Στο σημερινό 4σέλιδο «Διεθνή και Οικονομία» αναδεικνύουμε ζητήματα που καταγράφουν την ενιαία στρατηγική του κεφαλαίου που προωθείται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα αν έχουν μνημόνια, μεγάλο ή μικρό χρέος, αλλά και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Συγκεκριμένα:

Διεθνής πείρα για τους εργαζόμενους από τα διαφορετικά μείγματα διαχείρισης: Χρήσιμα συμπεράσματα για το λαό μπροστά στις εκλογές.

Ιρλανδία: Ο μύθος της εξόδου από το μνημόνιο και η πραγματικότητα που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα.

Γαλλία: Αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας για την εξυπηρέτηση του κεφαλαίου.

«Ενεργειακό κόστος» βιομηχανίας: Χαρακτηριστικό παράδειγμα των αντιλαϊκών δεσμεύσεων των ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο κεφάλαιο.

Associated Press

Η Κρ. Λαγκάρντ επιμένει για την ανάγκη εφαρμογής χαλαρής οικονομικής πολιτικής στην Ευρωζώνη ως «συνταγή για ανάκαμψη», αλλά και η Ιαπωνία που την εφάρμοσε ξανακύλησε σε ύφεση

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΔΝΤ εκφράζει την αγωνία του για την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας, μιλώντας για τους κινδύνους στασιμότητας ή και νέας κρίσης στην οικονομία της Ευρωζώνης. Και αναφέρεται στην Ευρωζώνη σε συνδυασμό με την πορεία άλλων ισχυρών καπιταλιστικών οικονομιών και την αλληλεπίδρασή τους λόγω της ολοένα και πιο βαθιάς καπιταλιστικής διεθνοποίησης και αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών οικονομιών, ιδιαίτερα των ισχυρών κρατών, προτείνοντας βεβαίως και συνταγές για αντιμετώπιση των κινδύνων.

Σε έκθεσή του το Νοέμβρη του 2014, το ΔΝΤ προειδοποιούσε ότι η πορεία της οικονομίας της Ευρωζώνης μπορεί να είναι χειρότερη από τις ως τότε προβλέψεις του. Εκτιμούσε ότι η οικονομία της Ευρωζώνης δεν έχει μπει σταθερά στον δρόμο για οικονομική ανάκαμψη. Το ΔΝΤ προέβλεπε τον Οκτώβρη ότι ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης στην Ευρωζώνη θα φτάσει το 0,8% το 2014 και το 1,3% το 2015. Αλλά τα νέα αρνητικά δεδομένα, όπως το γεγονός ότι η οικονομία της Ιταλίας βρίσκεται σε ύφεση αλλά και η οικονομία της Γαλλίας επίσης είναι στάσιμη, ενώ η οικονομία της Γερμανίας βρίσκεται σε επιβράδυνση, έθεσαν ακόμη και αυτές τις, ήδη αναθεωρημένες προς τα κάτω, προβλέψεις του Οκτώβρη υπό αμφισβήτηση.

Η Ευρωζώνη μοιάζει να μην έχει απομακρυνθεί από τον κίνδυνο ύφεσης, «εάν η προοπτική του πληθωρισμού δε βελτιωθεί και οι προσδοκίες για τον πληθωρισμό συνεχίσουν να καταγράφουν πτώση, η ΕΚΤ πρέπει να είναι έτοιμη να κάνει περισσότερα, περιλαμβανομένων των αγορών κρατικών ομολόγων», σημείωνε το ΔΝΤ στην έκθεσή του.

Αλλά και «οι φθινοπωρινές οικονομικές προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δείχνουν ισχνή οικονομική ανάπτυξη. Η αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ αναμένεται να ανέλθει στο 1,3% στην ΕΕ και στο 0,8% στην Ευρωζώνη για ολόκληρο το 2014. Η οικονομική ανάκαμψη, που άρχισε το δεύτερο τρίμηνο του 2013, παραμένει ασταθής και η οικονομική δυναμική σε πολλά κράτη - μέλη εξακολουθεί να είναι ανεπαρκής» (Δελτίο Τύπου της Κομισιόν, 4 Νοέμβρη 2014).

Είναι γεγονός ότι το ΔΝΤ επιμένει, κόντρα στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική που εφαρμόζεται στην Ευρωζώνη, σε πολιτική δημοσιονομικής χαλάρωσης ως το «φάρμακο» για την ανάκαμψη στην Ευρωζώνη, αλλά υπάρχουν δύο παραδείγματα που δείχνουν ότι δεν υπάρχει σιγουριά για ανάκαμψη και μ' αυτήν τη συνταγή, η οποία, βεβαίως αν προκύψει, θα είναι ανάκαμψη διέξοδος σε όφελος του κεφαλαίου, κανένα όφελος δε θα έχει για την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ποια είναι αυτά;

Το ένα είναι το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) παίρνει μέτρα χαλάρωσης και ενίσχυσης της ρευστότητας αλλά οι τράπεζες των καπιταλιστικών κρατών της Ευρωζώνης δε δανείζονται για να δανείσουν στη συνέχεια τους μονοπωλιακούς ομίλους για επενδύσεις.

