Το ζήτημα της κεντροαριστεράς παραμένει το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα του συστήματος, μέσα στο πλαίσιο της συνολικότερης επιχείρησης αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Μπορεί να προτάσσεται η επιλογή ενίσχυσης του διπολισμού, με βασικούς κορμούς τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο όλα τα σενάρια θα παραμένουν στο τραπέζι όσο οι αστοί δε βρίσκουν ικανοποιητική απάντηση στο βασικό τους ζητούμενο: Ποια δύναμη ή ποιες δυνάμεις στο χώρο της κεντροαριστεράς, μέσα από ποιο σχήμα ή μέσα από ποιους συνδυασμούς σχημάτων, θα εξασφαλίζουν στο σύστημα τη συγκρότηση σταθερών κυβερνήσεων, με ισχυρές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, αλλά και ταυτόχρονη ικανότητα εγκλωβισμού πλατιών λαϊκών στρωμάτων.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το ζήτημα - και ειδικά σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ - απασχόλησε το Σαββατοκύριακο από το κύριο άρθρο της «Καθημερινής», που καλεί τον ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει στην «αναγκαία ωρίμανση» έτσι ώστε να αποτελέσει μια σοβαρή κυβερνητική εναλλακτική επιλογή, μέχρι τις σελίδες της ίδιας της «Αυγής», αρθρογράφοι της οποίας καλούν τους πάντες στο κόμμα τους «να σοβαρευτούν», να βρουν τις «πολύτιμες δυνάμεις μέσα στην κοινωνία και να συνεργαστούν μαζί τους» για ένα «βιώσιμο σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας» και μια... «αστικοδημοκρατική επανάσταση».

Εύλογος ο προβληματισμός τους, γιατί έχει δυσκολία αυτό το κομμάτι της αναμόρφωσης. Βασικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από το οπορτουνιστικό ρεύμα και έχει τη δυνατότητα (με τη συμβολή μάλιστα των «συνιστωσών» που τις καλούν να «σοβαρευτούν») να βάζει εμπόδια στο ριζοσπαστισμό, να εγκλωβίζει εργαζόμενους μέσα στις ενδοαστικές διαμάχες, να τους στρατεύει κάτω από «ξένες σημαίες». Ομως αυτό δε φτάνει, το κύριο είναι να πείσει την αστική τάξη ότι μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική για την αστική διακυβέρνηση γι' αυτό και η όλη συζήτηση για την «προσαρμογή» του (με εξετάσεις τύπου Τέξας, δηλώσεων προσήλωσης στην αστική νομιμότητα κ.ο.κ.)

Από την άλλη πλευρά, άλλες δυνάμεις που διεκδικούν ρόλο στην αναμόρφωση και έχουν την εμπιστοσύνη της αστικής τάξης (καθότι δοκιμασμένες στην υπηρέτηση των συμφερόντων της), όπως π.χ. οι «58» ή ο Γιαννίτσης που μίλησε την Κυριακή σε εκδήλωσή τους, δεν έχουν το ίδιο λαϊκό έρεισμα, οι ίδιοι οι αστοί φοβούνται ότι σε τελική ανάλυση είναι «φθαρμένα υλικά».

Ζητούμενο για το λαό είναι να συνειδητοποιήσει ότι όλα τα παραπάνω σενάρια είναι εχθρικά για τον ίδιο, στοχεύουν στη θωράκιση του πολιτικού συστήματος που υπηρετεί το κεφάλαιο. Τη δυσκολία του συστήματος να «κουμπώσει» το κατάλληλο σενάριο ο λαός δεν πρέπει να τη φοβηθεί, αλλά να την οξύνει: με αποφασιστική εγκατάλειψη όχι της μιας ή της άλλης εκδοχής, αλλά συνολικά των κομμάτων της αστικής διαχείρισης.