή την ολιγόωρη απασχόληση που και αυτή επίσης μπορεί να τους προσπορίσει κέρδη. Δηλαδή και η αύξηση του εργάσιμου χρόνου και η ανεργία και η μερική απασχόληση οδηγούν στην αύξηση της κερδοφορίας».

Οι δρομείς στην αφετηρία. Στον τόπο της θυσίας των 200 κομμουνιστών

Στύλοι του Ολυμπίου Διός, 1η Μάη 1893. Η εργατική τάξη της Αθήνας γιορτάζει και τιμά για πρώτη φορά την Πρωτομαγιά, λίγα βήματα πιο πάνω, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Περίπου δυο χιλιάδες εργάτες και εργάτριες εγκρίνουν ψήφισμα, με βασικά αιτήματα την κυριακάτικη αργία, το 8ωρο, τη σύνταξη. Η εργατική τάξη στα πρώτα της οργανωτικά σκιρτήματα, προτάσσει τις ανάγκες και τα αιτήματα της εποχής της, κόντρα στο «κεφαλαιοκρατικό σύστημα και την ολιγαρχική πολιτική του έκφραση» που κατήγγειλε ο Στ. Καλλέργης από το βήμα της Πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης την επόμενη χρονιά, στο ίδιο σημείο.

Αυτή τη διαδρομή, τη γεμάτη μνήμες και συμβολισμούς, διήνυσαν την Κυριακή οι αθλητές δρομείς και οι εργαζόμενοι που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ και συμμετείχαν στον 1ο Εργατικό Αγώνα Δρόμου προς τιμήν της Πρωτομαγιάς. Ψυχή της εκδήλωσης, η Γραμματεία Νέων του ΠΑΜΕ και πρωταγωνιστές οι περίπου 90 δρομείς που συγκεντρώθηκαν νωρίς το πρωί στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.

Εργαζόμενοι της Αθήνας υποδέχονται τους δρομείς

Στην είσοδο του Σκοπευτηρίου διαβάστηκε το «Επέσατε θύματα» και ένα σύντομο ιστορικό της ηρωικής θυσίας, της πορείας θανάτου από τις φυλακές της Ακροναυπλίας στο Σκοπευτήριο, το ξημέρωμα της Πρωτομαγιάς. Και ύστερα, το σύνθημα της εκκίνησης. Οι δρομείς, εργαζόμενοι κάθε ηλικίας, με την μπλούζα του ΠΑΜΕ ξεχύθηκαν στο δρόμο, σ' έναν αγώνα χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς νικητές και ηττημένους.

«Είμαστε κι εμείς εργάτες του αθλητισμού», δήλωναν λίγο πριν τα μέλη των αθλητικών συλλόγων και των ερασιτεχνικών ομάδων που ήρθαν να στηρίξουν με τη συμμετοχή τους την εκδήλωση του ΠΑΜΕ. «Διεκδικούμε ελεύθερο χρόνο για όλο το λαό, χώρους άθλησης και αθλητισμό μακριά από χορηγούς και ρεκόρ» σημείωναν, δίνοντας το στίγμα του αδιέξοδου που η κυρίαρχη πολιτική έχει επιβάλει σήμερα στην ανάγκη του ανθρώπου για άθληση, για ελεύθερο χρόνο, για ψυχαγωγία και σωματική άσκηση.

Διανύοντας μια απόσταση τεσσάρων περίπου χιλιομέτρων, οι δρομείς τερμάτισαν λίγο μετά τις 11 στους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Εκεί, όπου συνδικαλιστές και εργαζόμενοι από τα ταξικά Συνδικάτα της Αθήνας τους περίμεναν για να τους υποδεχτούν μ' ένα θερμό χειροκρότημα και ένα κόκκινο γαρίφαλο.

Η ικανοποίηση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων. Εκείνων που έτρεξαν και τερμάτισαν, ανεξάρτητα από τη σειρά, καθώς κατάφεραν να διανύσουν την «ιστορία των αγώνων της τάξης τους», όπως χαρακτηριστικά έγραφε και το πανό του Πανεργατικού Μετώπου στο χώρο του τερματισμού. Ικανοποίηση όμως και για εκείνους που βρέθηκαν στο χώρο της υποδοχής, για να αγκαλιάσουν εκείνους που κόπιασαν. Ολοι μαζί, ανανέωσαν το ραντεβού για τις 11 Μάη, στην πλατεία Συντάγματος, στην κεντρική Πρωτομαγιάτικη Συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στις 10 το πρωί.

Μ' ένα σύντομο χαιρετισμό, ο Δ. Αγκαβανάκης υποδέχτηκε τους δρομείς εκ μέρους της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ: «Με τη συμμετοχή σας δώσατε το μήνυμα σ' εκείνους που θέλουν να στερήσουν από τους εργαζόμενους τον ελεύθερο χρόνο και τα κατακτημένα με αίμα δικαιώματά τους. Αλλά, δώσατε και υπόσχεση αγώνα, τιμώντας τους νεκρούς της εργατικής τάξης», σημείωσε και ευχαρίστησε τον Αθλητικό Πολιτιστικό Σύλλογο «Απόλλων» Δυτικής Αττικής για την πολύτιμη συμβολή του στην επιτυχία της εκδήλωσης.

Στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα που ακολούθησε, τα τραγούδια του αγώνα εναλλάσσονταν με τα ποιήματα και τις ιστορικές αναφορές στην Πρωτομαγιά. Ο 1ος Εργατικός Αγώνας Δρόμου ολοκληρώθηκε λίγο πριν το μεσημέρι με την απονομή των μεταλλίων και των επάθλων, ενώ αναμνηστικά διπλώματα συμμετοχής μοιράστηκαν σε όλους τους δρομείς.

Για την ιστορία, πρώτοι στη γενική κατάταξη των ανδρών τερμάτισαν οι Γιώργος Μάλλιαρης (Πανελλήνιος - ΣΕΒΑΣ) με χρόνο 9.13, ο Ιωάννης Χαμόδρακας (Σύλλογος Ν. Ιωνίας) με χρόνο 9.22 και ο Βλάσης Καραβασίλης (ΑΠΣ Απόλλων) με χρόνο 9.33. Στις γυναίκες στην πρώτη τριάδα τερμάτισαν οι Μαρίνα Δεσπολάρη (ΣΔΥ Ηλείας, χρόνος 11.40), η Ανθή Πανταζή (ΣΔΥ Αθήνας, χρόνος 13.07) και η Γιούλη Φυτιλή (ΣΕΒΑΣ Ν. Φθιώτιδας, χρόνος 14.10).

Μια μέρα πριν τη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της Αθήνας, το ΠΑΜΕ διοργανώνει σήμερα, Τρίτη, δυο ακόμα εκδηλώσεις στο πλαίσιο του γιορτασμού της Εργατικής Πρωτομαγιάς.

Στις 6.30 το απόγευμα, στο ξενοδοχείο «Εσπέρια - Παλλάς» (Σταδίου 22), θα πραγματοποιηθεί η ημερίδα της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ με θέμα «Η Υγιεινή και Ασφάλεια. Η οπτική των ταξικών συνδικάτων». Στο σχετικό του κάλεσμα προς τους εργαζόμενους το ΠΑΜΕ σημειώνει: «Η εκμηδένιση του επαγγελματικού κινδύνου, η ουσιαστική βελτίωση του εργασιακού περιβάλλοντος και των συνθηκών δουλιάς είναι άρρηκτα δεμένες με τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στο συνδικαλιστικό επίπεδο και την άμεση αμφισβήτηση των ευρωενωσιακών μονόδρομων».

Επίσης, σήμερα, η Γραμματεία Γυναικών του ΠΑΜΕ και ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ανατολικής Αττικής συνδιοργανώνουν εκδήλωση με θέμα «Η γυναίκα στο εργατικό κίνημα και στους λαϊκούς αγώνες». Η εκδήλωση θα γίνει στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου Αχαρνών (Φιλαδελφείας και Μπόσδη) στις 7.30 το απόγευμα. «Ζωντανεύουμε τους αγώνες της εργατικής τάξης μέσα από τις γυναικείες μορφές που ξεχώρισαν διεκδικώντας τα δίκια της ζωής», σημειώνεται στην πρόσκληση.

Το πρόγραμμα του ταξικού γιορτασμού της Πρωτομαγιάς θα κλείσει στις 25 του Μάη στη Μεγαλόπολη με την εκδήλωση του ΠΑΜΕ για την Υγιεινή και Ασφάλεια της εργασίας.

Χωρίς συγκοινωνίες θα μείνει η Αθήνα αύριο Τετάρτη, λόγω της 24ωρης απεργίας που κήρυξαν οι εργαζόμενοι στα αστικά λεωφορεία, στον ηλεκτρικό, στο μετρό, στα τραμ και στον προαστιακό σιδηρόδρομο. Οι εργαζόμενοι στα τρόλεϊ (ΗΛΠΑΠ) θα πραγματοποιήσουν τετράωρη στάση εργασίας από τις 10 π.μ. της Τετάρτης μέχρι τη 1 μ.μ. Στον ΟΣΕ, λόγω της 24ωρης απεργίας, θα πραγματοποιηθεί μόνον ένα δρομολόγιο ανά προορισμό, ενώ το ίδιο ισχύει και για τις Ολυμπιακές Αερογραμμές, όπου επίσης οι εργαζόμενοι κήρυξαν 24ωρη απεργία για αύριο, 11 Μάη.

Συνδικάτα και μαζικοί φορείς δρομολογούν πούλμαν για τη μετάβαση των απεργών στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα. Συγκεκριμένα, αναχωρήσεις πούλμαν έχουν προγραμματιστεί από:

Ιλιον: 8.15 π.μ., κεντρική πλατεία.

Πετρούπολη: 8.15 π.μ., Δημαρχείο.

Καματερό: 8.15 π.μ., Δημαρχείο.

Αγ. Ανάργυροι: 8.15 π.μ., Δημαρχείο.

Ν. Φιλαδέλφεια: 8.40 π.μ., Δημαρχείο.

Χολαργό: 8.15 π.μ., πλατεία Κύπρου. 8.30 π.μ., Τέρμα Χολαργού. 8.20 π.μ, «Μαρινόπουλο» και 8.30 π.μ, πλατεία Δημοκρατίας.

Αγία Παρασκευή: Κεντρική πλατεία στις 8.30 π.μ.

Χαλάνδρι: Κεντρική πλατεία στις 8.30 π.μ.

Γαλάτσι: Βεΐκου και Γαλατσίου (Παλαιό τέρμα), 8.30 π.μ.

Αγ. Βαρβάρα: 7.45 π.μ., Προφήτη Ηλία (αφετηρία λεωφορείου) και 8 π.μ., πλατεία Αγ. Ελεούσας.

Ν. Ιωνία: 8.30 π.μ., Παναιτώλιο - Αλσούπολη, Δημοτικό Σχολείο Καλογρέζας και Ηλεκτρικό Σταθμό Ν. Ιωνίας.

Λεωφορεία για τη διευκόλυνση των απεργών έχουν δρομολογηθεί και σε άλλες συνοικίες και δήμους.

Λίγες ώρες πριν από τη μεγάλη μέρα, η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ, με ανακοίνωσή της καλεί την εργατική τάξη της χώρας μας, να δώσει καθολικά το «παρών» στην απεργία της Τετάρτης, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα στον ΣΕΒ, στην κυβέρνηση και στα κόμματα του ευρωμονόδρομου.

Οπως σημειώνει η Εκτελεστική Γραμματεία: «Παρά τις προσπάθειες ορισμένων να αποσιωπήσουν ότι το ΠΑΜΕ διοργανώνει απεργίες και απεργιακές συγκεντρώσεις σε 60 περίπου πόλεις, είναι βέβαιο ότι η μεγάλη πλειοψηφία των διαδηλωτών θα αγκαλιάσει και θα στηρίξει τις δραστηριότητες του ΠΑΜΕ, γυρίζοντας την πλάτη στους εκπροσώπους του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, οι οποίοι τώρα τελευταία, ξαναθυμήθηκαν τη γλώσσα της περιόδου του "ζιβάγκο"».

