Οι τρεις μέρες της συζήτησης στη Βουλή επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης έδωσαν πολλά διδάγματα και χρήσιμα συμπεράσματα. Ο πρωθυπουργός περιέγραψε το «σχέδιο» της κυβέρνησης. Ραχοκοκαλιά αυτού του σχεδίου είναι η εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων που θα χειροτερεύσουν ακόμα περισσότερο το επίπεδο ζωής των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών, κάτι που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, την αναζήτηση νέων πεδίων για την κερδοφορία του. Αυτό το σχέδιο περιγράφηκε με λεπτομέρειες και τέθηκε σε συζήτηση.

Στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης, επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η κοινή στρατηγική σύμπλευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, την Ενωση Κεντρώων, τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής. Παρά τους ανούσιους καβγάδες, παρά τις όποιες - ακόμα και μεγάλες - διαφορές σχετικά με το μείγμα της πολιτικής που εκπροσωπεί από την πλευρά του κάθε ένα από αυτά τα αστικά κόμματα, η πολιτική ουσία είναι ότι: Σε αυτό που λέγεται εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων με τσάκισμα του λαού βάζουν όλοι τους από ένα λιθαράκι, για να στηρίξουν τη σαπίλα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που κατατρώγει τις σάρκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών στα αστικά κέντρα και την ύπαιθρο.

Αν δει κανείς προσεκτικά τις κινήσεις της κυβέρνησης αλλά και των άλλων αστικών κομμάτων από το Γενάρη μέχρι σήμερα, πώς θα διαπιστώσει αυτή τη στρατηγική σύμπλευση;

Στις εκλογές του Γενάρη, το δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» έκρυβε ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα κόμματα, στις προγραμματικές τους θέσεις, συνέπλεαν στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης και της τήρησης των δεσμεύσεων που απορρέουν από αυτή τη συμμετοχή.

Στο δημοψήφισμα του Ιούλη, το ερώτημα «Ναι ή Οχι στο μνημόνιο Γιούνκερ» έκρυβε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταθέσει δικές του προτάσεις για ένα νέο μνημόνιο, ζητώντας νέο δάνειο. Η ΝΔ, μάλιστα, διαμαρτυρόταν ότι το δημοψήφισμα δεν έχει νόημα.

Στις εκλογές του Σεπτέμβρη, το δίλημμα «Νέο ή Παλιό» έκρυβε ότι το «νέο» είχε ήδη ψηφίσει μέτρα ίδια με όσα είχε επιβάλλει το «παλιό» και - τι σύμπτωση! - αυτά τα μέτρα ήταν το φίλτρο για να γιατρέψει όλες τις ανάγκες του κεφαλαίου μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, ήταν μέρος της στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που υλοποιείται σε όλες τις ευρωπαϊκές καπιταλιστικές χώρες, είτε είναι στο ευρώ είτε όχι.

Η γραμμή που διαπερνά όλη αυτήν την περίοδο από το Γενάρη μέχρι σήμερα, είναι η εξής: Ολα τα αστικά κόμματα ξεκαθάριζαν ότι κοινός τους στόχος είναι η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, η δυνατότητα της ελληνικής αστικής τάξης να παίζει ρόλο στα διάφορα γεωστρατηγικά παιχνίδια στην περιοχή μας, αναβαθμίζοντας τη θέση της. Συμφώνησαν, στη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις, ότι κοινός τους στόχος είναι οι καπιταλιστικές επενδύσεις, η αναζήτηση τρόπων για να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Ολα αυτά φέρνουν αντικειμενικά νέα αντιλαϊκά μέτρα. Αυτούς τους στόχους υπηρετούν τα μνημόνια.

Απέναντι σε αυτή την κοινή στρατηγική υπάρχει ελπίδα για το λαό; Υπάρχει, εγκαταλείποντας τη στάση ανοχής και αναμονής. Με οργάνωση της πάλης του ενάντια στα μέτρα - «καρμανιόλα», με αγώνα για τη διεκδίκηση της κάλυψης των απωλειών του, της κάλυψης των αναγκών του. Απαιτείται χειραφέτηση των εργαζομένων, του λαού από την αστική πολιτική και όλα τα κόμματα που την υπηρετούν, πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, στην εξουσία τους.