Η διγλωσσία είναι προσφιλής μέθοδος των αστικών κομμάτων και ιδιαίτερα της σοσιαλδημοκρατίας. Η τακτική, δηλαδή, να κλείνεις το μάτι σε όλους, και στο κεφάλαιο και στους εργαζόμενους, και στη συνέχεια βέβαια να αθετείς τις όποιες υποσχέσεις στους εργαζόμενους. Πουλάς δηλαδή κανονικότατα φούμαρα. Σε αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει εξετάσεις, όμως σήμερα δεν κρύβεται ο πραγματικός χαρακτήρας των υποσχέσεών του.

Αφορμή για αυτές τις σκέψεις ήταν η προχτεσινή συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα στην τηλεόραση του «Alpha». Εχουμε και λέμε λοιπόν:

Σε ερώτηση, για το αν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα επαναφέρει τον 13ο και 14ο μισθό στο Δημόσιο, ο Αλ. Τσίπρας απάντησε ότι «δεν είναι προτεραιότητα» και ότι θα εξαρτηθεί από τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας.

Σε ερώτηση, για τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, ο Αλ. Τσίπρας παραδέχτηκε ότι μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να επιβάλει στους εργοδότες να κάνουν προσλήψεις.

Για την επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, είπε ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει το νόμο που προβλέπει μισθούς 586 ευρώ μεικτά, υπονοώντας ότι ο κατώτερος μισθός θα διαμορφωθεί στη συνέχεια μετά από διαπραγμάτευση ανάμεσα στους εργοδότες και τη ΓΣΕΕ. Δηλαδή, κανένας δεν εγγυάται ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα αποκαταστήσει τον κατώτερο μισθό στα προ κρίσης επίπεδα.

Σε ερώτηση, για το αν θα επαναπροσλάβει όλους τους απολυμένους στο Δημόσιο, απάντησε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «θα αποκαταστήσει τις αδικίες», τις οποίες περιόρισε σε ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων και μόνο σε όσους απολύθηκαν με «αντισυνταγματικό» τρόπο!

Στην ερώτηση, για το αν θα επαναφέρει στον έλεγχο του κράτους τομείς της οικονομίας και επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιούνται παραπέρα μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, είπε ότι όλες οι συμβάσεις θα «επανεξεταστούν» από τη Βουλή, ενδεχόμενα και με εξεταστικές επιτροπές και αν προκύψει ότι ζημίωσαν το κράτος, τότε ...βλέπουμε!

Τι μένει να κάνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διαφορετικό από αυτό που κάνει μια άλλη αστική; Σύμφωνα με τον Αλ. Τσίπρα, να σταματήσει την «ανθρωπιστική καταστροφή», εξασφαλίζοντας τα ελάχιστα σε όσους δεν έχουν απολύτως τίποτα. Δηλαδή, διαχείριση της ακραίας φτώχειας, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι μπορεί να κάνει καλύτερα από τη ΝΔ.

Η «κατάργηση των μνημονίων» έγινε «άρση των αδικιών των μνημονίου», αντιγράφοντας τις εξαγγελίες της κυβέρνησης, τώρα που μοιράζει το ματωμένο πλεόνασμα.

Οσο για τους εφαρμοστικούς νόμους, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι θα τους καταργήσει στο άγνωστο μέλλον, «όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες», δηλαδή ποτέ.

Το ερώτημα είναι, αν ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, κάνοντας πίσω από παλιότερες διακηρύξεις του, ουσιαστικά αυτό που υπόσχεται για τους εργαζόμενους δεν έχει καμιά σχέση με την αποκατάσταση μισθών, εισοδημάτων και δικαιωμάτων, τι θα κάνει εάν βγει στην κυβέρνηση; Δεν πρέπει, άραγε, να γίνει κριτήριο ψήφου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια ώρα που υπόσχεται τη στήριξη του κεφαλαίου, στους εργαζόμενους υπόσχεται χαϊμαλιά και καθρεφτάκια;