Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Επιδιώκοντας να συμβάλλω στον προσυνεδριακό διάλογο, καταθέτω κάποιες σκέψεις.

Α) Στο έδαφος του μονοπωλιακού καπιταλισμού, οι συμμαχικές σχέσεις του κεφαλαίου διαμορφώνονται ως σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης, διέπονται από τον ανταγωνισμό, την ανισομετρία. Μέσω των διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων και μηχανισμών διαμορφώνεται ένα πλέγμα πολιτικών - οικονομικών - στρατιωτικών εξαρτήσεων, η επίδραση των οποίων σε κάθε χώρα διαφοροποιείται ανάλογα με τη σχετική της θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Η όποια θέση, υποδεέστερη ή αναβαθμισμένη, μιας χώρας στα πλαίσια μιας ιμπεριαλιστικής συμμαχίας δεν αναιρεί ούτε τα κοινά στρατηγικά συμφέροντα στη βάση των οποίων συμπτύσσεται η συμμαχία, ούτε το έδαφος για την εκδήλωση των επιπτώσεων της εγγενούς στον καπιταλισμό ανισομετρίας. Το γεγονός ότι η ενσωμάτωση της Ελλάδας σε ΕΕ - Ευρωζώνη επέτεινε τις επιπτώσεις της κρίσης, δεν αναιρεί το ότι αποτέλεσε διαχρονικά επωφελή στρατηγική επιλογή για την αστική τάξη της χώρας. Ταυτόχρονα, διάφορα τμήματα της αστικής τάξης διατηρούν ευελιξία στον προσανατολισμό τους, έτσι που η διατήρηση αυτής της επιλογής μπορεί να μην αποτελεί για κάποια εξ αυτών δεσμευτική επιλογή (βλ. π.χ. εφοπλιστικό κεφάλαιο). Η ενδοαστική αντιπαράθεση σε αυτό το επίπεδο δεν επηρεάζει το συσχετισμό μεταξύ εργατικής - αστικής τάξης.

Ο ακριβής προσδιορισμός της σχετικής θέσης μιας χώρας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα δεν αναιρεί το ότι η σύγχρονη εποχή του καπιταλισμού έχει ιστορική και παγκόσμια διάσταση, ότι ο ιμπεριαλισμός (μονοπωλιακός καπιταλισμός) αποτελεί το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού και καθήκον της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας της είναι να αξιοποιήσει τις όποιες ρωγμές εμφανίζονται για να προωθήσει τους επαναστατικούς της σκοπούς.

Αυτή η πλευρά των επεξεργασιών στις Θέσεις αποτελεί πολύτιμη συμβολή στην προετοιμασία του Κόμματος και του εργατικού - λαϊκού κινήματος μπροστά στα καθήκοντα που θα καλούνται να αναλάβουν σε μια εποχή που τα κοιλοπονήματα της Ιστορίας είναι διακριτά, γι' αυτό και βρίσκεται στο στόχαστρο της πολεμικής από αστικές, οπορτουνιστικές δυνάμεις και αναχωρητές.

Σε συνθήκες κρίσης επανέρχονται, από διάφορες πλευρές, ζητήματα που έχουν ταλανίσει το Κόμμα παλαιότερα και ακόμα βαραίνουν το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, με αφετηρία την ανάλυση της κρίσης και του χαρακτήρα της (π.χ. προβολή της εξάρτησης ως πηγής των δεινών που επιφέρει η κρίση) και στόχο τη στρατηγική του Κόμματος. Η αντιιμπεριαλιστική πάλη ανάγεται σε «αντιεξαρτησιακή» και η εξυπηρέτηση αυτού του περιεχομένου απαιτεί μεταβατικά αιτήματα και μετασχηματισμούς που ανταποκρίνονται σε αυτή τη διάσταση της πάλης. Σε αυτά τα πλαίσια, δεν πρόκειται για αιτήματα - «κρίκους» που συμβάλλουν στη συγκέντρωση δυνάμεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά για πολιτικούς στόχους που δεν έρχονται σε ρήξη με την εξουσία της αστικής τάξης, δε συμβάλλουν στη διαμόρφωση επαναστατικής συνείδησης.

Η από μεριάς τους αλλοίωση της λενινιστικής θεώρησης περί ιμπεριαλισμού συντελείται μέσω της διαστρέβλωσης της σχέσης οικονομίας - πολιτικής, με την απόσπαση της δεύτερης από την πρώτη. Ετσι, υποσκάπτεται και υπονομεύεται η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα σε μη επαναστατικές συνθήκες, ώστε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, που προκύπτει αντικειμενικά, να αναλάβει επαναστατικά καθήκοντα.

Αυτό το ψευδεπίγραφο «αντιιμπεριαλιστικό» πρόταγμα και η υποκριτική και όψιμη - από δυνάμεις που λόγω και έργω έχουν αποκοπεί από την επαναστατική δράση και προσανατολισμό του Κόμματος - υπεράσπιση του ισχύοντος Προγράμματος συνιστά στην πραγματικότητα άρνηση της αναγκαιότητας και ρεαλιστικότητας του σοσιαλισμού, της ωριμότητας των υλικών προϋποθέσεων στην Ελλάδα σήμερα, επιστροφή στη χρεοκοπημένη λογική των σταδίων. Εξ ου και η κριτική τους για την πολιτική συμμαχιών του Κόμματος εστιάζει ακριβώς σε δυο αλληλένδετες πλευρές: αφενός τις πολιτικές συμμαχίες - συνεργασίες «από τα πάνω», με το βλέμμα επί της ουσίας στραμμένο στις κάλπες, αφετέρου τη δυνατότητα συμμετοχής - στήριξης σε κυβέρνηση στο έδαφος της αστικής εξουσίας.

Β) Για τις δυνάμεις του Κόμματος και της ΚΝΕ στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, η συμβολή τους στην ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας περνά κυρίως μέσα από τη δουλειά για την ισχυροποίηση του ΜΑΣ. Από τα ως τώρα βήματα, βγαίνει χρήσιμη πείρα από την προσπάθεια να παρέμβουμε σε ανώριμες κοινωνικοπολιτικά μάζες νεολαίας, στις οποίες επιδρά καθοριστικά η ιδεολογία του αντιπάλου, ο εκφυλισμός και ο αρνητικός συσχετισμός που επικρατεί στο σπουδαστικό κίνημα. Πείρα σε σχέση με καθοδήγηση στη δράση μαζών που ξεκινάνε από διαφορετικό επίπεδο πολιτικής συνείδησης ή και έχουν χαμηλό επίπεδο πολιτικής συμφωνίας με το ΚΚΕ, πλευρά που πρέπει να βελτιωθούμε αποφασιστικά.

Η ανάδειξη της αναγκαιότητας για οργάνωση της πάλης των σπουδαστών σε όλα τα επίπεδα και ο αντίστοιχος προσανατολισμός στην παρέμβασή μας άνοιξε δρόμους. Θέσαμε στο επίκεντρο τα ζητήματα του κόστους σπουδών, των επιπτώσεων της κρίσης στη ζωή του σπουδαστή, προσανατολιστήκαμε στη δουλειά με επίκεντρο το έτος/εξάμηνο/εργαστήριο.

Αποδεικνύεται ότι η σταθερότητα στη δουλειά με κοινωνικοταξικό προσανατολισμό μπορεί να φέρει στο προσκήνιο δυνάμεις που παρέμεναν στην αφάνεια, να τις αποσπάσει από τον αντίπαλο. Είναι ο δρόμος για να διεισδύσουμε ακόμα περισσότερο στις πλατιές μάζες των σπουδαστών που αντικειμενικά, ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση σήμερα, έχουν συμφέρον να συναντηθούν με την πολιτική του Κόμματος. Χρειάζεται να επιμείνουμε αποφασιστικά στην ανάπτυξη της δουλειάς «από τα κάτω», να καθοδηγήσουμε τη δράση των ΟΒ, του κάθε συντρόφου ατομικά, ώστε να διαμορφώνουν γύρω τους έναν πυρήνα, που συνεχώς θα διευρύνεται, θα δουλεύεται ολόπλευρα, θα κερδίζεται με τη γραμμή της επανάστασης και του σοσιαλισμού, θα στρατεύεται αποφασιστικά στο πλευρό του Κόμματος και της ΚΝΕ. Ετσι δημιουργούνται προϋποθέσεις για αύξηση στους ρυθμούς κομματικής και κνίτικης οικοδόμησης.