Αύριο, η εργαζόμενη Αθήνα απεργεί. Αύριο Τετάρτη, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες της πρωτεύουσας, οι μικρομεσαίοι βιοτέχνες και επαγγελματίες, η μαθητική και φοιτητική νεολαία, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι, απεργούν και διαδηλώνουν με τις σημαίες των ταξικών δυνάμεων. Αύριο, η Αθήνα του μεροκάματου και των αγώνων σμίγει στην Πλατεία Συντάγματος με τα λάβαρα του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου.

Στην τελική ευθεία για τη μεγάλη μέρα της εργατικής τάξης, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο καλεί τους εργαζόμενους της Αθήνας, να δώσουν απάντηση στην εργοδοσία και στην κυβέρνηση, να απεργήσουν μαζικά και σύσσωμοι να δώσουν το «παρών», στη συγκέντρωση στις 10 π.μ. στο Σύνταγμα και στην πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία.

Καθώς αύριο δε θα κινηθούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι απεργοί και οι διαδηλωτές πρέπει να φτάσουν με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο στην πλατεία Συντάγματος. Να φτάσουν όλοι στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Δίπλα στους εργάτες, το ΠΑΜΕ, καλεί να δώσουν το «παρών», η φοιτητική και μαθητική νεολαία, ξεπερνώντας τα εμπόδια που επιχειρεί να τους βάλει η κυβέρνηση.

Το πρόγραμμα της κεντρικής εκδήλωσης εκτός των ομιλιών περιλαμβάνει:

• Αφιέρωμα στον μουσικοσυνθέτη και λαϊκό αγωνιστή Μάνο Λοΐζο από το παιδικό συγκρότημα του ωδείου «Σαπφώ».
• Χαιρετισμούς συνδικαλιστών από Τουρκία και Παλαιστίνη.
• Απαγγελίες ποιημάτων από γνωστούς ηθοποιούς.
• Στη συγκέντρωση θα ακουστεί, για πρώτη φορά, τραγούδι αφιερωμένο στο ΠΑΜΕ, που έγραψε λίγο πριν φύγει από τη ζωή, ο εργάτης - ποιητής Γιάννης Πετινάρης. Τη μουσική εκτέλεση θα κάνει χορωδία 45 ατόμων και πολυπληθής ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του συνθέτη Γρηγόρη Λαμπριανίδη.

Οι προσυγκεντρώσεις για την κεντρική απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα έχουν οριστεί για τις 9 το πρωί στα παρακάτω σημεία:

• Στύλοι Ολυμπίου Διός: Εργαζόμενοι από Ανατολικές και Ν/Α συνοικίες.
• Πλ. Κάνιγγος: Οικοδόμοι, ηλεκτρολόγοι κλπ. εργαζόμενοι στις κατασκευές. Καλλιτέχνες.
• Πλ. Ομόνοιας: Νεολαία από ΑΕΙ - ΤΕΙ. Οι ΕΒΕ. Τα σωματεία ΟΤΑ, εργαζόμενοι στις Μεταφορές, Τηλ/νίες, Τράπεζες, Ενέργεια, Δημόσια Διοίκηση, Εκπαιδευτικοί, Υγεία - Πρόνοια, Σωματεία και Εργαζόμενοι από Υπηρεσίες, Εμπόριο και Βιομηχανία. Επίσης, οι εργαζόμενοι από τις υπόλοιπες συνοικίες της Αθήνας, δηλαδή: Νότιες, Ν/Δ, Δυτικές, Β/Δ, Βόρειες, Β/Α και Α` Αθήνας.

Σήμερα ολοκληρώνονται οι περιοδείες του ΠΑΜΕ για την προετοιμασία και επιτυχία της αυριανής 24ωρης απεργίας, με εξορμήσεις συνδικαλιστών στους παρακάτω χώρους: Στη «Βιοχαρτική» στον Ασπρόπυργο, στα λιθογραφεία «Δαβερόνας», «Γραφιτύπ», «Πανόπουλος» στο Περιστέρι, στο Ραδιομέγαρο της ΝΕΤ, στο Ηλεκτρολογικό του Δήμου Αθήνας, στην Αγροτική και σε ΧΥΤΑ - ΕΣΔΚΝΑ. Στις Κλωστοϋφαντουργικές επιχειρήσεις «Μπριγιάν», «Ροΐδης», «Τέξτερ», «Πέρλα» και «Μοσχούτης».

Η κεντρική απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Αθήνα θα πραγματοποιηθεί στις 10 π.μ., στην πλατεία Συντάγματος, απ' όπου θα ξεκινήσει η πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία. Την ίδια ώρα, συγκεντρώνονται στο Αγαλμα Βενιζέλου οι απεργοί της Θεσσαλονίκης, ενώ στον Πειραιά η απεργιακή συγκέντρωση ορίστηκε για τις 10 το πρωί στην πλατεία Κοραή. Οι υπόλοιπες συγκεντρώσεις:

Λάρισα, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Πάτρα, 10 π.μ., πλατεία Γεωργίου.

Ελευσίνα, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Μέγαρα, 10 π.μ., πλατεία Ηρώων.

Λαύριο, 11 π.μ., πλατεία Μεταλλωρύχων.

Βόλος, 10 π.μ., πλατεία Δημαρχείου.

Τύρναβος, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Καρδίτσα, 10.30 π.μ., πλατεία Πλαστήρα (Παυσίλυπο).

Τρίκαλα, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Ηράκλειο, 10 π.μ., πλατεία Λιονταριών.

Χανιά, 10 π.μ., πλατεία Δημοτικής Αγοράς.

Ρέθυμνο, 10 π.μ., Δημαρχείο.

Ιεράπετρα, 11 π.μ., πλατεία Παπαγεωργίου.

Αλεξανδρούπολη, 9 π.μ., Δημαρχείο.

Κομοτηνή, 9 π.μ., κεντρική πλατεία.

Ξάνθη, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Καβάλα, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Δράμα, 10 π.μ., πλατεία Δράμας.

Σέρρες, 10 π.μ., πλατεία Ελευθερίας.

Βέροια, 9.30 π.μ., πλατεία Εληάς.

Νάουσα, 9.30 π.μ., πλατεία Καρατάσου.

Κατερίνη, 10 π.μ., πλατεία Ελευθερίας.

Κιλκίς, 10.30 π.μ., πλατεία Ειρήνης.

Γιαννιτσά, 10 π.μ., πλατεία ΕΠΟΝ.

Χαλκιδική, 11 π.μ., Πλατεία Νέων Μουδανιών.

Κοζάνη, 10 π.μ., κεντρικός πεζόδρομος.

Πτολεμαΐδα, 10 π.μ., πλατεία παλιού Δημαρχείου.

Καστοριά, 10.30 π.μ., απέναντι από τη Νομαρχία.

Γρεβενά, 11 π.μ., κεντρική πλατεία.

Φλώρινα, 10.30 π.μ., πεζόδρομος.

Ζάκυνθος, 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο.

Κόρινθος, 10 π.μ., Περιβολάκια.

Τρίπολη, 10 π.μ., πλατεία Βαλτετσίου.

Ναύπλιο, 11 π.μ., πλατεία Δημαρχείου.

Κεφαλονιά, 10 π.μ., μπροστά από τη Νομαρχία.

Καλαμάτα, 11 π.μ., κεντρική πλατεία.

Πύργος, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Σπάρτη, 10 π.μ., κεντρική πλατεία.

Χαλκίδα, 11 π.μ. στην παραλία στο Μνημείο της Αντίστασης.

Αλιβέρι, 9.30 π.μ., πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου.

Ιστιαία, 11 π.μ., κεντρική πλατεία.

Αμφισσα, 10.30 π.μ., πλατεία Λαού.

Λαμία, 10 π.μ., πλατεία Πάρκου.

Θήβα, 10:30 π.μ., πεζόδρομος.

Λιβαδειά, 10.30 π.μ., πλατεία Εθνικής Αντίστασης.

Λευκάδα, 9.30 π.μ., Αγιος Μηνάς.

Αγρίνιο, 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο.

Κέρκυρα, 10 π.μ., πλατεία Σαρόκο.

Πρέβεζα, 9.30 π.μ., Φόρο.

Γιάννενα, 10 π.μ., Δημαρχείο.

Αρτα, 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο.

Θεσπρωτία, 10 π.μ., πεζόδρομος.

Λήμνος, 10 π.μ., στο λιμάνι της Μύρινας.

Ικαρία, 12 το μεσημέρι, Αγιος Κήρυκας.

Λέσβος, 10 π.μ., πλατεία Σαπφούς.

Χίος, 10 π.μ., πλατεία Βουνακίου.

Το Αγωνιστικό Μέτωπο Εργαζομένων στα ΜΜΕ καλεί τους δημοσιογράφους, τους τεχνικούς και τους υπαλλήλους στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο να πάρουν μαζικά μέρος στην αυριανή απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην πλατεία Συντάγματος. Το αγωνιστικό ραντεβού των εργαζομένων στα ΜΜΕ έχει οριστεί για τις 9.30 π.μ. έξω από το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία».

Να συμμετάσχουν μαζικά στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ για την Πρωτομαγιά και τις αντιιμπεριαλιστικές εκδηλώσεις της ΕΕΔΥΕ πανελλαδικά, καλούν τους αντιστασιακούς, τους Απογόνους και Φίλους της ΕΑ και του ΔΣΕ, οι αντιστασιακές οργανώσεις Πανελλαδική Ενωση Αγωνιστών Φίλων της ΕΠΟΝ (ΠΕΑΦΕ), ο Σύνδεσμος Αντιστασιακών Δημοσιογράφων και ο Πανελλήνιος Σύλλογος Απογόνων και Φίλων της ΕΑ και του ΔΣΕ.

Με μια εγκύκλιο που απέστειλε χτες σε όλα τα δημόσια σχολεία, η υπουργός Παιδείας ζητάει από τους εκπαιδευτικούς που θέλουν να απεργήσουν και να συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς, να... το «δηλώσουν» από σήμερα στους διευθυντές των σχολείων τους! Κλιμακώνοντας την επίθεση της κυβέρνησης ενάντια στην Πρωτομαγιά, η υπουργός Παιδείας ζητάει από τους εκπαιδευτικούς να «αυτοφακελωθούν» προκειμένου να πάρουν μέρος στις κινητοποιήσεις χωρίς να τους κοπεί το ημερομίσθιο κι αυτό έχει το θράσος να το ονομάζει «διευκόλυνση» των εργαζομένων. Παράλληλα, «διατάζει» ότι όσοι εκπαιδευτικοί υπηρετούν σε σχολεία που βρίσκονται μακρύτερα από 20 χιλιόμετρα από τους τόπους όπου γίνονται συγκεντρώσεις, δε δικαιούνται αυτή τη... «διευκόλυνση».

Τις παραπάνω μεθοδεύσεις καταδίκασαν ΟΛΜΕ και ΑΔΕΔΥ, που κάλεσαν τους εκπαιδευτικούς να αγνοήσουν τις «δηλώσεις» που ζητά η υπουργός και να συμμετάσχουν στην απεργία.

«Η κυβέρνηση κάνει έλεγχο κοινωνικών φρονημάτων, με λογικές φακελώματος», σχολιάζουν εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών τονίζοντας: «Η καλύτερη απάντηση στην προσπάθεια να υποβαθμιστεί και να αλλοτριωθεί το νόημα της Πρωτομαγιάς από την κυβέρνηση, αλλά κι από άλλους γνωστούς συνδικαλιστές που όλο το χρόνο βάζουν πλάτη να περάσει η αντεργατική πολιτική και την ημέρα της Πρωτομαγιάς προσπαθούν να το παίξουν εκπρόσωποι της εργατικής τάξης (όπως οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ), είναι η μαζική συμμετοχή των εκπαιδευτικών στην Απεργία και, κυρίως, η συμπόρευσή τους με τις ταξικές δυνάμεις, η συμμετοχή τους στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα».

