Κυβέρνηση - τρόικα - κεφάλαιο, με τις εργασιακές σχέσεις που αποφάσισαν για τους νέους εργαζόμενους, εφαρμόζουν καθεστώς σύγχρονης δουλείας. Η καθιέρωση μισθού πείνας 592 ευρώ μεικτά ωθεί στην εξαθλίωση. Τσακίζει τα ασφαλιστικά ταμεία, αφού μειώνονται δραστικά οι εισφορές, χτυπάει τις συντάξεις. Με τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, θα δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα χωρίς υπερωρία, άρα αυξάνεται η απλήρωτη δουλειά. Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου ανακυκλώνουν την ανεργία. Σε συνδυασμό δε με τη γενίκευση της μαθητείας προσφέρουν πάμφθηνους εργαζόμενους στους καπιταλιστές. Διευκολύνουν τις απολύσεις και την αντικατάσταση των απολυμένων με νέους μ' αυτές τις εργασιακές σχέσεις. Ουσιαστικά, σπρώχνουν κάθε νέο, ανεξαρτήτως σπουδών, να υποτάσσεται σε εργασιακό καθεστώς που δεν έχει σχέση με τις σπουδές του (αποσύνδεση πτυχίου από την εργασία). Αν αυτά συνδυαστούν με τα αντιλαϊκά μέτρα σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια κάνουν το βίο αβίωτο στα νέα ζευγάρια.

Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι οι κινητοποιήσεις στις πλατείες αρκούν για να τον απαλλάξουν από τα παλιά και νέα δεινά που του φόρτωσαν, δίχως κίνημα που να ξεκινάει και να ριζώνει στα εργοστάσια και στους κλάδους, σε κάθε τόπο δουλειάς, ενάντια στην τάξη των κεφαλαιοκρατών. Οταν δεν είναι ισχυρό το κίνημα στα εργοστάσια, οι όποιες κινητοποιήσεις δεν έχουν γερά πόδια.

Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργάτης ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θα διορθωθούν και θα γίνουν φιλολαϊκά κόμματα. Κινητοποιήσεις που έχουν αυτό το σκοπό δεν έχουν καμιά προοπτική.

Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να είναι μακριά από όλα τα κόμματα ή και εναντίον όλων. Ενα κίνημα που βάζει στο ίδιο τσουβάλι τους φίλους και τους εχθρούς του, ευνοεί τους εχθρούς του. Ενα τέτοιο κίνημα είναι καταδικασμένο να αυτοχειριαστεί.

Είναι αυταπάτη να πιστεύει ο εργαζόμενος ότι το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να λειτουργήσει υπέρ του λαού. Το αστικό πολιτικό σύστημα δε διορθώνεται, μόνο ανατρέπεται.

Είναι αυταπάτη να προβάλλει ο εργαζόμενος το αίτημα απαλλαγής από το μνημόνιο, δίχως να το συνοδεύει με το αίτημα για αποδέσμευση από την ΕΕ και ανατροπή του κράτους των μονοπωλίων στην Ελλάδα.

Το κίνημα που χρειάζεται ο λαός, το μόνο που του δίνει προοπτική, είναι ο οργανωμένος αγώνας συμπόρευσης με το ΚΚΕ, ο αγώνας μέσα από τα ταξικά κινήματα του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΟΓΕ και του ΜΑΣ. Μόνο αυτές οι δυνάμεις αντιπαραθέτουν στη στρατηγική των μονοπωλίων και των υπηρετών τους τη στρατηγική υπέρ του λαού. Δίχως μια τέτοια στρατηγική ο λαός δε θα βρει διέξοδο.