Συνδέοντας τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου για την Παιδεία με τις τρέχουσες εξελίξεις στις σχολές, μπορούμε έγκαιρα να προβλέπουμε, να εξηγούμε και να προετοιμάζουμε δυνάμεις να μπουν σε δράση. Αναδεικνύεται η ανάγκη μακρόπνοου σχεδιασμού, ώστε μέσα από κλιμακούμενες παρεμβάσεις να μπαίνουν σε κίνηση νέες δυνάμεις, να δοκιμάζονται σε καθήκοντα κι ευθύνες ώστε να αποκτούν πρωτογενή πείρα, να αφομοιώνονται συμπεράσματα, να μένουν κατασταλάγματα σε επίπεδο οργάνωσης της πάλης. Μέσα από τέτοια δουλειά, π.χ., προχώρησε η διαδικασία ίδρυσης Συλλόγου Σπουδαστών Νοσηλευτικής ΤΕΙ Αθήνας. Αντίστοιχα, στην ΑΣΠΑΙΤΕ οι σπουδαστές καθαίρεσαν, μέσα από Γενική Συνέλευση, εν μέσω μαζικότατων κινητοποιήσεων, το ΔΣ (αυτοδυναμία ΠΑΣΠ), επειδή υπονόμευε την πάλη τους και ανέδειξαν σε αυτοδύναμες τις δυνάμεις που στηρίζουν το ΜΑΣ.

Η ισχυροποίηση του ΜΑΣ περνά μέσα και από την ενίσχυση της αλληλεπίδρασης του σπουδαστικού με το εργατικό κίνημα, τη δουλειά και τις επεξεργασίες με βάση την κατάσταση στον κλάδο και τις προοπτικές του, τη συμβολή στις Λαϊκές Επιτροπές σε γειτονιές όπου κατοικεί σημαντικός αριθμός σπουδαστών.

• Σελ. 23, τελευταία παρ. τελευταία σειρά «...ανέδειξαν και τις μακροχρόνιες αδυναμίες και καθυστερήσεις στη δουλειά του Κόμματος και πριν απ' όλα της ΚΕ...» και γράφει στη συνέχεια κάποιους λόγους, αλλά δεν είναι μακροχρόνιοι ή κάποιοι μπορεί να είναι, σε αυτό το επίπεδο της ΚΕ ή τους λύνει ή παίρνει μέτρα. Εχει και σε άλλα σημεία έντονη αυτοκριτική που κατά τη γνώμη μου είναι αντικειμενικές οι δυσκολίες και κατά δεύτερο είναι συλλογικές αδυναμίες. Η έντονη αυτοκριτική πάντα έδινε τροφή στον αντίπαλο και χρειάζεται να είναι περισσότερο μελετημένη - σφικτή. Την άνοιξη περίπου και άλλα κόμματα έχουν ανακοινώσει συνέδρια (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛ.) κ.λπ., ωστόσο, τα πυρά της αστικής τάξης και των μηχανισμών της στο Κόμμα επικεντρώνονται. Στο διαδίκτυο και τι δε γράφεται, ό,τι θέλει ο καθένας βρίσκει, που κάνει ζημιά στο Κόμμα. Στην προκειμένη περίπτωση το «μακροχρόνιες αδυναμίες και καθυστερήσεις» εκφράζει υπερβολή. Προτείνεται: «αδυναμίες και καθυστερήσεις», δίχως το μακροχρόνιες.
• Σελ. 24, στην 4η σειρά πάνω από την κόκκινη γραμματοσειρά «...που δικαίως προκάλεσε...». Γιατί δικαίως - πού είναι το δίκιο - και όσοι δεν απογοητεύτηκαν θα έπρεπε και αυτοί να απογοητευτούν για να δικαιωθούν. Αλλο πράγμα η στέρηση ιδεολογικού και πολιτικού επιπέδου που θα πρέπει να φροντίζουμε όσο γίνεται να τους το παρέχουμε, όπου σε άλλη παράγραφο και γι' αυτό γίνεται λόγος αλλά και κριτική, άλλο πράγμα το συναίσθημα, άλλο πράγμα η επιθυμία, άλλο πράγμα η απαίτηση, άλλο πράγμα γενικά ο υποκειμενισμός και άλλο πράγμα να δικαιωθούν αυτές οι αδυναμίες (γιατί για τέτοιες πρόκειται) από τις Θέσεις, αφορά φίλους - οπαδούς αλλά και μέλη του Κόμματος. Προτείνω απλώς να φύγει η λέξη «δικαίως», παραμένοντας τα υπόλοιπα όπως είναι.
• Σελ. 53, στην 6η σειρά «...οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού». Αναφέρεται αρκετές φορές στο σύνολο του κειμένου. Αυτή η ονομασία κατοχυρώθηκε από το 18ο Συνέδριο, από τότε είχα τις επιφυλάξεις μου και το επαναφέρω, ότι το σωστό είναι ανάλογα το περιεχόμενο της συζήτησης να χρησιμοποιείται μία λέξη, ή σοσιαλισμός ή κομμουνισμός, π.χ., ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η αντικατάστασή του από τον κομμουνισμό και όχι από το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Οταν μιλάμε για το σοσιαλισμό, προσδιορίζουμε το πρώιμο στάδιο του κομμουνισμού ή τον ανώριμο κομμουνισμό ή την πρώτη, κατώτερη βαθμίδα του κομμουνισμού (κυρίως, το τελευταίο έχει κατοχυρωθεί) αλλά ό,τι επίθετο ή ουσιαστικό και αν χρησιμοποιήσουμε μιλάμε για κομμουνισμό. Αυτός είναι μετά τον καπιταλισμό ο νέος κοινωνικός μετασχηματισμός, ο κομμουνισμός. Ο σοσιαλισμός είναι το αρχικό μέρος - στάδιο - φάση του κομμουνισμού, δεν είναι αυτόνομος σχηματισμός, γίνεται ξεκάθαρο στην παράγραφο 81, 91, κ.λπ. Γνωρίζουμε και προσδιορίζουμε την πρώτη βαθμίδα του καπιταλισμού ως ο προμονοπωλιακός καπιταλισμός, με την εμφάνιση των μονοπωλίων μιλούμε για μονοπωλιακό καπιταλισμό, σήμερα μιλούμε για το μονοπωλιακό - ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, αλλά σε κάθε περίπτωση μιλούμε για καπιταλισμό. Αλλο πράγμα αν θέλουμε να προσδιορίσουμε ένα συγκεκριμένο στάδιο του καπιταλισμού. Ετσι αντιλαμβάνομαι και τον κομμουνισμό, διότι άλλο προσδιορίζεις μία βαθμίδα π.χ., κατώτερη βαθμίδα ή πρώτη βαθμίδα κ.λπ., και άλλο προσδιορίζεις και ονοματολογείς τον επόμενο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό που πρέπει κατά την άποψή μου να λέγεται με μία λέξη, κομμουνισμός. Ετσι αποφεύγονται συγχύσεις κυρίως στην καθημερινή μας δράση, μέσα δηλαδή στους εργαζόμενους. Γιατί για πολλά ζητήματα (που έχουν να κάνουν και με τη φρασεολογία), άλλα έχουν αυτοί στο νου τους και άλλα εμείς.
• Σελ. 69, στη 13η σειρά από κάτω προς τα πάνω «...Αυτό αποδεικνύει και η ίδια η ιστορία επικράτησης του καπιταλισμού», (να προστεθεί) «όπως η περίπτωση των πόλεων-κρατών της Βόρειας Ιταλίας» (πιστεύω ότι βοηθά). Οπου το 14ο αιώνα, νωρίτερα από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, είχαν προβάλει τα στοιχεία της καπιταλιστικής παραγωγής και η συγκέντρωση χρήματος σε λίγα χέρια οδηγεί στην ανάπτυξη μιας νέας δύναμης, της αστικής τάξης. Υπήρξαν καπιταλιστικά χαρακτηριστικά σε πόλεις της Βόρειας Ιταλίας (Μιλάνο, Τεργέστη, Γένοβα, Βενετία) κ.λπ. κατά το 12ο αι. και μετά. Παρακμάζουν το 15ο αι., καταστρέφονται, πισωγυρίζοντας σε προκαπιταλιστικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Η Γαλλική αστική Επανάσταση είναι άλλο ένα παράδειγμα. Η ιστορία διδάσκει ότι κινείται μεν προς τα εμπρός, αλλά όχι ευθύγραμμα. Δείχνει ότι ο καπιταλισμός όπως και κάθε κοινωνικοοικονομικό σύστημα, δεν επικράτησε μια και έξω. Παρά το ότι άλλο πράγμα είναι το πέρασμα από ένα εκμεταλλευτικό σύστημα σε ένα άλλο εκμεταλλευτικό (και στα δύο συστήματα τα μέσα παραγωγής παραμένουν ως ατομική ιδιοκτησία) και άλλο το πέρασμα από ένα εκμεταλλευτικό σύστημα σε ένα μη εκμεταλλευτικό (τα μέσα παραγωγής παύουν να είναι ατομική ιδιοκτησία, θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία).
• Σελ. 70, παράγραφος 95, 1η σειρά (έχω την εντύπωση ότι χρειάζεται κάποια προσθήκη) «...είναι η επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης, η δικτατορία του προλεταριάτου». Η προσθήκη μπορεί να είναι, συνέχεια «...του προλεταριάτου α) έναντι του βαθμού αντίδρασης της αστικής τάξης ντόπιας και ξένης. ή β) που σε αυτή τη φάση θα παίξει τον καθοριστικότερο ρόλο ως δημοκρατία για την εργατική τάξη έναντι στη δικτατορία της αστικής τάξης».
• Σελ. 71, παράγραφος 96, προτελευταία σειρά (και εδώ έχω την άποψη ότι χρειάζεται κάποια προσθήκη) «...στις δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις, α) την νεαρή κομμουνιστική - εργατική και την καπιταλιστική - αστική που πεθαίνει. ή β) τη νεαρή κομμουνιστική και την καπιταλιστική που πεθαίνει».