Ετσι, στην προσφορά της ΕΚΤ 500 δισ. ευρώ για τριετή δάνεια με επιτόκιο 0,05%, τζάμπα δηλαδή, το γνωστό πρόγραμμα ΤLTRO, το οποίο είχε όρο με αυτά τα δάνεια οι τράπεζες θα δανείζονταν για να δανείσουν επιχειρηματικούς ομίλους σε βιομηχανία, εμπόριο κλπ. (τη λεγόμενη πραγματική οικονομία), οι τράπεζες το Σεπτέμβρη 2014 που ήταν η πρώτη δόση πήραν μόλις 82,6 δισ. ευρώ, ενώ το Δεκέμβρη 2014 πήραν μόλις 39,75 δισ. ευρώ.Οι εκτιμήσεις; «Χαμηλότερα των προσδοκιών κινήθηκε η συμμετοχή. Το αποτέλεσμα δείχνει πως οι τράπεζες συνεχίζουν την απομοχλευσή τους και δε θέλουν να εκτεθούν σε νέο δανεισμό. Σύμφωνα με έρευνα του πρακτορείου Bloomberg, η μέση εκτίμηση των αναλυτών ήταν ότι οι τράπεζες της Ευρωζώνης θα υπέβαλλαν αιτήσεις για δάνεια ύψους 174 δισ. ευρώ στην πρώτη προσφορά φτηνής ρευστότητας και επιπλέον 167 δισ. ευρώ στη δεύτερη πράξη αναχρηματοδότησης που θα γίνει το Δεκέμβριο».

Αλήθεια, γιατί οι τράπεζες να μην αδράξουν την ευκαιρία να πάρουν δάνεια και να κερδίσουν αν πράγματι υπήρχαν συνθήκες ανάκαμψης, δηλαδή επενδύσεων;

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Καθημερινής», 31/12/2014, «τα δάνεια στον ιδιωτικό τομέα συρρικνώθηκαν κατά 0,9% το Νοέμβριο, σε ετήσια βάση, αφού είχε προηγηθεί υποχώρηση 1,1% τον Οκτώβριο. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΚΤ, ο δανεισμός στις επιχειρήσεις συρρικνώθηκε το Νοέμβριο στην Ιρλανδία κατά 11,4%, στην Ισπανία κατά 8,5% και στην Πορτογαλία κατά 6,5%. Οπως αναφέρεται στην έκθεση της ΕΚΤ, η χορήγηση δανείων στα νοικοκυριά μειώθηκε, σε ετήσια βάση, κατά 0,4% το Νοέμβριο και στις επιχειρήσεις εκτός του χρηματοπιστωτικού τομέα κατά 1,6%. Τα εργαλεία που έχει ήδη αξιοποιήσει η ΕΚΤ, δηλαδή η παροχή τριετών δανείων με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο και οι αγορές τιτλοποιημένων δανείων από τις εμπορικές τράπεζες, δεν αποφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, που είναι η αναβίωση του δανεισμού στην Ευρωζώνη και ειδικότερα του ευρωπαϊκού Νότου, που επισκιάζεται από την αναιμική ανάπτυξη, το χαμηλό πληθωρισμό και την υψηλή ανεργία».

Αρα, η οικονομία της Ευρωζώνης, παρά την προσπάθεια τόνωσης της ρευστότητας από την ΕΚΤ στην οποία επιμένει το ΔΝΤ, η οποία όμως δεν απορροφάται (είναι και αυτός ένας αρνητικός δείκτης), είναι σε στασιμότητα με κινδύνους να ξαναπέσει σε κρίση.

Το δεύτερο παράδειγμα είναι αυτό της Ιαπωνίας, που, παρά την πολιτική χαλάρωσης, το επεκτατικό μείγμα και τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης, ξαναέπεσε σε κρίση. Ποια πολιτική εφάρμοζε η ιαπωνική κυβέρνηση; Στα μέσα του 2013, τα αστικά ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο υποδέχονταν τις παρεμβάσεις της ιαπωνικής κυβέρνησης ως εξής: «Οι αγορές αντέδρασαν θεαματικά στην ανακοίνωση του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ιαπωνίας ότι "εξαπολύει" επιθετική πολιτική ρευστότητας. Η ιαπωνική Κεντρική Τράπεζα διπλασιάζει το ύψος των ομολόγων που θα αγοράζει κάθε μήνα σε 61,4 δισεκατομμύρια, με στόχο να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη και να "ανεβάσει" τον πληθωρισμό στο 2% τα επόμενα δύο χρόνια. Η ανακοίνωση προκάλεσε νέα "βουτιά" του γιεν και ράλι στο χρηματιστήριο του Τόκιο». Η «βουτιά» του γιεν εκτιμούνταν στα θετικά αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, αφού ενίσχυε τις εξαγωγές. Η Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας διπλασίασε την ποσότητα του χρήματος που «έριξε» στην ιαπωνική οικονομία. Επίσης, εφάρμοζε πρόγραμμα δημοσίων δαπανών ύψους 100 δισεκατομμυρίων ευρώ. Βεβαίως όλα αυτά τα μέτρα, δηλαδή η τόνωση της ρευστότητας, ο πληθωρισμός, τα προγράμματα δημοσίων επενδύσεων, συνοδεύτηκαν από αντιλαϊκά μέτρα περικοπών από τον κρατικό προϋπολογισμό των όποιων παροχών υπήρχαν για τα λαϊκά στρώματα και με μια ορισμένη φορολογία σε βάρος του λαού. Ενώ η άνοδος του πληθωρισμού μείωνε το λαϊκό εισόδημα. Ολα αυτά, βεβαίως, τα μέτρα της ιαπωνικής κυβέρνησης, που δεν ώθησαν σε ανάκαμψη, είναι μέτρα που προτείνει το ΔΝΤ για την οικονομία της Ευρωζώνης. Η εξέλιξη της καπιταλιστικής οικονομίας της Ιαπωνίας καταρρίπτει τους μύθους ότι μόνο το μείγμα αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής οδηγεί σε ύφεση, ενώ το επεκτατικό μείγμα πολιτικής διαχείρισής της, τα μέτρα χαλάρωσης, οδηγούν στην ανάκαμψη, μιλώντας πάντα για ανάκαμψη σε όφελος του κεφαλαίου.

Στην Ελλάδα, αυτή την πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ιαπωνία, που επιμένει το ΔΝΤ να εφαρμοστεί στην Ευρωζώνη, προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ ως πανάκεια για την έξοδο από την κρίση, καλώντας, επίσης, το λαό να τον αναδείξει με την ψήφο του στον κυβερνητικό θώκο, για να την εφαρμόσει, επειδή τάχα θα είναι σε όφελός του σε αντίθεση με τη ΝΔ, που, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική της οδηγεί σε ύφεση και αντιλαϊκά μέτρα.

Ολα τα παραπάνω αποκαλύπτουν για την εργατική τάξη της Ελλάδας και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα ότι και το ένα μείγμα πολιτικής, αυτό της ΝΔ, και το άλλο του ΣΥΡΙΖΑ, τους επιχειρηματικούς ομίλους πασχίζουν να ενισχύσουν και συνοδεύονται από συνεχή υποβάθμιση εργατικών - λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων. Η πολιτική που λέει ότι θα εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρετεί την αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ για ενίσχυση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, επικαιροποιώντας το πρόγραμμα του, αυτό της Θεσσαλονίκης, δίνει τα πάντα για να ανακάμψει το κεφάλαιο και υπόσχεται ψίχουλα στο λαό, έχοντας εγκαταλείψει προ πολλού κάθε σκέψη για ανάκαμψη των εργατικών - λαϊκών απωλειών.

Ο λαός δεν πρέπει λοιπόν να επιλέξει εναλλακτικές διαδρομές της ίδιας αντιλαϊκής κατεύθυνσης, πρέπει να συμβάλει στο να ανοίξει ο δρόμος για την προοπτική με την οποία έρθουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, με το λαό να έχει στα χέρια του τον πλούτο που παράγει, τα μέσα παραγωγής. Στις εκλογές, λοιπόν, να αποτελέσει κριτήριο ψήφου για την ενίσχυση του ΚΚΕ, του μοναδικού κόμματος που παλεύει για να ανοίξει αυτή η προοπτική.

Από τις πρόσφατες διαδηλώσεις κατά της επιβολής τιμολογίων ύδρευσης

Το 2014 πέρασε αλλά ούτε τότε δεν εξαφανίστηκαν τα αντιλαϊκά νομοθετήματα, όπως η κατάργηση επιδομάτων πρόνοιας για ηλικιωμένους και νέους, η αύξηση του κόστους των υπηρεσιών Υγείας, το «μαχαίρι» σε οικογενειακά βοηθήματα για την πληρωμή υποθήκης σε περίπτωση ανεργίας και η γενικότερη, συνεχής υποβάθμιση της ζωής των λαϊκών νοικοκυριών. Δε σταμάτησαν, βεβαίως, ούτε οι νέοι φόροι, ούτε τα νέα δυσβάσταχτα μέτρα, με πρώτο και «καλύτερο» την επιβολή τιμολογίων ύδρευσης, που μπήκε μπρος τον περασμένο Οκτώβρη και τέθηκε σε εφαρμογή από την 1η Γενάρη 2015...

Σήμερα, για πρώτη φορά στα χρονικά της χώρας, το αγαθό του νερού, που διόλου δε σπανίζει στην πράσινη ιρλανδική γη, έγινε «φαρμάκι» με πρόσχημα τις παρελθούσες «μνημονιακές υποχρεώσεις» στην τρόικα. Παρά τις έντονες αντιδράσεις και τις μαχητικές διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων Ιρλανδών σε όλη τη χώρα, η κυβέρνηση Κένι προχώρησε ταχύτατα στην ίδρυση της ημικρατικής εταιρείας «Irish Water», θυγατρική της «ERVIA», (πρώην «Bord Eireann», ως τον Ιούνη του 2014), που αποδείχθηκε στην πραγματικότητα ένας «Δούρειος Ιππος» για τα μονοπώλια. Εν προκειμένω, για τη βρετανική πολυεθνική εταιρεία... πετρελαίου και φυσικού αερίου «CENTRICA», που θέλησε να βάλει στο χέρι και το ιρλανδικό νερό, πέρα από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων σε Βρετανία, Βόρεια Αμερική και όπου αλλού βρει πρόσφορο έδαφος.

Οι υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης, που, βεβαίως, δεν ήταν τζάμπα αλλά πληρώνονταν από τον ιρλανδικό λαό έμμεσα μέσω της φορολογίας, όχι μόνο ιδιωτικοποιήθηκαν αλλά και θα απαιτηθεί να χρυσοπληρωθούν με κόστος έως και 500 ευρώ το χρόνο από αρκετά λαϊκά νοικοκυριά, ανάλογα με τα μέλη και τις ανάγκες κατανάλωσης. Τα έσοδα για μερικά χρόνια θα πηγαίνουν, υποτίθεται, για την εξυπηρέτηση του δανείου των περίπου 67 δισ. ευρώ. Μετά θα μπαίνουν ολόκληρα στα ταμεία της «CENTRICA» ή όποιου άλλου ομίλου θελήσει να τα αναλάβει, εκτός και εάν ανατρέψει τα δεδομένα με τον αγώνα του ο ιρλανδέζικος λαός...

Συνεπώς, και στην περίπτωση της Ιρλανδίας, το μνημόνιο «έφυγε» αλλά τα αντιλαϊκά μέτρα, που έσπειρε για να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, έμειναν, γεννώντας δεκάδες εφιάλτες για τον ιρλανδικό λαό:

• Αύξηση της ημι-απασχόλησης και εντατικοποίηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, που εξασφαλίζουν μισθούς πείνας ιδιαίτερα στους σημερινούς 20άρηδες και 30άρηδες. Πάνω από το 30% προσπαθούν να επιβιώσουν, στην καλύτερη περίπτωση, με τετράωρη απασχόληση ή δουλεύουν «εθελοντικά», ευελπιστώντας σε μία μελλοντική θέση εργασίας, ή συμβιβάζονται με βραχυπρόθεσμες συμβάσεις εργασίας, που δεν του εξασφαλίζουν ούτε σταθερές ώρες και αποδοχές εργασίας μέσα στη βδομάδα. Η «ημι-απασχόληση» (μισή δουλειά, μισή ζωή...) ανθεί ιδιαίτερα στο εμπόριο λιανικής, καθώς οι 92.800 θέσεις εργασίας που είχε ο κλάδος το 2008 αυξήθηκαν σε 147.000 το 2014 (ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Irish Examiner» στις 5/1/15).
• Μείωση του εισοδήματος των λαϊκών νοικοκυριών κατά τουλάχιστον 20% κατά μέσο όρο μεταξύ 2008 - 2014 (Nevin Economic Research Institute).
• Το ένα τέταρτο του πληθυσμού των περίπου 4.600.000 Ιρλανδών στερείται, πριν και μετά το μνημόνιο, σημαντικές βασικές υπηρεσίες και αγαθά λόγω φτώχειας.
• Πάνω από 750.000 Ιρλανδοί ζουν βουτηγμένοι στην ανέχεια και τη φτώχεια, εκ των οποίων το 25% είναι παιδιά και έφηβοι (όπως αποκαλύπτει έρευνα που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Ιούνη στην ιστοσελίδα «Irishcentral.com»). Επιπλέον, το 58% των φτωχών δεν έχει σχέση με την αγορά εργασίας, καθώς είναι συνταξιούχοι, φοιτητές, παιδιά ή ανάπηροι.
• Το 16% των ενηλίκων που έχει δουλειά είναι χαμηλόμισθοι που αδυνατούν να εξασφαλίσουν τα βασικά για την επιβίωση.
• Οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας εντείνονται παρά το σπάσιμο της φούσκας των ακινήτων, που αγοράστηκαν πανάκριβα με στεγαστικά δάνεια και τα οποία οι δανειολήπτες καλούνται να τα πληρώσουν χρυσά και να τα αποπληρώσουν παρά τη σημερινή, σημαντική μείωση της αξίας τους. Παράλληλα, οι ανάγκες για φτηνές εργατικές κατοικίες αυξάνονται, λόγω πολλαπλασιασμού του αριθμού των αστέγων που χάνουν τα σπίτια τους από τις τράπεζες ή την «Εθνική Αρχή Διαχείρισης Περιουσιών» (NAMA) που τα παίρνει υπό την κυριότητά της.
• Τη σκληρή μοίρα των χιλιάδων αστέγων στην Ιρλανδία αναμένεται να ακολουθήσουν σύντομα και άλλοι, αφού υπολογίζεται πως σήμερα πάνω από το 1/5 των δανειοληπτών στεγαστικών δανείων αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις τους, χρωστώντας πάνω από τρεις μήνες.
• Παράλληλα με την έκρηξη των «κόκκινων» στεγαστικών δανείων και τις κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, παρατηρείται, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, αύξηση των ενοικίων κατά περίπου 15%, ενώ το 25% των ενοικιαστών φοβάται πως θα χάσει τη στέγη που έχει σήμερα λόγω ακρίβειας ή ανεργίας (διόλου απίθανο, εάν συλλογιστεί κανείς τη διαπίστωση που έκανε τον περασμένο Δεκέμβρη ο Εθνικός Σύνδεσμος Οικοδομικών Συνεταιρισμών, «NABCO», ότι το 25% των νοικοκυριών στην Ιρλανδία που ζει στο ενοίκιο ξοδεύει πάνω από το 40% του εισοδήματός του στην καταβολή μηνιαίου μισθώματος...).
• Πάνω από τα 3/4 των μισοτελειωμένων ανεγειρόμενων οικοδομών υπολογίζεται πως φιλοξενούν οικογένειες αστέγων, καθώς μόνο μέσα στο 2014 εκτιμάται πως έμειναν άστεγα πάνω από 10.000 νοικοκυριά.
• Διευρύνθηκαν ακόμη περισσότερο οι ταξικές ανισότητες αλλά και οι εισοδηματικές. Το 10% των πλουσιότερων νοικοκυριών στην Ιρλανδία απολαμβάνει το 24% του ΑΕΠ και το 10% των φτωχότερων κάτι λιγότερο από το 3%.
• Οι φόροι εισοδήματος για όσους Ιρλανδούς παραμένουν εργαζόμενοι αυξήθηκαν το διάστημα 2013 - 2014 κατά 8,9%, παρά τα ευνοϊκά νούμερα για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και των μεγάλων επιχειρήσεων και την ιδιαίτερα χαμηλή φορολογία των εταιρειών που παραμένει στο 12%, ούσα από τις χαμηλότερες (αν όχι η χαμηλότερη) στην Ευρώπη.

Παρά τα παραπάνω, αμείλικτα στοιχεία, η κεντροδεξιά συγκυβέρνηση Κένι, μπροστά και στις, όπως όλα δείχνουν, επικείμενες εντός του 2015 βουλευτικές εκλογές μιλάει για «επιτυχία». Και βέβαια διατυμπανίζει ως «επιτυχία» την αύξηση κερδοφορίας των επιχειρήσεων, τη μικρή μείωση της ανεργίας, που τον περασμένο Αύγουστο είχε μετρηθεί λίγο παραπάνω από το 11%. Την επόμενη Τετάρτη, 14 τρέχοντος μηνός, έχει συγκαλέσει υπουργικό συμβούλιο με στόχο την λήψη νέων μέτρων για περαιτέρω «μείωση» της ανεργίας. Αυτό, ωστόσο, που αποφεύγει να πει ο Κένι είναι ότι η μείωση της ανεργίας μέσω των 90.000 νέων θέσεων εργασίας, που οραματίζεται πως θα δημιουργήσει μέσα στο 2015, δε θα είναι πλήρους απασχόλησης αλλά ένα σίγουρο εισιτήριο για περισσότερη φτώχεια, ανέχεια και αλυσσοδέσιμο της εργατικής τάξης στους μηχανισμούς της στυγνής εκμετάλλευσης που στήνουν οι κεφαλαιοκράτες. Και αυτό γίνεται περίφημα με ή χωρίς μνημόνια.

Από απεργιακή διαδήλωση σιδηροδρομικών στη Μασσαλία ενάντια στα σχέδια συγχώνευσης υπηρεσιών, που θα σημάνουν και απολύσεις

Το 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποδεχτεί την επικράτηση του σοσιαλδημοκράτη Ολάντ έναντι του νεοφιλελεύθερου Σαρκοζί με πανηγύρια για έναν «νέο άνεμο» που δήθεν φυσούσε «στον ευρωπαϊκό Νότο». Σύντομα αποδείχτηκε ότι ο «νέος» άνεμος είχε να κάνει με ένα νέο γύρο σφοδρών επιθέσεων που δέχτηκαν τα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων και στη Γαλλία.

Το ότι, σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ακόμα να εμφανίζει την κυβέρνηση Ολάντ ως παράδειγμα του δήθεν «προοδευτικού» ευρωπαϊκού Νότου και λίγο - πολύ μέρος ενός «αντίπαλου δέους» στο «συντηρητικό» ευρωπαϊκό Βορρά αποδεικνύει πόσο βαθιά έχει διαλέξει να συμμετάσχει στις ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές «κόντρες».

Πρόκειται για «κόντρες» που όχι μόνο δεν αφορούν τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά προλειαίνουν το έδαφος πάνω στο οποίο θα ξετυλιχθούν οι επόμενες αντιλαϊκές επιδρομές. Αφενός, γιατί αφορούν το μείγμα διαχείρισης που θα βγάλει τα μονοπώλια από την κρίση, δηλαδή τη «συνταγή» με την οποία οι λαοί θα δουν τη ζωή τους να χειροτερεύει κι άλλο. Αφετέρου, γιατί αφορούν τη μοιρασιά και της χασούρας (που αντικειμενικά συνεπάγεται η κρίση για τα μονοπώλια) αλλά και της πίτας της «ανάπτυξης» που θα έρθει πάνω στα συντρίμμια των εργατικών - λαϊκών κατακτήσεων.

Αν κάτι έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια στη Γαλλία, είναι η αποφασιστικότητα και η ανησυχία που διακρίνει την αστική της τάξη, η οποία ψάχνει πιο αποδοτικούς τρόπους να προστατέψει τα συμφέροντά της. Με την οικονομία να βρίσκεται ακόμα σε βαθιά ύφεση και τον ανταγωνισμό να οξύνεται εντός αλλά και εκτός της ΕΕ, τα γαλλικά μονοπώλια αναζητούν εναγωνίως τρόπους να διασφαλίσουν την ισχύ και τη θέση τους, στην ευρωπαϊκή και φυσικά την παγκόσμια αγορά. Με λίγα λόγια, η πλουτοκρατία της χώρας ανασκουμπώνεται για να εξασφαλίσει εκείνες τις μεθόδους που θα της επιτρέψουν να εκμεταλλεύεται τους εργάτες και να ληστεύει τους λαούς, πρώτη και περισσότερο, σε σχέση με ανταγωνιστές της.

Την περασμένη Τρίτη, μια μέρα πριν η άνανδρη επίθεση στο σατιρικό περιοδικό «Charlie Hebdo» τραβήξει τα περισσότερα φώτα της δημοσιότητας μακριά από τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα που ετοιμάζει η κυβέρνηση, ο υπουργός Οικονομίας Εμανουέλ Μακρόν τόνιζε στην εφημερίδα «Λεζ Εκό» ότι βασική προτεραιότητα του επόμενου 6μήνου είναι «να επιταχύνουμε τις μεταρρυθμίσεις στο μακροοικονομικό πλάνο, για να εκσυγχρονίσουμε την οικονομία μας και να δείξουμε στους επιχειρηματίες, τους επενδυτές και τους εταίρους μας ότι προοδεύουμε».

Ο Μακρόν είχε εξηγήσει αρκετές φορές τους τελευταίους μήνες τι αποτελεί «πρόοδο», χαρακτηρίζοντας ούτε λίγο - ούτε πολύ οπισθοδρομικό και αποθαρρυντικό για τους επενδυτές το σταθερό χρόνο εργασίας και ζητώντας να εξασφαλιστεί η δυνατότητα σύναψης επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων που θα διαμορφώνουν τα ωράρια εργασίας ανάλογα με τις ανάγκες κάθε επιχείρησης, δηλαδή ανάλογα με την κερδοφορία και τα πιο βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα σχέδιά της.

Μάλιστα, στη συνέντευξή του στη «Λεζ Εκό» φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι η ένταση της αντιλαϊκής «καταιγίδας» δε θα μειωθεί, καθώς «θα συνεχιστεί η μείωση των ποσοστών των δημοσίων δαπανών και μετά το 2017». Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για τα συμφέροντα ποιων ...φυσάει ο «αέρας» στη Γαλλία, επισήμανε ανοιχτά: «Πρέπει να βελτιώσουμε τις δυνατότητες δίκαιων επενδύσεων (σ.σ. αναφερόμενος σε αυτό που άλλοι χαρακτηρίζουν «υγιή ανταγωνισμό»), να ευνοήσουμε τις συγχωνεύσεις και εξαγορές από μεγάλους ομίλους».

Αλλωστε, τις επόμενες μέρες θα κατατεθεί στη Βουλή κυβερνητικό νομοσχέδιο (με την υπογραφή του ίδιου του Μακρόν) που, μεταξύ άλλων, προβλέπει νέο χτύπημα ενάντια στην κυριακάτικη αργία, αφού δίνει τη δυνατότητα για άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων 12 Κυριακές το χρόνο, από 5 που είναι σήμερα. Μεταξύ άλλων, επιταχύνει το «άνοιγμα» ορισμένων «κλειστών» επαγγελμάτων όπως αυτά των συμβολαιογράφων, των δικαστικών, δικηγόρων κ.τ.λ., διευκολύνοντας τη δράση των μεγάλων επιχειρήσεων στους αντίστοιχους τομείς.

Οπως και στην Ελλάδα, τα αστικά ΜΜΕ είναι γεμάτα από αναλύσεις και συστάσεις επιχειρηματιών ή αστών επιστημόνων που καταλήγουν στην ανάγκη για «μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας». Από τον καθηγητή οικονομικών Ζαν Τιρόλ (τιμήθηκε φέτος με το Νόμπελ Οικονομίας), που χαρακτήρισε τη γαλλική αγορά εργασίας «καταστροφική», μέχρι την Ενωση Βιομηχάνων MEDEF που ζητά την πλήρη διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων, όλοι οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων προσπαθούν να πείσουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα να συμπαραταχθούν με τους στόχους της πλουτοκρατίας γιατί έτσι θα ωφεληθούν και αυτά.

Ομως, και η Γαλλία αποδεικνύει ότι ο δρόμος της σωτηρίας για τους μεγαλοεπιχειρηματίες περνά μέσα από την καταστροφή των εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικές οι επισημάνσεις που έκανε έκθεση που ετοιμάστηκε από κοινού για τη γερμανική και τη γαλλική κυβέρνηση και κατέθεσε - τον περασμένο Νοέμβρη - προτάσεις για την εξασφάλιση ρυθμών ανάπτυξης. Μεταξύ άλλων προτάσεων, η έκθεση εντοπίζει έλλειμμα «ευελφάλειας», δηλαδή αργή κατάργηση των σταθερών έναντι των ελαστικών σχέσεων εργασίας και μεταξύ άλλων υπογράμμιζε: «Η πραγματική αύξηση του βασικού μισθού θα έπρεπε περισσότερο να εξαρτάται από την παγκόσμια εξέλιξη της παραγωγικότητας στην οικονομία». Με λίγα λόγια, όπως και στην Ελλάδα, έτσι και στη Γαλλία, η «συνταγή της επιτυχίας» είναι η κατάργηση όσων εργατικών κατακτήσεων έχουν απομείνει και η «προσαρμογή» τους στα περιθώρια της επιχειρηματικής ανταγωνιστικότητας. Αυτό που λένε ουσιαστικά είναι το εισόδημα των εργαζομένων να χάσει κάθε αναφορά του με το κόστος ζωής και να καθορίζεται ευθέως από τα περιθώρια των μεγαλοεργοδοτών, σε συνάρτηση μάλιστα με τις εξελίξεις στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Οι εργάτες να χάσουν όλα τα δικαιώματά τους και να ζουν με όσα ψίχουλα πέφτουν από τα τραπέζια όπου οι πολυεθνικές θα στήνουν φαγοπότια ή θα μοιράζουν όσα θα έχουν αρπάξει από τους λαούς.

Η είδηση ότι Μέρκελ και Ολάντ θα συναντηθούν για να συζητήσουν για «το μέλλον της Ευρώπης» ήρθε ενώ οι δυο πλευρές έχουν ήδη ανταλλάξει τους τελευταίους μήνες αρκετές επισκέψεις (κύρια υπουργών) στο πλαίσιο της κοινής τους αναζήτησης για «επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη». Τελικά και μετά την κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Γαλλία μετά την πολύνεκρη επίθεση στο σατιρικό περιοδικό «Σαρλί Εμπντο», ανακοινώθηκε ότι η συνάντηση που είχε προγραμματιστεί για αύριο στο Στρασβούργο δεν θα πραγματοποιηθεί.

Για την ατζέντα της συνάντησης δεν έγιναν γνωστοί παρά μόνο τίτλοι θεμάτων που επρόκειτο να συζητηθούν: Οι εκλογές στην Ελλάδα και τα πιθανά νέα δεδομένα για τις διαπραγματεύσεις, οι επικείμενες εκλογές στη Βρετανία, ένα πιθανό δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας στην ΕΕ, άλλες πιθανές αλλαγές στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης (βλέπε ενίσχυση «Ποδέμος» στην Ισπανία). Ολα, θέματα που αναδεικνύουν τις «δοκιμασίες» που περνά το ευρωοικοδόμημα, καθώς η κρίση ανατροφοδότησε - δημιούργησε ενδοαστικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τα δεδομένα σχετικά με τις ενδοϊμπεριαλιστικές συμμαχίες και αντιθέσεις αλλάζουν διαρκώς.

Την ίδια ώρα που οι δυο χώρες λένε ότι θέλουν να προωθήσουν μαζί νέα μέτρα που θα ενισχύσουν την ΕΕ, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια των δύο πλευρών δυναμώνει αντικειμενικά. Στη συνέντευξή του στη «Λεζ Εκο», ο Μακρόν δήλωσε περιχαρής ότι ένας από τους καρπούς του «Συμφώνου Ευθύνης» (σ. σ. ένα ακόμα «πακέτο» στήριξης των επιχειρήσεων στο όνομα της δημιουργίας θέσεων εργασίας) είναι «ότι, στα θέματα της ανταγωνιστικότητας, το μέσο ωριαίο κόστος εργασίας στη γαλλική βιομηχανία θα πέσει κάτω από το γερμανικό επίπεδο».

Επιπλέον, μιλώντας για τη συνάντηση με τη Μέρκελ, ο Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ ανέφερε ότι η Γερμανία «θα έχει ανάγκη» τη Γαλλία, η οποία από το 2050 θα είναι η πολυπληθέστερη χώρα της Ευρώπης. Στο ίδιο διάστημα, το εργατικό δυναμικό της Γερμανίας θα μειωθεί κατά εκατομμύρια. Αυτός είναι άλλωστε και ένας από τους λόγους που μερίδα της γερμανικής αστικής τάξης αντιδρά στις αντι-μεταναστευτικές διαδηλώσεις που το τελευταίο διάστημα ενισχύονται.

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ (1): Ρυθμό υποχώρησης 2,6% καταγράφει στο 11μηνο (Γενάρης - Νοέμβρης) του 2014 ο όγκος της βιομηχανικής παραγωγής στην Ελλάδα. Στην ίδια περίοδο, κλάδοι της μεταποίησης εμφανίζουν οριακή ανάκαμψη 0,6%. Να σημειωθεί ότι στην 6ετία 2008 - 2013 η βύθιση της παραγωγής στη μεταποίηση έφτασε στο 28% και συνολικά η μείωση της βιομηχανικής παραγωγής στο 29%.

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ (2): Σε μηνιαία βάση η βιομηχανική παραγωγή στη Γερμανία υποχώρησε 0,1% το Νοέμβρη, ενώ στη Γαλλία καταγράφεται υποχώρηση 0,3% σε σχέση με τον Οκτώβρη 2014.

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΦΠΑ: Προθεσμία ως την ερχόμενη Δευτέρα έχουν οι επιτηδευματίες με ετήσιο τζίρο έως 10.000 ευρώ να υποβάλουν αίτηση στην εφορία για την απαλλαγή τους από το «κανονικό καθεστώς» ΦΠΑ. Η ένταξη στη νέα ρύθμιση είναι προαιρετική, ενώ ο έλεγχος για τις προϋποθέσεις απαλλαγής θα διενεργείται μετά την υποβολή της αίτησης.

ΕΥΡΩ: Σε χαμηλό 9ετίας κυμαίνεται η ισοτιμία του ευρώ, η οποία διαμορφώθηκε χτες στα 1,1815 δολάρια. Η πτώση των τιμών του πετρελαίου και οι ανησυχίες του κεφαλαίου σχετικά με τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία, ώθησαν τους «επενδυτές» σε μαζικές αγορές κρατικών ομολόγων με υψηλή πιστοληπτική διαβάθμιση, που θεωρούνται ασφαλή καταφύγια.

ΕΚΤ: Στις 22 Γενάρη συνεδριάζει το Διοικητικό Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με αντικείμενο την εφαρμογή πρόσθετων μέτρων νομισματικής χαλάρωσης, μέσω αγοράς κρατικών ομολόγων. «Είμαστε σε επαγρύπνηση όσον αφορά τις ευρύτερες επιπτώσεις των εξελίξεων στην τιμή του πετρελαίου στις μεσοπρόθεσμες πληθωριστικές τάσεις στην Ευρωζώνη», είπε ο επικεφαλής της ΕΚΤ, Μ. Ντράγκι. Στα παζάρια βρίσκεται και το ζήτημα του επιμερισμού τυχόν «κινδύνων» ανάμεσα στην ΕΚΤ και τις εθνικές κεντρικές τράπεζες.

Eurokinissi

Το ζήτημα, βέβαια, δεν απασχολεί στενά μόνο τις μεγάλες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα αλλά αποτελεί ευρύτερο πρόβλημα της ΕΕ, η οποία παραμένει σταθερά εξαρτημένη από τις εισαγωγές Ενέργειας, γεγονός που, σε συνδυασμό, ανάμεσα σε άλλα, με την παρατεταμένη ύφεση και τους οξύτατους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς με επίκεντρο την Ενέργεια και τους δρόμους μεταφοράς της, επιβαρύνει ιδιαίτερα το κόστος παραγωγής των ευρωπαϊκών βιομηχανικών προϊόντων, καθιστώντας τα έτσι λιγότερο «ανταγωνιστικά» στις διεθνείς αγορές, έναντι των αντίστοιχων αμερικανικών, ιαπωνικών, κινεζικών και όχι μόνο προϊόντων.

Είναι ενδεικτικές οι εισηγήσεις του Ευρωκοινοβουλίου προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που κατατέθηκαν το 2014, με τις οποίες καλεί σε λήψη μέτρων ειδικά για την προστασία της ευρωπαϊκής χαλυβουργίας -αλλά όχι μόνο- έναντι των διεθνών ανταγωνιστών της, επισείοντας, μεταξύ άλλων, τον κίνδυνο κλεισίματος βιομηχανικών μονάδων και μεταφοράς τους σε χώρες με χαμηλότερο κόστος Ενέργειας. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις συνθήκες του «διεθνούς ανταγωνισμού», το Ευρωκοινοβούλιο προτρέπει σε λήψη μέτρων για την προστασία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων του κλάδου έναντι μέτρων προστατευτισμού που λαμβάνουν «ορισμένοι από τους εμπορικούς εταίρους» -μεταξύ αυτών και οι ΗΠΑ- που, όπως αναφέρει, «παρεμποδίζουν αδικαιολόγητα τις εξαγωγές χάλυβα της ΕΕ». Ειδικά γι' αυτόν το σκοπό, «προτρέπει την Επιτροπή» να προβεί σε εμπορικά αντίποινα -«μέσα εμπορικής άμυνας» κατά την ορολογία της έκθεσης- ώστε να καταπολεμήσει τον αθέμιτο ανταγωνισμό «τρίτων χωρών», εξασφαλίζοντας την πρόσβαση των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων στις αγορές και στις πρώτες ύλες.

Η ελληνική κυβέρνηση, κατά την άσκηση της Προεδρίας της ΕΕ το πρώτο εξάμηνο του 2014, κατέβαλλε πράγματι φιλότιμες προσπάθειες για την προώθηση του θέματος, με χαρακτηριστική στιγμή το Ατυπο διήμερο Συμβούλιο Ανταγωνιστικότητας, τον περασμένο Μάη στην Αθήνα, με βασικό θέμα τη μείωση του ενεργειακού κόστους και με έμφαση στο ιδιαίτερα υψηλό κόστος Ενέργειας των ευρωπαϊκών βιομηχανιών έναντι των αντίστοιχων των ΗΠΑ. Η αντιπροσωπεία του ΣΕΒ, που είχε συμμετάσχει σε εκείνο το συμβούλιο εκπροσωπώντας τους «παραγωγικούς φορείς», είχε χαρακτηρίσει το ζήτημα του ενεργειακού κόστους ως «ζήτημα επιβίωσης» για την εγχώρια βιομηχανία.

Φυσικά η συγκυβέρνηση δεν έμεινε στα λόγια και τις υποσχέσεις, κάνοντας, στο μέτρο του δυνατού, ό,τι περνούσε απ' το χέρι της για να ικανοποιήσει το αίτημα των βιομηχάνων που διψούν για φτηνή Ενέργεια, με τα πλέον χαρακτηριστικά μέτρα να προκύπτουν από τη μείωση των τιμολογίων της ΔΕΗ για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες που ξεκινούν από 10% και φτάνουν μέχρι και 35%, συνολικού ύψους 150 εκατ. ευρώ. Το ... «κοινωνικό τιμολόγιο» της ΔΕΗ προς τους βιομηχάνους προβλέπει γενική έκπτωση 10% για όλες τις βιομηχανίες υψηλής τάσης, επιπλέον μείωση κατά 10% για όλες τις βιομηχανίες που καταναλώνουν ετησίως περισσότερες από 100.000 MWh, ενώ για όσες λειτουργούν τη νύχτα ή τα Σαββατοκύριακα παρέχεται έκπτωση επιπλέον κατά 25%.

Οι προσπάθειες της κυβέρνησης δεν περιορίστηκαν, βέβαια, μόνο στη μείωση των τιμολογίων της ΔΕΗ, καθώς έδωσε και μια σειρά από άλλα «δωράκια», όπως η μείωση του τέλους Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας που πληρώνεται μέσω λογαριασμών ΔΕΗ και ανεβάζει το κόστος, όπως ανώτατο πλαφόν στο 1 εκατ. αλλά και καθιέρωση μικρότερων συντελεστών υπολογισμού του για τις βιομηχανίες, εφαρμογή της «διακοψιμότητας» από 1η Γενάρη (δικαίωμα διακοπής χρήσης ηλεκτρικής Ενέργειας) με το ετήσιο όφελος να υπολογίζεται στα 60 εκατ. ευρώ. Εκτός από τη ΔΕΗ, και η ΔΕΠΑ προχώρησε σε εκπτώσεις προς τους βιομηχανικούς πελάτες της αναλόγως του ύψους της κατανάλωσης, ενώ πλέον και οι τιμές προμήθειας είναι αισθητά χαμηλότερες σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, αποτέλεσμα της νέας σύμβασης με την «Gazprom». Ολα τα παραπάνω είναι πολύ ενδεικτικά και αφορούν μόνο το τυπικό μέρος των εκπτώσεις που λαμβάνουν οι μεγάλοι βιομηχανικοί όμιλοι στη χώρα, δίχως να υπολογίζονται άλλοι «διακανονισμοί» επί των χρεών παρελθόντων ετών κ.ά.

Από την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει και αυτός τα διαπιστευτήριά του προς τους μονοπωλιακούς ομίλους και τις μεγάλες επιχειρήσεις, με την, πλέον χαρακτηριστική, τοποθέτηση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το ζήτημα, την ομιλία του προέδρου του, Αλ. Τσίπρα, στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ τον περασμένο Μάη. Από το βήμα της είχε επισημάνει ότι πρόθεση του κόμματός του είναι η μείωση κατά κλάδους του ενεργειακού κόστους των βιομηχανιών, ενώ είχε επισημάνει ότι είναι ευθύνη της κυβέρνησης η μείωση του ενεργειακού κόστους για τη βιοτεχνία και την ενεργοβόρο βιομηχανία, χαρακτηρίζοντας μάλιστα υποχρέωση του κράτους τη στήριξη της βιομηχανίας.

Γενικότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ, καθ' όλο το προηγούμενο διάστημα, έχει υποστηρίξει τη μείωση του ενεργειακού κόστους των βιομηχανιών, έχοντας μάλιστα λάβει θέση στη διένεξη που υπάρχει μεταξύ ορισμένων ομίλων και της ΔΕΗ για το ύψος των τιμολογίων του βιομηχανικού ρεύματος, καλώντας την κυβέρνηση να λάβει επιπλέον μέτρα μείωσης των τιμολογίων, προτείνοντας, μεταξύ άλλων, την κατάργηση Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο πετρέλαιο και στο φυσικό αέριο που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ρεύματος, την αναστολή πληρωμής τέλους ρύπων κ.ά. Σε κάθε περίπτωση, πέραν των όσων υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ περί φτηνού ή και δωρεάν ρεύματος μέχρι κάποιο όριο κατανάλωσης για τα νοικοκυριά, όλο το προηγούμενο διάστημα έχει δείξει ότι κύρια έγνοιά του είναι η φτηνή Ενέργεια για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται άλλωστε και η στάση των συνδικαλιστικών δυνάμεών του στην ΠΟΕΜ, οι οποίες υποστήριξαν το αίτημα της πλειοψηφίας στο διοικητικό της συμβούλιο για όσο το δυνατόν πιο φτηνό ρεύμα στη χαλυβουργία, ούτως ώστε να... σωθούν οι θέσεις εργασίας.