Πέμπτη 10 Νοέμβρη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Καμώνονται πως αντιδρούν

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οτι αγωνίζονται τάχα ενάντια στην πολιτική που προωθούσε η μέχρι τα τώρα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και προωθεί στο εξής η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, καμώνονται οι δυνάμεις που συγκροτούν τη συνδικαλιστική πλειοψηφία στην ΑΔΕΔΥ. Βγαίνουν και μιλάνε ενάντια στο μνημόνιο, ενάντια σε μέτρα που παίρνονται, όπως το νέο μισθολόγιο, η εφεδρεία και άλλα...

Το τι εννοούν μπορεί να φανεί από το τι κάνουν και τι στόχους θέτουν. Η ίδια πλειοψηφία προχτές αποφάσισε, λόγω των πολιτικών εξελίξεων, να αναστείλει για μια βδομάδα την κινητοποίηση που είχε κηρύξει για σήμερα και η οποία προφανώς δε συνάδει με την επίφαση της «εθνικής συνεννόησης» που καλλιεργούν οι πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου.

Παραπέρα ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ και στέλεχος της ΠΑΣΚ, Κ. Τσικρικάς, μιλώντας χτες σε τηλεοπτική πρωινή εκπομπή έθεσε ως στόχους του συνδικαλιστικού κινήματος τη δίκαιη κατανομή των βαρών, τη δίκαιη κατανομή του πλούτου, το δίκαιο φορολογικό σύστημα... Αυτές οι θέσεις εξασφαλίζουν όρους υποταγής στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του. Για παράδειγμα, η δίκαιη κατανομή των βαρών σημαίνει οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα να πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση. Οχι κομμάτι της, αλλά το σύνολό της. Ο,τι δηλαδή κάνουν τα μέτρα που παίρνουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου.

Οι σημερινές εξελίξεις ξεγυμνώνουν την υποκρισία. Φθάνει οι εργαζόμενοι να κάνουν το βήμα. Να καταδικάσουν τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και όσους άλλους ακόμα προσπαθούν να καλλιεργήσουν αυταπάτες, να φρενάρουν την άνοδο και ανάπτυξη των αγώνων.

Τα αποτελέσματα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής ...

Ολες αυτές τις μέρες με τις συζητήσεις που γίνονται στα κανάλια και τα ραδιόφωνα, με αφορμή και τη δυστοκία για τον σχηματισμό της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου του ελληνικού κεφαλαίου, αστικών κομμάτων και ΕΕ, διάφοροι αστοί πολιτικοί από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ εμφανίζονται περίπου θλιμμένοι ότι «η χώρα έχει φτάσει στο χείλος της καταστροφής και είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε επώδυνα μέτρα».

Ενδεικτική και όχι μοναδική είναι η περίπτωση του Τηλέμαχου Χυτήρη (για πολλά χρόνια υπουργός στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ) χθες στο ραδιόφωνο του «Φλας», όπου ούτε λίγο ούτε πολύ καμώθηκε ότι «δυστυχώς τα λάθη δεκαετιών μας οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση να χρειαζόμαστε δανεικά για να ζήσουμε». Και συνέχισε με στόμφο: «η χώρα μας δυστυχώς δεν παράγει τίποτε, τα περισσότερα τα εισάγουμε και αν δεν πάρουμε τη δόση και τη βοήθεια των εταίρων δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις αλλά ούτε και να αγοράσουμε και απαραίτητα για μια χώρα». Τα ίδια λένε και άλλα στελέχη των αστών και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου προσπαθώντας να τρομοκρατήσουν τα λαϊκά στρώματα να αποδεχτούν ως αναγκαίο κακό την παραπέρα σφαγή τους. Γιατί λένε χοντρά ψέματα. Η χώρα παράγει, αλλά παράγει ο,τι θέλει το κεφάλαιο για τα κέρδη του. Ετσι κατέστρεψαν βιομηχανικούς κλάδους, όπως μέταλλο, ναυπηγοεπισκευή, κλωστοϋφαντουργία, βιομηχανία μεταποίησης αγροτικών προϊόντων κλπ., συρρίκνωσαν δραστικά την αγροτική παραγωγή σε συνδυασμό με τη συγκέντρωσή της σε λίγους καπιταλιστές. Ετσι οδηγηθήκαμε στις εισαγωγές.

