Με την «εκτίμηση βιωσιμότητας» του ελληνικού χρέους, που δημοσιοποιήθηκε χτες από το ΔΝΤ, ολοκληρώθηκαν μια σειρά από εκθέσεις για την «αξιολόγηση» της ελληνικής οικονομίας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπου το στίγμα δίνουν οι «συστάσεις» για συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής μετά την τυπική λήξη των μνημονίων στα τέλη Αυγούστου.

Παίρνοντας το νήμα από την ΕΚΤ και την Κομισιόν και παρά τις διαφορετικές εκτιμήσεις για τους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, άρα και την πορεία του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, το ΔΝΤ θεωρεί αναπόδραστη την εφαρμογή των μειώσεων στις συντάξεις και την αύξηση της φορολογίας για τα λαϊκά νοικοκυριά, παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να καλλιεργήσει προσδοκίες για το αντίθετο.

Η κριτική του ΔΝΤ στα υψηλά πλεονάσματα και οι διαφορετικές εκτιμήσεις για την πορεία διαχείρισης του χρέους αντανακλούν τους ανταγωνισμούς κυρίως ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Οι εκτιμήσεις τους όμως συμπλέουν απόλυτα στην «ανάγκη» να αποφευχθεί η «μεταρρυθμιστική κόπωση» και να καταγραφούν ακόμα καλύτερες επιδόσεις στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα, με θυσίες δίχως τέλος για το λαό.

Συγκεκριμένα, για την αγορά εργασίας, η έκθεση του ΔΝΤ θεωρεί αναγκαία τη «συνέχιση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας μέσω της διατήρησης των μεταρρυθμίσεων που αφορούν στον κατώτατο μισθό, στις συλλογικές συμβάσεις και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων», όπως άλλωστε σημειωνόταν και στις πιο πρόσφατες εκθέσεις της ΕΚΤ.

Σημειώνει μάλιστα με έμφαση ότι «παρά την σημαντική πρόοδο, η Ελλάδα εξακολουθεί να καταγράφει χαμηλότερα αποτελέσματα στους δείκτες ανταγωνιστικότητας συγκριτικά με τις αντίστοιχες χώρες και έχει μείνει πίσω στην ελευθέρωση των περισσότερων επαγγελμάτων στον τομέα των υπηρεσιών», γεγονός που προλειαίνει το έδαφος για νέα μέτρα που ανοίγουν νέα πεδία δράσης για τους επιχειρηματικούς ομίλους, βοηθούν τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, με τους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους να πληρώνουν σε κάθε περίπτωση το λογαριασμό.

Αποδίδοντας κι αυτό με τη σειρά του τα εύσημα στην κυβέρνηση «για τις σημαντικές μεταρρυθμίσεις που έχουν σε μεγάλο βαθμό (...) αποκαταστήσει την ανάπτυξη», την καλεί να προχωρήσει «στη γρηγορότερη ρύθμιση του θέματος των μη εξυπηρετούμενων δανείων προκειμένου να αποκατασταθεί η υγεία των τραπεζών και έτσι να είναι σε θέση να συμβάλουν στην ανάκαμψη της οικονομίας (...)». Που σημαίνει πρόσθετοι εκβιασμοί στο λαό να πληρώσει από το υστέρημά του και βέβαια ένταση των πλειστηριασμών, από τους οποίους βγαίνουν πολλαπλά κερδισμένοι οι τραπεζικοί και άλλοι όμιλοι.

Για κερασάκι στην τούρτα και χωρίς περιστροφές, το ΔΝΤ χαρακτηρίζει «κληρονομιά της κρίσης» τις «κοινωνικές πιέσεις», τις διεκδικήσεις δηλαδή των εργαζομένων, κατά τον ίδιο τρόπο που η κυβέρνηση χαρακτηρίζει «παθογένειες» τα εργατικά δικαιώματα, διαβεβαιώνοντας ότι δεν πρόκειται να ανακαλέσει ούτε έναν από τους μνημονιακούς νόμους που τα πετσόκοψαν τα προηγούμενα χρόνια.

Τέλος, από την έκθεση του ΔΝΤ, όπως και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, δεν λείπουν οι «ανησυχίες» για την εύθραυστη καπιταλιστική ανάκαμψη και το ενδεχόμενο να επανέλθει σχετικά γρήγορα ένας καινούργιος κύκλος κρίσης.

Ολα τα παραπάνω αποτελούν μια ακόμα επιβεβαίωση ότι ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τη «μεταμνημονιακή» εποχή. Οτι όπως πλήρωσε την κρίση με ανείπωτες θυσίες, έτσι του ζητιέται τώρα να συνεχίσει να πληρώνει για την επίτευξη υψηλότερων και σταθερών ρυθμών ανάπτυξης, για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Αν αυτές είναι οι εκτιμήσεις και τα σχέδια του κεφαλαίου, ο σχεδιασμός του λαού πρέπει να βαδίζει προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση: Στην οργάνωση του αγώνα για ανάκτηση των απωλειών, αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, κατάργηση των αντιλαϊκών νόμων. Στην πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που συνθλίβονται από τη στρατηγική του κεφαλαίου σε όλους τους τομείς.