Στη γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, με τις διακρατικές ενώσεις (ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.) και το πολιτικό προσωπικό του (όποιο μανδύα και αν φορά σοσιαλδημοκρατικό, νεοφιλελεύθερο, αριστερό κ.λπ., υπηρετώντας το από κυβερνητικές και όχι μόνο θέσεις), προκειμένου να ξεπεραστεί η καπιταλιστική οικονομική κρίση (υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων), η απάντηση δεν είναι άλλη, από αυτήν που το κόμμα μας επεξεργάζεται με τις θέσεις του μπροστά στο 19ο Συνέδριο.

Της καλύτερης προετοιμασίας του και της εργατικής τάξης, για την κατάκτηση της εξουσίας από αυτή, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, που θα την απελευθερώσει από το σημερινό ζυγό της, απελευθερώνοντας όλες τις κοινωνικές δυνάμεις, παύοντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίνοντας τη δυνατότητα κάλυψης όλων των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών με βάση αυτό το κριτήριο και όχι το κέρδος.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση η Λαϊκή Συμμαχία είναι το προχωρημένο κομμάτι του λαϊκού κινήματος. Παλεύει για όλα (από την οργάνωση της ταξικής πάλης ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και τα καθημερινά προβλήματα, μέχρι την αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις με ταυτόχρονη επίλυση του ζητήματος της εξουσίας) και δεν αποτελεί «συγκόλληση» δυνάμεων που γενικά παλεύουν κατά της αντιλαϊκής πολιτικής, μέχρι την έλευση μιας άλλης... κυβέρνησης του κεφαλαίου, με άθιχτη την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Η Λαϊκή Συμμαχία συγκεντρώνει σε κοινό μέτωπο κοινωνικές δυνάμεις (εργατική τάξη, φτωχούς αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, το νεολαιίστικο και γυναικείο κίνημα, ανέργους, μετανάστες κ.λπ.), με κοινό πλαίσιο και ξεχωριστά καθήκοντα για κάθε μία, που θα εξελίσσεται σταδιακά και ανοδικά, σε διαδικασία πολιτικής ωρίμανσης και συνείδησης αυτών των δυνάμεων.

Εκ των πραγμάτων, ο ηγετικός - καθοδηγητικός ρόλος του κόμματος στη Λαϊκή Συμμαχία, είναι κομβικός και καθοριστικός. Αποτελεί το «κλειδί» που θα ανοίξει την πόρτα στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της για την κατάκτηση της εξουσίας, βοηθώντας στην αποφυγή των τρικλοποδιών (π.χ. το μασκάρεμα που επιχειρείται σήμερα με την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού) και της πολεμικής (π.χ. ένταση της καταστολής, του αντικομμουνισμού), που θα θέτουν σε κάθε καμπή του αγώνα η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό.

Το Κόμμα μας, αντλώντας δύναμη και γνώση από την 94χρονη πορεία του, τις επεξεργασίες του, ιδιαίτερα από το 1991 και μετά, σε πείσμα όσων περίμεναν να τα διπλώσουμε μετά τις ανατροπές στις χώρες που οικοδομούσαν σοσιαλισμό και το προσωρινό πισωγύρισμα, έρχεται να δώσει ώθηση στο στρατηγικό του στόχο και προσανατολισμό, για την εξέλιξη της κοινωνίας προς τα μπρος, που είναι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός.

Ο ρόλος του ΚΚΕ στη Συμμαχία, με την οποία δεν ταυτίζεται και δεν ζητά για ένταξη σε αυτή συμφωνία με το πρόγραμμα και το καταστατικό του, είναι πολύπλευρος.

Παλεύει η Συμμαχία να μη χάσει τον αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα της, να μην πισωγυρίσει από τις ταλαντεύσεις ακόμη και τμημάτων της εργατικής τάξης άπειρων από ταξικούς αγώνες που επηρεάζονται από μικροαστισμούς, όπως της άμεσης λύσης με ένα... ντου, χωρίς επίλυση του βασικού ζητήματος, της εξουσίας και της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, του ποιος θα κάνει κουμάντο στην παραγωγή και για ποιο λόγο.

Στοχεύει να κερδίζει η εργατική τάξη με το μέρος της, όλα τα στρώματα που ταλαντεύονται, στην πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία. Παλεύει να κατανοείται, ότι η Λαϊκή Συμμαχία δεν είναι ένας εκλογικός μηχανισμός, όπως οι πολέμιοι του κόμματος με όποιο τρόπο και αν εκφράζονται θα ήθελαν, αλλά μια κοινωνική συμμαχία, δυνάμεων για έναν κοινό σκοπό.

Ρόλος του κόμματος ή αυτοσκοπός, δεν είναι να αναζητά συνεχώς πολιτικές δυνάμεις που μπορεί να παρουσιάζονται σαν αντιιμπεριαλιστικές ή αντικαπιταλιστικές για την πραγματοποίηση συνεργασιών από τα «πάνω», με σκοπό ένα άλλο μεταβατικό στάδιο πριν το σοσιαλισμό (δηλαδή μιας άλλης αριστερής κυβέρνησης σύμφωνα με τους κάθε λογής οπορτουνιστές που επικαλούνται ακόμη και τους κλασικούς), που δήθεν θα εξασφαλίσει καλύτερες μέρες για τα λαϊκά στρώματα με τα μονοπώλια και την ιδιοκτησία τους στα μέσα παραγωγής άθιχτα. Δηλαδή και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη...

Αυτό αποτελεί τη δευτέρα παρουσία. Σημαίνει ότι τα μονοπώλια έχουν αποφασίσει να χρεοκοπήσουν, να παραδώσουν οι καπιταλιστές από μόνοι τους τα πλούτη τους, για το συμφέρον των λαών!