... και η αναγκαιότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης

Ολοι αυτοί οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου που κάνουν τέτοιες διαπιστώσεις εμφανίζονται ως «αθώες περιστερές» που τώρα δήθεν έρχονται ως σωτήρες του λαού. Η κατάσταση που έχει φτάσει η χώρα και πρωτίστως η βαρβαρότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, είναι το αποτέλεσμα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής που εφαρμόστηκε για δεκαετίες. Το γεγονός ότι όντως η χώρα εισάγει πολλά από αυτά που θα μπορούσε να παράγει η ίδια - για παράδειγμα η άθλια πραγματικότητα με την αγροτική παραγωγή, τα είδη διατροφής, ακόμα και τις πρώτες ύλες, είναι χαρακτηριστική - οφείλεται στην πολιτική που εφάρμοσαν οι αστικές κυβερνήσεις προς όφελος του κεφαλαίου στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ που συμμετέχουν. Το ξεκλήρισμα των αγροτών, τα πρόστιμα και οι ποσοστώσεις στην παραγωγή γάλατος, το ξεπάστρεμα άλλων προϊόντων γίνεται γιατί έτσι βολεύει τα μονοπώλια. Οι τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και μαζί τους οι εργαζόμενοι, οι μικροί αγρότες, οι νέοι και οι γυναίκες από τα λαϊκά στρώματα τσακίζονται γιατί κουμάντο κάνουν τα μονοπώλια.

Αυτή όμως η κατάσταση αναδεικνύει ακόμα πιο ξεκάθαρα ότι αν τα μονοπώλια για τα υπερκέρδη τους υπερασπίζονται αυτόν τον αποδεδειγμένα εχθρικό για το λαό δρόμο, ο λαός μπορεί να πάρει την υπόθεση στα χέρια και να την ανατρέψει. Οξύνοντας την ταξική πάλη, σε συστράτευση και συμπόρευση με το ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ, βάζοντας εμπόδια σε κάθε αστική κυβέρνηση μέχρι την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Μπορεί να επιβάλλει την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία. Παίρνοντας τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για ανάπτυξη σε όλους τους κλάδους, η οποία θα συμβάλλει στην ευημερία του και θα ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες, ενώ και οι διεθνείς συνεργασίες θα μπορούν να γίνονται στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος.

«Ενας για όλους και όλοι για έναν»

Περισσότερο από φανερές είναι πια οι συνέπειες της κρίσης στα παιδιά της λαϊκής οικογένειας. Το μορφωτικό δικαίωμα συνθλίβεται κάτω από την υποχρηματοδότηση μέχρι εξαθλίωσης της εκπαίδευσης, με τις δαπάνες για την Παιδεία να μειώνονται ακόμα περισσότερο στον επόμενο προϋπολογισμό. Τα σχολεία, εκτός από την έλλειψη βιβλίων και καθηγητών, δεν έχουν θέρμανση. Στα λαϊκά νοικοκυριά, τα χαράτσια διαδέχονται το ένα μετά το άλλο, η ανεργία θερίζει στις εργατογειτονιές, οι μειώσεις μισθών είναι διαρκείς, τα παιδιά φτάνουν να στερούνται μέχρι και το φαγητό. Οι γονείς καλούνται να πληρώνουν για να καλύψουν ανάγκες των σχολείων και - πιο απροκάλυπτα από ποτέ - να αγοράζουν την εκπαίδευση που σηκώνει η τσέπη τους.

