Οι κινητοποιήσεις του λαού στην Αίγυπτο αποδεικνύουν ότι πολύ γρήγορα τον διέψευσαν οι πολιτικές δυνάμεις που επικράτησαν με τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη». Τα λαϊκά συμφέροντα δεν μπορούν να ικανοποιηθούν ούτε από την κυβέρνηση Μόρσι και τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους», που επέβαλλαν αντεργατική πολιτική στήριξης των μονοπωλίων, ούτε από το κομμάτι της αστικής τάξης που αυτή τη στιγμή υποστηρίζει το στρατιωτικό πραξικόπημα. Η κρίση στο αστικό πολιτικό σύστημα της Αιγύπτου αποκαλύπτει την όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης για τη διαχείριση της εξουσίας, εγκλωβίζοντας τη λαϊκή αγανάκτηση και δυσαρέσκεια. Συνδέεται και με ανταγωνισμούς ιμπεριαλιστικών κέντρων για την εξασφάλιση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της ευρύτερης περιοχής και των δρόμων ενέργειας. Η αστική τάξη της Αιγύπτου διαθέτει εναλλακτικές λύσεις για να διασφαλίσει τα συμφέροντά της και ο ρόλος του στρατού και των λεγόμενων θρησκευτικών κινημάτων είναι μερικές από αυτές. Είναι ανάγκη η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να μην περιορίζονται μόνο στο να φύγει η μία ή η άλλη κυβέρνηση, να μην εγκλωβίζονται σε δήθεν μεταβατικές λύσεις που προετοιμάζουν την επόμενη αντιλαϊκή διακυβέρνηση. Οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι, για να επιβάλλει ο λαός τη δύναμή του και τα συμφέροντά του, δε φτάνουν μόνο οι μαζικοί λαϊκοί αγώνες, αλλά χρειάζεται αυτοί να στοχεύουν στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων για να δρομολογηθούν φιλολαϊκές εξελίξεις.