Τέτοια παραδείγματα δεν εμφανίζονται πουθενά στην ιστορία, δεν υπάρχουν πουθενά στους κλασικούς, ενώ οι διάφοροι οπορτουνιστές κρύβουν ακόμη και ότι η αστική τάξη ανέτρεψε τη φεουδαρχία με τη δική της επανάσταση. Οσο για τα «παραδείγματα» χωρών που αναφέρουν ότι οικοδομούν το λεγόμενο σοσιαλισμό του 21ου αιώνα (π.χ. στη Λατινική Αμερική), ή ακόμη και τα «πρότυπα» καπιταλιστικής ανάπτυξης (Βραζιλία, Αργεντινή) που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ, η κατάσταση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνουν τις «θετικές» αναφορές τους.

Σκοπός και ρόλος του Κόμματος στη συμμαχία είναι η αφύπνιση της εργατικής τάξης, να κατανοήσει τη δύναμη που κρύβεται στα χέρια της, ως παραγωγού του πλούτου που σήμερα καρπώνονται μια χούφτα κεφαλαιοκράτες.

Σκοπός και ρόλος του Κόμματος, είναι να αναδείξει στα σύμμαχα στρώματα τα οφέλη που θα έχουν από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε όλα τα επίπεδα, από τα εργασιακά ως την Υγεία, την Παιδεία, τον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό που θα παρέχονται πλήρως και δωρεάν για όλους χωρίς κανέναν αποκλεισμό. Ταυτόχρονα, να συμβάλει να αποβληθούν μικροαστικές αντιλήψεις που βοηθούν την αστική τάξη να τα κρατά δεμένα στο άρμα της, για τη διατήρηση της δικής της εξουσίας.

Σκοπός και ρόλος του Κόμματος, είναι να διατηρείται, να ξεκαθαρίζεται η κατεύθυνση της Λαϊκής Συμμαχίας. Δηλαδή, κατάργησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και της μικρής, κάτι που θα λύσει τα προβλήματα που σήμερα βιώνουν στρώματα με μικροαστικές αντιλήψεις (λόγω και της θέσης τους), που γιγαντώνονται από την όξυνση των παγκόσμιων αντιθέσεων και ανταγωνισμών των μονοπωλιακών ομίλων, στο κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους.

Σκοπός και ρόλος του Κόμματος, είναι να κρατηθεί το μέτωπο ανοιχτό σε κάθε εχθρό - πολέμιο της νέας εξουσίας, που είτε θα την πολεμά με κάθε τρόπο, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, είτε θα φορά την προβιά του «φίλου», υπερασπιζόμενος ταυτόχρονα το ανέφικτο της εργατικής - λαϊκής εξουσίας και οικονομίας. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά, από τη στάση των μενσεβίκων και εσέρων στα σοβιέτ, μέχρι τους πόθους του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα για μια κυβέρνηση των «αριστερών» δυνάμεων.

Σκοπός και ρόλος του Κόμματος, είναι να 'χει την καθοδήγηση να δείχνει το δρόμο για τη νικηφόρα πορεία της Λαϊκής Συμμαχίας, όχι κοιτώντας το συσχετισμό δυνάμεων μόνο στη σημερινή δυσμενή για τα λαϊκά στρώματα εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά παλεύοντας για την αλλαγή των συσχετισμών, προετοιμάζοντας το έδαφος να δοθεί η μάχη, να 'ναι νικηφόρα, προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Με αυτό τον προσανατολισμό παλεύουμε σήμερα, προετοιμαζόμαστε για να βγούμε πιο δυνατοί, πιο έτοιμοι ως κόμμα και ΚΝΕ, πιο ατσαλωμένοι για την τελική νίκη της εργατικής τάξης.

Η εμπειρία από τη δράση των Κομματικών Οργανώσεων του εξωτερικού μπορεί να συμβάλλει στον εμπλουτισμό της στρατηγικής αντίληψης.

Αποτελεί μεγάλη κατάκτηση η κατανόηση του ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ σαν ΔIKTATOΡIA ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ, χωρίς μεσολάβηση ξεπερασμένων και ΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚA επιβεβαιωμένων ΕΝΔΙΑΜΕΣΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Με δεδομένο και αναμφισβήτητο το ότι ο ιστορικός ρόλος της εργατικής τάξης υφίσταται αντικειμενικά και ανεξάρτητα από το συσχετισμό δύναμης σε κάθε χώρα αφού είναι η τάξη που βρίσκεται στο κέντρο του τρόπου παραγωγής και αποτελεί την πλειοψηφία στον ενεργό πληθυσμό, επιβάλλεται η ολόπλευρη στήριξη των θέσεων καθώς και το αποφασιστικό ξεκαθάρισμα με τις δυνάμεις του οπορτουνισμού και του αναθεωρητισμού σε όλη τη γραμμή, όχι μόνο εκτός αλλά και εντός, σαν συστατικό της ταξικής πάλης για να μπορέσει το εργατικό κίνημα να ανασυνταχθεί για να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά στην εξουσία των μονοπωλίων, με απαραίτητη προϋπόθεση τη συλλογικότητα της καθοδήγησης βασισμένη στις λενινιστικές αρχές, σαν συνολική οργανωτική έκφραση και αποτέλεσμα σωστής λειτουργίας οργανωτικών αρχών όπως ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, η κοινωνική σύνθεση, ο έλεγχος και η περιφρούρηση των αποφάσεων, η κριτική και αυτοκριτική, καθώς και η απαιτητικότητα στη διαδικασία ανάδειξης στελεχών αφοσιωμένων στην υλοποίηση της Στρατηγικής και στο ατσάλωμα των δεσμών του Κόμματος με την εργατική τάξη.

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο εμπνέουν ενθουσιασμό και εξασφαλίζουν προϋποθέσεις για παραπέρα ποιοτικό ανέβασμα της δουλειάς που να συμβάλλει στην όξυνση της ταξικής πάλης ανοίγοντας δρόμους για την πιο άμεση και αποτελεσματική έκβαση της δράσης. Επιχειρούν τολμηρά να εστιάσουν το βάρος στις υποκειμενικές συνθήκες και συγκεκριμένα σε ό,τι αφορά την πλήρη αντιστοίχηση της στρατηγικής αντίληψης και δράσης του Κόμματος με το χαρακτήρα της εποχής, κωδικοποιώντας την όποια καθοδηγητική εμπειρία έχει αποκτηθεί από τις προσπάθειες για την υλοποίηση επαναστατικής στρατηγικής σε συνθήκες μη επαναστατικές .

Αποτελούν ολοκληρωμένη απάντηση και όπλο για τον κάθε εργάτη που συνειδητοποιεί την ανάγκη της ρήξης με την αστική εξουσία και την αντίσταση στην ανελέητη ιδεολογική επίθεση από κανάλια και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με σκοπό την επιρροή στη συνείδηση για την καλύτερη ενσωμάτωση στη στρατηγική της άρχουσας τάξης.

Λογικό λοιπόν και αναμενόμενο, ο ύπουλος και ανελέητος πόλεμος στη στρατηγική του ΚΚΕ όχι μόνο από αστούς αλλά και από δεξιούς και αριστερούς οπορτουνιστές που όλο και συγκλίνουν σε διεθνές επίπεδο βάζοντας πονηρά διλήμματα ευρείας συσπείρωσης σε αριστερά, κόκκινα, αντινεοφιλελεύθερα, αντιφασιστικά, αντιμνημονιακά και άλλα συστημικά και αντικομμουνιστικά μέτωπα που δε θίγουν το ζήτημα εξουσίας ούτε τα κόμματα που τη στηρίζουν, με στόχο την ανανέωση των όρων υποταγής του εργατικού κινήματος .

Μέσα σ' αυτό το σκεπτικό οι Κομματικές Οργανώσεις του εξωτερικού μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο αν με βάση την πείρα τους κάνουν τις διορθωτικές κινήσεις για να προσανατολίσουν τη δουλειά τους στην προετοιμασία της επανάστασης κόντρα στον πολύ αρνητικό συσχετισμό δύναμης στις χώρες διαμονής.