Κάλεσμα σε κάθε εργαζόμενη, άνεργη, ημιαπασχολούμενη, σε κάθε νέα γυναίκα, ώστε «η μαζική γυναικεία συμμετοχή στο γιορτασμό της φετινής Εργατικής Πρωτομαγιάς, στην απεργία, στις συγκεντρώσεις και στις πορείες να γίνει δυνατό μήνυμα σε όλους αυτούς που προχωρούν σε ένα νέο εργατικό Μεσαίωνα», απευθύνει η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας.

Ο φετινός γιορτασμός της Πρωτομαγιάς πρέπει να αποτελέσει μια ακόμα ισχυρή απάντηση στα αντεργατικά, αντιασφαλιστικά, αντικοινωνικά σχέδια της ΕΕ και των πολιτικών δυνάμεων που ακολουθούν τις πολιτικές της, επισημαίνει η Ομοσπονδία σε σχετική της ανακοίνωση-μήνυμα για την Πρωτομαγιά. Μια απάντηση στις πολιτικές δυνάμεις οι οποίες στηρίζουν απροκάλυπτα τα εργοδοτικά συμφέροντα.

Η απελευθέρωση του ωραρίου, η κατάργηση του ελεύθερου χρόνου, το τσάκισμα της σωματικής και ψυχικής υγείας, οι φραγμοί στην κοινωνική και πολιτική δράση είναι μέτρα στα οποία το κεφάλαιο επιδιώκει να εγκλωβίσει πρώτα την εργαζόμενη γυναίκα, με το επιχείρημα του «συνδυασμού της οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής». Γι' αυτό και οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων έχουν συμφέρον και μαζί χρέος να συμμετάσχουν μαζικά στα μπλοκ του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, πίσω από τα πανό του οποίου η ΟΓΕ ανακοινώνει πως θα βρίσκεται και το δικό της πανό.

Αύριο Τετάρτη δε θα κυκλοφορήσει καμία εφημερίδα, ενώ θα «σιγήσουν» από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις οι ενημερωτικές και ειδησεογραφικές εκπομπές.

Το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ καλεί με χτεσινή της ανακοίνωση, τους δημοσιογράφους που εργάζονται στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ να συμμετάσχουν μαζικά και μαχητικά στις κινητοποιήσεις της 11ης Μάη. Καλεί επίσης τους δημοσιογράφους σε όλα τα ΜΜΕ να περιφρουρήσουν την απεργία, ώστε να εξασφαλιστεί η επιτυχία της.

Το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ διευκρινίζει σε σχέση με τους εργαζόμενους στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ ότι την Τετάρτη θα σιγήσουν σε όλη τη χώρα όλα τα ραδιόφωνα και τηλεοπτικά μέσα από τις 12 τα μεσάνυχτα της Τρίτης 10 Μάη έως τις 12 τα μεσάνυχτα της Τετάρτης 11 Μάη. Δε θα μεταδοθούν ειδήσεις και πάσης φύσεως ενημερωτικές εκπομπές. Εξαίρεση γίνεται μόνο για τους δημοσιογράφους που θα καλύψουν τις εργατικές κινητοποιήσεις. Οι εργαζόμενοι στη Γενική Γραμματείας Ενημέρωσης, το ΑΠΕ και το Μακεδονικό Πρακτορείο δε θα εργαστούν σήμερα Τρίτη, ενώ αύριο θα δουλέψουν βάσει καταστάσεων.

Με προσωπικό ασφαλείας θα λειτουργήσουν την Τετάρτη και την Πέμπτη τα νοσοκομεία μετά τη 48ωρη απεργία που κήρυξαν η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ) και τις δύο 24ωρες απεργίες της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ). Οι Υγειονομικοί του ΠΑΜΕ και η Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση Γιατρών καλούν τους εργαζόμενους και τους υγειονομικούς στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα για την Τετάρτη.

Πορεία για την Παγκόσμια Μέρα της Νοσηλεύτριας, μεθαύριο Πέμπτη, οργανώνει ο Σύλλογος Εργαζομένων του «Ευαγγελισμού» και όλους τους υγειονομικούς «εν στολή» σε συγκέντρωση έξω απ' το νοσοκομείο, στις 10 π.μ. Θα ακολουθήσει πορεία προς τη Βουλή.

Με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της Ενωσης Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων Ελλάδας (ΕΝΑΕ), αύριο Τετάρτη, μέρα εορτασμού της Πρωτομαγιάς, όλες οι Νομαρχίες της χώρας θα παραμείνουν κλειστές.

Εικοσιτετράωρη πανελλαδική απεργία και συγκέντρωση στις 7π.μ. στο λιμάνι, στον ΟΛΠ, στο Κερατσίνι, πραγματοποιεί σήμερα το Συνδικάτο Επαγγελματιών Οδηγών Φορτηγών Αυτοκινήτων Ελλάδος, με οικονομικά και θεσμικά αιτήματα και μετά από ομόφωνη απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Συνδικάτου.

Με αποφασιστικότητα και ξεκάθαρους στόχους που συναντιούνται με αυτούς των εργαζομένων, οι μικροί αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες, βιοτέχνες και έμποροι ετοιμάζονται να συμμετάσχουν στις αυριανές αγωνιστικές κινητοποιήσεις για την Πρωτομαγιά, τόσο στην Αττική, όσο και στην υπόλοιπη χώρα. Κάλεσμα στη συγκέντρωση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου στο Σύνταγμα και στις κινητοποιήσεις σε όλες τις περιοχές έχει απευθύνει ήδη η ΔΗΚΕΒΕ. Στη συγκέντρωση καλεί και η Ομοσπονδία Βιοτεχνικών Σωματείων Αθήνας. Αποφάσεις έχουν βγάλει και σωματεία των ΕΒΕ στην επαρχία.

Η Ομοσπονδία Επαγγελματικών Βιοτεχνικών και Εμπορικών Σωματείων Μεσογείων Αττικής καλεί σε κλείσιμο των μαγαζιών και συμμετοχή στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις σαν «ένα βήμα στο δρόμο των σκληρών αγώνων για την επιβίωση των επιχειρήσεών μας», ενώ τονίζει ότι «σήμερα προέχει η ανάγκη της κοινής δράσης και η προώθηση πιο αποφασιστικά του μετώπου των αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα».

Σε κλείσιμο των μαγαζιών καλεί και η Ομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών και Εμπόρων Λέσβου, τονίζοντας ότι κάθε αυτοαπασχολούμενος και μικρέμπορος πρέπει να συμμετάσχει στις 10 το πρωί στη συγκέντρωση στην πλατεία Σαπφούς. Η Ομοσπονδία τονίζει ότι συμμετέχει στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση αφού η ζωή των μικρών ΕΒΕ είναι «αναπόσπαστα δεμένη με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης».

«Κλείνουμε και απεργούμε, τιμώντας την Πρωτομαγιά αγωνιζόμαστε και λέμε όχι στα ωράρια των πολυεθνικών, των αλυσίδων και των πολυκαταστημάτων, στην κατάργηση του 8ωρου, στην απελευθέρωση του ωραρίου», τονίζει ο Εμπορικός Σύλλογος Αγρινίου. Απόφαση για το κλείσιμο των καταστημάτων και συμμετοχή στη συγκέντρωση έβγαλε και ο Εμπορικός Σύλλογος Βόλου.

Η εργατική τάξη παίρνει τη θέση της στο ταξικό κίνημα, και μαζί με το ΠΑΜΕ διεκδικεί αιτήματα που δε χωράνε στο τσουβάλι της συναίνεσης και της υποταγής στο κεφάλαιο και στις απαιτήσεις του. Αύριο, Τετάρτη, μέρα πανεργατικού ξεσηκωμού, οι εργάτες και οι υπάλληλοι απεργούν και διαδηλώνουν την απόφασή τους να διεκδικήσουν τον πλούτο που παράγουν. Ετοιμάζουν τη συμμετοχή τους στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη στις 10 το πρωί στο άγαλμα του Βενιζέλου.

Αυτό το αισιόδοξο μήνυμα έρχεται από κάθε χώρο δουλιάς όπου τα στελέχη του ΠΑΜΕ μεταφέρουν το κάλεσμα συμμετοχής στην απεργία και στην απεργιακή συγκέντρωση. Αυτό το μήνυμα έρχεται και μέσα από τις συσκέψεις που έγιναν με μετανάστες, με άνεργους, με νέους εργάτες. Ολοένα περισσότεροι εργαζόμενοι, απολυμένοι, συνταξιούχοι, αλλά και φορείς των επαγγελματιών, εμπόρων, των αγροτών, της νεολαίας δηλώνουν το «παρών» στο προσκλητήριο αγώνα.

Την παραπάνω εικόνα μετέφεραν χτες μέσα από συνέντευξη Τύπου που έδωσαν εκπρόσωποι της Τοπικής Γραμματείας Θεσσαλονίκης του ΠΑΜΕ, πλαισιωμένοι από εκπροσώπους πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων.

Ο Σπύρος Ράλλης, γγ της ΠΟΕΕΠ, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, αναφέρθηκε στην ολομέτωπη επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι από την εργοδοσία, τα κόμματα και τους μηχανισμούς που τη στηρίζουν, κατήγγειλε τις δικαστικές διώξεις και την εργοδοτική τρομοκρατία και διαμήνυσε πως ο κλάδος των εμφιαλωμένων ποτών, που αυτή την περίοδο βρίσκεται στο στόχαστρο των δικαστικών διώξεων, θα συνεχίσει ανυπόταχτα τον αγώνα μέσα από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

«Δε θα οδηγήσουμε εργαζόμενους να "συνεορτάσουν" τη μέρα κατά της εκμετάλλευσής τους μαζί με τους εκμεταλλευτές τους (οικονομικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς, συνδικαλιστικούς, ιδεολογικούς)», είπε ο Σ. Ζαριανόπουλος, στέλεχος του ΠΑΜΕ και γγ του ΕΚΘ, δίνοντας ξεκάθαρη απάντηση στους ΠΑΣΟΚοΣΥΝεταίρους του ΕΚΘ που συνεχίζουν να επιτίθενται στο ΠΑΜΕ εξαπολύοντας κατηγορίες για διασπαστική πρακτική.

Και κάλεσε τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από ιδεολογικές τοποθετήσεις, αλλά με συνείδηση ότι μ' αυτές τις πολιτικές θυσιάζεται το μέλλον της εργατικής τάξης, να μετατρέψουν σε αγωνιστική πράξη την αγανάκτησή τους. Σε ταξική ενότητα, συσπείρωση και δράση με το ΠΑΜΕ του ανυπόταχτου αγώνα για μια ανάπτυξη σε όφελος του λαού και όχι του κεφαλαίου.

Μαζικά προετοιμάζεται ο εργαζόμενος λαός της περιοχής να συμμετάσχει στις συγκεντρώσεις που οργανώνει το ΠΑΜΕ σε όλες τις πόλεις της Μακεδονίας και της Θράκης. Από τον Εβρο και την Καστοριά μέχρι τη Νάουσα και τη Χαλκιδική. Παντού, μέχρι την τελευταία ώρα συνεχίζονται οι περιοδείες και οι εξορμήσεις σε όλους τους κλάδους. Αύριο από το πρωί θα δοθεί και η μάχη της περιφρούρησης της απεργίας σε μια σειρά χώρων δουλιάς.

