Υψηλό επίπεδο ασφάλειας διέθετε το «Εξπρές Σαμίνα» και το πλήρωμά του άριστη εκπαίδευση, αναφέρουν τα πιστοποιητικά του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας. Ολοι γνωρίζουν, όμως, τις σοβαρότατες καταγγελίες του πρωτοδεύτερου μηχανικού Σορόκου. Τα σωσίβια του πλοίου ήταν ελλιπή σε αριθμό, παλαιού τύπου τα περισσότερα και «οπλισμένα» με ξύλινους τάκους, αντί φελλού ή άλλου, εξίσου ελαφρού, υλικού. Οι πνευστές σχεδίες (τα λεγόμενα life-rafts) δεν ήταν όλες -τουλάχιστον- εξοπλισμένες με τα απαραίτητα εφόδια (καπνογόνα, φαρμακείο, κλπ.). Οι σωσίβιες λέμβοι δεν κατέβαιναν, είτε γιατί ήταν «κολλημένα» τα εξαρτήματα που τις συγκρατούν (από τις αλλεπάλληλες στρώσεις χρωμάτων και την αχρησία) είτε γιατί έλειπαν οι μανιβέλες, κλπ. Οσο, για την ειδική εκπαίδευση του πληρώματος αποδείχτηκε στην πράξη...

Φανταστείτε το επίπεδο... ασφαλείας των καραβιών, που δεν είναι υψηλό, σύμφωνα με τα κριτήρια και τους ελέγχους του υπουργείου...

Υ.Γ. Γιατί δε δίνει ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας στη δημοσιότητα πόσες ασκήσεις διάσωσης και πότε τις έκανε το «Εξπρές Σαμίνα», με την παρουσία αρμοδίων επιθεωρητών του υπουργείου του, όπως και τις όποιες εκθέσεις τους; Απλετο φως και το μαχαίρι στο κόκαλο, δε λέει..;

Σημειώναμε προχτές, ότι η σύμβαση προμήθειας της χώρας με τα ελικόπτερα παντός καιρού, τα «Σούπερ Πούμα», προβλέπει ρητώς, ότι η εκπαίδευση των πληρωμάτων πρέπει να έχει τελειώσει, πριν ακόμη παραδοθεί το πρώτο ελικόπτερο. Κι αφού, το πρώτο παραδόθηκε - έστω και με καθυστέρηση - το Γενάρη του 2000, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία, να μην είναι σε επιχειρησιακή ετοιμότητα τα πληρώματα εννιά μήνες αργότερα. Κάπου, επομένως, υπάρχουν ευθύνες και ζητούσαμε εξηγήσεις από τους αρμοδίους.

Πέρα απ' όλ' αυτά, όμως, φαίνεται πως υπάρχουν ακόμη σοβαρότερες ευθύνες. Μιλάμε, για τις επίμονες «διαρροές» από το Πεντάγωνο, που βεβαίωναν πως το πλήρωμα ενός τουλάχιστον ελικοπτέρου ήταν πανέτοιμο και πρόθυμο, να πάρει μέρος στην επιχείρηση διάσωσης - όπως και ο Γάλλος εκπαιδευτής τους - αλλά δεν υπήρχε τέτοιο αίτημα από το ΥΕΝ και οι οποίες θέτουν τον Χρ. Παπουτσή μπροστά σε σοβαρά ερωτηματικά.

Ας ξεκαθαρίσει τα πράγματα, λοιπόν κι ας μην επιχειρεί ματαίως, να τα συσκοτίζει, λέγοντας άλλα τη μια και άλλα την άλλη, όπως έκανε προχτές.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Θέλεις, λέει, να καταλάβεις ποιες είναι οι πραγματικές σχέσεις των ναυτιλιακών εταιριών και της εποπτεύουσας υποτίθεται αρχής, δηλαδή του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας (ΥΕΝ); Δες τι γίνεται. Συνήθως, όταν βγαίνει στη σύνταξη κάποιο στέλεχος της εποπτεύουσας αρχής, προσλαμβάνεται σε κάποια ναυτιλιακή εταιρία. Το ίδιο γίνεται και με στελέχη ναυτιλιακών εταιριών. Φεύγουν απ' αυτές και προσλαμβάνονται στο ΥΕΝ. Δε θέλω, συμπληρώνει ο συνομιλητής μας, να πω, ότι όλοι όσοι κάνουν αυτό το «κοντραμπάντο» είναι «διαπλεκόμενοι», αλλά η λογική λέει, ότι αν κάνεις σωστά και καλά τη δουλιά σου, ως εποπτεύουσα αρχή, τότε θα δυσαρεστήσεις και θα στεναχωρήσεις πάρα πολύ τα αφεντικά των ναυτιλιακών εταιριών. Οχι μόνο δε θα σε προσλάβουν και, μάλιστα, ως στέλεχος - όπως συμβαίνει συνήθως - αλλά θα σε γράψουν και στον μαυροπίνακα και δε θα σε βγάλουν από κει, για όλη σου τη ζωή.

