Τετάρτη 1 Ιούνη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κλειδί η χειραφέτηση από την αστική εξουσία

«Αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού», «αναδιάταξη του πολιτικού προσωπικού», «αναδιάταξη του εκλογικού σώματος».

Διάβαζε αντίστροφα τη συνέχεια των συνθημάτων που έχουν μέχρι τώρα ριχτεί στη πιάτσα από τον αστικό Τύπο για να βρεις ποια ήταν, είναι και παραμένει η κεντρική επιδίωξη της αστικής τάξης: Το αδιατάραχτο της εξουσίας της, ώστε αδιατάραχτα να μπορεί να διασφαλίσει - αυξήσει τα κέρδη της.

***

Το ζουμί που η αστική τάξη θέλει να προκύψει από τις διαδηλώσεις που είναι σε εξέλιξη, ήδη προβάλλεται από ορισμένα άρθρα: «Αυτοί που διαδηλώνουν είναι καλοί, δεν ζητάνε την εξουσία», διαπιστώνουν μέσα στην καλή χαρά και ξεδιπλώνουν τις σκέψεις για το πώς μια τέτοια διαμαρτυρία μπορεί να γίνει και χρήσιμη για την αστική εξουσία. Διανοούμενοι έτοιμοι από καιρό σπεύδουν να αναλύσουν τη χρησιμότητα που προκύπτει από τη «δομή της στρουχτούρας», λένε και γράφουν, δηλαδή, μπούρδες, ώστε όλα να μείνουν ως έχουν, ικανοποιημένα στην αυταρέσκεια ενός «εγώ! φοράω μόνος το καπέλο της υποταγής μου».

Αυτό ακριβώς πρέπει να διαψευστεί στην πράξη.

Γιατί στη σημερινή πραγματικότητα είναι ακριβώς η εξουσία το κλειδί για να ανατραπεί η βάση των προβλημάτων των ανθρώπων.

***

Καιρό τώρα, η αστική τάξη διαπιστώνει πως το μήνυμα της γενικευμένης ανυπακοής που σάλπιζε το ΚΚΕ δενόταν όλο και περισσότερο με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας. Καιρό τώρα πυκνώνουν οι διαδηλώσεις που δεν αρκούνται μόνο στη διαπίστωση του ενός ή του άλλου προβλήματος, αλλά έχουν παντιέρα την ίδια τη λύση: Λαϊκή εξουσία για τη λαϊκή οικονομία. Σ' αυτήν την προοπτική συσπειρώνονται χιλιάδες και χιλιάδες αποφασισμένοι, μ' αυτήν την προοπτική ζυμώνεται η συνείδηση του καθένα που δεν ξεκόλλησε απλά απ' τον καναπέ, αλλά κοντραρίστηκε με τ' αφεντικό του και βγήκε στο δρόμο, αναζητώντας λύση που να αντιμετωπίζει την αιτία των προβλημάτων του.

Τέτοιου τύπου Ανυπάκουοι κάνουν κακό στην αστική δημοκρατία. Δεν νομιμοποιούν τον «κοινωνικό διάλογο» που αποφασίζει μείωση μισθών. Δεν νομιμοποιούν τον «κοινωνικό διάλογο» που αξιώνει από τους γέροντες να πεθάνουν στο μεροκάματο. Δεν νομιμοποιούν την καθημερινή κλοπή της υπεραξίας στους χώρους δουλειάς. Δεν νομιμοποιούν τα ιερά και όσια της αστικής δημοκρατίας, την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ο αδιάλλακτος εργάτης είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για την αστική τάξη. Κι ακόμα μεγαλύτερο για όλους εκείνους που έχουν αναλάβει την εργολαβία να παριστάνουν το κίνημα για το δικαίωμα της γάτας, του σκύλου, της χελώνας, αλλά ποτέ για το δικαίωμα του εργάτη όχι μόνο να έχει δουλειά, αλλά να είναι και κύριος του πλούτου που παράγει.

***

Η αστική τάξη έχει κάθε λόγο να χαίρεται για όποιο κίνημα δεν την απειλεί. Στο χέρι αυτών που αγωνίζονται είναι να κάνουν αυτή τη χαρά να γίνει μαύρο κλάμα. Δίνοντας στον αγώνα τους ταξικά χαρακτηριστικά. Βάζοντας απέναντι τον πραγματικό αντίπαλο. Με στόχο να αφαιρέσει από τον δυνάστη αυτό που τον κάνει δυνατό: την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

***

Πράγματι, ο χρόνος που κυλά είναι πυκνός.

Η αστική τάξη βιάζεται περισσότερο κι από το οικονομικό πρόβλημα να αντιμετωπίσει το πολιτικό. Εχει καθαρό πως αργά ή γρήγορα το θέμα θα μπει ανοιχτά: Να αφαιρεθεί η εξουσία από τους καπιταλιστές. Για να ανοίξει ο δρόμος για μια οικονομία που να αντιστοιχεί στα λαϊκά συμφέροντα.