Στην τελική ευθεία έχουν μπει οι προετοιμασίες των δυνάμεων του ΠΑΜΕ για την επιτυχία του ταξικού αγωνιστικού γιορτασμού της Πρωτομαγιάς στην Πελοπόννησο, στην Κεφαλονιά και τη Ζάκυνθο. Στην Πάτρα, μέλη και στελέχη του ΠΑΜΕ περιόδευσαν χθες σε εμπορικά καταστήματα και σούπερ - μάρκετ, ενώ σήμερα αναμένεται να γίνουν εξορμήσεις σε ΙΕΚ, νυχτερινά σχολεία, σούπερ - μάρκετ και οικοδομές. Στην Καλαμάτα, οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ περιόδευσαν σε σούπερ - μάρκετ, μηχανουργεία και γιαπιά και στην Κόρινθο σε εμπορικά καταστήματα και σούπερ - μάρκετ. Στην Τρίπολη, οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ περιόδευσαν σε Τράπεζες, σχολεία και στο Νοσοκομείο, στον Πύργο και στη Σπάρτη στις οικοδομές, στο Αργος σε δημόσιες υπηρεσίες και σε σούπερ - μάρκετ. Επίσης, στη Ζάκυνθο περιόδευσαν σε οικοδομές, σε σούπερ - μάρκετ, στην Ενωση και στην Κεφαλονιά προχώρησαν σε εξορμήσεις σε ξενοδοχεία στο Αργοστόλι και σήμερα θα περιοδεύσουν στα ιχθυοτροφεία Κεφαλονιάς.

Στους καταπέλτες των πλοίων θα δώσουν και αύριο τη μάχη της περιφρούρησης οι ναυτεργάτες του Πειραιά

Τον δικό τους τόνο στην κινητοποίηση θα δώσουν οι ναυτεργάτες, οι οποίοι έχουν κηρύξει 24ωρη παναττική απεργία. Από τις 6 π.μ. τα πλοία θα είναι δεμένα στο λιμάνι του Πειραιά και της Ραφήνας και οι ναυτεργάτες από τα ξημερώματα θα περιφρουρούν την απεργίας τους. Δεμένα θα είναι και τα ρυμουλκά και ναυαγοσωστικά με την 24ωρη πανελλαδική απεργία που κήρυξε η Πανελλήνια Ενωση Πληρωμάτων Ρυμουλκών και Ναυαγοσωστικών, συμμετέχοντας στην απεργία της Πρωτομαγιάς.

Στις 9π.μ. οι εργαζόμενοι της Νίκαιας και του Κορυδαλλού θα συγκεντρωθούν στις 9π.μ. στο Περιβολάκι. Στις 9.30π.μ. οι ναυτεργάτες και οι Δυτικές Συνοικίες θα συγκεντρωθούν στην πλατεία Καραϊσκάκη και στις 9 π.μ. προσυγκέντρωση στο Εργατικό Κέντρο θα πραγματοποιήσουν τα σωματεία της περιοχής.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ συνεχίζουν με αμείωτη ένταση τις περιοδείες στους χώρους δουλιάς, ώστε να μη λείψει κανείς από την αυριανή απεργία.

Ετσι, σήμερα Τρίτη στις 6 μ.μ. θα γίνει περιοδεία στον ΟΛΠ Κερατσινίου και στις 10π.μ. στο Κρατικό της Νίκαιας. Στις 10-12 π.μ. οι εργαζόμενοι στη Ζώνη Περάματος θα πραγματοποιήσουν στάση εργασίας και συγκέντρωση στις 10.30μ.μ. στην είσοδο της Ζώνης και στον Μόλο της ΔΕΗ στη Δραπετσώνα. Στάση εργασίας θα γίνει και στην ΕΛΑΪΣ.

Στις 6.30μ.μ. οι Εμποροϋπάλληλοι θα συγκεντρωθούν στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά από όπου θα ξεκινήσουν πικετοφορία.

«Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, την Τετάρτη απεργούμε. Η απεργία μας μπορεί και πρέπει ν' αποτελέσει εφαλτήριο νέων ταξικών αγώνων για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας». Το κάλεσμα των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ και του Εργατικού Κέντρου Λάρισας ηχεί απ' άκρη σ' άκρη στο εργοστάσιο ιματισμού «ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΤΕΞΤΙΛ» όπου περιοδεύουν για να φτάσει και στους 130 εργαζόμενους της επιχείρησης το κάλεσμα μαζικής και δυναμικής συμμετοχής στον ταξικό αγωνιστικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς.

«Θα είμαστε όλοι εκεί» είναι η απάντηση που δίνουν αμέσως οι εργάτες, δίνοντας το έναυσμα για να ξεκινήσει η συζήτηση για το ισχνό μεροκάματο που παίρνουν, αν και δουλεύουν σκληρά και ακατάπαυστα, για τις συνθήκες που εργάζονται, για το τι μέλλει γενέσθαι με την κοινωνική ασφάλιση και για μια σειρά άλλων ζητημάτων που τους «καίνε». Το «βάρος» της συζήτησης «πέφτει» στις αιτίες των προβλημάτων τους. Στην αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, που «χτυπά» ανελέητα τα εργασιακά δικαιώματα και τις κατακτήσεις, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. «Για όλα φταίνε οι κυβερνώντες» λέει χαρακτηριστικά ένας εργαζόμενος, προσθέτοντας στη συνέχεια: «Δε μας υπολογίζουν καθόλου. Κάνουν ό,τι τους λέει η ΕΕ. Ολα τα κακά από κει έρχονται. Μας έλεγαν ότι θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Τελικά, όχι μόνο τα χρυσά κουτάλια δεν έχουμε, αλλά ούτε φαΐ».

Παίρνοντας το λόγο στη συνέχεια η Ευτυχία Λουτριώτη, πρόεδρος του Συνδικάτου Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος και μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, τόνισε ότι η διέξοδος για τα προβλήματα της εργατικής τάξης, αλλά και για γενικότερες ριζικές αλλαγές προς όφελός της βρίσκεται στην ανάπτυξη ταξικών αγώνων και στη συγκρότηση ενός μετώπου πάλης με τ' άλλα λαϊκά στρώματα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και την εφαρμογή μιας άλλης, σε φιλολαϊκή κατεύθυνση στα πλαίσια μιας λαϊκής εξουσίας. «Η συμμετοχή σας - κατέληξε - στον ταξικό αγωνιστικό γιορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς θα είναι ένα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση αυτή».

Ο ταξικός γιορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς θα κορυφωθεί με τα αυριανά απεργιακά συλλαλητήρια, που θα γίνουν: Στη Λάρισα, στις 10 π.μ. στην κεντρική πλατεία, στο Βόλο στις 10 π.μ., στην πλατεία Δημαρχείου, στην Καρδίτσα, στις 10.30 π.μ. στην πλατεία Πλαστήρα (Παυσίλυπο) και στα Τρίκαλα στις 10.00 π.μ. στην κεντρική πλατεία.

Χτες πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις στο Βόλο για το Ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις, στα Τρίκαλα για την εργαζόμενη μητέρα και στην Καρδίτσα για την Αντιφασιστική Νίκη. Σήμερα εκδηλώσεις θα γίνουν στη Λάρισα για τη νεολαία, στο Βόλο, συναυλία - αφιέρωμα στο εργατικό τραγούδι και στα Τρίκαλα, επίσης, συναυλία.

Motion Team

Οι πρωτομαγιάτικες κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Θεσσαλονίκης στις αρχές του αιώνα και οι αγώνες τους αποτελούν την απαρχή των αγώνων που κορυφώνονται στο μεσοπόλεμο με την εξέγερση του προλεταριάτου της πόλης το Μάη του 1936.

Από τη δεκαετία του 1880 η Θεσσαλονίκη γνώρισε μια εντυπωσιακή βιομηχανική ανάπτυξη, σύμφωνα τουλάχιστον με τα οθωμανικά κριτήρια της εποχής. Σύμφωνα με πρόχειρες εκτιμήσεις, στις αρχές του 20ού αιώνα απασχολούνταν στη βιομηχανία 20.000 εργάτες και στις μεταφορές 5.000. Στα νηματουργεία της πόλης στα 1880 και τα επόμενα είκοσι χρόνια τα τρία τέταρτα των εργατικών χεριών ανήκαν σε νέα κορίτσια, ηλικίας δέκα έως δεκαοχτώ χρόνων. Οι υφαντές και οι υφάντριες εργάζονταν δεκαπέντε ώρες την ημέρα το καλοκαίρι και δέκα ώρες το χειμώνα¹.

Από τον Αύγουστο έως τον Οκτώβρη του 1908 ένα πρωτόφαντο απεργιακό κύμα απλώνεται σε όλες τις σημαντικές πόλεις του οθωμανικού κράτους -στη Μακεδονία η απεργία είναι γενική, συμμετέχουν κάπου 30.000 εργάτες, το σύνολο ουσιαστικά των εργατών της περιοχής. Οι απεργίες και διαδηλώσεις για καλύτερους μισθούς, γρήγορα έχουν αποτελέσματα. Οι εργάτες του μύλου «Αλλατίνη», μετά από δύο βδομάδες κινητοποιήσεις καταφέρνουν να αποσπάσουν αυξήσεις μέχρι και 50%.

Motion Team

Από την εξέγερση των καπνεργατών το Μάη του 36, στη Θεσσαλονίκη

Στην αρχή, η τάση αυτή με τη σύμπραξη των «στενών» ιδρύουν την Ενωμένη Εργατική Σοσιαλδημοκρατική ομάδα, αλλά λίγους μήνες μετά η οργάνωση διαλύεται και οι μεν «στενοί» δημιουργούν τη Βουλγάρικη Σοσιαλδημοκρατική ομάδα, ενώ οι σύντροφοι του Μπεναρόγια ιδρύουν την Εργατική Λέσχη.

Τέλος, τον Αύγουστο του 1909 γίνεται το ιδρυτικό συνέδριο της «Φεντερασιόν».

Στα 1910 η «Φεντερασιόν» θα επηρεάζει τα ισραηλίτικα σωματεία καπνεργατών, εμποροϋπαλλήλων, εργατών σιγαρόχαρτων ΛΟΥΞ και ΑΒΕΝΙΡ, τα βουλγαρικά σωματεία τυπογράφων, υποδηματεργατών, χαλκουργών και ραπτεργατών. Επίσης, μεικτά σωματεία μεταλλουργών, λευκοσιδηρουργών, υφαντουργών, λατόμων. Ο χαρακτήρας της «Φεντερασιόν» είναι ήδη πολυεθνικός, ο μικρός ελληνικός πυρήνας του μεικτού συνδικάτου των ξυλουργών είναι από τους δυναμικότερους, ενώ υπάρχει και ένας μουσουλμανικός πυρήνας.

«Στη Θεσσαλονίκη, γράφει ο Μπεναρόγια, ξεχωρίζουν μέσα στους 30.000 εργάτες οι εμποροϋπάλληλοι, το σωματείο τους ιδρύθηκε το Σεπτέμβρη του 1908 από 550 άτομα, αλλά μέσα σε τρία χρόνια συγκέντρωσε 1.500 άτομα όλων των εθνοτήτων...». Δίπλα του, το σωματείο καπνεργατών συγκεντρώνει 3.200 ενεργά μέλη, Ελληνες, μουσουλμάνοι, ισραηλίτες, εξαρχικοί (Σλαβομακεδόνες).

Η πρώτη εφημερίδα της «Φεντερασιόν» είναι η «Χορνάλ ντε Λαβοραδόρ» - Εφημερίδα του εργαζόμενου, που εκδίδεται από το Σεπτέμβρη του 1909 σε τέσσερις γλώσσες (ισπανοεβραϊκή, ελληνική, βουλγαρική, τουρκική).