Η Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ελλάδας (ΑΣΓΜΕ) απέναντι σε όλα τα παραπάνω απευθύνει κάλεσμα στις Ομοσπονδίες, στις Ενώσεις Γονέων, στους Συλλόγους σε κάθε σχολείο, να οργανώσουν άμεσα τη δράση τους για να παρεμποδιστεί η εφαρμογή των αντιδραστικών παρεμβάσεων της κυβέρνησης, να ορθωθεί τείχος λαϊκής αλληλεγγύης και αντιμετώπισης των καταστρεπτικών συνεπειών της κρίσης στη λαϊκή οικογένεια και στα παιδιά της. Σε αυτό το πλαίσιο, προβάλλει μια σειρά άμεσα αιτήματα πάλης για την ανακούφιση των λαϊκών οικογενειών, για να μην πληρώσουν τα ίδια και οι οικογένειές τους την κρίση που άλλοι δημιούργησαν. Καλεί τους γονείς να μην πληρώσουν ούτε ένα ευρώ για λειτουργίες της εκπαίδευσης, αλλά να παρθούν πολιτικές αποφάσεις για να εξασφαλιστούν τα χρήματα για τη λειτουργία των σχολείων, απαλλαγή ΦΠΑ για τις σχολικές επιτροπές, αφορολόγητο πετρέλαιο κ.ά. Είναι, άλλωστε, πραγματική πρόκληση να απολαμβάνουν αφορολόγητο πετρέλαιο οι εφοπλιστές και να ξεπαγιάζουν τα παιδιά στις τάξεις, επειδή δεν μπορούν να το πληρώσουν τα σχολεία. Καλούν, επίσης, να παλέψουν ώστε να δοθεί έκτακτο κονδύλι στους δήμους για να παρέχεται ένα γεύμα σε όλα τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, γιατί τα κρούσματα υποσιτισμού μαθητών είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Να παρέχεται δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλα τα παιδιά, να εκφραστεί έμπρακτη αλληλεγγύη των Ενώσεων Γονέων στους άνεργους και τα παιδιά τους.

Τα παραπάνω εντάσσονται σε ένα προσκλητήριο αγωνιστικής διεκδίκησης για όσα δικαιούνται τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, ενάντια στη λογική του «κουρέματος» των δικαιωμάτων. Σήμερα, είναι δυο φορές βαρβαρότητα να πηγαίνουν στο σχολείο παιδιά υποσιτισμένα, να μην έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να ζουν στο σκοτάδι επειδή οι γονείς τους δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα. Η κατάσταση δείχνει το δρόμο της οργανωμένης συλλογικής διεκδίκησης και δράσης για να μη θυσιαστούν τα δικαιώματα και οι ανάγκες κανενός παιδιού. Κανένας εκπαιδευτικός δεν μπορεί να αδιαφορεί για την κατάσταση του μαθητή που έχει απέναντί του. Κανένας γονιός δεν μπορεί να εξαντλεί το ρόλο του στις συναντήσεις με τους εκπαιδευτικούς και στο να πληρώνει όποτε του το ζητήσουν. «Ενας για όλους και όλοι για έναν», είναι το σύνθημα που ρίχνει η ΑΣΓΜΕ, καλώντας όλους να πάρουν τη θέση τους σε ένα συμπαγές τείχος λαϊκής αλληλεγγύης.


Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ

Η κρίση είναι του εκμεταλλευτικού συστήματος...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΥΠΟΘΕΤΟΥΜΕ ότι θα έχουν μια καλή εξήγηση όλοι αυτοί οι δημοσιολόγοι στο ερώτημα, γιατί οι εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ιταλία τείνουν να εξελιχθούν ...καρμπόν!

Το λέμε, γιατί στη γειτονική χώρα δεν υπάρχουν, υποτίθεται, οι «ελληνικές ιδιαιτερότητες».

Ούτε «μεταπολιτευτικό μοντέλο» έχει, ούτε «μικρή, διασπασμένη οικονομία», ούτε «στρεβλώσεις στον ανταγωνισμό», ούτε «πελατειακές σχέσεις», ούτε τίποτε από όσα επικαλούνται οι εδώ ...σωτήρες μας.

Αραγε, τι κοινό έχει η Ελλάδα με την Ιταλία; Μα, τι άλλο εκτός από ...καπιταλισμό! Κι εκεί το ίδιο σύστημα υπάρχει, κι εκεί δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση του, κι εκεί προσπαθεί να μεταφέρει τα βάρη στους εργαζόμενους.

Το ίδιο και στην Ισπανία, το ίδιο και στην Πορτογαλία, το ίδιο συμβαίνει και όπου αλλού εμφανιστεί αυτή η περίφημη «κρίση χρέους», που θέλουν να μας πείσουν ότι ...φυτρώνει σαν μανιτάρι.

Οσο για τις «αγορές», που υποτίθεται πως τώρα την έχουν «βάλει στο μάτι», να τους θυμίσουμε ότι είναι οι ...ίδιες ακριβώς αγορές που επιβάλλουν τα μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα γιατί αυτό ακριβώς είναι το συμφέρον τους.

Ας αφήσουν, λοιπόν, τα παραμύθια περί «κερδοσκοπικών συμφερόντων» αγνώστου ταυτότητας, που παλεύουν με τις «αγαθές» ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που προωθούν τη ...«σοβαρή» και «μετρημένη» επιχειρηματικότητα.

