Ενώ η κυβέρνηση και ο φιλοκυβερνητικός Τύπος κουνάνε το χαρτί των δεσμεύσεων που απαιτούν τα διάφορα επιτελεία της ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιεί τη συζήτηση που διεξάγεται στο πλαίσιο της ΕΕ με αντικείμενο την αλλαγή στο μείγμα διαχείρισης με στόχο να καθησυχάσει και να αποδείξει ότι κάτι «αλλάζει στην Ευρώπη». Αντίστοιχα, η ενδεχόμενη κυβερνητική εναλλαγή στην Ελλάδα αξιοποιείται από κέντρα στην ΕΕ, για να τεκμηριωθεί η ανάγκη αλλαγής μείγματος διαχείρισης. Ετσι, η γνωστή σοσιαλδημοκρατική γαλλική εφημερίδα «Λιμπερασιόν» κάνει λόγο για την «άνοιξη της κόκκινης Αριστεράς», στο πρωτοσέλιδό της, με την εικόνα του Αλ. Τσίπρα και του ηγέτη του ισπανικού «Podemos» Πάμπλο Ιγκλέσιας. Τι είναι, όμως, αυτό που μπορεί να αλλάξει στην ΕΕ;

Η δήλωση του Φρ. Ολάντ, που πετσοκόφτηκε ανάλογα με το πώς την αξιοποίησε το κάθε εκλογικό επιτελείο, δίνει απόλυτα το χαρακτήρα των αλλαγών. Την ίδια ώρα που ο Ολάντ σημείωνε ότι «η Ευρώπη δεν μπορεί να εξομοιωθεί με τη λιτότητα» (όπως προέβαλε η προχτεσινή «Αυγή»), τόνιζε, επίσης, ότι «η επόμενη ελληνική κυβέρνηση οφείλει να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της χώρας στο πλαίσιο της ΕΕ» (όπως αναδείκνυε η προχτεσινή «Καθημερινή»). Δεν πρόκειται για σχιζοφρένεια. Η χαλάρωση της λιτότητας, για τον Ολάντ και τα άλλα γεράκια του κεφαλαίου της ΕΕ που χειροκροτεί ο ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει ρευστότητα για την ενίσχυση του κεφαλαίου και δεν έρχεται σε αντίθεση με τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της ΕΕ για τη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου που περιλαμβάνονται στις δεσμεύσεις κάθε κυβέρνησης που θα κινηθεί σε αυτό το πλαίσιο.

Τι θα σημάνουν, λοιπόν, για το λαό τέτοιες αλλαγές στην ΕΕ;

Εδώ αποκαλύπτεται το τέχνασμα του ΣΥΡΙΖΑ, αφού οι αλλαγές στην ΕΕ δε θα φέρουν ανακούφιση στα λαϊκά στρώματα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από το ότι η ΕΕ μπορεί να αλλάξει προς το φιλολαϊκότερο. Οι απαιτήσεις Γαλλίας και Ιταλίας, να πάρει μια παράταση 2 χρόνων η εφαρμογή του ορίου του 3% στο δημόσιο έλλειμμα, επίσης η διαφοροποίηση του διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, σε σχέση με τη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη και άλλα ανάλογα μέτρα, δε θα σημάνουν αλλαγή για τα λαϊκά στρώματα σε όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ.

Τρανή απόδειξη αποτελεί η πολιτική των Ολάντ - Ρέντσι που είναι θιασώτες αυτών των αλλαγών στις χώρες τους. Τρανή απόδειξη αποτελεί, επίσης, η πολιτική του Ομπάμα στις ΗΠΑ κ.ά. Το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, με επέκταση των ελαστικών μορφών της μισοδουλειάς - μισοζωής, το χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων με διεύρυνση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Πρόνοιας, οι ιδιωτικοποιήσεις, όλα αυτά μια χαρά συνεχίζονται από όσους καταδικάζουν τη λιτότητα!

Δεν είναι, λοιπόν, ο Σαμαράς και η ΝΔ αυτοί που κινούνται «αναχρονιστικά και εκτός ευρωπαϊκών διεργασιών» πιστοί στη Μέρκελ. Είναι όλες οι αστικές κυβερνήσεις που προσπαθούν με ενιαία επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα να εξυπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντα των δικών τους μονοπωλιακών ομίλων.

Ισχύει, λοιπόν, η επισήμανση των διάφορων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ότι το ΚΚΕ πιστεύει πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει στην Ευρώπη; Οτι τα βλέπει όλα ακίνητα; Αλλο ένα μεγάλο ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ έχει αποδείξει με πάρα πολλά παραδείγματα ότι η ΕΕ όπως και ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζονται. Στην Ευρώπη, και όχι στην ΕΕ, βεβαίως και μπορεί να υπάρξουν αλλαγές υπέρ των λαών. Στην κατεύθυνση της αποδέσμευσης από την ΕΕ, της σύγκρουσης με την εξουσία των μονοπωλίων, στην κατεύθυνση πάλης οι εργαζόμενοι, τα φτωχά - λαϊκά στρώματα να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία και τον πλούτο που παράγουν. Γι' αυτήν την προοπτική παλεύει το ΚΚΕ. Σε αυτήν την κατεύθυνση μπορούν να μπαίνουν εμπόδια σε νέα αντιλαϊκά μέτρα, να διεκδικείται η ανάκτηση των μεγάλων λαϊκών - εργατικών απωλειών. Και αυτό θα πρέπει να αποτελέσει κριτήριο για την ενίσχυση του ΚΚΕ στις εκλογές, στις 25 Γενάρη.