Ο έντυπος και ηλεκτρονικός πανικός που εκφράζει τμήμα της αστικής τάξης δεν πρέπει να ξεγελά κανέναν εργάτη. Οπως διαμαρτύρονται ορισμένοι καπιταλιστές, που δηλώνουν προδομένοι από τους Ευρωπαίους εταίρους τους, έτσι τρίβουν τα χέρια τους άλλοι καπιταλιστές που βλέπουν στα σημερινά αδιέξοδα την ευκαιρία να εκτιναχτούν τα κέρδη τους.

Για την εργατική τάξη είχε και έχει σημασία να μπορεί να βλέπει τη μεγάλη εικόνα, την καπιταλιστική κρίση (με την αδυναμία των καπιταλιστών να τη διαχειριστούν) και την ανάγκη να μην πληρώσουν τα αδιέξοδα των καπιταλιστών οι εργάτες.

Οπως εντοπίζει με το κύριο άρθρο ο χτεσινός «Ριζοσπάστης», βρισκόμαστε σ' ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.

Στις αναλύσεις τους διεθνή μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι «η προοπτική της Ελλάδας είναι τρομακτική». Από τη δική μας, σκοπιά αυτό σημαίνει ότι το εργατικό λαϊκό κίνημα πρέπει να είναι έτοιμο για κάθε ενδεχόμενο.

Οι καπιταλιστές κι από μια άτακτη χρεοκοπία δε θα χάσουν. Ηδη έχουν βγάλει πολλά και βγάζουν ακόμα. Οι εργάτες πρέπει να 'ναι έτοιμοι να πάρουν οι ίδιοι την κατάσταση στα χέρια τους. Να μην εκχωρήσουν σε κανέναν αυτό το δικαίωμα.

Το κλάμα για την ΕΕ που «μας πρόδωσε», όπως το κλάμα για τη «δημοκρατία» που κατάντησε ένα πουκάμισο αδειανό, είναι υποκρισίες. Εξάλλου, δε θα συμπαρασταθούμε στους «αναξιοπαθούντες» καπιταλιστές και το πολιτικό προσωπικό τους.

Ολοι αυτοί που παριστάνουν τον απατημένο σύζυγο γνώριζαν και γνωρίζουν ότι η ΕΕ είναι ιμπεριαλιστική Ενωση, με αποστολή απέναντι στις άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις να κάνει πιο ισχυρό το κεφάλαιο με ακόμα πιο αδύναμη την εργατική τάξη. Επομένως, είναι εκβιασμός για το λαό και η στάση της ΕΕ και το «κλάμα» των αστών.

Γνώριζαν και γνωρίζουν ότι η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ένα περίβλημα της δικτατορίας των μονοπωλίων. Οπου δίνουν το δικαίωμα στο λαό να πει μια γνώμη κάθε τέσσερα χρόνια και στο ενδιάμεσο του γανώνουν το κεφάλι κι όπου δεν τα καταφέρνουν πίπτει ράβδος, ώστε η «λαϊκή βούληση» τελικά να είναι κυριολεκτικά καθ' υπαγόρευση του αφεντικού.

Ο,τι συμβαίνει μέσα στους εργασιακούς χώρους, αλλά κι έξω απ' αυτούς, όπου πασχίζει να τα βγάλει πέρα η εργατική τάξη (με μεροκάματο ή άνεργη) είναι αποκαλυπτικό της πραγματικότητας που διαμορφώνει η κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου και ο βούρδουλας της πολιτικής του εκπροσώπησης.

Εκεί λιώνεται ο εργάτης, για να δεχτεί να κατέβει όλο και πιο χαμηλά, ελπίζοντας πως στη χειρότερη των περιπτώσεων θα τον αφήσουν να έχει μια φέτα ψωμί. Ωσπου μαθαίνει πως δεν έχει ούτε αυτό το ξεροκόμματο.

Δεν είναι μονόδρομος όλο αυτό. Η εργατική τάξη έχει το Κόμμα της, το Κομμουνιστικό. Που γεννήθηκε από την ανάγκη να γίνει η εργατική τάξη, τάξη για τον εαυτό της. Για να μπορεί έξω από το σύστημα εξουσίας της αστικής τάξης να αναλύει την πραγματικότητα με όρους επιστήμης, να δείχνει τους αντικειμενικούς νόμους κίνησης της Ιστορίας, να ξεφοβίζει τον εργάτη. Να δείχνει, για παράδειγμα όπως σήμερα, ότι η κρίση δεν είναι θέμα κακών ανθρώπων αλλά νομοτέλεια στο σύστημα. Και άρα η λύση δεν είναι στην αντικατάσταση προσώπων αλλά της βάσης που γεννά το πρόβλημα. Ετσι που ο εργάτης, έχοντας γνώση της πραγματικότητας του κεφαλαίου να μπορεί να το αντιμετωπίσει.

Εδώ είμαστε: Στη με μεγαλύτερη επιμονή προβολή όλων των στοιχείων που δείχνουν την κρίση σαν καπιταλιστική. Με τα στοιχεία που δείχνουν ότι πραγματική διέξοδος είναι μια άλλη οικονομία που χρειάζεται άλλη εξουσία. Και μέσα απ' αυτό να δείχνουμε το δρόμο: Ποιοι να πάρουν πρέπει την εξουσία; Αυτοί που σε καθεστώς δικτατορίας των μονοπωλίων παράγουν τα πάντα και δεν τους ανήκει τίποτα.

Να πάρουν οι εργάτες την εξουσία, να ανατρέψουν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, να αφαιρέσουν την ιδιοκτησία από τους καπιταλιστές. Αυτό δεν είναι βουλησιαρχία, είναι αντικειμενική ανάγκη. Οταν οι κομμουνιστές μιλάνε για τη λαϊκή εξουσία αυτήν την ανάγκη προβάλλουν.

Με το κριτήριο αυτής της ανάγκης καλούμε την εργατική τάξη να κρίνει τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Οταν, για παράδειγμα, η ΕΕ προβάλλεται από τον ΣΥΡΙΖΑ σαν το κοινό μας σπίτι, να δείξουμε ότι λέει στους εργάτες να έχουν κοινό σπίτι με τα μονοπώλια, δηλαδή τους δυνάστες. Οταν μιλάνε για άλλο μείγμα πολιτικής στην ΕΕ, αφήνουν απέξω την ανάγκη να ανατραπούν οι καπιταλιστές σε όλη την Ευρώπη. Αυτές του τις θέσεις, εξάλλου, μετράει και η αστική τάξη και ήδη τον προβάλλει σαν σωσίβιο στο πολιτικό σύστημα.

Απέναντι στους σχεδιασμούς των αστών, η φωνή του ΚΚΕ αφυπνίζει: «Η πολιτική διαχείρισης της κρίσης απ' όλες τις κυβερνήσεις, και τη σημερινή, έχει οδηγήσει το λαό στην εξαθλίωση. Οσοι ακόμη έχουν ψευδαισθήσεις ότι με τέτοιες συνταγές θα γλιτώσουν τα χειρότερα ή ότι με ένα άλλο μείγμα πολιτικής που θα ξαναδιαπραγματευτεί τα δάνεια, θα πληρώσει λιγότερο χρέος, θα ενισχύσει τους "υγιείς" επιχειρηματίες που θα σώσουν το λαό, τώρα να απεγκλωβιστούν, να παλέψουν για αποδέσμευση από την ΕΕ, διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Είναι μονόδρομος για το λαό» (από το χτεσινό «Ριζοσπάστη»).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ να μην εφαρμοστούν τα εξοντωτικά μέτρα

ΤΑ ΝΕΑ: Παιχνίδια με τη δόση

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Οι Ευρωπαίοι καθυστερούν τη δόση

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Εκ-βιασμός χωρίς τέλος

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Μετ' εμποδίων δόση και λύση στο χρέος

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Εκρηκτικό παρασκήνιο για το ελληνικό χρέος

Η ΕΛΛΑΔΑ: Γερμανία - ΕΚΤ η λέσχη της απάτης

Η ΑΥΓΗ: Εκαναν την Ελλάδα κορόιδο της Ευρώπης

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Τρεις στον αέρα

Ο ΛΟΓΟΣ: «Τρενάρουν» τις αποφάσεις για την Ελλάδα

ΕΘΝΟΣ: Στη δίνη της κρίσης το ΠΑΣΟΚ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Τα κριτήρια για το επίδομα τέκνων

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Και τώρα ο προϋπολογισμός

«Κόμπαζε προχτές βράδυ ο πρωθυπουργός για τις αντιλαϊκές ανατροπές που επέβαλλε η κυβέρνησή του (...) Ας μην επιχαίρει η κυβέρνηση. Αργά ή γρήγορα θα βρει απέναντί της ακόμα περισσότερους εργαζόμενους, πιο αποφασισμένους. (...) Ο αγώνας συνεχίζεται, γιατί ο λαός μας δεν θα οδηγηθεί στην αυτοχειρία (...) αυτός ο αγώνας, αυτή η δυναμική που έδειξαν και οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών, μπορεί να ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο, αν πλατύτερα λαϊκά στρώματα συνειδητοποιήσουν όχι μόνο το βάθος της επίθεσης, αλλά και τη δύναμη που βρίσκεται πίσω απ' αυτή: Τα μονοπώλια. Μόνο η πάλη ενάντια στους μονοπωλιακούς ομίλους, ντόπιους και ξένους, μπορεί σήμερα να αποτελεί την πραγματική διέξοδο για το λαό μας. Κάθε συμβιβασμός, κάθε υπεκφυγή απ' αυτόν τον αγώνα, ισοδυναμεί με προδοσία του κινήματος, με ανοιχτή εγκατάλειψη των πραγματικών συμφερόντων των εργαζομένων. Εδώ, δοκιμάζεται κάθε πολιτική δύναμη, κάθε συνδικάτο, συνολικά το κίνημα».

«(...) για μια τέτοια πάλη, για ένα κίνημα αξιόμαχο και εξοπλισμένο στον αγώνα κατά των μονοπωλίων απαιτείται σήμερα πλατιά λαϊκή συστράτευση. Μαζική ένταξη και δράση στα συνδικάτα, στους συλλόγους αυτοαπασχολουμένων, στους αγροτικούς συλλόγους, στις Λαϊκές Επιτροπές και στις Επιτροπές Αγώνα. Είναι η ώρα, για ανασύνταξη του κινήματος που θα πατά και θα στηρίζεται στην καθημερινή δράση των απλών λαϊκών ανθρώπων, στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στην επιχείρηση. Με γενικές συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς, με συζήτηση, ζύμωση και πρωτοβουλίες σε κλαδικό και τοπικό επίπεδο που θα συσπειρώνουν, θα εμπνέουν και θα μπλοκάρουν στην πράξη τα μέτρα που χειροτερεύουν τη ζωή του λαού μας. Δράση και πάλη για να μπούνε εμπόδια στην εφαρμογή των αντιλαϊκών ανατροπών. Αξιοποιώντας την πείρα των προηγούμενων μηνών και εβδομάδων, να φουντώσει σε κάθε γειτονιά και πόλη το πνεύμα της ανυπακοής και της απειθαρχίας. Μέσα στα εργοστάσια, να πυροδοτήσουμε το καμίνι της αντίστασης για να μπει φραγμός στις ορέξεις της εργοδοσίας».

«Ο λαός μας βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμο σταυροδρόμι, σε κρίσιμες αποφάσεις. Ο αγώνας ενάντια στον οδοστρωτήρα των μονοπωλίων, η άρνηση να πληρώσει το χρέος, η αποδέσμευση από τα βάναυσα δεσμά και τις χειροπέδες που του πέρασαν με την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι η μοναδική ελπιδοφόρα προοπτική. Μια προοπτική που μπορεί να έρθει μόνο με αυτόν πρωταγωνιστή και κυρίαρχο και στο επίπεδο της οικονομίας» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

ΤΟ ΤΑΡΑΚΟΥΛΟ: «Μπορεί να είναι τόσο ξεφτιλισμένοι οι Ευρωπαίοι; Παιγνίδια από Σόιμπλε και ΙMF την επομένη της ψηφοφορίας των μέτρων - Δεν μπορούν να γίνουν ανεκτά από τον ελληνικό λαό» (ο τίτλος στο ΒΗΜΑ, ηλεκτρονική έκδοση).

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ: «Εφόσον επικρατήσουν τέτοιου είδους λογικές η περίφημη κοινοτική αλληλεγγύη πηγαίνει περίπατο. Και είναι βέβαιο ότι εάν και οι νέες θυσίες του ελληνικού λαού πάνε χαμένες θα έχουν εξαντληθεί πλήρως οι αντοχές της κοινωνίας και θα έχει αναλωθεί το πολιτικό κεφάλαιο της χώρας» (στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

Ο ΠΑΝΙΚΟΣ: «Να αντιληφθούν (...) το γεγονός πως ο πρωθυπουργός και οι κυβερνητικοί εταίροι έχουν πολύ μικρά αποθέματα πολιτικού κεφαλαίου (...) Εφ' όσον τους ενδιαφέρει η πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα και η αποφυγή μιας ανεξέλεγκτης κρίσης (...) Είναι όμως πιθανό (...) να θεωρήσουν πως η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία είναι εξαιρετικά ασταθής (...) Ενα τέτοιο ενδεχόμενο θα είναι καταστροφικό (...) Η στάση τους θα καθορίσει καταλυτικά και τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας» (έκτακτο άρθρο του Α. Παπαχελά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ηλεκτρονική έκδοση).

Η ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ: «Μοιάζουν να έχουν ως στόχο να εξαγριώσουν την ελληνική κοινή γνώμη και να προκαλέσουν κρίση στη χώρα (...) Με την τακτική Σόιμπλε η ελληνική κοινή γνώμη ωθείται στα άκρα και στον αντιευρωπαϊσμό» (από το κύριο άρθρο στην έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΟΙ ΕΠΙΔΟΞΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ: «Μια αναξιόπιστη κυβέρνηση στο εξωτερικό και απονομιμοποιημένη στο εσωτερικό δεν μπορεί να διαχειριστεί το ελληνικό πρόβλημα» (στην ΑΥΓΗ).

ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ: «Οι ΗΠΑ θα αναγκαστούν να εφαρμόσουν μια πολιτική λιτότητας, η οποία θα προκαλέσει νέα ύφεση καθώς και υποτίμηση του δολαρίου, με καταστροφικές συνέπειες για την Ευρώπη, υποστηρίζει ο Γάλλος οικονομολόγος Ζακ Αταλί (...) Η αύξηση των φόρων θα είναι αναπόφευκτη (...) Από την άλλη οι ΗΠΑ διαθέτουν ανταγωνιστικό κόστος εργασίας (...) Δεν είναι καθόλου βέβαιος ότι η Ευρώπη θα βγει από το τούνελ το 2014 όπως προβλέπουν οι Βρυξέλλες (...) Ο δρόμος είναι μακρύς όπως και το 1929 και θα επαναπροσδιοριστεί η παγκόσμια οικονομία»» (η καταγραφή στα ΝΕΑ).