Στις ευρωεκλογές, το ΚΚΕ σημείωσε άνοδο σε ποσοστά (6,1%) και ψήφους (347.817), σε σχέση με το εκλογικό ποσοστό (4,5%) και τις ψήφους (277.227) του Ιούνη του 2012, εκλέγοντας 2 ευρωβουλευτές. Επίσης, κέρδισε τους δήμους σε Πάτρα, Χαϊδάρι, Πετρούπολη και Ικαρία. Σημείωσε άνοδο και στις 13 Περιφέρειες, φτάνοντας το 8,8% και 498.573 ψήφους. Ανοδο σημείωσε σε 214 δήμους και σε 50 δήμους το ποσοστό του ξεπέρασε το 10%. Τα ποσοστά αυτά του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές - δημοτικές εκφράζουν τάση επανασυσπείρωσης γύρω από το ΚΚΕ και απήχησης των θέσεών του σε νέους ψηφοφόρους. Εκφράζουν επίσης, σε ένα ποσοστό, αποδοχή της θεμελιακής θέσης του ΚΚΕ ενάντια στην ΕΕ, στα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις που στηρίζουν τον ευρωμονόδρομο.

Με το εκλογικό αποτέλεσμα καταγράφεται η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που σήκωσαν το βάρος της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής και του ευρωμονόδρομου. Το συνολικό αποτέλεσμα, όμως, δεν δείχνει ανατροπή του αντιλαϊκού πολιτικού συσχετισμού, δεν συνιστά «νέο πολιτικό σκηνικό» προς όφελος του λαού. Αν και σημαντικό μέρος ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ επένδυσαν σε αυτή την επιλογή έναν αριστερό προσανατολισμό, ωστόσο η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ δεν εκφράζει ισχυροποίηση της αριστερής, ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής, αντιμονοπωλιακής πολιτικής.

Παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί ανατροπής που ακολούθησαν τις εκλογές, οι εξελίξεις βεβαιώνουν ότι ο βασικός αντίπαλος, το μεγάλο κεφάλαιο, είναι εδώ, ατάραχος και μάλιστα φτάνει να χειροκροτεί το αποτέλεσμα (βλέπε δήλωση του πρώην προέδρου του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλου) προβάλλει τις απαιτήσεις του, βρίσκοντας πρόθυμο το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου να προωθήσει τις αξιώσεις του. Χαρακτηριστικός ο τίτλος του «Ρ» την επομένη της συνέλευσης του ΣΕΒ: «Ξεκίνησαν χτες οι "εξετάσεις"... Θέμα πρώτο: Ο,τι θέλει το κεφάλαιο!»

ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να δεσμευτούν ότι θα στηρίξουν τις αντιλαϊκές απαιτήσεις των βιομηχάνων, που περιλαμβάνουν: Περαιτέρω μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. Αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος με ενίσχυση των επαγγελματικών ταμείων και της ιδιωτικής ασφάλισης. Νέο, δηλαδή, πλήγμα στη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση. Περαιτέρω φοροαπαλλαγές, που θα σημάνουν νέα φορολογικά βάρη στους εργαζόμενους. Μείωση του κόστους Ενέργειας στη βιομηχανία, που σημαίνει περαιτέρω επιβάρυνση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Σύνδεση της αμοιβής με την παραγωγικότητα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα μισθολογικά δικαιώματα των εργαζομένων. Ολα, δηλαδή, εκείνα που ήδη περιλαμβάνονται στη στρατηγική της ΕΕ.

Προμετωπίδα τους, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ντόπιων ομίλων, η επίτευξη δηλαδή ακόμα πιο φτηνής εργατικής δύναμης, με στόχο το κέρδος. Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ, επιχειρώντας να σύρει τους εργαζόμενους κάτω από τις σημαίες του κεφαλαίου, ευθέως υποστήριξε πως «οι χαμένες θέσεις εργασίας θα ανακτηθούν και τα εισοδήματα των εργαζομένων θα βελτιωθούν, μόνο όταν οι επιχειρήσεις γίνουν ανταγωνιστικές διεθνώς...». Δηλαδή, οι εργάτες προκειμένου να έχουν ένα ξεροκόμματο, θα πρέπει να δώσουν «γην και ύδωρ» στους επιχειρηματίες. Αυτός είναι ο εκβιασμός του ΣΕΒ.