Η καθοδηγητική δουλειά των ΚΟΒ πρέπει να αποκτήσει ουσιαστικό και ζωντανό περιεχόμενο με βάση τις εξελίξεις στον τόπο διαμονής που είναι ραγδαίες και την πολιτική πρόταση του Κόμματος. Μόνο έτσι θα μπορεί να σχεδιάζεται ξεκινώντας πάντα από τον «Ριζοσπάστη», η πολιτική, μαζική και οργανωτική δουλειά και το δέσιμο με τον περίγυρο που περιλαμβάνει και ντόπιους εργαζόμενους και μετανάστες από άλλες χώρες θύματα της αντιλαϊκής επίθεσης με προτεραιότητα στους χώρους δουλειάς και τα σωματεία, χωρίς όμως να εγκαταλείπουμε τις μεταναστευτικές κοινότητες και άλλους μαζικούς φορείς. Πάντα όμως με όρους κινήματος και όχι facebook.

Σήμερα με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης έχουμε νέο κύμα μαζικής μετανάστευσης προς τη βόρεια Ευρώπη και μάλιστα με πολύ δυσμενείς όρους.

Ο χαρακτήρας της εποχής αφορά και αυτές τις χώρες που βρίσκονται ψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και όπου είναι πιο εμφανές το στοιχείο της μεγάλης κερδοφορίας και του υψηλού βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης χάρη στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, παρόλο που τα μεροκάματα είναι υψηλότερα.

Γι' αυτό άλλωστε αποτελούν ταυτόχρονα μαγνήτη και παγίδα για νέους μετανάστες. Εύκολα μπορεί κάποιος να παρασυρθεί από τις πρώτες εντυπώσεις αν αγνοεί το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης και δε διαθέτει την ανάλογη πολιτική ωριμότητα για σωστή ταξική ανάλυση της πραγματικότητας. Το ποιος ποιον ισχύει και εδώ και οφείλουμε να το αποκαλύπτουμε με καλοδουλεμένα επιχειρήματα.

Για παράδειγμα, οι σκανδιναβικές χώρες βρίσκονται εκτός Ευρωζώνης γιατί αυτό εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Τίποτα όμως δεν τους εμπόδισε να ξεκινήσουν πρώτοι τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις από τις αρχές του '80 και να είναι σήμερα οι χώρες πού εφαρμόζουν πρώτες ό,τι πιο αντιλαϊκό μέτρο σοφίζονται στην ΕΕ, χωρίς να χρειάζονται μνημόνια. Πάνω από 70 έχει πάει το όριο συνταξιοδότησης για άντρες και γυναίκες ακόμα και για τα βαριά επαγγέλματα που έχουν αποχαρακτηρισθεί, οι ανάπηροι πετιούνται στο δρόμο, σχολεία κλείνουν, οι μισθοί κατέβηκαν από 10 έως 30%, μαζικές απολύσεις και οι άνεργοι στέλνονται στους ψυχολόγους. Στον τέταρτο χρόνο της καπιταλιστικής κρίσης αναμένεται νέα ύφεση με συρρίκνωση της παραγωγής και της οικονομίας, αύξηση της ανεργίας και τσουνάμια αντιλαϊκών πακέτων και από την κυβερνώσα αριστερά.

Πώς είναι δυνατό σ' αυτές τις συνθήκες να προκόψουν Νέοι Μετανάστες; Το πιθανότερο είναι να καταλήξουν άνεργοι ή φτηνό εργατικό δυναμικό που θα χρησιμοποιείται από τους εργοδότες σαν μοχλός πίεσης για να ρίξουν τα μεροκάματα των ντόπιων.

Αρα μονόδρομος και εδώ είναι η οργάνωση της πάλης δίπλα στο ΚΚΕ και το ντόπιο ταξικό κίνημα. Πρέπει να πεισθούν νέοι και παλιοί μετανάστες αφού όσα είχαμε προβλέψει επαληθεύονται. Δεν υπάρχει χώρα στον καπιταλισμό όπου η οποιασδήποτε απόχρωσης κυβέρνηση κατόρθωσε να κάνει φιλολαϊκή ανακαταδιανομή του εισοδήματος. Η υποκρισία και η αφερεγγυότητα του κόμματος των Πρασινοκόκκινων Δανίας που στηρίζουν μια αδίστακτη κυβέρνηση είναι προειδοποίηση για το τι καινούργιο μπορεί να φέρει στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το εργατικό κίνημα χάρη στη μακρόχρονη αντικομμουνιστική και συστηματική δουλειά σοσιαλδημοκρατών και οπορτουνιστών που το ποδηγετούν ακόμα ενταγμένοι κάτω από την ομπρέλα της ΣΕΣ, βρέθηκε εντελώς απροετοίμαστο στην επίθεση που εξαπολύθηκε με αφορμή την κρίση και πλήρως ενσωματωμένο με αποτέλεσμα να δηλώνουν οι εργαζόμενοι πρόθυμοι να πληρώσουν τα βάρη στην λογική του μικρότερου κακού.

Και σ' αυτές τις χώρες απαραίτητο όρο για την ανασύνταξη του κινήματος, που προϋποθέτει άμεσα το ξέκκομα συνδικάτων από τα πλοκάμια της ΣΕΣ και την ένταξή τους στην ΠΣΟ, αποτελεί η λειτουργία και δράση ισχυρών Επαναστατικών Κομμάτων στοχοπροσηλωμένων στην ανατροπή του καπιταλισμού και όχι στη διαχείρισή του. Τα σκανδιναβικά Κομμουνιστικά Κόμματα υιοθέτησαν παλιότερα θεωρίες σταδίων που γέννησαν κοινοβουλευτικές αυταπάτες και επέβαλαν τη συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία που κατέληξε στην οπορτουνιστική διάβρωση και τη διάλυσή τους και ακόμα δεν έχει ωριμάσει η ιδεολογικοπολιτική ενότητα για επεξεργασία ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ. Και εδώ οι κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ έχουν πάρα πολλά να προσφέρουν.

Για όλα αυτά το 19ο Συνέδριο θα αποτελέσει σταθμό για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

Η Ελλάδα μας βρίσκεται στην εποχή όπου η αστική τάξη δεν έχει προ πολλού τίποτα πλέον το προοδευτικό να δώσει στην κοινωνία και αναπτύχθηκε πολύ όλα τα τελευταία χρόνια σε βάρος της εργατικής τάξης απομυζώντας τον ιδρώτα της. Κερδοφόρησε επενδύοντας όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στα Βαλκάνια, στις παρευξείνιες χώρες, στη Βόρεια Αφρική και σε όλο τον κόσμο, συμμετέχοντας σε χρηματιστήρια σε όλο τον κόσμο, φτιάχνοντας καρτέλ, παίρνοντας μέρος σε πολέμους. Βρισκόμαστε και στην Ελλάδα στο τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, στον ιμπεριαλισμό. Προσφέρει εδώ και πολλές δεκαετίες για την εργατική τάξη και για όλο το λαό πια μονάχα οδύνες.

Η ουσία του ιμπεριαλισμού, τόνιζε ο Λένιν, βρίσκεται στη δύναμη των μονοπωλίων, στη βάση της οποίας ξεδιπλώνεται η τάση της επιθετικότητάς τους προς τα έξω και της αντιδραστικότητάς τους προς τα μέσα.