Ολοι μαζί διαπλεκόμενοι είναι, και, μάλιστα, εξαιρετικά συντονισμένοι στην επίθεσή τους εναντίον των λαών. Ξέρουν ποιο είναι το ταξικό τους συμφέρον και το προωθούν με κάθε τρόπο, επίμονα και μεθοδικά.

Γι' αυτό, άλλωστε, και πρέπει να πάρουν ...αντίστοιχη απάντηση. Οχι για να διατηρηθεί η ...«κοινωνική συνοχή», αλλά για να υπάρξει επιτέλους «κοινωνική ...ανατροπή».

Αλλωστε, όταν οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν μιαν άνευ προηγουμένου ιδεολογική (και ενίοτε κατασταλτική) τρομοκρατία, καλό είναι να τους ...τρομοκρατήσουν κι αυτοί.


Παπαγεωργίου Βασίλης

Κάθε κεφαλαιοκράτης και το συμφέρον του

Γρηγοριάδης Κώστας

«Το σημαντικό για εμάς είναι η ελεύθερη αγορά, δεν έχουμε υποχρεωτικά ανάγκη από ένα κοινό νόμισμα (...) Υπάρχει ζωή για τη Γερμανία μετά το ευρώ; Ναι, υπάρχει».

Τα παραπάνω ξεκαθαρίζει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Γερμανών Εξαγωγέων (BGA), Αντον Μπέρνερ, επιβεβαιώνοντας με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι στο πλαίσιο των ασίγαστων ανταγωνισμών μεταξύ των διαφόρων μερίδων της πλουτοκρατίας στην κούρσα για την κερδοφορία και - στο πλαίσιο της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης - για την αποφυγή της ζημιάς και την επάνοδο στα κέρδη, υπάρχουν μερίδες κεφαλαιοκρατών που απεργάζονται πολύ συγκεκριμένα σχέδια διάλυσης της Ευρωζώνης, καθώς μέσα από αυτήν τη διαδικασία αποσκοπούν στην αύξηση των δικών τους κερδών. Οπως σημειώνει ο Α. Μπέρνερ, η διατήρηση του επιπέδου των εξαγωγών στις χώρες της Ευρωζώνης δεν εξαρτάται από το ίδιο το ευρώ, αλλά από την ελεύθερη αγορά, για παράδειγμα από την απουσία τελωνειακών δασμών. Μάλιστα, αποδεικνύοντας με κάθε λέξη ότι, είτε με ευρώ είτε χωρίς, η πλουτοκρατία θα περάσει από φωτιά και σίδερο τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, επισημαίνει ότι η διάλυση του ευρώ θα δημιουργούσε ένα πρόβλημα ανταγωνιστικότητας στις γερμανικές επιχειρήσεις, αλλά «με μία λογική νομισματική πολιτική και με μία συμφωνία με τα συνδικάτα», θα ήταν σε θέση να ξεπεραστεί! Φυσικά, ο δρόμος για την αύξηση της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου περνάει μέσα από το τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης και σκληρά μέτρα σε βάρος των λαών.

Δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες. Τα αποπροσανατολιστικά διλήμματα για το λαό, όπως το «μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη», σηματοδοτούν μόνο την ένταση και κλιμάκωση του αντιλαϊκού πολέμου σε βάρος των εργαζομένων όλων των κρατών της Ευρωζώνης. Οι λαοί να γυρίσουν μπούμερανγκ τους εκβιασμούς στην πλουτοκρατία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους και να οργανώσουν τη δική τους αντεπίθεση για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Η τρομοκρατία για τους μισθούς

Για όσους τρομοκρατούν τους εργαζόμενους ότι χωρίς τα δάνεια της ΕΕ κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς μισθούς και συντάξεις, μπορούμε εκτός από τα ατράνταχτα πολιτικά επιχειρήματα των κομμουνιστών για τις επιπτώσεις που έχει η παραμονή στη «λυκοσυμμαχία» στα λαϊκά στρώματα της χώρας, να τους τρίβουμε στη μούρη και το εξής στοιχείο:

Τα κρατικά έσοδα, δηλαδή οι φόροι, που πληρώνουν κυρίως οι εργαζόμενοι, το 2011, εκτιμάται ότι θα φτάσουν τα 55,6 δισεκατομμύρια ευρώ. Ακόμα και αν υπάρχει η υστέρηση που υπολογίζεται ότι θα σημειωθεί λόγω της αισθητής μείωσης των λαϊκών εισοδημάτων και άρα αντίστοιχης μείωσης της φορολογίας, τα κρατικά έσοδα θα «κάτσουν» κάπου γύρω από τα 50 δισ.

