Το περιεχόμενο των παράλληλων συνεδριάσεων των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης που διεξάγονται τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα, στο πλαίσιο της Ελληνικής Προεδρίας της ΕΕ, αποτυπώνει την ένταση της επιθετικότητας της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας ενάντια στους λαούς. Στο επίκεντρο τόσο του άτυπου Συμβουλίου των υπουργών Εξωτερικών, όσο και της Διακοινοβουλευτικής Διάσκεψης για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας και για το στρατιωτικό βραχίονά της, την Κοινή Πολιτική Αμυνας και Ασφάλειας, βρέθηκαν οι σχεδιασμοί για ενίσχυση της πολύμορφης ιμπεριαλιστικής διείσδυσης της ΕΕ, για λογαριασμό των μονοπωλίων της, ειδικά στα «ανατολικά» της, στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, όσο και στα «νότια», στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, της Β. Αφρικής και της Μ. Ανατολής. Σε περιοχές, δηλαδή, που εκδηλώνονται έντονοι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, για την κυριαρχία σε αγορές, τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και των δρόμων μεταφοράς τους.

Οι πρόσφατες εξελίξεις, με την ιμπεριαλιστική επέμβαση ΕΕ - Γερμανίας και ΗΠΑ στην Ουκρανία και όσα την ακολούθησαν, είναι μια χαρακτηριστική έκφραση όλων των παραπάνω στην πράξη: Της όξυνσης της επιθετικότητας της ΕΕ, των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων που εκφράζονται εντός και εκτός ΕΕ, των σοβαρών κινδύνων που επιφέρουν στους λαούς οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί.

Στους σχεδιασμούς αυτούς ιδιαίτερα ενεργό ρόλο διεκδικεί η ελληνική κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενη και τις θεσμικές δυνατότητες που της δίνει η Προεδρία στην ΕΕ. Ενεργώντας για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης η οποία προσπαθεί, στο βαθμό των δυνατοτήτων της, να αναβαθμίσει τη θέση της στην ευρύτερη περιοχή.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η ενεργός εμπλοκή της χώρας στη νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση που εξαπολύει η ΕΕ στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, με το Στρατηγείο της Λάρισας να ορίζεται, μετά από έντονες πιέσεις της ελληνικής κυβέρνησης, ως Κέντρο Επιχειρήσεων της επέμβασης, με Γάλλο διοικητή και Ελληνα επιτελάρχη. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται οι συνεχώς αυξανόμενες στρατιωτικές συνεκπαιδεύσεις ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, με αυτές των ΗΠΑ, του Ισραήλ και του ΝΑΤΟ, με περιεχόμενο απόλυτα προσαρμοσμένο στις ανάγκες των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

Αντίστοιχο στόχο έχουν οι αλλεπάλληλες κυβερνητικές επαφές με κυβερνήσεις χωρών που πρωτοστατούν στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, Ισραήλ κ.ά.), για το πραγματικό περιεχόμενο των οποίων βέβαια ελάχιστα βγαίνουν επισήμως στη δημοσιότητα. Παράλληλα, εντείνονται οι προσπάθειες της κυβέρνησης να προβάλει τα «γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα» της χώρας, να τη διαφημίσει ως «παράγοντα σταθερότητας σε μια ασταθή περιοχή», πάντα σε συνδυασμό με το στόχο ανάδειξης της Ελλάδας σε διεθνή ενεργειακό κόμβο, κάτι που η ελληνική αστική τάξη θεωρεί ότι διευκολύνεται από τις εξελίξεις στην Ουκρανία και τις αντιθέσεις της «δύσης» με τη Ρωσία.

Η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, δεν είναι η μόνη με αυτές τις... «αγωνίες»: Ολο και πιο συχνά ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαλεί την κυβέρνηση γιατί δεν παίζει ακόμα πιο «ενεργό ρόλο», ως μια «χώρα της Δύσης» στα ενδοϊμπεριαλιστικά παζάρια, εκμεταλλευόμενη τη «γεωπολιτική μας δυναμική». Η «Αυγή» με πρωτοσέλιδο άρθρο της την Πέμπτη ομολογούσε ότι... δε χαίρεται «που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δε θα βγάλει τη χώρα από το ΝΑΤΟ», αλλά κατανοεί «γιατί δεν είναι δυνατό να βγούμε σε ορατό διάστημα». Και να φανταστεί κανείς ότι ακόμα είναι αντιπολίτευση...

Η έκφραση της αντίθεσης στη συμμετοχή στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ένα ακόμα κριτήριο ψήφου στις εκλογές του Μάη, με αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, της δύναμης που παλεύει για αποδέσμευση από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με εργατική - λαϊκή εξουσία.