Η παράταξη Ανεξάρτητη Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία, που κατεβαίνει στους συλλόγους δασκάλων - νηπιαγωγών και αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή χωρίς να φείδεται σχετικών κηρυγμάτων, έβγαλε μια ανακοίνωση με τίτλο «οι απολύσεις, η διαθεσιμότητα και η αβάσταχτη ελαφρότητα του συνδικαλισμού» μπροστά και στην απεργία της 6ης Νοέμβρη. Σ' αυτήν την ανακοίνωση, αφού περιγράφει το ζοφερό τοπίο που έχει δημιουργήσει η κυβερνητική πολιτική για τους εκπαιδευτικούς κι αφού τους καλεί να «εξεγερθούν», ασκεί κριτική στην ηγεσία της ΔΟΕ για τη στάση της στις μέχρι τώρα απεργίες, αλλά και γιατί: «Κάνει πως "κλιμακώνει" τον αγώνα και μας ξανασέρνει στην ήττα και τον εκφυλισμό με 24ωρη απεργία το Νοέμβρη και ετοιμάζεται να κηρύξει την επόμενη, του Δεκέμβρη...». Αυτά λέει η παράταξη και δεν καλεί καν τους εκπαιδευτικούς να απεργήσουν στις 6 Νοέμβρη.
Είναι γεγονός ότι πολλά μπορεί να προσάψει κανείς ως κριτική στην ηγεσία της ΔΟΕ. Ομως, μπροστά σε μια απεργιακή μάχη που οι ταξικές δυνάμεις παλεύουν με νύχια και με δόντια να πετύχει, τι λένε οι άνωθεν αριστεροί «επαναστάτες» στους εκπαιδευτικούς; Να γίνουν απεργοσπάστες! Γιατί τάχα μου, η απεργία είναι 24ωρη κι όχι διαρκείας, άρα εκφυλιστική! Και δε θα ήταν κατ' αυτούς εκφυλισμός να κηρύξει μια ομοσπονδία απεργία από τα πάνω, όταν οι γενικές συνελεύσεις στους δασκάλους και το Σεπτέμβρη και τώρα δεν καταφέρνουν να σχηματίσουν καν απαρτία... Αυτά είναι ακροβασίες και καμουφλάζ της απεργοσπασίας στην οποία καλούν.
Πολλοί από τους περίπου 2.000 εκπαιδευτικούς των ΕΠΑΛ που είχαν τεθεί το καλοκαίρι σε διαθεσιμότητα και είχαν καταργηθεί οι ειδικότητές τους είχαν επιλέξει (με την καθοδήγηση της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Τεχνικής Εκπαίδευσης και άλλων αετονύχηδων) να κινηθούν δικαστικά. Προσέφυγαν λοιπόν, ενάντια σε εκείνες τις αποφάσεις του καλοκαιριού που τους έθεταν σε διαθεσιμότητα και μάλιστα, πολλοί από αυτούς δικαιώθηκαν. Πώς απάντησε η κυβέρνηση...; Με νέα διαπιστωτική πράξη του υπουργού Παιδείας θέτει εκ νέου σε διαθεσιμότητα περίπου 2.000 εκπαιδευτικούς από τους κλάδους που καταργήθηκαν! Δηλαδή, οι εκπαιδευτικοί πλήρωσαν ένα σκασμό λεφτά σε δικηγόρους και πάρα το ότι δικαιώθηκαν είναι πάλι σε διαθεσιμότητα...
Οι ίδιοι εκπαιδευτικοί τώρα ενδεχόμενα θα κληθούν από εκείνες τις δυνάμεις που σπέρνουν αυταπάτες ότι τάχα τα αστικά δικαστήρια θα δώσουν λύσεις, να κάνουν νέες προσφυγές. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να βγαίνουν συμπεράσματα και να σπάνε οι αυταπάτες ότι τάχα τα αστικά δικαστήρια μπορούν να δώσουν λύση στο δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Κάποια στιγμή πρέπει να βγαίνουν συμπεράσματα ότι μόνο ο αγώνας μαζί με όσους πλήττονται πολύμορφα από την ίδια αντιλαϊκή πολιτική, με όσους την αμφισβητούν και διεκδικούν την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, δίνει δύναμη και πραγματική προοπτική.
«Π. Σ.: Καταρχήν εμείς ουδέποτε υιοθετήσαμε μια λογική παροχολογίας.
