Αμεση ήταν η αντίδραση του ΚΚΕ στις νέες αιματηρές ισραηλινές επιθέσεις στη Μέση Ανατολή. Κατήγγειλε το συνεχιζόμενο έγκλημα απέναντι στον παλαιστινιακό λαό μέσα και από κοινή παρέμβαση των βουλευτών και ευρωβουλευτών του. Ζήτησε καθαρά να τερματιστεί η στρατιωτική συνεργασία της Ελλάδας με το ισραηλινό κράτος. Χωρίς μισόλογα, χωρίς ίσες αποστάσεις από θύτες και θύματα, διαμήνυσε ότι θα συνεχίσει να παλεύει για να εκφραστεί η αλληλεγγύη του ελληνικού λαού στο λαό της Παλαιστίνης.

Ο νέος γύρος κλιμάκωσης των ισραηλινών επιθέσεων έρχεται να αναδείξει την προσπάθεια του Ισραήλ να διαιωνίσει την κατοχή των Παλαιστινιακών εδαφών, στο φόντο σφοδρών και ευρύτερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η χρονική στιγμή δεν είναι καθόλου τυχαία, εμφανίζεται λίγο μετά την οργισμένη ισραηλινή αντίδραση απέναντι στη δημιουργία «κυβέρνησης ενότητας» μεταξύ «Χαμάς» και «Φατάχ», αλλά και τη διακοπή των διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο πλευρών. Φυσικά, η αγριότητα της ισραηλινής επίθεσης ενισχύεται αντικειμενικά και από την αναβάθμιση των σχέσεων του Ισραήλ με ισχυρά οικονομικά κέντρα - όπως η ΕΕ, αλλά και μια σειρά χώρες μεταξύ αυτών και η Ελλάδα - η οποία υπηρετεί σχέδια για εξέλιξη του Ισραήλ σε σημαντικό «παίκτη» και στην κρίσιμη γεωστρατηγικά περιοχή της Μεσογείου. Πρόκειται για σχέδια επικίνδυνα όχι μόνο για τον παλαιστινιακό λαό, αλλά και για όλους τους λαούς της περιοχής, ανάμεσά τους και τον ελληνικό.

Τα παραπάνω δεν πρέπει να εξετάζονται έξω από τις σύνθετες διεργασίες που εξελίσσονται τους τελευταίους μήνες στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν: Το όλο και μεγαλύτερο επενδυτικό ενδιαφέρον των ευρω-αμερικανικών μονοπωλίων για τον ενεργειακό (και όχι μόνο) πλούτο της περιοχής. Η όξυνση των ενδοαστικών αντιπαραθέσεων στο Ιράκ, μια χώρα με «κομβική» σημασία για όλη την περιοχή, που καθόλου τυχαία δεν έχει αποτελέσει το επίκεντρο πολλών πολυδάπανων ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών επεμβάσεων. Η ανακήρυξη «χαλιφάτου» από την οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος», ισλαμιστές που στηρίζονταν από δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ και η Σαουδική Αραβία, προκειμένου να αναμορφωθεί ο γεωπολιτικός χάρτης προς όφελός τους. Την ίδια στιγμή, «κινητικότητα» υπάρχει και σε άλλα «καυτά» θέματα της περιοχής, όπως το Κουρδικό. Για παράδειγμα, η βιασύνη της τουρκικής κυβέρνησης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να τελεσφορήσουν οι «ειρηνευτικές» επαφές με την κουρδική κοινότητα της Τουρκίας και οι στενές οικονομικές σχέσεις που έχει αναπτύξει με το Ιρακινό Κουρδιστάν φανερώνουν ότι πολλοί παρακολουθούν το ενδεχόμενο δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, ενδιαφέρονται να διασφαλίσουν πρόσβαση στις περιοχές (και τον πλούτο) στις οποίες η ιρακινή κυβέρνηση θα χάσει τον πλήρη έλεγχο. Οι εξελίξεις στην περιοχή, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και αυτές στην Παλαιστίνη, θα αλληλεπιδράσουν καθοριστικά στη μοιρασιά αγορών και πρώτων υλών, στον έλεγχο χερσαίων και θαλάσσιων δρόμων, σε ένα μέρος του πλανήτη που συγκεντρώνει μερικά από τα σημαντικότερα διαπιστωμένα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, αλλά και αποτελεί ένα κρίσιμο εμπορικό και γεωστρατηγικό σταυροδρόμι.

Πρόκειται για εξελίξεις που αποτελούν κομμάτια ενός διεθνούς παζλ ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών οι οποίοι δίνουν τη μεγάλη εικόνα. Αυτό φανερώνει άλλωστε η παρουσία μιας σειράς δυνάμεων και μονοπωλιακών συμφερόντων που πρωταγωνιστούν σε αυτούς τους ανταγωνισμούς. Για παράδειγμα, η Ρωσία επιδιώκει ενεργότερη παρουσία στην περιοχή, όπως έδειξε και η αμεσότητα με την οποία ανταποκρίθηκε στο αίτημα της ιρακινής κυβέρνησης να τη στηρίξει στρατιωτικά απέναντι στους τζιχαντιστές. Το ίδιο είχε κάνει και στη Συρία. Επιπλέον, κεφάλαια όπως τα κινεζικά φαίνεται ότι έχουν εξασφαλίσει στην περιοχή ισχυρή παρουσία.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, η ευθύνη των κομμουνιστών είναι μεγάλη. Να ενημερωθεί πλατιά η εργατική τάξη και ο λαός για τις εξελίξεις, για τα ταξικά συμφέροντα που αυτές εξυπηρετούν, για την ανάγκη οι εργάτες να οργανωθούν απέναντι σε όσους ανάβουν εστίες πολέμου, σε μια περίοδο που αναζητούνται εναγωνίως τρόποι για να βγει η καπιταλιστική οικονομία από τον κύκλο της κρίσης.