Η σκέψη του Μαρξ γίνεται γνωστή στους ισραηλιτικούς κύκλους της Θεσσαλονίκης από μια επιλογή από το Μανιφέστο και το Κεφάλαιο ιδίως, λίγο πριν κλείσει η εφημερίδα. Από τα 1910 θα αρχίσουν να παραμερίζονται από την ηγεσία της «Φεντερασιόν» τα πρώτα αστικής ιδίως ή μικροαστικής προέλευσης ηγετικά στελέχη. «Τώρα θα είναι νέοι άνθρωποι, οι βγαλμένοι στην επιφάνεια από τους απεργιακούς αγώνες του 1908 - 1909, που θα ζητήσουν να κυριαρχήσουν. Η όλη ιδεολογία της οργάνωσης θα γίνει καθαρότερα μαρξιστική, αυξάνεται το κύρος του επιστημονικού σοσιαλισμού»³.

Το 1912 η «Φεντερασιόν» είχε αναπτύξει τους δεσμούς της με το ελληνικό και τουρκικό εργατικό στοιχείο, πράγμα που δεν το είχε καταφέρει στα πρώτα χρόνια της δράσης της.

Η «Φεντερασιόν» πέραν του καθαρά συνδικαλιστικού και πολιτικού της αγώνα διοργανώνει γιορτές και θεατρικές παραστάσεις, γίνονται ομιλίες από διανοούμενους, δημιουργεί καταναλωτικό συνεταιρισμό.

Με τους Βαλκανικούς πολέμους το εργατικό -συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται μπροστά σε νέες προκλήσεις, καθώς η Θεσσαλονίκη αποτελεί στο εξής ελληνικό έδαφος.

«Η Θεσσαλονίκη αποτέλεσε μέσα στον οθωμανικό κόσμο το επίκεντρο των πιο γόνιμων προσπαθειών για την άρση των εθνικών διαφορών και πολλές σημαντικές σοσιαλιστικές οργανώσεις δημιουργήθηκαν εκεί», γράφει στο «Πρώτοι καπνοί από τα εργοστάσια», ο Donald Quataert.

Στα 1910 εκτός του Τύπου της «Φεντερασιόν» εκδιδόταν και μια βουλγαρική σοσιαλιστική εφημερίδα στη Θεσσαλονίκη, ενώ έρχονταν από άλλες πόλεις πέντε αρμενικές σοσιαλιστικές εφημερίδες.

Η πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση το 1909 στη Θεσσαλονίκη ήταν ιδιαίτερα μαζική και οργανώθηκε από τον Εργατικό Σύνδεσμο που μαζί με το Σοσιαλιστικό Κέντρο θα δημιουργήσουν στις 24 Ιούλη του ίδιου χρόνου τη «Φεντερασιόν». Το έμβλημα του Εργατικού Συνδέσμου είναι: ένα χέρι με το σφυρί. Εκπληκτοι οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης βλέπουν τις κόκκινες σημαίες, τα λάβαρα, τη μουσική με εργατικά τραγούδια. «... Στο πλήθος υπάρχουν Βούλγαροι, Ελληνες, Τούρκοι και πολλοί Εβραίοι»².

Την Πρωτομαγιά του 1910 θα γίνει συγκέντρωση από τη Φεντερασιόν στην πλατεία Ελευθερίας πρώτα και ύστερα στο καφενείο Κρυστάλ, όπου μίλησε ο σοσιαλιστής ηγέτης και θεωρητικός του βαλκανικού σοσιαλισμού Christian Rakovski.

Την επόμενη χρονιά θα γίνει η μαζικότερη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση που θα γνωρίσει η Θεσσαλονίκη. Οι ηγέτες της «Φεντερασιόν» θα γράψουν τα παρακάτω στον γενικό γραμματέα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς: «Ενας μεγάλος αριθμός μη συνδικαλισμένων εργατών πήραν μέρος στην κινητοποίηση. Σταμάτησε κάθε δραστηριότητα στην πόλη μας, γεγονός που υποχρέωσε τα περισσότερα αφεντικά να κλείσουν τα μαγαζιά τους και να πάρουν μέρος στη γιορτή σαν παρατηρητές. Ολες οι εθνότητες, από τις οποίες αποτελείται ο πληθυσμός μας ήταν παρούσες, γεγονός που προκάλεσε μεγάλη αίσθηση. Η πορεία διέσχισε τους κεντρικούς δρόμους της πόλης μας, σταματώντας στα πιο πολυσύχναστα μέρη. Ο σύντροφός μας, ο βουλευτής Vlahov, εκφώνησε ένα σημαντικό λόγο στην πλατεία Ελευθερίας, μπροστά σε ένα κοινό 20.000 ατόμων».

Ακολουθούν, όμως, σοβαρά χτυπήματα από το νέο οθωμανικό καθεστώς σε βάρος συνδικαλιστών και κυρίως της «Φεντερασιόν». Παρά τις διώξεις που υφίστανται τα πιο προοδευτικά στοιχεία της εργατικής τάξης την επόμενη χρονιά, την Πρωτομαγιά του 1912 περισσότεροι από 7.000 εργάτες απείχαν από την εργασία τους.

Μετά το 1912 η κατάσταση της εργατικής τάξης της Θεσσαλονίκης συνεχίζει να είναι άθλια. Οι εργάτες δουλεύουν 16-18 ώρες τη μέρα με χαμηλές για την εποχή αμοιβές. Το 1914 γίνεται μεγάλη καπνεργατική απεργία και μετά μερικές μέρες αγώνων η εργοδοσία κάνει δεκτά μερικά από τα αιτήματα των απεργών. Ενα χρόνο πιο μπροστά στα γραφεία της «Φεντερασιόν» οι καπνεργάτες είχαν οργανωθεί και προχώρησαν σε συνέδριο¹.

Με το πρόσχημα υπεράσπισης εθνικών συμφερόντων, το αστικό καθεστώς θα αρχίσει μια εκστρατεία άγριας καταστολής των εργατικών διεκδικήσεων, που θα διαρκέσει όλο το μεσοπόλεμο. Η εφημερίδα «Νέα Αλήθεια», για να υπονομεύσει τον αγώνα των εργαζομένων μιλάει για «ενεργούμενα των Βουλγάρων» και ξένους δάκτυλους. Συλλαμβάνονται και εξορίζονται στη Νάξο τα δύο ηγετικά στελέχη της «Φεντερασιόν» Μπεναρόγια και Γιονάς Αρδίτι, εκδότης της καθημερινής σοσιαλιστικής εφημερίδας «Αβάντι».

Με την κήρυξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η «Φεντερασιόν» όπως και οι «στενοί» και οι άλλες σοσιαλιστικές ομάδες, συγκροτούν ογκώδεις διαδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη με συνθήματα: «Κάτω ο πόλεμος - Ζήτω ο σοσιαλισμός». Καθοριστικός είναι ο ρόλος της «Φεντερασιόν» και για τη δημιουργία του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και της ΓΣΕΕ. «Η κοινή συνισταμένη και η βάση ενότητας των εργαζομένων ήταν κάτω, και από την επίδραση της Οχτωβριανής Επανάστασης, η "τάξη" και όχι το "έθνος"», γράφει ο ιστορικός Σ.Μαρκέτος.

Από τα μαζικότερα ταξικά συνδικάτα είναι αυτό των τραμβαγιέρηδων, των σιδηροδρομικών, των αρτεργατών, των υποδηματεργατών. Καπνεργάτες και τροχιοδρομικοί δίνουν σκληρές απεργιακές μάχες, σχεδόν πάντα με επιτυχία και παρά την κρατική τρομοκρατία.

Τον Νοέμβρη του 1918 ιδρύεται το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας που το 1924 μετονομάζεται σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Ετσι, το Νοέμβρη του 1918, η εργατική τάξη της χώρας ιδρύει τη δική της ξεχωριστή οργανωμένη πολιτική πρωτοπορία και το εργατικό κίνημα αποκτά συνειδητό χαρακτήρα, αφού θέτει ως σκοπό της πάλης του την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Το 1928 εντείνεται η κρατική τρομοκρατία και διαγράφονται από τη ΓΣΕΕ τα σωματεία με ταξικό προσανατολισμό. Οι δυνάμεις καταστολής σε κάθε εργατική κινητοποίηση τραυματίζουν, συλλαμβάνουν και βασανίζουν άγρια απεργούς και άλλους εργαζόμενους. Παρ' όλα αυτά, σε εκδήλωση στις παραμονές των δημοτικών εκλογών του 1929, πολλές εκατοντάδες γυναίκες φωνάζουν το σύνθημα: «Ζήτω η Σοβιετική Ενωση», ο ρωσικός Οχτώβρης ακτινοβολεί με την παρουσία του...

Καταστροφικές επιπτώσεις στην οικονομική ζωή της Θεσσαλονίκης έχει η κρίση του καπιταλισμού, το μεγάλο κραχ του 1929, με αποτέλεσμα το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων να οδηγείται στην εξαθλίωση⁴. Οι άνεργοι που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις της Επιτροπής Ανέργων συλλαμβάνονται και στέλνονται στα ξερονήσια. Γενικά όλη αυτή την περίοδο, οι κεφαλαιοκράτες που απολαμβάνουν τεράστια κέρδη, μόνο μετά από τους σκληρούς αγώνες των εργαζομένων αναγκάζονται να παραχωρήσουν ένα ελάχιστο μερίδιο από τον πλούτο τους.

Η καθοδήγηση του ΚΚΕ, το 1932 θα δώσει κανούρια ώθηση στο κίνημα, συνδυάζοντας την κομματική αναδιοργάνωση με τη μαζική δράση. Τον Απρίλη του '34, στη Θεσσαλονίκη, πολλές χιλιάδες εργαζόμενοι διαδηλώνουν ενάντια στις ξένες εταιρίες και γίνεται πανοικοδομική απεργία. Καπνεργάτες, εργάτες μετάλλου, λιμενεργάτες, υποδηματεργάτες απεργούν, ενώ συνδικαλιστές εκτοπίζονται στη Γαύδο και την Ανάφη.

Στο 1ο Καπνεργατικό Συνέδριο που γίνεται τον Απρίλη του 1936 στη Θεσσαλονίκη επιτυγχάνεται η ενότητα και αποφασίζονται κινητοποιήσεις που, παρά την τρομοκρατία φουντώνουν και παίρνουν πρωτοφανείς διαστάσεις.

Το χρονικό των γεγονότων του ξεσηκωμού των εργαζομένων της Θεσσαλονίκης έχει ως εξής:

Τετάρτη, 29 Απριλίου: Περίπου 12.000 καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, αρχίζουν μεγάλη απεργία με αιτήματα την αύξηση του μεροκάματου, όχι στα ανθυγιεινά υπόγεια και τρώγλες, όπου φθείρεται η υγεία τους και αναπτύσσεται η φυματίωση, ικανοποιητική σύνταξη στους φυματικούς, βοηθήματα στους ανέργους κλπ.

Πέμπτη, 30 Απριλίου: Η απεργία απλώνεται σ' όλη τη χώρα. Αναπτύσσεται μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης στους απεργούς.

Δευτέρα, 4 Μαΐου: Μια μεγάλη πορεία καπνεργατών συγκρούεται με την αστυνομία και τραυματίζεται σοβαρά μία απεργός.

Τρίτη, 5 Μαΐου: Ολο και πιο δυναμικός γίνεται ο αγώνας των καπνεργατών, ενώ συμμετέχουν με δυναμικές κινητοποιήσεις οι κλωστοϋφαντουργοί, οι χαρτεργάτες, οι τσαγκάρηδες και οι λαστιχάδες.