Τα χρήματα αυτά είναι υπεραρκετά για να πληρωθούν και οι μισθοί και οι συντάξεις, αφού το ανώτατο ποσό των κονδυλίων που χρησιμοποιούνται για την πληρωμή τους, θα είναι 19,5 δισ. ευρώ!

Αρα, κανένας απολύτως κίνδυνος δεν υπάρχει για την καταβολή μισθών και συντάξεων και οτιδήποτε λέγεται γύρω από αυτό αποτελεί απροκάλυπτη προσπάθεια τρομοκράτησης των εργαζομένων.

Ξέρετε γιατί τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης και του μαύρου μετώπου του κεφαλαίου εκβιάζουν τους εργαζόμενους. Επειδή πρέπει να ταΐσουν τους τραπεζίτες με τόκους και χρεολύσια. Και ξέρετε, πόσα είναι αυτά τα τοκοχρεολύσια για το 2011; Τουλάχιστον 45 δισ. για τον λεγόμενο μακροπρόθεσμο δανεισμό κι ακόμα 18 δισ. για τον θεωρούμενο βραχυπρόθεσμο. Πόσα είναι αυτά; Πάνω από 63 δισ. ευρώ!!

Ετσι έχει το παραμύθι που μας σερβίρουν και καλό είναι, όχι απλά να μην «τσιμπάμε», αλλά να αξιοποιούμε τα πραγματικά στοιχεία ώστε να αποκαλύπτουμε το μέγεθος της ληστείας που συντελείται σε βάρος των εργαζομένων, για να εξασφαλίσουν την επιβίωση των τραπεζιτών!

Δεσμεύσεις και θεατρινισμοί

«Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα - PSD δεσμεύεται στην προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης, στη βελτίωση της δημοσιονομικής κατάστασης, στη διόρθωση των μακροοικονομικών ανισορροπιών, στη σταθεροποίηση και ενδυνάμωση του τραπεζικού τομέα και στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών στην Πορτογαλία. Δεδομένων των ανησυχιών και όντας η αξιωματική αντιπολίτευση της Πορτογαλίας, το PSD δεσμεύεται πλήρως στους στόχους του προγράμματος που παρείχε η κοινή αποστολή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου...». Απόσπασμα της επιστολής που είχε στείλει προεκλογικά, στις 5 Μάη 2011, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σημερινός πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Πέδρο Πάσος Κοέλιο στην τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ), δεσμευόμενος πλήρως στους στόχους του μνημονίου, αλλά και στη λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων για την υλοποίησή τους. Παρόμοια επιστολή σκέφτεται να στείλει ο Α. Σαμαράς, προκειμένου να μη φιγουράρει η υπογραφή του στην κοινή επιστολή που αξιώνει το Γιούρογκρουπ από την κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» και τα κόμματα που τη στηρίζουν. Πρόκειται, βέβαια, για έναν ακόμα θεατρινισμό εκ μέρους του προέδρου της ΝΔ, με στόχο να παραπλανήσει τα λαϊκά στρώματα. Είτε με ατομική είτε με κοινή επιστολή η δέσμευση του προέδρου της ΝΔ είναι δεδομένη και πανίσχυρη. Από την πρώτη στιγμή, ο Αντ. Σαμαράς είχε δηλώσει ότι στηρίζει τους στόχους του μνημονίου και πως σέβεται 100% τους νόμους και τα μέτρα που έχουν ληφθεί για την επίτευξή τους. Επίσης, η ΝΔ έχει ψηφίσει πάνω από το 50% των νόμων που έχει φέρει η κυβέρνηση και όλες τις διαρθρωτικές αλλαγές που εξοντώνουν το λαό και τα δικαιώματά του...Οι ήδη διάτρητες μάσκες της ηγεσίας της ΝΔ έχουν καταπέσει πλήρως.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Ο λαός σε διάταξη μάχης