Αυτήν την οικονομία που έχει περιγράψει στις λεπτομέρειές της το ΚΚΕ. Αυτήν την οικονομία, για την οποία οι κομμουνιστές φροντίζουν να οικοδομείται η λαϊκή συμμαχία που με πυρήνα την ίδια την εργατική τάξη θα διεκδικεί την εξουσία για να μπορεί να την επιβάλει.

Αυτό θέλει να προλάβει η αστική τάξη. Ενα κίνημα που θα διεκδικεί αυτήν καθαυτήν την αστική εξουσία. Γι' αυτό χειροκροτεί την εκτίμηση ότι οι αγανακτισμένοι δεν ζητάνε την εξουσία. Eτσι οι του συστήματος σπεύδουν να χειροκροτήσουν ό,τι δεν απειλεί την εξουσία τους. Ο,τι μπορεί να τους φανεί ως και χρήσιμο για την αναβάπτιση της αστικής εξουσίας στη κολυμπήθρα ενός αποστειρωμένου από το μικρόβιο του κομμουνισμού «αγώνα».

Είναι στο χέρι των ανθρώπων που διαδηλώνουν να γυρίσουν πίσω αυτό το χειροκρότημα. Οι «φίλοι του λαού» προσπαθούν να προλάβουν τις εξελίξεις. Το περιεχόμενο της λαϊκής πάλης είναι αυτό που μπορεί να αφήσει την αστική τάξη στα κρύα του λουτρού. Κι εδώ η ένταση της προσπάθειας του ΚΚΕ, ώστε ένας προς έναν οι λαϊκοί άνθρωποι να βρουν τη θέση που τους αντιστοιχεί στο κίνημα αμφισβήτησης της ίδιας της εξουσίας των μονοπωλίων για την ανατροπή της.


ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΤΑ ...ΕΞΑΣΤΗΛΑ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: 3 ΙΟΥΝΗ ΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ με το ΠΑΜΕ κόντρα στα νέα μέτρα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Συμφωνία με την τρόικα

ΤΑ ΝΕΑ: Μαχαίρι στο εφάπαξ και στα επιδόματα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: «Κλείδωσαν» απολύσεις και μειώσεις μισθών

ΑΥΡΙΑΝΗ: Στην Τρόικα θα πληρώνουμε τους φόρους

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Δόση-Δηλητήριο

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Κύμα «αγανακτισμένων» στο ΠΑΣΟΚ

ΕΘΝΟΣ: Εκπτώσεις στο πακέτο των νέων φόρων

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ποιες και πώς θα δανειοδοτηθούν

Η ΑΥΓΗ: Αρχίζει ο πλειστηριασμός

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Ποιους συγκεκριμένους όρους έθεσε ο Σαμαράς για συναίνεση

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Προσλήψεις 70.000 ανέργων στον τουρισμό

ΥΠΟ-ΓΡΑΜΜΙΣΕΙΣ
«Οι φίλοι του λαού»

Τα αστικά επιτελεία (...) καλλιεργούν την αντιπαράθεση με το οργανωμένο λαϊκό - ταξικό κίνημα (...) Γιατί, όμως; (...) Γιατί αυτό το κίνημα μπορεί να λέει κάτω το μνημόνιο και να φύγουν αυτοί που το έφεραν, αλλά το τι θα γίνει μετά, πώς θα λυθούν τα προβλήματά τους, ποια η διέξοδος, εδώ έχουν κενό (...) Ξέρουν (...) ότι η μεγάλη πλειοψηφία όσων συμμετέχουν στις πλατείες δεν έχουν εμπειρία από εργατικούς - κοινωνικούς αγώνες. Είναι, όμως, λαϊκά στρώματα που δείχνουν τάσεις χειραφέτησης από την κυρίαρχη πολιτική, αποφασίζουν να κινητοποιηθούν, ενώ μέχρι τώρα αντιμετώπιζαν με ανοχή την επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου απ' αυτήν την πολιτική. Ξέρουν ότι αυτοί οι λαϊκοί άνθρωποι, οι νέοι, μπορεί κάτω από προϋποθέσεις να συναντηθούν, να αποκτήσουν δεσμούς με το λαϊκό κίνημα, με το οποίο τους καλλιεργούν αντιπαράθεση. Και σε μια πορεία να συναντηθούν με το ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ.