Απέναντι σ' αυτές τις αξιώσεις ο πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, έδωσε διαβεβαιώσεις στους βιομήχανους ότι είναι «ο άνθρωπός τους» τάζοντας σταθερότητα για την εξουσία των καπιταλιστών, μειώσεις στη φορολόγησή τους και στο κόστος Ενέργειας, νέα πεδία κερδοφορίας.

Είχε προλάβει, βέβαια, λίγες ώρες πριν, στην ίδια συνεδρίαση, ο Αλ. Τσίπρας να παρουσιάσει μια δέσμη προτάσεων που σηματοδοτούν την πορεία εξόδου απ' την κρίση με μεγέθυνση της κερδοφορίας και τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Διαβεβαίωσε, μάλιστα, τους βιομήχανους για την ειλικρινή επιθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να αναπτύξει μια λειτουργική σχέση μαζί τους, όπως και για τη δυνατότητά του να παγιδεύσει το λαό με «κοινωνικές συμφωνίες», στην οδυνηρή για το λαό προσπάθεια ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας.

Η παρουσία των δύο στη Συνέλευση των βιομηχάνων, τόσο σε επίπεδο συμβολισμού, όσο και ουσίας, δίνει το περίγραμμα της επόμενης μέρας των εκλογών. Ανεξάρτητα από το ποιος βγήκε πρώτος και ποιος δεύτερος, ανεξάρτητα από τη μεταξύ τους διαφορά στα ποσοστά, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης που υιοθετεί ο καθένας, οι βιομήχανοι «ακουμπάνε» στους δύο πόλους του συστήματος και βάζουν επιτακτικά τα «θέλω» τους.

Οπως και πριν τις εκλογές, έτσι και τώρα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίστηκαν μπροστά στους βιομήχανους ο καθένας το δικό του μείγμα διαχείρισης, βεβαίωσαν ότι αυτό μπορεί να εξασφαλίσει καλύτερα την «ανταγωνιστικότητα», τις επενδύσεις, την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας. Η αντιπαράθεσή τους για το μείγμα διαχείρισης δεν αφήνει αδιάφορους τους βιομήχανους. Αντίθετα. Τους απασχολεί το αν θα πρέπει να γίνει νέο «κούρεμα» του χρέους (μέσω ευρωπαϊκής συμφωνίας), όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή εάν θα γίνει ρύθμιση και επιμήκυνση της αποπληρωμής του. Τους απασχολεί με ποιον τρόπο θα διατεθούν περισσότεροι πόροι για στήριξη των δραστηριοτήτων τους. Τους απασχολεί ποιοι κλάδοι κατά προτεραιότητα θα πρέπει να στηριχθούν από το αστικό κράτος. Τους απασχολεί, επίσης, ποιες συμμαχίες, με ποια κράτη και μονοπώλια θα πρέπει να γίνουν εντός ΕΕ, αν θα εκδοθεί ή όχι ευρωομόλογο και άλλα πολλά! Σ' αυτές τις ανησυχίες επιχείρησαν να απαντήσουν ο καθένας από την πλευρά του οι ηγέτες της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην πραγματικότητα, επιβεβαιώνεται αυτό που έλεγε το ΚΚΕ. Οτι την επόμενη μέρα των εκλογών, ο λαός θα συνεχίσει να έχει απέναντί του τον πραγματικό αντίπαλο, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι κυβέρνηση ή αξιωματική αντιπολίτευση: Τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, τα μονοπώλια και την ΕΕ, που στηρίζει με την πολιτική της τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Αυτές τις μέρες φούντωσαν, επίσης, οι συζητήσεις για τον κυβερνητικό ανασχηματισμό, αλλά και οι διεργασίες σε άλλα κόμματα για πιθανές συνεργασίες μεταξύ τους. Ολα αυτά δεν προμηνύουν τίποτε το πραγματικά φιλολαϊκό. ΝΔ - ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να διευρύνουν τη στήριξη στο κυβερνητικό σχήμα, στο πλαίσιο των σημερινών συσχετισμών στη Βουλή, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει παράθυρο συνεργασίας με δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, προκειμένου να δημιουργήσει προϋποθέσεις κυβερνητικής εναλλαγής το επόμενο διάστημα.

Σε κάθε περίπτωση, ο άξονας γύρω από τον οποίο διεξάγεται η όλη συζήτηση είναι ο εξής: Με ποιους όρους, με ποια υλικά και με ποιες συνεργασίες μπορεί η αστική τάξη να εξασφαλίσει σταθερές κυβερνήσεις, που θα προωθούν την πολιτική της και, ταυτόχρονα, θα διασφαλίζουν την ανοχή, αν όχι τη στήριξη, του λαού στα μέτρα που νομοθετούνται σε βάρος του.

Πάνω εκεί πρέπει να προβληματιστεί ο λαός, που έχει συσσωρεύσει πείρα από τις προσπάθειες αναπαλαίωσης του πολιτικού σκηνικού. Το παλιό, που και άλλες φορές του σέρβιραν για «νέο», αξιοποιήθηκε για να ενσωματώσει τις λαϊκές αντιδράσεις, να χειραγωγήσει συνειδήσεις, να βάλει πλάτη στο πέρασμα αντιλαϊκών μέτρων.

Σε αυτήν την κινούμενη άμμο του πολιτικού σκηνικού η συμπόρευση των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων με το ΚΚΕ και την πρότασή του για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, η ανασυγκρότηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος και η προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση αποτελούν τη μόνη ελπίδα για το σήμερα και το αύριο του λαού.

Η συζήτηση που κάνουν Τσίπρας - Σαμαράς μπροστά στον ΣΕΒ ελάχιστα πρέπει να απασχολεί τους εργαζόμενους. Γι' αυτούς, εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ, τα πράγματα είναι δεδομένα. Μνημόνια διαρκείας, αναδιαρθρώσεις, υποβάθμιση εργατικών - λαϊκών αναγκών, τσακισμένα δικαιώματα και πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας και της ανεργίας. Καθόλου δεν θα τους σώσουν οι «σκοτούρες» των αφεντικών τους.

Για το λαϊκό κίνημα το ενδιαφέρον βρίσκεται στην απάντηση στο ερώτημα «ποιο είναι το βασικό κριτήριο για την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι βιομήχανοι σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους διαφορές, που είναι υπαρκτές;». Η απάντηση είναι ότι και οι δύο είναι δεσμευμένοι στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την ΕΕ.

Μόνη ελπίδα για το λαό είναι να αναδειχτεί ο ίδιος σε μαχητική αντιπολίτευση, με την ανασύνταξη του κινήματος και το δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας. Το ΚΚΕ βεβαιώνει ότι θα τα δώσει όλα για να αποκτήσει ο λαός εμπιστοσύνη στη δύναμή του. Για να χειραφετηθεί από τους εκβιασμούς των κυβερνητικών κομμάτων και τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Για να γίνει ικανός να πάρει στα χέρια του τον πλούτο που παράγει, να τον κάνει λαϊκή περιουσία, για τη δική του ευημερία. Για μια τέτοια προοπτική θα συνεχίσει να μάχεται το ΚΚΕ και εκεί «καταθέτει» τις ψήφους που πήρε στις εκλογές, τους δημάρχους, δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους, τους ευρωβουλευτές που εξέλεξε.

Κάτι σα μάγκωμα στο ευρωτουρλουμπούκι των εκλογών που άφησε συνολικά στην ήπειρο των ιδεών του αίματος και της ιστορίας ο ευρωαπόπατος του ποικιλόμορφου μαύρου. Γιατί τάχα μου τώρα η Ευρώπη κόπτεται να αμυνθεί απέναντι στο μαύρο των εκλεκτών της ναζιστοφασιστών.

Στον ευρωαπόπατο το πόπολο θα εκπαιδευτεί να ξεχωρίζει τα ευπρεπή τατουάζ τύπου Καρυάτιδας από κείνα τ' άλλα που μοιάζουνε με ροκ αντιμετώπιση του μεταναστευτικού. Κι έτσι δε θα μαθαίνει ότι το ουγγρικό lobbik είναι επισήμως και με απόφαση δικαστηρίου της Βουδαπέστης αναγνωρισμένο ως νεοναζιστικό. Τους Ούγγρους δεν τους κόφτει η αλήθεια στον τίτλο του. Αντίθετα, βολεύει κάτι άλλους σαν τους δικούς μας ναζί να θεωρούν τατουάζ το βούρδουλα και τις μαχαιριές στην πλάτη του μετανάστη ή στη μούρη του μαθητή. Στον ευρωαπόπατο επέπλευσαν και ξεχωρίζουν τα μαύρα λύματα επεξεργασίας αποβλήτων, κρίσιμη μάζα χειραγωγημένων πολιτών. Οχι μόνο κρίσιμη αλλά και χρήσιμη για το κεφάλαιο σε κάθε έκφανση του ανταγωνισμού του.

Φαίνεται πως η οσμή της εξαπάτησης και του κινηματογραφικού υπερφωτισμού του μαύρου στο έργο που δεν έκοψαν εισιτήριο για να ψηφίσουν 57 στους 100 Ευρωπαίους, υπαγόρευσε και την επαναστατική εξέγερση της ομάδας υψηλής πολιτικής της ΕΕ. Αντέδρασε! Αμέσως! Εβγαλε φετφά ότι προκαλεί αλλεργία το άρωμα Channel n. 5 και πρέπει να αλλάξει συστατικά. Τι κακό, τι Κοκό Σανέλ! Ομελέτα φτιάχνεις και με σπασμένα αυγά φιδιού.

Εκτός από την οσμή πάσχει πια και η όραση και η ακοή. Το πειραματόζωον Ελλάς κατά δήλωση χρηματιστών, αριστερών και δεξιών, δε λειτούργησε σα Νιαγάρας. Δεν ξέπλυνε όσο έπρεπε και νόμιζε ότι μπορούσε. Γιατί η έκπληξη είναι οδυνηρή, όχι βέβαια για έστω κι έναν κομμουνιστή που 'χει μπροστά του μια κόκκινη φεράρι της αριστεράς που βγάζει φλας αριστερά, στρίβει για τα καλά και συναντά την πρώτη του κοινωνικοεταιρική αγάπη που είναι η ΣΕΒαστή του δεξιά. Φρένο, γκάζι, μανούβρα, δεν ξανάρχονται μόνον οι Γερμανοί. Ξανάρχονται και οι εκλογές. Κι η κάλπικη αριστερή λίρα θα παίζει στο καζίνο της διαχείρισης των ταξικών συμφερόντων.

Eurokinissi

Οπως λέμε «πλέουν σε πελάγη ευτυχίας», έτσι ακριβώς συνέβη και στη συνέλευση του ΣΕΒ (στη φωτογραφία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα στο νέο πρόεδρο του ΣΕΒ, Θ. Φέσσα, και τον απερχόμενο, Δ. Δασκαλόπουλο)

Ενας απ' τους βασικούς φορείς της εξουσίας των μονοπωλίων, ο ΣΕΒ, προσκάλεσε στην ετήσια Γενική Συνέλευση των μετόχων του, τον Αντ. Σαμαρά και τον Αλ. Τσίπρα, για να παρουσιάσουν τις θέσεις τους σχετικά με τη νέα Ελλάδα της ανάπτυξης, χωρίς τα γνωστά προπαγανδιστικά περιτυλίγματα της προεκλογικής περιόδου.

Ο νέος πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, υπενθύμισε τον βασικό αστικό προσανατολισμό για μια ανταγωνιστική, παραγωγική, εξωστρεφή καπιταλιστική οικονομία, η οποία δε θα στηρίζεται σε δανεικά. Ανέδειξε ως προτεραιότητα τη μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», δηλαδή την επιτάχυνση της αντιλαϊκής αναδιάρθρωσης του Ασφαλιστικού, με επέκταση του ιδιωτικού πυλώνα της Ασφάλισης, καθώς και τη διασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής», που μεταφράζεται σε στοιχειώδη προστασία της ακραίας φτώχειας. Επανέλαβε τις γνωστές απαιτήσεις για νέα φορολογική ελάφρυνση και μείωση του ενεργειακού κόστους των μονοπωλιακών ομίλων.

Η αλήθεια είναι ότι οι δύο διαγωνιζόμενοι γνωρίζουν τις λεπτομέρειες της εξεταστέας ύλης πολύ νωρίτερα. Απ' την αρχή της εκδήλωσης της κρίσης είχαν προσδιορισθεί οι βασικοί άξονες της αστικής αναπτυξιακής στρατηγικής, με σχετικές εκδόσεις που συνυπέγραψαν το Ελληνοαμερικανικό και το Ελληνογερμανικό Επιμελητήριο καθώς και το ΙΟΒΕ. Κοινός τόπος αυτών των μελετών ήταν ο προσανατολισμός στα λεγόμενα «συγκριτικά πλεονεκτήματα» της χώρας (τον ποιοτικό τουρισμό, τις ΑΠΕ και την πράσινη Ενέργεια, την ισχυρή ναυτιλία, την ανταγωνιστική γεωργία, τη βιομηχανία τροφίμων και ποτών) καθώς και στην επέκταση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων και τη διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης. Κοινός στόχος, η βελτίωση της αποτελεσματικότητας του αστικού κράτους με διατήρηση του κρατικού ελέγχου σε ορισμένους κλάδους στρατηγικής σημασίας (π.χ. νερό, Ενέργεια) και παράλληλη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα.

Η προσήλωση του Αντ. Σαμαρά σ' αυτόν τον αντιλαϊκό δρόμο και οι ολέθριες συνέπειες της πολιτικής της συγκυβέρνησης για τα λαϊκά στρώματα δεν χρειάζονται καμία απόδειξη. Τα νέα χτυπήματα του Μεσοπρόθεσμου στο Ασφαλιστικό, η δυνατότητα ομαδικών απολύσεων, η αύξηση των έμμεσων φόρων έχουν ήδη δρομολογηθεί.

Το ενδιαφέρον εστιάζεται αντικειμενικά σ' αυτόν που αυτοπροβάλλεται ως μεγάλος ανατροπέας και σκληρός διαπραγματευτής, στον Αλ. Τσίπρα.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πράγματι τα έδωσε όλα στις εξετάσεις της άρχουσας τάξης. Διαβεβαίωσε ότι επιδιώκει την ειλικρινή συνεργασία και την ανάπτυξη λειτουργικής σχέσης με τον ΣΕΒ και ύψωσε τη σημαία της ταξικής συνεργασίας, προσδιορίζοντας το πλαίσιο μιας «νέας κοινωνικής συμφωνίας». Απ' το πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά απουσιάζει κάθε απαίτηση για άμεση ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των λαϊκών στρωμάτων της περιόδου της κρίσης.

Τίθεται ο στόχος της επιστροφής στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας με προστασία της ακραίας φτώχειας. Βασική αιχμή αποτελεί η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Η «εγγύηση» του κατώτατου μισθού εφαρμόσθηκε σε πολλά κράτη - μέλη της ΕΕ και αξιοποιήθηκε ως εφαλτήριο για συμπίεση του μέσου μισθού, για εξίσωση των μισθών προς τα κάτω, για επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων.

Η «εγγύηση» του ΣΥΡΙΖΑ προσπερνά χωρίς απαντήσεις τα δύσκολα ερωτήματα: Πόσους μήνες το χρόνο και πόσες ώρες το μήνα θα δουλεύουν όσοι βρίσκουν δουλειά; Ποια θα είναι η πραγματική αγοραστική δύναμη αυτού του μισθού;

Το κυριότερο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει το γνωστό μύθο της «ανθρωποκεντρικής καπιταλιστικής ανάπτυξης για όλους», με ταυτόχρονο όφελος για το κεφάλαιο και την εργατική τάξη.

Παραδίδοντας εγχειριδιακά μαθήματα κεϋνσιανής διαχείρισης, ο Αλ. Τσίπρας τόνισε την ευεργετική επίδραση μιας αύξησης των μισθών στην τόνωση της κατανάλωσης, στην «ενεργό ζήτηση», που δίνει τελικά ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Ισχυρίστηκε ότι η υποβάθμιση της κατάστασης της εργατικής τάξης δεν διασφαλίζει την αύξηση της ανταγωνιστικότητας.

Η αλήθεια είναι ότι οι μεγαλομέτοχοι των μονοπωλιακών ομίλων γνωρίζουν πολύ καλά το ταξικό τους συμφέρον όταν απαιτούν φθηνότερη εργατική δύναμη και αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης για να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, η αντιλαϊκή επίθεση στους μισθούς με την «εσωτερική υποτίμηση» αναβάθμισε θεαματικά την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας τα τελευταία χρόνια.

Γενικότερα, η καπιταλιστική παραγωγή δεν είναι μια παραγωγή εμπορευμάτων που απλά πρέπει να πουληθούν. Είναι μια παραγωγή με σκοπό το κέρδος. Η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης του εργαζόμενου είναι μονόδρομος για την αύξηση του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου. Ο κάθε καπιταλιστής θα ήταν ευτυχής αν ο ίδιος διέθετε πάμφθηνη εργατική δύναμη και οι ανταγωνιστές του έδιναν υψηλούς μισθούς για να υπάρχει ένα υψηλό επίπεδο κατανάλωσης.

Ομως, εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια απ' τις εγγενείς, άλυτες αντιφάσεις της καπιταλιστικής παραγωγής. Δεν είναι η μοναδική. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν μπορεί επίσης να ξεπεράσει την αναρχία της παραγωγής, τον ανελέητο ανταγωνισμό, την ανισόμετρη ανάπτυξη επιχειρήσεων και κλάδων. Ολες αυτές οι εγγενείς αντιφάσεις και δυσαναλογίες είναι γνήσια τέκνα του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Γι' αυτό εξάλλου και καμιά μορφή αστικής διαχείρισης, ούτε η νεοφιλελεύθερη, ούτε η κεϋνσιανή, δεν κατάφερε να αποτρέψει την περιοδική εκδήλωση καπιταλιστικών κρίσεων υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Η ανάγκη του κεφαλαίου για φθηνότερη εργατική δύναμη περιλαμβάνει φυσικά και τους κλάδους υψηλής τεχνολογίας, τους οποίους προτάσσει η κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί να δούμε τις μεγάλες πραγματικές απώλειες των μισθωτών στις τηλεπικοινωνίες και την πληροφορική τα τελευταία χρόνια. Αυτή η ανάγκη των μονοπωλίων αποτυπώνεται στις αποφάσεις που δεσμεύουν όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, όπως η Στρατηγική «Ευρώπη 2020». Απλά μπορεί να αλλάξουν οι μορφές στις οποίες δίνεται το κύριο βάρος για τη ληστεία της εργατικής τάξης (π.χ., αντί της άμεσης μείωσης του μισθού, να προτάσσονται η αύξηση των ασφαλιστικών βαρών των εργαζομένων, η αύξηση της ψαλίδας μισθού - παραγωγικότητας, κ.λπ.).

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει πραγματικά ότι τα μονοπώλια πρόκειται να στηρίξουν ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων, γιατί δεν προχωρά σε δέσμευση για επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού;

Με γενικόλογες θολές διακηρύξεις επιχείρησε να ξεπεράσει ο Αλ. Τσίπρας και τις στρατηγικές δεσμεύσεις που θωρακίζουν την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Δήλωσε ότι θα αποτρέψει την επιδρομή κερδοσκοπικών κεφαλαίων και θα βάλει φρένο στις ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. του νερού και της ηλεκτρικής ενέργειας).

Ομως, η ελεύθερη κίνηση κεφαλαίου και η «απελευθέρωση» του τομέα ηλεκτρικής ενέργειας έχουν δρομολογηθεί απ' την εποχή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, σ' ολόκληρη την ευρωενωσιακή αγορά.

Η κοινοτική οδηγία που διευκολύνει την πλήρη εμπορευματοποίηση του νερού, επιβαρύνοντας την κατανάλωση αντί για την ενίσχυση των επίγειων και υπόγειων υδροφορέων, εφαρμόζεται επίσης σ' όλη την ΕΕ.

Τι εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Δεσμεύεται ότι θα ανακαλέσει τις ιδιωτικοποιήσεις, όπως του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, του ΔΕΣΦΑ και πώς θα το κάνει;

Στην πραγματικότητα, το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι η αλλαγή της μορφής ιδιωτικοποίησης με τη διατήρηση ενός κρατικού ή δημοτικού φορέα που θα διανέμει κάποια κερδοφόρα φιλέτα των υποδομών και των υπηρεσιών καθώς και μειοψηφικά πακέτα μετοχών σε ιδιωτικούς ομίλους.

Αντίστοιχα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει την αναβάθμιση της εγχώριας παραγωγής, δε λέει κουβέντα για το πώς θα αντιμετωπίσει τις κοινοτικές δεσμεύσεις που την καθηλώνουν, π.χ. τις ποσοστώσεις στο κρέας, στο γάλα, στη ζάχαρη. Θέτει ως προτεραιότητα την ενίσχυση κλάδων με «συγκριτικά πλεονεκτήματα» που έχει υποδείξει η άρχουσα τάξη, προσπερνώντας τις μεγάλες εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες (π.χ. ενεργειακές πηγές, ορυκτός πλούτος), που μπορούν να αξιοποιηθούν για την επαρκή κάλυψη των βασικών λαϊκών αναγκών.

Μιλά για δημόσιο τομέα - εργαλείο του δημοκρατικού προγραμματισμού. Ομως, το αστικό κράτος υπηρετεί την κερδοφορία των μονοπωλίων. Οι υποδομές και οι υπηρεσίες του δεν αποτελούν λαϊκή περιουσία. Ακόμα και αν υπάρχει κυβερνητική πρόθεση ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών, ο κρατικός σχεδιασμός δεν έχει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας, δεν μπορεί να καταργήσει την αναρχία και τον ανελέητο ανταγωνισμό της καπιταλιστικής παραγωγής.

Γι' αυτό και η μόνη συγκεκριμένη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πρόθεση πολύμορφης κρατικής στήριξης του «πραγματικού επενδυτή», δηλαδή του κεφαλαιοκράτη που επενδύει με κριτήριο το ποσοστό κέρδους (π.χ. με τη μείωση του ενεργειακού κόστους).

Είναι φανερό ότι μετά τις ευρωεκλογές ο πραγματικός αντίπαλος του λαού, η άρχουσα τάξη, στέκει ακλόνητος στη θέση του και έτοιμος να προωθήσει τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις του. Καμιά μεταβολή του συσχετισμού μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Και οι δύο διεκδικητές της επόμενης αστικής κυβέρνησης υποκλίνονται στους στόχους της αστικής τάξης. Το μόνο επομένως που μπορούν να διαπραγματευτούν είναι οι όροι σφαγής του λαού.

Ο στόχος της επιστροφής σε υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης και της προσέλκυσης επενδύσεων δεν οδηγεί στη λαϊκή ευημερία, ούτε καν σε ανάκτηση των μεγάλων απωλειών του λαού την περίοδο της κρίσης. Πρόκειται για τη συνέχεια του ίδιου δρόμου που μας έφερε ως εδώ. Αύξηση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων και ουσιαστική ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών δεν συμβαδίζουν, βρίσκονται στον αντίποδα. Οποια παραλλαγή διαχείρισης και αν εφαρμοσθεί στο πλαίσιο αυτού του δρόμου της ανασφάλειας, της ανεργίας, της εκμετάλλευσης, στην ουσία θα αφορά κάποια ψίχουλα για τις ομάδες ακραίας φτώχειας, τα οποία θα κληθούν να πληρώσουν οι υπόλοιποι μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι και όχι τα μονοπώλια.

Χρειάζεται ριζική αλλαγή πορείας, ριζικά διαφορετικός δρόμος ανάπτυξης με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής, αποδέσμευση απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Χρειάζεται ανασύνταξη του κινήματος, που θα σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη, την εξουσία των μονοπωλίων και όχι μόνο τα συμπτώματα της κυριαρχίας τους, όπως είναι η διαφθορά, και την εκάστοτε αστική κυβέρνηση.

Μπορεί και πρέπει να γίνουν άμεσα βήματα για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη και το χωριό, των νέων που πνίγονται στο σημερινό βάλτο.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση ξεδιπλώνουμε καθημερινά, αποφασιστικά, μαχητικά τη δράση μας, σε κάθε χώρο δουλειάς, κάθε κλάδο, κάθε γειτονιά.