Η διαχείριση και η εξέλιξη της οικονομικής κρίσης στην Κύπρο αποκαλύπτουν πως ήδη ετοιμάζεται η επιβολή μιας χωρίς όρια βάρβαρης πολιτικής που θα είναι μια μόνιμη κατάσταση συνεχώς αυξανόμενης εξαθλίωσης για τους εργαζόμενους. Η κρίση αναδεικνύει ακόμα πιο έντονα τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Οξύνονται οι αντιφάσεις και οι δυσκολίες της αστικής πολιτικής διαχείρισης της κρίσης και γενικότερα η δυσκολία για πέρασμα σε νέο κύκλο διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου. Αλλά τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού δεν καθορίζονται βασικά από τις κυκλικές οικονομικές του κρίσεις αλλά από την κυριαρχία των μονοπωλίων στην οικονομία και στην εξουσία, τους οξύτατους ανταγωνισμούς τους που μαζί με τη δυσκολία αναπαραγωγής των κερδών επιβάλλουν άγρια αντιλαϊκή πολιτική για να αντεπεξέλθουν σ' αυτούς. Αυτό καθορίζει και τη στρατηγική διεξόδου για την εργατική τάξη. Στρατηγική αποδέσμευσης από την ΕΕ, κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, με εργατική - λαϊκή εξουσία. Επομένως όλες οι «συνταγές» που ξαναπροβάλλονται ως πολιτικές διεξόδου και μάλιστα διλημματικά, όπως «μέσα ή έξω από το ευρώ» ή «μέσα στο ευρώ αλλά χωρίς την τρόικα», δε συγκαλύπτουν απλά την ταξική ουσία του προβλήματος, αλλά σπρώχνουν το λαό να συνταχτεί με το κεφάλαιο, ή τμήματά του, σε όφελός του, δηλαδή να υποταχτεί στην καταστροφή του. Συμπερασματικά, ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο δεν μπορεί να δώσει τίποτα στην εργατική τάξη. Η αναγκαιότητα και επικαιρότητα ανατροπής του έχει ήδη ξεπροβάλει.