και το περιεχόμενο της λαϊκής πάλης

Ξέρουν ακόμα καλά ότι τα συνθήματα της απειθαρχίας και της ανυπακοής δημιούργησαν προϋποθέσεις για λαϊκή αυτενέργεια και κινητοποίηση. Γι' αυτό η αστική τάξη και τα επιτελεία της παρεμβαίνουν προληπτικά, προσπαθώντας να υπερτονίσουν στις λαϊκές συνειδήσεις τις δεδομένες διαφορές ανάμεσα στην οργανωμένη ταξική πάλη, από τη μια, και τα «ακομμάτιστα» και «αυθόρμητα» ξεσπάσματα, από την άλλη. Για να δημιουργούν συνθήκες χειραγώγησης, εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης σε ανώδυνες για το σύστημα επιλογές. Ενας αγώνας με τέτοιο περιεχόμενο εύκολα ενσωματώνεται, γεγονός που συντελεί στο να απογοητεύεται η πλειοψηφία όσων τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στους δρόμους (...) Με τους λαϊκούς ανθρώπους που κινητοποιούνται μ' αυτές τις μορφές μπορούμε και πρέπει να συναντηθούμε. Να βοηθήσουμε να κατανοήσουν ότι η διέξοδος στα προβλήματά τους βρίσκεται στην κοινή λαϊκή πάλη ενάντια στην πολιτική των μεγαλοεπιχειρηματιών και των κομμάτων τους. Το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα προσεγγίζουν τις κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη με διάθεση ενιαίας συσπείρωσης και πάλης, με στόχευση τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων και του λαού, ο οποίος είναι ταξικός και πολιτικός: Είναι η εξουσία των μονοπωλίων, τα κόμματα και οι μηχανισμοί της πλουτοκρατίας, που κλιμακώνουν σήμερα την αντιλαϊκή επίθεση» (από το κύριο άρθρο στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΗ ΧΑΡΑ

«Η ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΣΤΡΟΥΧΤΟΥΡΑΣ»: «Στο Ανω Σύνταγμα εκδηλώνεται το πλήθος διονυσιακά, με εκτόνωση του φόβου υπό τη μορφή θυμού και χλεύης κατέναντι στο συμβολικό πύκνωμα του Κοινοβουλίου (...) Επιπλέον, συμβαίνει μια αποτροπαϊκή τελετουργία, ανακουφιστική και αναγκαία, εκτονωτική του φόβου (...) Στο Κάτω Σύνταγμα επιχειρείται να δοθεί μορφή και λόγος στην αντίδραση - διαμαρτυρία - ξεσηκωμό. Τρόπον τινά εδώ δρα το απολλώνιο στοιχείο, το έλλογο, το αριστοτελικό, αλλά και το ρομαντικό. Εδώ (...) ψηφίστηκε το πρώτο μανιφέστο, με καταλύτη την χίπστερ νεολαία και τους μορφωμένους πρεκάριους (...) Ολα είναι δυνατά. Το άμορφο χάος τείνει να μετασχηματιστεί σε έμμορφο έργο (...) Ανω βρίσκεται ο όχλος, κάτω ο λαός, το παρόν μας όμως ρυμουλκείται από το πλήθος, από το ενοποιητικό υπερσύνολο, το ρεμίξ του παλιού μες στο νέο» (ο Ν. Ξυδάκης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΑΚΙΝΔΥΝΟΣ ΧΥΛΟΣ: «Οι μορφές οργάνωσης και δράσης στο εξής μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές που γνωρίζαμε. Και καθετί το νέο και αδιαμόρφωτο προκαλεί αμηχανία, ίσως και ανησυχία, σε όσους έχουν συνηθίσει μέχρι τώρα να έχουν υπό τον έλεγχό τους τα πάντα» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΙΜΟΙ: «Η κινητοποίηση ενσωματώνει άκρως πολιτικά στοιχεία, που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής (...) τα κόμματα εξουσίας οφείλουν να την αξιολογήσουν, να την ερμηνεύσουν και να προσεγγίσουν κατά το δυνατόν τις αγωνίες των αγωνιούντων πολιτών» (από το κύριο άρθρο στο ΒΗΜΑ).

ΤΟ ΖΟΥΜΙ: «Είτε το γνωρίζουν είτε όχι, πίσω από τις κινητοποιήσεις τους βρίσκεται ένα βιβλίο, το "Αγανακτήστε!" του Στεφάν Εσσέλ (...) Αυτή την ανάλυση κάνει στην ιστοσελίδα Atlantico.fr ο Αλέν Μπερτό, καθηγητής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris 8- Saint-Denis και συγγραφέας του βιβλίου "Η εποχή των εξεγέρσεων". Οπως επισημαίνει, η καινοτομία αυτών των κινητοποιήσεων είναι ότι δεν αποσκοπούν στην κατάληψη του κράτους. Αυτό που θέλουν οι διαδηλωτές είναι να τους ακούσουν και να τους αναγνωρίσουν (...) Χωρίς οργανώσεις ούτε εκπροσώπους, αυτές οι ειρηνικές διαδηλώσεις παίρνουν τον λόγο για να απαιτήσουν από το κράτος να αναλάβει τις ευθύνες του. Με την έννοια αυτή είναι πιο κοντά στους Ζαπατίστας του Μεξικού, οι οποίοι έχουν καταστήσει σαφές εδώ και είκοσι χρόνια ότι δεν θέλουν να αναλάβουν την εξουσία» (ο Μ. Μητσός στα ΝΕΑ).



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