Είναι δεδομένη η οικονομική (και ως εκ τούτου στρατιωτική) αλληλεξάρτηση των ιμπεριαλιστικών κρατών και η ανισόμετρη ανάπτυξή τους, που δεν είναι κάτι το στατικό, συνεχώς μεταβάλλεται το μέγεθός τους και κατά συνέπεια η δύναμή τους. Οι σχέσεις μεταξύ τους μεταβάλλονται επίσης ανάλογα με τα οικονομικά τους συμφέροντα και την ισχύ τους και είναι ως εκ τούτου υποχρεωτικά ανισότιμες.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της Γερμανίας. Αναμφισβήτητα από τα τέλη του 19ου αιώνα είναι κράτος ιμπεριαλιστικό. Η αλληλεξάρτησή της οικονομική, στρατιωτική και πολιτική με άλλα καπιταλιστικά κράτη είναι επίσης γνωστή από παλιά. Η πολιτική της εξάρτηση από τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία δεν την έκανε λιγότερο ιμπεριαλιστική. Ηταν ιμπεριαλιστική π.χ. κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου όταν η αμερικάνικη General Motors συνέχιζε απτόητη τις επενδύσεις της στα εργοστάσια στη Γερμανία. Ηταν ιμπεριαλιστική και στην εποχή της «ακμάζουσας» σοσιαλδημοκρατίας του «δημοκρατικού» Βίλι Μπραντ κι ας απέκτησε την πλήρη κρατική της «οντότητα» το 1990 με τη συμφωνία του Βερολίνου. Δεν ήταν λιγότερο ιμπεριαλιστική μέχρι το 1993, που της απαγορευόταν να έχει βομβαρδιστικά μεγάλης αυτονομίας και η οροφή του στρατού και το στρατιωτικό της δόγμα έπρεπε να έχει τη σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, σαν νικητήριων δυνάμεων του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Δεν ήταν πριν το '96 λιγότερο ιμπεριαλιστική επειδή ίσχυε η συμφωνία για τη μη κατοχή πυρηνικών όπλων. Δεν είναι τώρα λιγότερο ιμπεριαλιστική επειδή στο Ramstein και στο Spangdahlem έχουν οι Αμερικάνοι τις αμερικανικές αεροπορικές τους βάσεις και π.χ. μόνο το 2007 ξόδεψαν γι' αυτές 2,4 δισεκατομμύρια δολάρια. Δεν είναι λιγότερο ιμπεριαλιστική επειδή μονάχα στο Bradenburg (ένα από τα κρατίδιά της) περισσότερες από 60 αμερικανικές εταιρείες επένδυσαν (ανάμεσά τους και γνωστές όπως e-bay, Oracle Internet Salew, Firstand Solar Manufacturing κ.λπ.)*

Επίσης, δεν είναι οι ΗΠΑ λιγότερο ιμπεριαλιστικές επειδή στις ΗΠΑ δραστηριοποιούνται πιο πολλές από ποτέ γερμανικές εταιρείες (870 επιχειρήσεις προερχόμενες μονάχα από τη Ρηνανία - Βεστφαλία απασχολούν περίπου 287.000 εργαζόμενους στις ΗΠΑ, και από τα άλλα κρατίδια παρόμοια)¹ κ.λπ.

Η αλληλεξάρτηση (οικονομική, στρατιωτική και πολιτική) των ιμπεριαλιστικών κρατών, η νομοτελειακή ανισομετρία στην ανάπτυξή τους και η ανισοτιμία στις σχέσεις τους δεν αναιρούν το γεγονός ότι αυτά τα κράτη βρίσκονται στο ιμπεριαλιστικό, στο τελευταίο τους στάδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αντίθετα, αυτά είναι στοιχεία και προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της ύπαρξής τους. Τα έχουνε ανάγκη. Αυτό ισχύει βέβαια και για την Ελλάδα. Στην Ελλάδα ζούμε την απροσχημάτιστη επέμβαση του κράτους (που είναι το εργαλείο άσκησης της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης) υπέρ των μονοπωλίων. Αυτό δεν της το επέβαλε κανείς παρά μονάχα τα συμφέροντα αυτών που κατέχουν τα μέσα παραγωγής στην Ελλάδα, δηλαδή της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Και βέβαια έχουμε και στην Ελλάδα ξένες επενδύσεις, όπως και οι Ελληνες καπιταλιστές έχουν σε διάφορες χώρες στο εξωτερικό.

Και αν η οικονομική ισχύς της Ελλάδας, δηλαδή των μονοπωλίων της, είναι μικρή και η στρατιωτική της δύναμη αμελητέα, δεν την εμποδίζει καθόλου να συνεργαστεί και να συμμετέχει και σε πολέμους ακόμα, όπως εξάλλου το έκανε ήδη στη Γιουγκοσλαβία, στον πόλεμο του Κόλπου κ.λπ. (Σ' αυτές όλες τις επιθέσεις είχαμε συνασπισμό επιτιθεμένων, όπου το κάθε μέρος συμμετείχε με τον τρόπο του. Η υπόθεση των συμμαχιών ταλανίζει έτσι κι αλλιώς και την αστική τάξη, δεν αποτελεί μονάχα δικό μας ζήτημα). Σε αυτές όλες τις συνεργασίες που δε γίνεται να είναι ισότιμες ο ισχυρότερος παίρνει βέβαια τα περισσότερα.

Το ζητούμενο για την τάξη μας δεν είναι να διαλέξει και να στηρίξει τον «καλύτερο» καπιταλιστή, να χύσει το αίμα των παιδιών της για οποιονδήποτε επιτιθέμενο ή αμυνόμενο, στον πόλεμό τους της διεκδίκησης της μεγαλύτερης κερδοφορίας, αλλά να πολεμήσει για τα δικά της συμφέροντα, για τη δική της ευημερία, για να πάρει την εξουσία των μέσων παραγωγής που η ίδια χειρίζεται.

Το ερώτημα για τη θέση της Ελλάδας στο σύστημα μπαίνει ξανά και ξανά. Οχι επειδή δεν είναι ξεκάθαρο εδώ και πολλά χρόνια. Οχι επειδή δεν αναλύθηκε, δεν έγινε κατανοητό επαρκώς από τα ντοκουμέντα ή την ανάλυσή του ως τώρα.

Ζητήματα, όπως «είναι η Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα;» («ωρίμασε» για το σοσιαλισμό; Κι αν ναι με ποιους θα συμμαχήσουμε γι' αυτό; Μήπως χωράει και λίγο από την αστική τάξη στη «συμμαχία»; «Δεν είναι ένα κομμάτι της αστικής τάξης πατριωτικό, αφού πολεμάει τους ξένους ιμπεριαλιστές;», «Να βάλουμε και την πατριωτική αστική τάξη στο μέτωπο ενάντια στην υποδούλωση») όπως και το θέμα της ύπαρξης του Κόμματος (ή αλλιώς της διάχυσής του σε οποιονδήποτε «αριστερό» συνασπισμό διαχείρισης της εξουσίας της αστικής τάξης), θα μπαίνουν και θα ξαναμπαίνουν και είναι ηλίου φαεινότερο ότι μπαίνουν εκ του πονηρού (γιατί απλά είναι από πολλά χρόνια και λυμένα και ξεκάθαρα). Αυτό να μη μας στενοχωρεί.

Το δικό μας πρόβλημα και η αγωνία να είναι με ποιο τρόπο η εργατική τάξη θα αντιληφθεί τον πραγματικό της εχθρό, που είναι η αστική τάξη, ντόπια και «αλλοδαπή», πώς οι εργάτες θα αποκτήσουν την αυτοπεποίθηση και την πίστη για να οργανωθούν αποτελεσματικά και να νικήσουν στην πάλη για την εξουσία στα μέσα παραγωγής.

1. http://germany-usembassy.gov/benchmarks/

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι

Δεν μπορώ να απαντήσω ικανοποιητικά σε ένα ερώτημα που πρέπει κατά τη γνώμη μου να μας απασχολήσει. Πώς θα διατηρήσουμε τις δυνάμεις μας;

Το θέμα των δυνάμεων που συσπειρώνονται γύρω μας είναι στρατηγικής σημασίας. Δεν είναι αυτοσκοπός, είναι μέσο για να επιτύχουμε τους στρατηγικούς μας στόχους. Θέτω το θέμα έχοντας εμπιστοσύνη στην ομαδική σκέψη.

Συμμετέχοντας στη δράση του Κόμματος το προηγούμενο διάστημα θεωρώ ότι πολιτεύτηκε σωστά στα κρίσιμα ζητήματα. Εχοντας διαβάσει τις Θέσεις θεωρώ ότι είναι στη σωστή κατεύθυνση, επιβεβαιώνουν το χαρακτήρα μας και εμπλουτίζονται.

Περιγράφεται στις Θέσεις η επαναστατική κατάσταση. Η περιγραφή μοιάζει με την περιγραφή των μετεωρολόγων για τη δημιουργία τυφώνων. Περιγράφονται μια σειρά παράγοντες που συμβάλουν στην εμφάνισή της με βάση παρατηρήσεις αντίστοιχων επαναστάσεων χωρίς να μπορεί να προβλεφθεί σίγουρα ούτε αν η ύπαρξη των παραγόντων αυτών θα προκαλέσει επανάσταση, ούτε το πότε. Το κρίσιμο λοιπόν είναι πέρα από την παρακολούθηση αυτών των παραγόντων, η προετοιμασία της εξέγερσης της εργατικής τάξης.

