Δεν ήταν καθόλου τυχαίος ο θόρυβος που ξεσηκώθηκε τις προηγούμενες μέρες γύρω από τα μειονοτικά ζητήματα στη χώρα μας. Πολύ περισσότερο που οι ενέργειες που προκάλεσαν το θόρυβο αυτό οφείλονται κατά κύριο λόγο στους κυβερνητικούς υπεύθυνους, όπως ο υπουργός Εξωτερικών, σε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ, καθώς και σε διάφορες "οργανώσεις δικαιωμάτων"! Η χρονική στιγμή δεν είναι τυχαία. Από την άλλη μεριά βέβαια, ήταν και μια από μακρού χρόνου προετοιμαζόμενη εξέλιξη, από τον αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλισμό.

Η ιστορία έγερσης δικαιωμάτων των μειονοτήτων, καθώς και του εθνοτικού προσδιορισμού τους στην Ελλάδα, είναι μια ιστορία διαρκούς επανάληψης. Μια ιστορία στην οποία πρωτοστατούν γνωστής χρηματοδότησης, πολιτικής επιρροής και ευρωατλαντικής... ιθαγένειας "ιδρύματα" και "οργανισμοί". Ο "Ριζοσπάστης", σήμερα, προσπαθεί να παρακολουθήσει και να καταγράψει τη δράση κάποιων από αυτά, κατά τα τελευταία δυο - τρία χρόνια.

Ταυτόχρονα δίνονται σύντομα μερικά χρήσιμα ιστορικά στοιχεία για τον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό κράτος και οι ελληνικές κυβερνήσεις αντιμετώπισαν το θέμα των μειονοτήτων στη χώρα μας, που είχε ως συνέπεια τη διαμόρφωση ενός ευνοϊκού εδάφους για τον εκτουρκισμό (!) - και πολλές φορές με βίαιο τρόπο - ολόκληρης της μουσουλμανικής μειονότητας. Μιας μειονότητας που ακριβώς η τριχοτόμηση της εθνοτικής της καταγωγής (Τουρκογενείς, Πομάκοι, Τσιγγάνοι) καθόρισε και το θρησκευτικό της προσδιορισμό ως μουσουλμανικής, με τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Η πολιτική του ελληνικού κράτους απέναντι στα δικαιώματα των μειονοτήτων, ήταν η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος μιας ενιαίας σε αντίληψη και στόχους πολιτικής: της πολιτικής της υποτέλειας και της εξάρτησης. Μια πολιτική που ενώ αφ' ενός εξυπηρετούσε τα "συμμαχικά" σχέδια, μέσω της επιδίωξης εκτουρκισμού της μουσουλμανικής μειονότητας, ταυτόχρονα εξυπηρετούσε διπλά τους ιμπεριαλιστές, αφού ακολουθούσε μια τακτική διακρίσεων κατά της μειονότητας. Αυτή ήταν η πολιτική που έδινε, επίσης, τη δυνατότητα σε "συμμάχους" να αξιοποιούν το "χαρτί" των μειονοτήτων και στην Ελλάδα, να εμφανίζονται ως δήθεν "υπερασπιστές" αυτών των δικαιωμάτων, για να προωθούν την πολιτική των επεμβάσεων στο εσωτερικό της χώρας, καθώς και του "διαίρει και βασίλευε", γενικότερα στην περιοχή.