Α. Π.: Η επιστροφή των μισθών στην προτέρα κατάσταση, το ότι δεν θα διωχθεί κανείς... ότι όλοι θα είναι στη θέση τους... θα πρέπει να...
Π.Σ.: Θα πρέπει να σας διορθώσω. Εχουμε πει για αποκατάσταση του κατώτατου μισθού, το οποίο είναι ένα μικρό αναπτυξιακό σοκ που ενισχύει την αγοραστική δύναμη των πιο αδύναμων εισοδηματικά».
Εν ολίγοις: Από τα δεκάδες βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν υλοποιηθεί στα πλαίσια του μνημονίου και της στρατηγικής υπέρ του κεφαλαίου, που αυτό υλοποιεί, μόνο για την αποκατάσταση του κατώτατου μισθού δεσμεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Αφού έχουν υλοποιηθεί όλα τα μέτρα του μνημονίου, έρχεται εκ των υστέρων και ισχυρίζεται πως θα αντικαταστήσει το μνημόνιο με κάτι άλλο, αφήνοντας όμως ανέπαφα όλα τα αντιλαϊκά μέτρα. Γιατί όταν αποδέχεσαι τη στρατηγική του κεφαλαίου αποδέχεσαι το μνημόνιο διαρκείας για τους εργαζόμενους. Οι αντιμνημονιακές κορόνες περί διαπραγμάτευσης αφορούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου...
Προφανώς εννοεί φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές, ζεστό χρήμα μέσω επιδοτήσεων, όπως, π.χ., τα 31 εκατ. ευρώ που εισέπραξε η ΒΙΟΧΑΛΚΟ. Και πολλά άλλα που αυτά τα χρόνια υλοποιούν οι αστικές κυβερνήσεις σε Ελλάδα και ΕΕ για να στηρίξουν την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, φορτώνοντας το κόστος στις πλάτες του λαού. Αναφέρεται μάλιστα ο κ. Σκουρλέτης στην ανάγκη να επιστραφεί ο φόρος σε εξαγωγικές επιχειρήσεις που φέρνουν ζεστό συνάλλαγμα.
Αυτό που δε λέει είναι ότι είτε με το σημερινό κυβερνητικό μοντέλο είτε με το μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα για το λαό θα είναι το ίδιο. Νέα αντιλαϊκά μέτρα για να στηριχτεί η καπιταλιστική κερδοφορία. Το μόνο που αλλάζει είναι με ποιο τρόπο θα τα βουτάνε από το λαό. Ακόμη και οι υποσχέσεις για στήριξη των εισοδηματικά αδύναμων θα αποδειχθούν ψευδεπίγραφες, αφού το κεφάλαιο γίνεται όλο και πιο αδηφάγο. Τα όποια ψίχουλα δοθούν στην ακραία φτώχεια αφορούν τη διαχείρισή της προκειμένου να αποφευχθούν κοινωνικές εντάσεις.
Ο λαός χρειάζεται να βγάλει συμπεράσματα και να μην έχει ψεύτικες ελπίδες ότι από την κυβερνητική λύση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και κάθε κυβερνητική λύση εντός των τειχών του καπιταλισμού, της εξουσίας του κεφαλαίου και της ΕΕ, θα ωφεληθεί. Με αυτά πρέπει να συγκρουστεί ο λαός για να δει άσπρη μέρα.
Αρα, συνεπάγεται, η τοποθέτηση όλων των υπολοίπων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν την τροπολογία σχετίζεται με επιεικώς ...επιεική στάση απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης, συνολικά του συστήματος για χτύπημα μη αρεστών πολιτικών κομμάτων, δηλαδή με μέτρο που στόχο έχει την ακόμη μεγαλύτερη θωράκιση του συστήματος, (ενίσχυση του λεγόμενου αντιτρομοκρατικού νόμου είναι αυτό που ψήφισαν), άρα με στόχευση το λαϊκό κίνημα και την πρωτοπορία του. Αυτή είναι συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ και το ομολογούν, δείγμα ότι δίνει εξετάσεις στους αστούς ως ικανός να τον εμπιστευτούν ακόμη και για την ανάδειξή του σε δική τους κυβέρνηση, με την ολοένα και πιο πιστή προσαρμογή του στις επιδιώξεις τους.
Αποκαλυπτική είναι η στάση των δυνάμεων του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού ενόψει και της πανεργατικής απεργίας που έχει αποφασιστεί για τις 6 Νοέμβρη. Αυτό που κάνουν με τις διεκδικήσεις που προβάλλουν όταν «αγωνίζονται» (καλώντας τους εργάτες να παλέψουν για ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας», «υγιή επιχειρηματικότητα», ενάντια στη μνημονιακή πολιτική, καλώντας δηλαδή τους εργάτες να ταυτιστούν με τα συμφέροντα του κεφαλαίου ως σύνολο ή ως μερίδες αυτού), κάνουν και με τον τρόπο «δράσης» τους. Συμβάλλουν στην απαξίωση των συνδικάτων, στη μετατροπή τους σε «εργαλεία» πολύτιμα για τη μεγαλοεργοδοσία, αφού με τη στάση τους στρώνουν το έδαφος στο συμβιβασμό και την υποταγή των εργαζομένων.
Τα παραδείγματα από διάφορους χώρους - κλάδους πληθαίνουν καθημερινά. Ετσι, οι αντίστοιχες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, αλλού δεν έχουν εκδώσει ούτε καν ανακοίνωση - κάλεσμα για την απεργία, μην τυχόν και μάθουν οι εργάτες ότι έχει αποφασιστεί απεργία (την οποία υποτίθεται ότι σε επίπεδο ΓΣΕΕ έχουν συναποφασίσει και αυτές οι συνδικαλιστικές δυνάμεις). Αλλού δε συγκαλούν όχι μόνο γενική συνέλευση αλλά ούτε και συνεδρίαση του ΔΣ του συνδικάτου, μην τυχόν και γίνει καμιά συζήτηση που ξεφεύγει από τον έλεγχό τους και αναδειχτεί στους εργάτες η αληθινή αιτία των προβλημάτων, η κυριαρχία των μονοπωλίων. Αυτός είναι ο ρόλος που επιφυλάσσουν στους εκλεγμένους αντιπροσώπους των εργαζομένων την ώρα που έχει προκηρυχθεί γενική απεργία και η εργατική τάξη αντιμετωπίζει ανελέητη επίθεση σε κάθε της δικαίωμα: να μένουν απλοί θεατές όσων τσακίζουν τη ζωή των εργατών. Να συμβάλλει στην αποχαύνωση και στην απομόνωση των εργαζομένων από όσα συμβαίνουν γύρω τους. Φαίνεται, κατά τη γνώμη τους, άξιος συνδικαλιστής είναι μόνο εκείνος που στρογγυλοκάθεται στα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων» για να παζαρέψει τις ανάγκες της εργατικής τάξης...
Αποκορύφωμα όμως αποτελεί το επιχείρημα με το οποίο, διάφορες δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, φτάνουν να καταψηφίζουν την απεργία διότι συνιστά αποκλιμάκωση, όπως έκαναν στους δασκάλους. Ενώ, στη WIND, οι ίδιες δυνάμεις αντιπρότειναν 48ωρη απεργία χωρίς καμιά σύνδεση με την 24ωρη πανεργατική της 6ης Νοέμβρη. Η στάση τους είναι αποκαλυπτική για το πόσο επικίνδυνες είναι για την οργάνωση και πάλη των εργατών. Φαίνεται ότι γι' αυτούς συνιστά κλιμάκωση ο συντεχνιασμός και οι κινητοποιήσεις χωρίς το σχέδιο που θα εξασφαλίσει τη δράση των ίδιων των εργατών για την επιτυχία τους. Κλιμάκωση γι' αυτούς συνιστά η συνεχής εξαγγελία κινητοποιήσεων που θα σχεδιάζονται και θα «γίνονται» όχι από τους ίδιους τους εργαζόμενους, αλλά από όσους φροντίζουν να τις κόβουν - ράβουν κατά πώς βολεύει τη μεγαλοεργοδοσία.
Η πείρα αυτή που συγκεντρώνεται στο δρόμο προς την 6η Νοέμβρη πρέπει να αξιοποιηθεί γόνιμα και με αποφασιστικότητα από κάθε εργάτη - εργάτρια. Να βγουν συμπεράσματα για τις προϋποθέσεις που απαιτεί η ουσιαστική ισχυροποίηση των συνδικάτων, ώστε να γίνουν αληθινά όργανα υπεράσπισης των εργατικών οικογενειών, να απομονωθούν - αποδυναμωθούν οι δυνάμεις που είτε δηλώνουν ανοιχτά ότι δε θέλουν απεργίες, είτε δουλεύουν για την αποτυχία τους.