Εχει άδικο;

Πολλά και διάφορα λέει και ξαναλέει ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, για την ετοιμότητα των σωστικών μηχανισμών κλπ., κλπ. Δε νομίζει, όμως, ότι είναι πολύ εύκολο, αντί να επιχειρεί να κάνει το μαύρο - άσπρο αφ' ενός και αφ' ετέρου, για να συμβάλει και αυτός στην απάντηση ορισμένων τουλάχιστον από τα κρίσιμα ερωτήματα, να δώσει στη δημοσιότητα ό,τι ακριβώς έχει καταγραφεί το κρίσιμο εκείνο βράδυ, στο βιβλίο συμβάντων του συντονιστικού οργάνου του υπουργείου;

Νομίζουμε, ότι η ενέργεια αυτή είναι πολύ πολύ απλή και εξίσου εύκολη. Ας την κάνει, λοιπόν.

Μακρύς, και δυστυχώς ιδιαίτερα θλιβερός, είναι ο κατάλογος των ναυαγίων της τελευταίας 20ετίας. Και μπορεί, ο Κ. Σημίτης, ο Χρ. Παπουτσής και αρκετοί άλλοι κυβερνώντες, να λένε τώρα μεγάλα λόγια, για απόδοση ευθυνών, κλπ., κλπ., αλλά και τις προηγούμενες φορές τα ίδια λέγανε οι τότε κυβερνώντες. Τι έγινε όμως;

• 1989: Το επιβατηγό οχηματαγωγό «Χρυσή Αυγή» βυθίζεται. Είκοσι οκτώ άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους. Κανείς δεν ξέρει αν επιβλήθηκαν και σε ποιους, οι όποιες κυρώσεις.
• 1988: Το επιβατηγό - τουριστικό «Jupiter» συγκρούεται με το ιταλικό «Adice», με αποτέλεσμα το θάνατο δύο επιβατών. Αγνωστο παραμένει αν τιμωρήθηκαν και ποιοι.
• 1991: Το επιβατηγό - τουριστικό «Πήγασος» παίρνει φωτιά και καίγεται. Τα αίτια παραμένουν ακόμη ανεξακρίβωτα.
• 1991: Το επιβατηγό - τουριστικό «Ωκεανός» βυθίζεται. Η όποια διερεύνηση και το όποιο αποτέλεσμά της παραμένουν άγνωστα.
• 1996: Το επιβατηγό - οχηματαγωγό «Ποσειδών Εξπρές» προσκρούει σε ύφαλο έξω από το λιμάνι της Πάρου και βυθίζεται. Αγνωστο είναι μέχρι σήμερα, αν και ποιοι τιμωρήθηκαν τελικά.
• 1996: Το επιβατηγό - οχηματαγωγό «Πήγασος» προσκρούει σε βραχονησίδα στο Σαρωνικό. Κανείς δε γνωρίζει αν και ποιοι τιμωρήθηκαν.
• 1999: Το «Σούπερφαστ Φέρις ΙΙΙ» πιάνει φωτιά και 14 άνθρωποι καίγονται. Η υπόθεση εκκρεμεί.
• 2000: Το ιπτάμενο δελφίνι «Flying Dolphin V» πιάνει φωτιά ανοιχτά της Αίγινας. Η δικογραφία δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.

Υπάρχουν τώρα εγγυήσεις ότι θα υπάρχει διαφορετική εξέλιξη και κατάληξη; Μόνον αν οι ναυτεργάτες, οι εργάτες και ο λαός γενικότερα πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και σαρώσουν την εγκληματική ασυδοσία των εφοπλιστών και τις πολιτικές που τους προστατεύουν.

Με το «αρκαδικό» κάλλος και την καταστροφή αυτού του πραγματικού, επίγειου, «Παραδείσου» αρχίζει το βιβλίο του Σαμιώτη αγωνιστή του ΕΑΜ και του ΔΣΕ Σταμάτη Βαλσάμου (διατέλεσε αρθρογράφος της σαμιώτικης εφημερίδας «Νέα Ανατολή»), με τίτλο «Δάκρυ και ελπίδα» («Σύγχρονη Εποχή»), το οποίο προλογίζει ο συμπατριώτης του δημοσιογράφος Κ. Τζίχας . Πρόκειται για το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο του Σταμάτη Βαλσάμου, το οποίο εισάγοντας τον αναγνώστη από την «πύλη» της σαμιώτικης φύσης, μυθ-ιστορεί την κοινωνία της στις δυο πρώτες δεκαετίες του αιώνα. Το πέρασμα της Σάμου από την Τουρκοκρατία στην Ενωση με την Ελλάδα (1911) και τα συνεχιζόμενα πάθη της φτωχής αγροτιάς της, πρώτα από την τυραννία του Τούρκου αγά, ύστερα από την τυραννία του Ελληνα τοκογλύφου και έπειτα από την «τυραννία» του αναγκαστικού ξεριζωμού των παιδιών της, του οδυνηρού ξενιτεμού τους στην Αμερική, με την πικρόγευστη, αβέβαιη, συχνά θρυμματισμένη, ελπίδα για καλύτερη ζωή. Ο συγγραφέας του βιβλίου, με θαυμασμό για τη φυσική ομορφιά του νησιού του, με περηφάνια για τις λαϊκές ηθικές αξίες και παραδόσεις του, με αγάπη για την επί αιώνες βασανισμένη αγροτιά του, αλλά και με ιστορική γνώση, μαστορική γλώσσα, παραστατική αφήγηση, πλούτο συναισθημάτων και πλάθοντας «ζωντανά» πρόσωπα, μυθιστορεί τη ζωή και ανατομεί την ταξική και κοινωνική διαστρωμάτωση στο νησί, από τη χαραυγή του 20ού αιώνα έως τα 1920 περίπου, μέσα από ένα οικογενειακό δράμα. Το δράμα του γερο-Πελοπίδα και της κυρα-Ασήμως, που έχασαν τον πρωτογιό τους για χάρη της λευτεριάς, ύστερα έπεσαν στα «νύχια» του τοκογλύφου κυρ-Τέλη, που τους ρουφούσε το «αίμα», θέλοντας να αρπάξει και τα χωραφάκια τους κι έπειτα είδαν το δευτερογιό τους να παίρνει τον πικρό δρόμο του μισεμού.

Μπροστά λοιπόν στο φάντασμα μίας νέας οικονομικής κρίσης, πολύ βαθιάς και επικίνδυνης, δεδομένης της ξέφρενης κούρσας της τιμής του πετρελαίου - η οποία όμως θεωρείται ακόμη και από τους ειδικούς πολύ χαμηλή - ο Τσάβες, ως οικοδεσπότης αλλά και ηγέτης της τρίτης πετρελαιοπαραγωγού χώρας του κόσμου, προσπάθησε τα μάλα, προκειμένου να κατορθώσει να επιτύχει τη συνεννόηση μεταξύ των μελών του ΟΠΕΚ. Κατά την εναρκτήρια ομιλία του τόνισε τρία μείζονα ζητήματα: Σύνοδοι σε τακτά χρονικά διαστήματα, παραγωγή σταθερή και σταθεροποίηση των τιμών σε δίκαια επίπεδα για όλες τις χώρες και άρση του εμπάργκο του Ιράκ...

Κατάφερε να πείσει τα υπόλοιπα 12 μέλη για τα δύο από τα τρία, αν και το ανακοινωθέν, όσον αφορά την τροφοδοσία κάνει λόγο για «κατάλληλες προσαρμογές (...) με τιμές δίκαιες και σταθερές», λιγότερο καταφατικό ώστε να μην μπορεί να ανατραπεί όταν οι περιστάσεις το απαιτούν... Οσο για το Ιράκ, ουδείς λόγος. Εξάλλου, με εξαίρεση το Ιράκ και τη Βενεζουέλα, οι υπόλοιπες χώρες λειτουργούν πάντα καθ' υπόδειξιν βάσει αλλότριων συμφερόντων, ακόμη και υπό καθεστώς τρόμου και απειλών.

Μαζί με όσους

άτυχους

πνιγήκανε

στο πλοίο,

εχάθη

και τ' ανίκανο

το κράτος,

το γελοίο!

Βυθίστηκε

κι ας φόραγε

στη μέση του

«κουλούρα»

σαν το μολύβι

πάτωσε

απ' την πολλή

σαβούρα!

Και βρέθηκε

αργότερα

νεκρό

απ' τα καΐκια

κι εκεί κοντά του

έπλεαν

τα δυο του

δεκανίκια!