Τετάρτη, 6 Μαΐου: Η αστυνομία επιτίθεται με μένος κατά των απεργών. Γράφει σχετικά ο «Ρ» δύο μέρες μετά: «Η αστυνομία έδειξε σήμερα καθαρά πως παίζει τον ρόλο του υπηρέτη του καπνεργατικού και του άλλου κεφαλαίου. Με αγριότητα και βανδαλισμούς επιτέθηκε κατά των αόπλων καπνεργατών και καπνεργατριών, των υφαντουργών, των μικρών κοριτσιών (12 έως 15 χρόνων) και τους αιματοκύλησε. Επί 3,5 ώρες, η Θεσσαλονίκη βρισκότανε σε κατάσταση μάχης, μεταξύ των δυνάμεων της αστυνομίας και ενός μέρους της εργατικής τάξης».

Απεργίες συμπαράστασης ετοιμάζουν τα συνδικάτα Οικοδόμων, Ηλεκτρισμού, Δέρματος, Οικοδόμων, αρτεργατών, Κουρέων. Οι φοιτητές συμμετέχουν ενεργά στον εργατικό αγώνα.

Παρασκευή, 8 Μαΐου: Η κυβέρνηση αποφασίζει την ολοκληρωτική καταστολή των κινητοποιήσεων.

Σάββατο, 9 Μαΐου: Αρχίζει μεγάλη πανεργατική απεργία και, περίπου, 30.000 εργαζόμενοι κατακλύζουν το κέντρο της πόλης. Η αστυνομία εξαπολύει συνεχείς επιθέσεις και δολοφονεί στη διασταύρωση των οδών Συγγρού και Πτολεμαίων τον Τάσο Τούση. Στην Εγνατία η αστυνομική βία συνεχίζεται και γίνεται νέο αιματοκύλισμα. Δώδεκα εργάτες δολοφονούνται, 32 τραυματίζονται βαριά και 250 ελαφρά. Μόλις γίνεται γνωστό το μακελειό στις συνοικίες της πόλης, οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα και ο λαός κατεβαίνει στο κέντρο με συνθήματα «Κάτω οι δολοφόνοι».

Για 36 ώρες η Θεσσαλονίκη βρίσκεται στα χέρια του λαού, η αστυνομία κλείνεται στα Τμήματα. Στην κηδεία των θυμάτων συμμετέχει μια λαοθάλασσα 150.000 ανθρώπων, σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού της πόλης. Ψάλλουν το Πένθιμο Εμβατήριο. Αξιωματικοί και φαντάροι αγκαλιάζονται με τους πολίτες. Οι γυναίκες από τα μπαλκόνια της πόλης ραίνουν τους διαδηλωτές με λουλούδια. Οι εργάτριες στολίζουν με λουλούδια τις κάννες των όπλων της στρατιωτικής δύναμης που ακολουθούσε τη διαδήλωση.

Τρίτη, 12 Μαΐου: Η κυβέρνηση Μεταξά απαλλάσσει την αστυνομία από τις βαριές της ευθύνες και διατάσσει τη σύλληψη εργατών και συνδικαλιστών και τους εκτοπίζει. Το αστικό καθεστώς κλονίζεται και λίγο καιρό αργότερα ο Μεταξάς κηρύσσει φασιστική δικτατορία.

Σημειώσεις

1. Γιώργος Αναστασιάδης: «Από τη Φεντερασιόν στο Μάη του '36».

2. Paul Dumont, «Γέννηση ενός οθωμανικού σοσιαλισμού».

3. Κωστής Μοσκώφ, «Ιστορία του κινήματος της Εργατικής Τάξης».

4. Παύλος Πετρίδης: «Θεσσαλονίκη 1912 - 1940. Πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.

Το αίτημα για οκτάωρη εργασία διατυπώθηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία το 1829 από την «Εθνική Ενωση για την Προστασία της Εργασίας» και εφαρμόστηκε στην αποικία της Βικτωρίας την 21η Απρίλη του 1856¹. Οραματισμοί για το οκτάωρο άρχισαν να εκφράζονται και στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1829, ενώ τα πρώτα σημαντικά μέτρα για την εξασφάλισή του το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ άρχισε να τα παίρνει από το 1863. Μετά όμως από τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο (1861-1865) ο αγώνας για την οκτάωρη εργάσιμη ημέρα πήρε εκρηκτικές διαστάσεις. Γράφει ο Μαρξ²: «Στις Ενωμένες Πολιτείες της Βόρειας Αμερικής παράλυε κάθε αυτοτελές εργατικό κίνημα, όσον καιρό η δουλεία παραμόρφωνε ένα μέρος της δημοκρατίας. Η εργασία των ανθρώπων με λευκή επιδερμίδα δεν μπορεί να χειραφετηθεί εκεί όπου στιγματίζεται η εργασία των ανθρώπων με μαύρη επιδερμίδα. Από το θάνατο της δουλείας όμως ξεπήδησε αμέσως μια καινούργια ξανανιωμένη ζωή. Ο πρώτος καρπός του εμφυλίου πολέμου ήταν η ζύμωση για το οκτάωρο που με ταχύτητα ατμομηχανής προχωρεί από τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό Ωκεανό, από τη Νέα Αγγλία ως την Καλιφόρνια. Το πανεργατικό συνέδριο της Βαλτιμόρης (16 Αυγούστου 1866) διακηρύχνει: "Η πρώτη και μεγάλη απαίτηση της σημερινής εποχής για ν' απελευθερωθεί η εργασία αυτής της χώρας από την καπιταλιστική σκλαβιά είναι η έκδοση ενός νόμου που θα καθορίζει ότι το 8ωρο θ' αποτελεί την κανονική εργάσιμη ημέρα σ' όλες τις Πολιτείες της αμερικανικής Ενωσης. Είμαστε αποφασισμένοι να καταβάλουμε όλες μας τις δυνάμεις ώσπου να πετύχουμε αυτό το ένδοξο αποτέλεσμα"».

Το αίτημα του οκταώρου - καθώς και άλλα εργατικά αιτήματα - αποδέχτηκε και η Διεθνής Ενωση Εργατών (Πρώτη Διεθνής), η οποία στο συνέδριό της στη Γενεύη, το Σεπτέμβρη του 1866, πήρε την εξής απόφαση:

«ΑΠΟΦΑΣΗ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΜΗΣ ΜΕΡΑΣ

Μια πρωταρχική προϋπόθεση, χωρίς την οποία όλες οι παραπέρα προσπάθειες για βελτίωση και απελευθέρωση θα αποδειχθούν μάταιες, είναι ο περιορισμός της εργάσιμης μέρας.

Είναι απαραίτητος για να 'ναι δυνατή η αποκατάσταση της υγείας και των φυσικών δυνάμεων της εργατικής τάξης, δηλαδή, του μεγάλου κορμού κάθε έθνους, όπως επίσης και για να της εξασφαλιστεί η δυνατότητα για πνευματική ανάπτυξη, κοινωνικών σχέσεων, κοινωνικής και πολιτικής δράσης.

Προτείνουμε 8 ώρες εργασία ως το νόμιμο όριο της εργάσιμης μέρας. Αυτός ο περιορισμός αν και αποτελεί αίτημα των εργατών στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η ψήφος του Συνεδρίου θα το αναδείξει σε κοινή πλατφόρμα των εργατικών τάξεων όλου του κόσμου.

Για την πληροφόρηση των ηπειρωτικών μελών, των οποίων η εμπειρία εργοστασιακής νομοθεσίας είναι συγκριτικά μικρή, προσθέτουμε ότι όλοι οι νομικοί περιορισμοί θα αποτύχουν και θα σπάσουν απ' το Κεφάλαιο εάν η περίοδος της ημέρας κατά τη διάρκεια της οποίας οι 8 εργάσιμες ώρες πρέπει να υπολογίζονται, δεν καθοριστεί. Η διάρκεια αυτής της περιόδου θα πρέπει να καθοριστεί από τις 8 εργάσιμες ώρες και τα επιπρόσθετα διαλείμματα για γεύματα. Για παράδειγμα, εάν οι διάφορες διακοπές για γεύματα συνιστούν συνολικά μία ώρα, η νόμιμη περίοδος της ημέρας θα πρέπει να αφορά 9 ώρες, για παράδειγμα από τις 7 π.μ. έως τις 4 μ.μ., ή από τις 8 π.μ. έως τις 5 μ.μ., κλπ. Η νυχτερινή εργασία θα πρέπει να επιτρέπεται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, σε επαγγέλματα και κλάδους που ορίζονται από νόμο. Η τάση πρέπει να 'ναι να εξαλειφθεί η νυχτερινή εργασία.

Αυτή η παράγραφος αναφέρεται αποκλειστικά σε ενήλικα άτομα, άνδρες ή γυναίκες, αν και οι τελευταίες θα πρέπει με επιμονή να εξαιρούνται από οποιαδήποτε νυκτερινή εργασία και κάθε είδους δουλειά επιβαρυντική που δεν προσιδιάζει στο φύλο ή εκθέτει τα σώματά τους σε δηλητηριώδη και συνολικά επιβλαβή σκευάσματα. Με την έννοια ενήλικα άτομα κατανοούμε όλους εκείνους που έχουν φθάσει ή έχουν ξεπεράσει τα 18 χρόνια ηλικίας.

Για το Γενικό Συμβούλιο

της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών

Κ. Μαρξ

Υιοθετήθηκε απ' το Πρώτο Συνέδριο

στη Γενεύη στις 3-8 Σεπτεμβρίου 1866».

Ετσι το αίτημα του οκταώρου έγινε αίτημα του παγκόσμιου προλεταριάτου, που όμως χρειάστηκε πολύ αγώνα και αίμα για μετατραπεί από αίτημα σε πραγματικότητα. Οι εκπρόσωποι των καπιταλιστικών χωρών μόλις το 1919 υπέγραψαν διεθνή συμφωνία για την εφαρμογή της 8ωρης εργάσιμης ημέρας κι αυτό το έπραξαν για να ανακόψουν το επαναστατικό κύμα των καιρών που προκαλούσε η επίδραση της Οχτωβριανής Επανάστασης και η πάλη του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Στην Ελλάδα η μείωση της εργάσιμης ημέρας ήταν βασικό αίτημα των εργατών από τις πρώτες κιόλας σοβαρές απεργιακές τους κινητοποιήσεις. Τέτοιο αίτημα έθεταν - ανάμεσα σε άλλα - οι εργάτες της Σύρου στην ιστορική απεργιακή τους κινητοποίηση το 1879, την πρώτη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση στην Ελλάδα³. Τότε ο στόχος ήταν να μειωθεί η εργάσιμη ημέρα από 12 ή 14 ώρες στις 10 ώρες.

Σημαντικές, αναφορές για τη μείωση της εργάσιμης ημέρας βρίσκουμε και στα κείμενα των πρώτων σοσιαλιστών. Ο Πλάτων Δρακούλης για παράδειγμα γράφει στο «Εγχειρίδιον του Εργάτου»⁴: «Η πρόοδος του πολιτισμού έπρεπε να ελαττόνη τας ώρας της εργασίας, διότι η εργασία με τας εφευρέσεις και με την τελειοποίησιν των μηχανών είνε παραγωγικωτέρα. Αι μηχαναί ετελειοποιήθησαν μεγάλως μέχρι την σήμερον και αντί να ελαττωθούν σημαντικώς αι ώραι της εργασίας, ηύξησεν ο αριθμός των αέργων. Ενεκα των τελειοτέρων μηχανών, μη απαιτουμένης τόσης εργασίας όση απητείτο άλλοτε, πολλοί εργάται απολύονται εις τους δρόμους και εκείνο το οποίον αυτοί εν δικαιώματι θα ελάμβανον εκ της τετραώρου εργασίας των, το απολαμβάνουν οι κάτοχοι των μηχανών εκβιάζοντες αυτό από των εργαζομένων δέκα και δώδεκα ώρας την ημέραν. Ωστε αι μηχαναί και η πρόοδος απέβησαν εις ζημίαν των εργατών και θα αποβαίνουν προς ζημίαν των ενόσω αι μηχαναί δε γίνονται κτήμα των. Αμα οι εργάται καταλάβουν την κυριότητα των μηχανών και των εργοστασίων η ημερησία εργασία θα ελαττούται καθόσον ο πολιτισμός προβαίνει και βαθμηδόν θα έλθη εποχή καθ' ην δίωρος ή τρίωρος εργασία, καθ' εκάστην, θα είνε αρκετή όπως όλοι ζώσιν εν αφθονία».

Το αίτημα της οκτάωρης εργάσιμης ημέρας περνάει και στις ελληνικές εργατικές κινητοποιήσεις όταν γίνεται πια παγκόσμιο αίτημα του προλεταριάτου, δηλαδή μετά τη ματοβαμμένη Πρωτομαγιά στο Σικάγο το 1886 και συγκεκριμένα στις πρωτομαγιάτικες κινητοποιήσεις του 1890. Ετσι, το 1893, στον πρώτο μεγάλο γιορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα ένα από τα κεντρικά αιτήματα είναι «Να περιορισθή η εργασία των εργατών εις οκτώ ώρας από δώδεκα και πλέον που εργάζονται»⁵. Στη συνέχεια, σε όλες τις μεγάλες και μικρές εργατικές κινητοποιήσεις το αίτημα του οκταώρου θα κατέχει κεντρική θέση, αν και θα αργήσει πολύ να αποτελέσει τμήμα της ελληνικής νομοθεσίας.

Στην Ελλάδα με νομοθετήματα του Νοέμβρη του 1909 και του Μάρτη του 1910 καθιερώνεται η αργία της Κυριακής για τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα της χώρας⁶. Με κατοπινή νομοθεσία του 1913 καθορίστηκε το δεκάωρο για τους εργάτες επιφανείας των μεταλλείων και το 8ωρο για όσους απασχολούνταν σε υπόγειες εργασίες⁷. Επιμέρους διευθετήσεις της εργάσιμης ημέρας συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια, ενώ η Διεθνής Σύμβαση Εργασίας για το Οκτάωρο, που είχε θεσμοθετηθεί, όπως προαναφέραμε, το 1919, επικυρώθηκε στην Ελλάδα μόλις το 1920, όχι όμως με στόχο την άμεση και καθολική εφαρμογή της. «Οι περισσότεροι νόμοι - γράφει γι' αυτή την περίοδο ο Κ. Φουντανόπουλος⁸ - είχαν χιλιάδες εξαιρέσεις και επιμέρους ρυθμίσεις για "ειδικές" περιπτώσεις, οι οποίες στην ουσία ακύρωναν το νομοθετικό έργο. Ακόμη και για τη σημαντικότερη των διεθνών συμβάσεων, εκείνη που αφορούσε την καθιέρωση της οκτάωρης διάρκειας εργασίας, η Ελλάδα κατόρθωσε να υπαχθεί στην κατηγορία των χωρών όπου η εφαρμογή της θα γινόταν σταδιακά». Ετσι για παράδειγμα το 1921 μόνο εργοστάσια που είχαν λίγες δουλιές δούλευαν προσωρινά οκτάωρο και μόνο οι ηλεκτροτεχνίτες και οι τροχιοδρομικοί - ύστερα από αγώνες - είχαν κατακτήσει την οκτάωρη εργάσιμη ημέρα⁹.

Η υιοθέτηση της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας για το Οκτάωρο έγινε μόνιμο και σταθερό αίτημα, σε κάθε μικρό ή μεγάλο εργατικό αγώνα για την καθολική εφαρμογή του μέτρου. Ετσι όλη η περίοδος του μεσοπολέμου σφραγίζεται από τους αγώνες για το οκτάωρο, στην πραγματικότητα από σκληρές ταξικές συγκρούσεις και φυσικά από επιτυχίες των εργατών που επιτυγχάνουν την επέκτασή του ευρύτερα σε διάφορους κλάδους και τμήματα της εργατικής τάξης. Τη γενική εφαρμογή της οκτάωρης εργάσιμης ημέρας θα καθιερώσει τυπικά η μεταξική δικτατορία, αποδεχόμενη στην ουσία αυτό που είχε γίνει πραγματικότητα στην πράξη, πολύ πριν. Φυσικά, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το δικτατορικό καθεστώς είχε φροντίσει προηγουμένως να καταργήσει και να ποινικοποιήσει κάθε εργατική - συνδικαλιστική και πολιτική - δραστηριότητα.

1. «Κοινωνιολογικόν και Πολιτικόν Λεξικόν» της εφημερίδας «Ανεξάρτητος», λήμμα «Οκτάωρον».

2. Κ. Μαρξ: «Το Κεφάλαιο», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος πρώτος, σελ. 314-315.

3. Γ. Κορδάτου: «Ιστορία του Ελληνικού Εργατικού Κινήματος», εκδόσεις Μπουκουμάνη, σελ. 32.

4. Πλάτων Δρακούλης: «Το Εγχειρίδιον του Εργάτου», εκδόσεις Κούριερ Εκδοτική, σελ. 55.

5. Δ. Λιβιεράτου: «Η εργατική πρωτομαγιά στην Ελλάδα (1890-1999)», εκδόσεις Προσκήνιο, σελ. 28, Στάθη Δρομάζου: «Θητεία», Εκδόσεις ΔΙΦΡΟΣ, Αθήνα 1966, σελ. 206 κ.α.

6. Ν. Π. Νικολαΐδου: «Το Εργατικόν Ζήτημα εν Ελλάδι», Φλεβάρης 1949, σελ. 117.

7. Ν. Γιαννιός: «Ο Σοσιαλισμός του Κράτους», εκδόσεις Κούριερ Εκδοτική, σελ. 46.

8. «Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα», εκδόσεις Βιβλιόραμα, τόμος Α1, σελ. 117.

9. Α. Μπεναρόγια: «Ο Επαγγελματικός Αγών του Ελληνικού Προλεταριάτου», περιοδικό «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τεύχος 1ο, Γενάρης 1921.

Δεν είναι τυχαίο ούτε το γεγονός, ούτε η συγκεκριμένη στιγμή που επιλέχτηκε για να ξεδιπλωθεί μια ακόμα επίθεση στην εργατική τάξη της χώρας μας. Το κεφάλαιο χρειάζεται κέρδη και τα κέρδη θα βγουν μέσα από την όλο και πιο φτηνή και ελαστική εργατική δύναμη. Ασε που και η ανεργία δε λέει να μειωθεί. Ασε που και η Ελλάδα κατατάσσεται στην 51η θέση στο γενικό δείκτη της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας!

Κι εδώ δεν υπάρχουν αντιπαραθέσεις. Και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ συμφωνούν ότι πρέπει να παρθούν οι αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, δηλαδή με κάθε τρόπο να μεγαλώνει η κλεψιά από τη δουλιά του εργάτη και της εργάτριας. Από κοντά και ο ΣΥΝ να θολώνει τα νερά με τις αυταπάτες για τον καπιταλισμό με το ανθρώπινο πρόσωπο.

Για παράδειγμα: Η σταθερή 8ωρη εργάσιμη μέρα ήταν αίτημα του εργατικού κινήματος εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα. Σήμερα, η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας συμβάλλει να αυξάνεται κάθετα η παραγωγικότητα της εργασίας, δηλαδή τώρα παράγεται πολύ περισσότερος πλούτος από τη δουλιά των εργαζόμενων. Αρα, υπάρχουν οι προϋποθέσεις για απαίτηση 7ωρης και 6ωρης ημερήσιας δουλιάς με αύξηση των αποδοχών και με πλήρη δικαιώματα.

Δεν έχουμε βέβαια αυταπάτες, ξέρουμε ότι ζούμε στον καπιταλισμό και η εφαρμογή της τεχνολογίας ωφελεί αυτόν που κατέχει τα μέσα παραγωγής, τον καπιταλιστή, και όχι αυτόν που τα χειρίζεται, τον εργάτη. Ξέρουμε ότι η παραγωγικότητα στα πλαίσια της καπιταλιστικής αγοράς συνδέεται με την εντατικοποίηση, άρα με τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, δηλαδή την πραγματική μείωση των μισθών και των θέσεων εργασίας.

Ξέρουμε, ακόμη, ότι το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει μια βασική και κύρια αποστολή, να διαπαιδαγωγεί την εργατική τάξη, ώστε να συνειδητοποιήσει το συμφέρον της, να βελτιώνει τη ζωή της, παλεύοντας για τη μείωση της εκμετάλλευσης που υφίσταται, και συμβάλλει στη δημιουργία προϋποθέσεων με δεδομένη τη δράση του κομμουνιστικού κόμματος για τη δική της εξουσία, ακριβώς γιατί η εργατική τάξη είναι που δημιουργεί όλο τον κοινωνικό πλούτο.

Οταν, όμως, άρχισε η μεγάλη επίθεση στις εργασιακές σχέσεις και στην Κοινωνική Ασφάλιση στις αρχές της δεκαετίας του '90, το συνδικαλιστικό κίνημα προωθούσε ανοιχτά την ταξική συνεργασία και τον κοινωνικό διάλογο, και τίποτε άλλο. Και ο κοινωνικός διάλογος ήταν αυτός που αφόπλισε το εργατικό κίνημα και υπονόμευσε στην πράξη τους ταξικούς αγώνες. Κι έτσι φτάσαμε να ψηφιστούν οι «αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις», να ελαστικοποιηθεί και διευθετηθεί ο εργάσιμος χρόνος και να μεγαλώσει η εκμετάλλευση. Ο εργάτης και η εργάτρια παραμένουν στην ανεργία, στην υποαπασχόληση, στην ετεροαπασχόληση, στη μερική δουλιά.

Οι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα οι νέοι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ορίζουν την ίδια τους τη ζωή, την ξεκούρασή τους, τον ύπνο τους, το δικαίωμα να ζουν σαν άνθρωποι και όχι σαν δούλοι.

Ο υπολογισμός των ωρών εργασίας θα γίνεται σε βδομαδιάτικη ή τρίμηνη βάση και όχι σε ημερήσια. Η διευθέτηση γίνεται για να μην πληρώνονται οι εργαζόμενοι τις υπερωρίες. Ετσι, μπορεί δυο μέρες να δουλεύουν 9ωρο και τις άλλες τρεις 6ωρο ή 5ωρο και ο συμψηφισμός να βγάζει 8ωρο. Γι' αυτό υποστηρίζουν ότι δεν καταργείται το 8ωρο με τη διευθέτηση. Πώς θα αναπληρώνεται, όμως, η χαμένη τους εργατική δύναμη; Ο οργανισμός του ανθρώπου αναπληρώνει τη φθορά που υφίσταται μέσα στο 24ωρο. Σ' αυτό το χρονικό διάστημα πρέπει να φάει, να κοιμηθεί, να ξεκουραστεί. Δεν τρώει μια φορά συσσωρευτικά για όλες τις μέρες, ούτε κοιμάται για όλες τις μέρες μια φορά τη βδομάδα και τις άλλες είναι ξάγρυπνος.

Αυτά είναι ψιλά γράμματα για το κεφάλαιο. Αν είχαν εφεύρει τρόπο να μην κλείνει ούτε τα βλέφαρά του ο εργαζόμενος για να δουλεύει όλο το 24ωρο, θα το εφάρμοζαν.

Επειδή, όμως, δεν μπορούν να φέρουν τα πάνω - κάτω στην ίδια τη φύση, βρίσκουν διεξόδους και τερτίπια, ώστε να κατορθώνουν το όσο το δυνατόν περισσότερο ξεζούμισμα του εργαζόμενου.

Μπαίνει μπροστά το «φιλεύσπλαχνο» ευρωπαϊκό κεφάλαιο και αποφαίνεται ότι υποχρεωτικά θα δίνεται ανάπαυση στον εργαζόμενο 11 συνεχόμενες ώρες. Δηλαδή, τις άλλες 13 ώρες του 24ωρου ο εργαζόμενος θα είναι στη διάθεση του εργοδότη. Κι αφού θα υπάρχει η διευθέτηση, δε θα πληρώνεται παραπάνω τις ώρες που θα δουλεύει, αλλά θα τις παίρνει ως άδεια. Αυτή, όμως, είναι σκλαβιά, δεν είναι εργασία.

Η ανατροπή του καπιταλισμού είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία και ρεαλιστική και αποτελεί μοναδική διέξοδο για τους εργαζόμενους. Οσο παρατείνεται η ζωή του, τόσο εξαθλιώνεται η ζωή των εργαζομένων.

Ο,τι δικαιώματα και να κατακτώνται, η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης δε θα μειώνεται, θα βρίσκουν τρόπους να την αυξάνουν.

Στην ανάπτυξη συντονισμένων ταξικών αγώνων και στο δυνάμωμα του ΚΚΕ, είναι η ελπίδα για τη δημιουργία του λαϊκού μετώπου για την πορεία προς το σοσιαλισμό.

Αναπόφευκτα τίθενται τα ερωτήματα:

Πώς πρέπει να ορίζεται η ενότητά της, με ποια υλικά χτίζεται, πώς εκφράζεται αυτή καθημερινά, αλλά και προοπτικά; Χάνουμε ή κερδίζουμε προωθώντας τη δική μας, την ταξική αντίληψη για την ενότητα;

Σε ταξική κοινωνία, με ταξικό κράτος, η ενότητα της τάξης των εργατών δεν μπορεί παρά να είναι ταξική. Αταξική, δηλαδή ουδέτερη, χωρίς ιδεολογικά τείχη και άρα πολύ ευάλωτη στις ιδεολογικές συγχύσεις, αλλά και τις πολιτικές παρεκκλίσεις, τη θέλουν το σύστημα, η εξουσία και οι παρατρεχάμενοί τους, γι' αυτό και μιλάνε για «πτώση των ιδεολογικών τειχών», για εθνική ενότητα (όπου μέσα στο εθνικό χάνεται το ταξικό), για κοινωνικό διάλογο, όπου εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι εμφανίζονται ίσοι, να έχουν τάχα τα ίδια συμφέροντα και να επιδιώκουν τάχα τους ίδιους στόχους.

Ταξική ενότητα σημαίνει διεκδίκηση πολιτικής για την τάξη σου. Αρα, λοιπόν, οποιαδήποτε συζήτηση για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος θα πρέπει να αρχίζει και να τελειώνει με συζήτηση για την πολιτική που πρέπει να ικανοποιεί όλες τις ανάγκες της εργατικής τάξης και το αν αυτή, όπως αναπτύσσεται σε κάθε τομέα, είναι για το συμφέρον της.

Σημαίνει συζήτηση για το αν πρέπει το εργατικό κίνημα να στηρίξει ή αν τελικά θα συγκρουστεί με την κυβερνητική πολιτική, την πολιτική της ΕΕ, την πολιτική του κεφαλαίου τελικά, ή αν θα πάει στον «κοινωνικό διάλογο», αν θα στηλιτεύσει αυτή τη συμμετοχή σαν παραχώρηση στον αντίπαλο κλπ.

Σήμερα οι ηγεσίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ έχουν αποδεχτεί τη λεγόμενη ανταγωνιστικότητα σαν αναγκαιότητα - μονόδρομο (που είναι η διακηρυγμένη έκφραση των συμφερόντων του κεφαλαίου) και προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους να κάνουν δικό τους όραμα τους στόχους του κεφαλαίου. Δεν προσανατολίζουν και δεν προετοιμάζουν το κίνημα για σκληρούς αγώνες, αλλά το οδηγούν στην παθητική αναμονή του «κοινωνικού διαλόγου».

Διαδίδουν την αντίληψη ότι μπορεί να υπάρχει κοινό συμφέρον μέσα από αυτή, την καπιταλιστική «ανάπτυξη». Αλλά για να υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη, πρέπει οι εργαζόμενοι να ξεχάσουν το σταθερό ωράριο, να ξεχάσουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα, να συμβιβαστούν με απολύσεις, με σπαστά ωράρια, με οικογενειακούς προγραμματισμούς - λάστιχο και συνολικά με μια ζωή, που είναι μισή ζωή.

«Ανάπτυξη» είχαμε όλα αυτά τα χρόνια με υψηλούς δείκτες, αλλά η θέση των εργαζομένων χειροτέρεψε, ακριβώς γιατί τα συμφέροντα της μιας τάξης, της τάξης του κεφαλαίου, για να υπηρετηθούν, χρειάζονται σαν καύσιμη ύλη τα δικαιώματα των εργατών.

Μπορεί να εκφραστεί η ενότητα των εργαζομένων απέναντι σε δυο διαφορετικές θέσεις για την «ανάπτυξη»; Με κοινή διαδήλωση - συγκέντρωση όπου οι μισοί θα είναι με την «ανάπτυξη» υπέρ του κεφαλαίου, ενώ οι άλλοι μισοί θα διαδηλώνουν υπέρ μιας ανάπτυξης που θα παίρνει υπ' όψη της τις λαϊκές ανάγκες και έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την πολιτική της άλλης «ανάπτυξης»;

Θα είναι ενότητα αυτός ο πολιτικός διχασμός ή προσφορά στην ιδεολογική σύγχυση, όπου θα προβάλλεται ακριβώς αυτό το ερώτημα: Γιατί να μην μπορούν να είναι ενωμένοι καπιταλιστές και εργάτες, αφού μπορούν ενωμένα να εκφράζονται οι αντιλήψεις τους;

Από τη μια έχουμε την καταλήστευση των Ταμείων δεκαετίες τώρα, με την ουσιαστικά άτοκη παραμονή των αποθεματικών στις τράπεζες, με την άρνηση του ίδιου του κράτους να εισφέρει ως όφειλε, με τη μη πληρωμή των εισφορών από τους επιχειρηματίες, με τον τζόγο των αποθεματικών στο χρηματιστήριο (με νόμο) όπου χάθηκαν εκατοντάδες δισ., με τη μαύρη εργασία που δεν εισφέρει στα Ταμεία. Εχουμε υπεράσπιση των αντιασφαλιστικών νόμων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ενώ όλα αυτά συνιστούν τις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών και τον αμύθητο πλουτισμό του κεφαλαίου, η συνδικαλιστική ηγεσία λέει «να πληρώσουν όσοι έχουν πάνω από 1.200 ευρώ το μήνα», για να σωθεί το Ασφαλιστικό!!!

Πώς θα εκφραζόταν μια ενότητα όπως την εννοούν οι συνδικαλιστές του εργοδοτικού συνδικαλισμού; Οι μισοί να διεκδικούν να πληρώσουν οι καπιταλιστές και οι άλλοι μισοί να πληρώσουν οι εργαζόμενοι; Τι προσανατολισμό θα είχε αυτό το κίνημα; Είναι ολοφάνερο ποιοι θα βγουν χαμένοι και ποιοι κερδισμένοι από αυτή τη θέση.

Τα 1.200 ευρώ, ενώ είναι ο ελάχιστος μισθός που μπορεί σήμερα να καλύψει τις ανάγκες του εργάτη, τον εμφανίζουν σαν μισθό των υψηλόμισθων, των λεγόμενων παλιότερα «ρετιρέ» - θέση η οποία τότε διασπούσε το κίνημα, γιατί καλούσε τους χαμηλόμισθους να διεκδικήσουν από τους υψηλόμισθους, από τα «ρετιρέ» και όχι από τους «έχοντες και κατέχοντες!!! «Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια» και αποπροσανατολισμός του κινήματος από τη σωστή κατεύθυνση διεκδίκησης και διάσπαση στο εσωτερικό των εργαζομένων σε «υψηλόμισθους» (1.200 ευρώ) και χαμηλόμισθους. Αθικτοι οι βιομήχανοι. Και ενώ έτσι απαντά με την πιο διασπαστική θέση στο πρόβλημα, η ηγεσία του συνδικαλιστικού μας κινήματος, την ίδια στιγμή εγκαλεί τις ταξικές δυνάμεις ότι αρνούνται την «ενότητα».

Πώς ενώνει η συνδικαλιστική ηγεσία τους εργαζόμενους που εργάζονται στον ίδιο τομέα και πιθανά και χώρο, αλλά έχουν διαφορετικές σχέσεις εργασίας δηλαδή μόνιμοι, αορίστου, ορισμένου χρόνου κλπ.; Δεν τους ενώνει αλλά τους διασπά, γιατί δε δέχεται να γράφονται στα συνδικάτα και αυτοί οι εργαζόμενοι με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και έτσι τους αναγκάζουν να κάνουν δικά τους σωματεία, διασπώντας τη δύναμη κρούσης των ενιαίων συνδικάτων. Τι θα λένε οι ομιλίες τους στις εκδηλώσεις; Μα θα λένε ότι τα συνδικάτα πρέπει να γίνουν μαζικά, αλλά στην πράξη τα έχουν ακυρώσει.

Το γνήσιο αντιπολεμικό κίνημα που κινήθηκε προς την αμερικάνικη πρεσβεία κατά την επίσκεψη Κλίντον είναι οι ίδιοι που το κατήγγειλαν ότι «μας απομονώνει εθνικά», γιατί το κίνημα κινούνταν στην κατάδειξη του υπαίτιου για τον πόλεμο, δηλαδή του ιμπεριαλισμού και απαιτούσε τη μη συμμετοχή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, καλώντας σε αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Τότε, όμως, πήραν την ίδια θέση της κυβέρνησης που παραχωρούσε στον ιμπεριαλισμό «γην και ύδωρ». Ηθελαν να «βγάλουν λάδι» κυβέρνηση και ιμπεριαλισμό. Ποια ενότητα έπρεπε να υπηρετηθεί τότε; Να πάμε με τη διαδήλωση τη δική τους, μαζί με κυβερνητικά στελέχη που βοηθούσαν αυτόν τον πόλεμο;

Στον πόλεμο όσους αυτομολούν στον αντίπαλο τους καταδικάζουν σε εκτέλεση. Στον ταξικό πόλεμο όσους αυτομόλησαν στον πολιτικό αντίπαλο τι πρέπει να τους κάνουν οι εργαζόμενοι; Να τους σηκώσουν στους ώμους τους, να τους ανακηρύξουν γνήσιους εκφραστές των συμφερόντων τους ή να δείξουν στους εργαζόμενους ότι αυτοί δεν είναι μαζί τους απομονώνοντάς τους;

Η παρουσία του ταξικού συνδικαλισμού μαζί τους, θα λειτουργεί γι' αυτούς ως «κολυμπήθρα του Σιλωάμ». Θα τους αναβαπτίζει καθαρούς. Ετσι θα γίνονται πιο ισχυροί και πιο δύσκολα τους παλεύεις, αφού θα έχουν πλέον καθολική αποδοχή.

Το ΠΑΜΕ εκφράζει αυτή την αναγκαία, την ταξική ενότητα των εργαζομένων, που μπορεί να έχουν τη μια ή την άλλη άποψη για τα πράγματα, έχουν όμως καθαρή άποψη ότι τα δικά τους συμφέροντα βρίσκονται στον αντίποδα των συμφερόντων του κεφαλαίου. Εχουν την ξεκάθαρη άποψη ότι ο μόνος δρόμος είναι η ταξική ενότητα σε σύγκρουση με αυτήν την πολιτική, ότι το πρόβλημα είναι ο συσχετισμός δυνάμεων και γι' αυτό πρέπει να γίνει μέλημα του κάθε εργάτη να φέρει και άλλους σε αυτή την κατεύθυνση, για να βαρύνει η πλάστιγγα από την πλευρά μας. Ομως, για να βαρύνει ακόμη και οι συγκεντρώσεις πρέπει να είναι μαζικές. Γι' αυτό όλοι στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ.