Ενα «πολυφορεμένο» επιχείρημα από την πλευρά της κυβέρνησης, με αφορμή τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, είναι ότι υπάρχει ατομική ευθύνη στην καταστροφή, με δεδομένο ότι μιλάμε για μια περιοχή άναρχης και αυθαίρετης δόμησης σε δασική έκταση. Βεβαίως, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ βρίσκεται στη διακυβέρνηση 3,5 χρόνια και όλο αυτό το χρονικό διάστημα όχι μόνο δεν έκανε κάτι στην αντίθετη κατεύθυνση αλλά προχώρησε το 2017 και σε μαζική νομιμοποίηση. Συνεχίζοντας δηλαδή την πρακτική όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων που ευνόησαν την αυθαίρετη δόμηση αφού ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ σχεδιασμός για την εργατική κατοικία και αναψυχή, με αποτέλεσμα αυτά να λύνονται με βάση την κερδοσκοπία στη γη με τα γνωστά αποτελέσματα. Η ευθύνη για την αυθαίρετη δόμηση, και τους αυθαίρετους οικισμούς βρίσκεται λοιπόν πρώτα απ' όλα στο αστικό κράτος, στις κυβερνήσεις και τη σημερινή κυβέρνηση, που διαμορφώνουν το θεσμικό πλαίσιο ενίσχυσης της εμπορευματοποίησης της γης, αλλαγής χρήσης της κ.λπ. Αλλωστε, το κράτος έχει φροντίσει να τακτοποιεί τα αυθαίρετα πάντα με το αζημίωτο. Δηλαδή, όταν το κράτος είναι να εισπράξει, τότε τα αυθαίρετα είναι καλά. Αλλά όταν είναι να προστατευθεί αυτός ο κόσμος, τότε είναι ατομική υπόθεση και η ευθύνη δική τους...

Σχολιάζαμε από το χτεσινό πρωτοσέλιδο το «θάψιμο» που ρίχνουν τα αστικά ΜΜΕ στις παρεμβάσεις του ΚΚΕ σχετικά με τις πυρκαγιές και τους πραγματικούς ενόχους. Το ίδιο ισχύει όμως και με τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και οργάνωσης των διεκδικήσεων από συνδικαλιστικές οργανώσεις και φορείς της Αττικής, που από την πρώτη ώρα βρέθηκαν στο πλευρό των πυρόπληκτων και προσφέρουν έμπρακτη βοήθεια και στήριξη. Ετσι, στα διάφορα ρεπορτάζ θα δει και θα ακούσει κανείς για κάθε είδους εθελοντές και οργανώσεις, που «συνδράμουν το έργο του κράτους και της κυβέρνησης», αλλά δεν θα ακούσει και δεν θα διαβάσει τίποτα για το Στέκι Αλληλεγγύης του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου και Ανατ. Αττικής, που στήθηκε άμεσα στη Ν. Μάκρη και μέσα σε ελάχιστο χρόνο πλημμύρισε από είδη πρώτης ανάγκης που έστειλαν σωματεία και φορείς απ' όλη την Ελλάδα. Δεν θα ακούσει τίποτα για τα συνεργεία του Συνδικάτου Οικοδόμων, που πηγαίνουν στο Μάτι και βοηθούν τους πληγέντες να αποκαταστήσουν ό,τι απέμεινε από το βιος τους. Οπως βέβαια δεν άκουσε τίποτα για την αντίστοιχη πρωτοβουλία που πήρε τον περασμένο Νοέμβρη το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής, για τους πλημμυροπαθείς της Μάνδρας.

Είναι φανερό ότι η δράση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος ενοχλεί, είτε αφορά τους αγώνες στους χώρους δουλειάς είτε τη διεκδίκηση μέτρων για την ανακούφιση από τα λαϊκά προβλήματα που προκαλεί η πολιτική του κεφαλαίου είτε την αλληλεγγύη σε όσους πνίγονται και καίγονται από την ταξική πολιτική της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι η αλληλεγγύη αυτή αποτελεί ταυτόχρονα κάλεσμα διεκδίκησης και αγώνα, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, που στο βωμό του κέρδους θυσιάζει τις λαϊκές ανάγκες.