Πιστεύω ότι με τη δημιουργία επαναστατικής κατάστασης οι αντιμαχόμενες πλευρές θα εξαντλήσουν τα μέσα που διαθέτουν για να επικρατήσουν και ότι έχει μεγάλη σημασία ο συσχετισμός δυνάμεων που θα υπάρχει στην έναρξη της διαδικασίας. Για να επέλθει ξανά η ισορροπία κάποιος πρέπει να λύσει τα προβλήματα που έχουν προκύψει, και από το συσχετισμό δυνάμεων θα εξαρτηθεί το ποιος θα δώσει τις λύσεις και σε ποια κατεύθυνση.

Βέβαια συσχετισμοί διαμορφώνονται και κατά τη διάρκεια της επαναστατικής κατάστασης και υπάρχει και ρητό για τη σπίθα στον αχυρώνα (Μάο). Ομως διαισθάνομαι ότι υπάρχει ένα κρίσιμο όριο κάτω από το οποίο η σπίθα δεν θα είναι ικανή να βάλει φωτιά στον αχυρώνα. Η δράση της κυρίαρχης τάξης πέρα από την εξουδετέρωση της αντίστασης στα τρέχοντα σχέδιά της έχει και τέτοια στόχευση.

Θεωρώντας ότι τα εθνικά εκλογικά ποσοστά είναι δείκτης της επίδρασης που ασκεί η πολιτική μας είναι ανάγκη με βάση το αποτέλεσμα στις εκλογές να σημάνει συναγερμός στις γραμμές μας.

Τα ποσοστά μας μειώθηκαν με τον ίδιο περίπου τρόπο που μεταβλήθηκαν στο ΛΑΟΣ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλα κόμματα. Αρκετοί άνθρωποι μας υποστήριζαν όχι τόσο για τις επαναστατικές μας θέσεις, αλλά γιατί έβλεπαν ότι η επαναστατική μας προοπτική εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους σήμερα. Τι άλλαξε και απομακρύνθηκαν;

Ο διεθνής συσχετισμός; Εμείς ελπίζουμε ότι η επαναστατική κατάσταση στη χώρα θα είναι αντανάκλαση εξελίξεων και σε γειτονικές χώρες που θα βοηθήσουν στην επικράτησή μας.

Μήπως διαισθάνονται ότι ο ιμπεριαλισμός θα δημιουργήσει αντισώματα και θα μας εξουδετερώσει σαν ιό;

Μήπως θεωρούν ότι μια σύγκρουση της μορφής που προτείνουμε θα οδηγούσε σε πολεμική απόσπαση εδαφών και οικονομικές συνθήκες όπου θα σκεφτόμαστε να κόψουμε τη φέτα από το ψωμί;

Μήπως θεωρούν, βλέποντας το δρόμο που ακολουθούν άλλες χώρες με πρώην σοσιαλιστικό προσανατολισμό, ότι πρέπει να προηγηθεί η Δευτέρα Παρουσία; Δηλαδή η δημιουργία ξανά ενός διεθνούς μπλοκ σοσιαλιστικών δυνάμεων στις οποίες θα μπορούσε να στηριχθεί η σοσιαλιστική προοπτική της χώρας.

Μήπως πιστεύουν ότι με την υπακοή αποφεύγουν τα χειρότερα;

Είπε μια συντρόφισσα «Εγώ και ένα τοις εκατό να πάρει το ΚΚΕ δεν κλονίζομαι από τις θέσεις μας», αυτό δείχνει απόφαση να κάνουμε το επαναστατικό μας καθήκον σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Ομως ισχύει και το ρητό με την πηγή, όπου πρέπει να πας αλλά και να πιεις νερό (Χ. Φλωράκης).

Συνεχίζω με παρατηρήσεις πάνω στον απολογισμό δράσης μας το προηγούμενο διάστημα. Αναφέρονται οι Θέσεις σε δράση που δημιουργεί αγωνιστές.

Στις 17/12/2009 προκήρυξε το ΠΑΜΕ Πανελλαδική Απεργία καταγγέλλοντας τη ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ προκήρυξε στάση εργασίας. Ενημερώθηκα προφορικά ότι σαν κομματικό μέλος πρέπει να συμμετέχω στην Πανελλαδική Απεργία και να απεργήσω. Εφάρμοσα τη γραμμή και απήργησα. Θεωρώ ότι σε τέτοια σοβαρά ζητήματα χρειάζεται καλύτερη προετοιμασία και δημοσίευση των αποφάσεων στον κομματικό Τύπο. Τις επόμενες μέρες διάβασα ολοσέλιδο συναδέλφου καθηγητή στον «Ριζοσπάστη» που αντιμετώπιζε προβλήματα με την υπηρεσία, όπου ανέλυε τους λόγους συνείδησης που επικαλούνταν.

Συμμετείχα στις διαδικασίες επιλογής στελεχών της εκπαίδευσης και επιλέχτηκα για διευθυντής Γυμνασίου. Ενημερώθηκα μετά την επιλογή και τοποθέτησή μου ότι υπήρχε απόφαση να μην πάρουμε μέρος στις διαδικασίες με σκοπό την περιφρούρησή μας.

Στα πλαίσια της διαπαιδαγώγησής μου περιφρούρησα μια σειρά χώρους εργασίας (σε απεργίες όπου δεν απεργούσε κανένας) από τους απεργοσπάστες, να σημειώσω ότι και στο δικό μου χώρο δεν απεργούν. Οι εργαζόμενοι περίμεναν υπομονετικά, στην καλύτερη περίπτωση, να φύγουμε ώστε να επανέλθουν στη δουλειά.

Με τα παραπάνω ας θεωρήσουμε ότι θίγω το θέμα της δημοσίευσης στον «Ριζοσπάστη» των όποιων αποφάσεων όσο και της παράλληλης διαπαιδαγώγησης κομματικών μελών και εργαζομένων, ώστε τα πρώτα να μην ξεκόβονται και θεωρούνται γραφικά.

Στα πλαίσια της διαπαιδαγώγησης του λαού, της ανάπτυξης δεσμών και του πώς θα βρεθούμε κοντά του στην περίοδο που περνάμε, πιστεύω πως θα έπρεπε να γίνεται στις Θέσεις μια πιο αναλυτική αναφορά στη δράση των Λαϊκών Επιτροπών, όπως:

Πόσες μερίδες φαγητού σε καθημερινή βάση εξασφάλισαν για ανέργους εργάτες και κατεστραμμένους επαγγελματίες.

Σε πόσους εξασφάλισαν φροντιστήρια για τα παιδιά τους.

Σε πόσους πέτυχαν να μην τους κόψουν το ρεύμα και να μη βρεθούν στο δρόμο κλπ.

Είναι αυτά στόχοι για τις Λαϊκές Επιτροπές (πέρα από το σωστό πολιτικό προσανατολισμό που πρέπει να έχουν σαν μελλοντικά βλαστάρια της λαϊκής εξουσίας) ή τις αποπροσανατολίζουν;

Θέτω δηλαδή το πρόβλημα αν και πώς μέσω της παρέμβασής μας, που πρέπει να είναι ενιαία στην εργατική τάξη, μπορούν να αντισταθμιστούν οι απώλειες που πιθανόν θα έχουμε στο επόμενο διάστημα (στην εργατική αριστοκρατία, στην οποία περιλαμβάνομαι, προς το χώρο των ανανεωτών, αλλά και των λούμπεν από τη μόνιμη ανεργία στρωμάτων προς τους εθνικιστές μέσω της Εκκλησίας και άλλων καναλιών) από τα κέρδη που πιθανόν είχαμε ή θα έχουμε στο χώρο του μετάλλου και αλλού.

Εύχομαι κάθε επιτυχία στο Συνέδριο.

Κομβικό ζήτημα για την εξαγωγή σωστών συμπερασμάτων για την πορεία του Κόμματος είναι ανάμεσα στα άλλα η κατανόηση της πίεσης που δέχεται αντικειμενικά η επαναστατική γραμμή στη συγκεκριμένη περίοδο. Οποιος το προσπερνάει αυτό οδηγείται μοιραία σε αδιέξοδα ή και συνειδητά λοξοδρομεί.