Ο κουρνιαχτός της ονοματολογίας για τον επικεφαλής της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που κλιμακώθηκε τις προηγούμενες μέρες, αποκαλύπτει ότι αυτή η κυβέρνηση, ανεξάρτητα απ' το ποιοι τη στελεχώνουν, έχει έτοιμο αντιλαϊκό πρόγραμμα, προειλημμένες αποφάσεις που θα επιδιώξει να υλοποιήσει στο πλαίσιο της ευρωενωσιακής στρατηγικής και πολιτικής για τη σωτηρία του κεφαλαίου και το τσάκισμα του λαού. Με τη στήριξη όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων και του ΛΑ.Ο.Σ., της ΔΗΣΥ, της ΔΗΜΑΡ, των «Οικολόγων - Πράσινων». Καμία απολύτως σημασία δεν έχει για τους εργαζόμενους, τους ανθρώπους των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ποιοι θα διεκπεραιώσουν τη βρώμικη αποστολή βίαιης εξώθησής τους στην απόλυτη φτώχεια, για λογαριασμό και για το καλό του κεφαλαίου.

Τούτη την ώρα, ένα πράγμα πρέπει να κυριαρχεί στις λαϊκές συνειδήσεις: Πώς θα την εμποδίσουμε να φέρει την αποστολή της σε πέρας. Πώς θα θωρακιστεί ο λαός για να αποκρούσει την ανελέητη επίθεσή της, πώς θα περάσει στην αντεπίθεση για να ανατρέψει την κυβέρνηση και την πολιτική της. Καμία ανοχή, καμία στάση αναμονής δεν επιτρέπεται, καμία αυταπάτη. Τα κόμματα που εναλλασσόμενα στον κυβερνητικό θώκο έφεραν το λαό στην ανέχεια και την απελπισία, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν με μεγαλύτερη ισχύ ένα ταξικό λαϊκό κίνημα που βρίσκεται σε ανάταση. Να επιβάλουν στο λαό τα μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να δρασκελίσει την κρίση με τις μικρότερες δυνατόν απώλειες.

Απέναντι στο μαύρο μέτωπο του κεφαλαίου, των πολιτικών του εκπροσώπων και της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας, ο λαός έχει μία μόνο επιλογή: Να αντιπαρατάξει το δικό του μέτωπο, τη δική του συμμαχία. Να παλέψει για την ανατροπή της συγκυβέρνησης, να τοποθετήσει εμπόδια στο δρόμο της, να τη στριμώξει με την πλάτη στον τοίχο, να μην της επιτρέψει να υπογράψει τη συμφωνία της 26ης Οκτώβρη, που σέρνει πίσω της ένα κάρο νέων αντιλαϊκών, αντεργατικών μέτρων. Αυτή του η προσπάθεια για την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης να συνδεθεί και να δώσει ώθηση στον αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Εκεί να χτυπάνε όλα τα σφυριά, στην «καρδιά» κάθε προβλήματος με το οποίο αναμετράται σήμερα η εργατική - λαϊκή οικογένεια.

Ανεξάρτητα απ' το πώς τελικά θα διαταχθεί το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης, ο λαός σε διάταξη μάχης σήμερα, τώρα, με κάθε μορφή πάλης, να διεκδικήσει άμεση κάλυψη όλων των απωλειών των ασφαλιστικών ταμείων από το κράτος, φορολογία των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, να μην πληρώσει τα χαράτσια, μέτρα προστασίας των ανέργων, των υπερήλικων, των νέων, των γυναικών και των παιδιών, κατάργηση στην πράξη των επιχειρησιακών συμβάσεων, να μην πληρώσει η λαϊκή οικογένεια φάρμακα, ιατρικές εξετάσεις, απαγόρευση κάθε πλειστηριασμού κύριας κατοικίας κ.ά. Να ακυρώσει, δηλαδή, την εφαρμοζόμενη πολιτική, «ακυρώνοντας» τους φορείς της αλλά και τις δυνάμεις - αναχώματα στην πάλη του, που πλασάρουν την αστική διαχείριση με ένα «αριστερό», δήθεν προοδευτικό επίχρισμα. Με μόνη έγνοια το φούντωμα του αγώνα σε κάθε τόπο δουλειάς και στη γειτονιά, γνωρίζοντας ότι η συνάντηση στην πάλη με το ΚΚΕ είναι προϋπόθεση για την αποτελεσματικότητά του, να πορευτεί προς τη μόνη ελπιδοφόρα προοπτική: Αποδέσμευση από την ΕΕ και διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