Ιστορικά έχει αποδειχθεί πως πριν τη φάση της ανόδου του επαναστατικού κινήματος, προηγείται η περίοδος που στο κίνημα ασκείται μεγάλη πίεση, αμφισβητείται, είναι μειοψηφικό. Αυτό είναι αντικειμενικό. Η πείρα του παγκόσμιου κινήματος το επιβεβαιώνει. Για παράδειγμα - χωρίς σε καμία περίπτωση οι συνθήκες να είναι οι ίδιες - στη Ρωσία του '17, πριν τον Οκτώβρη, υπήρχε ο Φλεβάρης και ο Ιούλης. Αν οι μπολσεβίκοι έλεγαν ναι στην Προσωρινή Κυβέρνηση ή αν υιοθετούσαν τη γραμμή των «παλαιών» μπολσεβίκων, δε θα μιλάγαμε με τον ίδιο τρόπο σήμερα για τον Οκτώβρη που συγκλόνισε τον κόσμο.

Αν το Κόμμα μας συμμετείχε ή έδειχνε ανοχή σε μια «αριστερή» κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης, σήμερα δε θα μιλάγαμε για διέξοδο από την κρίση με λαϊκή εξουσία. Τη θέση αυτή θα την είχαμε ακυρώσει στην πράξη. Θα συζητάγαμε για «μεταβατικό πρόγραμμα», για «σκαλοπάτι» προς το σοσιαλισμό κ.ά. Ο σοσιαλισμός θα έμπαινε στο κάδρο, μοιραία θα αλλάζαμε και θέσεις και στρατηγική, μιας και οι διακηρύξεις μας θα ήταν κενό γράμμα. Γι' αυτό και είναι παρακαταθήκη για το Κόμμα μας η στάση μας απέναντι στο ζήτημα της κυβέρνησης.

Είναι πάνω απ' όλα όμως παρακαταθήκη γιατί προφύλαξε το κίνημα από ένα μεγάλο λάθος που θα του στερούσε τη δυνατότητα να δοθεί συνέχεια στον αγώνα. Η πείρα του διεθνούς κινήματος το επιβεβαιώνει. Καμία τέτοιου είδους κυβέρνηση δε βοήθησε τελικά το κίνημα, ακόμη και αυτές που είχαν τις καλύτερες των προθέσεων. Για παράδειγμα, στη Χιλή, εκτός από το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης Αλιέντε, αξίζει να απαντηθεί και το εξής ερώτημα: Γιατί μετά το πραξικόπημα δεν κατάφεραν να ανασυνταχθούν οι λαϊκές δυνάμεις; Γιατί, τελικά, αντί μια «κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων» να ξυπνήσει τα «επαναστατικά ένστικτα» του λαού, τα «κοίμισε» με τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Αντί να «σπρώξει» μια τέτοια κυβέρνηση τα πράγματα προς τα μπρος, προς την επαναστατική κατάσταση, αποδείχτηκε πως η επαναστατική κατάσταση δε «σπρώχνεται», δεν εκβιάζεται, είναι γεγονός που διαμορφώνεται αντικειμενικά.

Η τετραετία που πέρασε φανέρωσε ένα μεγάλο προσόν που το Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να έχει για να φτάσει μέχρι το τέλος, αυτό της αντοχής. Αντοχή όχι μόνο απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, αλλά και στην πίεση που ασκούν οι ανώριμες μάζες. Και μερικές φορές η πίεση των μαζών μπορεί να αποδειχθεί απείρως πιο επικίνδυνη απ' ό,τι η βία και η καταστολή του ταξικού αντιπάλου.

Σε τέτοια πίεση κάποιοι - και λόγω κοινωνικής θέσης - είναι λογικό να μην αντέξουν. Μετατρέπονται από εκπροσώπους της πρωτοπορίας μέσα στο κίνημα, σε εκπροσώπους των μικροαστικών στρωμάτων μέσα στην εργατική τάξη και στο Κόμμα της. Αλλη μια απόδειξη της ανάγκης να πυκνώσουν οι γραμμές του Κόμματός μας με εργάτες και εργάτριες.

Στις νέες, πιο σύνθετες συνθήκες, η πλειοψηφία ψάχνει να βρει το βηματισμό της, το ρυθμό της. Και είναι φυσιολογικό να συμβαίνει, μιας και αποδεικνύεται στην πράξη ότι το ζήτημα της προσαρμογής σε νέες συνθήκες δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Τι σχέση έχει η κατάσταση στην Ελλάδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της πολιτικής - δικομματικής - σταθερότητας, των σταθερών συμμαχιών της αστικής τάξης με μεσαία στρώματα, με τις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, της άρσης των συμμαχιών της αστικής τάξης με τμήματα μικροαστών και ταυτόχρονα της πιο έντονης κινητικότητας και δραστηριότητας όλων των τάξεων;

Ενα παράδειγμα που δείχνει τη δυσκολία: Υπάρχει ανάγκη ανάπτυξης των δυνάμεων της ΚΝΕ στα σχολεία; Ναι, υπάρχει. Φταίει η γραμμή μας που συναντάμε δυσκολίες; Μα δε συζητάμε για μείωση της επιρροής της επαναστατικής γραμμής μέσα στα σχολεία. Συζητάμε για συνολικό πισωγύρισμα στις συλλογικές διαδικασίες, στην έννοια της οργανωμένης πάλης (την έκανε τη δουλειά του ο Δεκέμβρης του '08 που κάποιοι τότε είχαν γοητευτεί). Σε τέτοιες συνθήκες απουσίας οργανωμένου κινήματος με μια πολύ πιο επεξεργασμένη παρέμβαση του αντιπάλου στα σχολεία πρέπει να κρίνουμε τη δουλειά μας. Αυτές οι συνθήκες δεν έχουν καμία σχέση με τις συνθήκες του 1998 και το «κάτσε καλά Γεράσιμε» (χωρίς να μειώνεται στο ελάχιστο ο μεγάλος μαθητικός αγώνας εκείνης της περιόδου). Στις σημερινές λοιπόν συνθήκες, ναι, είναι θέμα να γινόμαστε πιο ικανοί στην αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις, είναι ζήτημα να κατακτούμε καλύτερα την τέχνη της οργάνωσης και όχι μόνο της προπαγάνδας και της ζύμωσης. Μόνο που αυτά δεν έχουν να κάνουν με την ορθότητα της γραμμής μας ή όχι. Εχουν να κάνουν με την ικανότητά μας να δουλεύουμε με τη στρατηγική μας. Εδώ, ούτε λόγος ότι θέλουμε βελτίωση, πρέπει να γίνουμε εμείς οι πιο αυστηροί κριτές του εαυτού μας, μην πάμε όμως να «βαφτίσουμε το κρέας ψάρι».

Εν μέσω πίεσης δεν μας ενσωματώνουν. Γιατί; Γιατί στο Κόμμα μας υπάρχει πρώτα και κύρια βαθιά συμφωνία στα βασικά ζητήματα που το ισχύον Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου έλυσε. Η συμφωνία μας ότι η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, στο σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης, ότι δε μεσολαβεί κάποιο ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσά τους, άρα δεν υπάρχει και κάποια ενδιάμεση εξουσία που δεν θα είναι ούτε αστική ούτε σοσιαλιστική. Σ' αυτά, στα «θεμέλια» του ισχύοντος Προγράμματος διαφωνούν όσοι «όψιμα» σήμερα το υπερασπίζονται.

Και φυσικά, προσαρμογή στις νέες συνθήκες δεν θα είχαμε εάν και η ίδια η στρατηγική μας δεν εξελισσόταν αντίστοιχα. Και εξέλιξη σημαίνει και ανάπτυξη, σημαίνει και διόρθωση.

Κι αν αυτή η εξέλιξη της συλλογικής σκέψης του Κόμματός μας, που είναι αποτέλεσμα της συνειδητής συμφωνίας των μελών του ΚΚΕ και προήλθε μέσα από την ανώτερη εσωκομματική διαδικασία που προβλέπει το Καταστατικό μας - τα Συνέδρια - βαφτίζεται από κάποιους «αντικαταστατική διαδικασία αναθεώρησης», ο λαός μας λέει: «Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί».