Τέτοιες μέρες πριν από δυο χρόνια μετρούσαμε, ακόμα, τους νεκρούς στο Μάτι. Ο αριθμός δεν είχε φτάσει ακόμα τους 102 και τα καμένα σπίτια δεν είχαν καταμετρηθεί... Λίγο μετά, ξεκίνησε μια συζήτηση που μέχρι τώρα δεν έχει τελειώσει. Το «ποιος φταίει» αναζητείται ακόμα σε κάποιες δικαστικές αίθουσες και οι αποκαλύψεις για εκείνο το μοιραίο βράδυ ενδέχεται να αλλάξουν το κατηγορητήριο για τα φυσικά πρόσωπα που εμπλέκονται στην υπόθεση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι απολύτως απαραίτητο, η όποια δικαστική υπόθεση να φτάσει μέχρι τέλους, να αποδοθούν ευθύνες σε όσους έχουν. Αν και είναι λογική η επιφύλαξη για την πορεία, αφού υπάρχει πολύ αρνητική πείρα συγκάλυψης ή επιλεκτικής αξιοποίησης ευθυνών και ενόχων μόνο στο πλαίσιο πρόσκαιρων μικροκομματικών αντιπαραθέσεων. Το γεγονός αυτό δεν είναι άσχετο με το ότι ο βασικός «ένοχος» θα συνεχίσει να παραμένει ελεύθερος! Τον είδαμε στα τέλη Ιούνη στη μεγάλη φωτιά στην Κάρυστο και στο Μαρτίνο, τον είδαμε στη μεγάλη φωτιά στη Βάρη της Αττικής, στις αρχές Ιούλη, αλλά και κάθε μέρα στις δεκάδες πυρκαγιές που εκδηλώνονται σε πολλές περιοχές της χώρας. Και φώναξε «παρών» με εκκωφαντικό τρόπο, πριν μερικές μέρες στην Κόρινθο και την Ηλεία.

Και αυτός ο ένοχος έχει όνομα. Είναι η πολιτική της έλλειψης ενός συγκροτημένου σχεδιασμού προστασίας από φυσικές καταστροφές (πυρκαγιές, πλημμύρες κ.λπ.), οι μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό, μέσα και χρηματοδότηση στην Πυροσβεστική. Πυροφυλάκια που δεν έχουν επανδρωθεί. Δασικοί δρόμοι που δεν έχουν συντηρηθεί ή απλά δεν υπάρχουν. Είναι η στρατηγική εμπορευματοποίησης της γης και η περιβαλλοντική νομοθεσία που οπλίζει το χέρι των εμπρηστών. Είναι ένα κράτος που αντιμετωπίζει ως «κόστος» την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού, που είναι επιλεκτικά ανίκανο όσον αφορά τις λαϊκές ανάγκες σε προστασία από φυσικές καταστροφές, υγεία κ.λπ. και επιλεκτικά ικανό στη στήριξη και υπεράσπιση των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων.

Οπως και πριν, στην καταστροφή στο Μάτι, έτσι και τώρα, η σημερινή κυβέρνηση δηλώνει ότι «είναι έτοιμη» στον τομέα της πρόληψης και αντιμετώπισης των πυρκαγιών. Ομως, η πραγματικότητα τη διαψεύδει. Ενα σημαντικό παράδειγμα: Το Πυροσβεστικό Σώμα, που αποτελεί τον κεντρικό επιχειρησιακό βραχίονα της Πολιτικής Προστασίας, ασφυκτιά από τις τεράστιες ελλείψεις σε όλους τους τομείς λόγω της χρόνιας υποχρηματοδότησης. Παρ' όλα αυτά, οι πιστώσεις που ενέκρινε η κυβέρνηση για την Πυροσβεστική είναι μόλις κατά 272.000 ευρώ αυξημένες σε σχέση με το 2019 για όλες τις λειτουργικές της ανάγκες. Οι δαπάνες που αφορούν τη συντήρηση, τις επισκευές και τα καύσιμα ενός στόλου περίπου 3.250 οχημάτων παντός τύπου, που στο 55% αγγίζει ήδη την 20ετία, είναι μειωμένες κατά 1.839.851 ευρώ! Οι μόνες αυξημένες πιστώσεις, και μάλιστα κατά 34%, δηλαδή κατά 5.800.000 ευρώ, είναι αυτές που προορίζονται για επιχειρηματικούς ομίλους και αφορούν την ενοικίαση των εναέριων μέσων.

Αλλο παράδειγμα: Ο νόμος για την Πολιτική Προστασία, που ψηφίστηκε πρόσφατα, προωθεί ακόμα περισσότερο την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση σε όλο το φάσμα της πυρασφάλειας και της δασοπροστασίας: Από την οργάνωση, την εκπαίδευση, την έρευνα, την παροχή υπηρεσιών μέχρι την εκμετάλλευση δασικών οικοσυστημάτων. Παράλληλα, μεταφέρονται αρμοδιότητες σε δήμους, Περιφέρειες, ιδιώτες, εθελοντικές οργανώσεις, ΜΚΟ, με στόχο την παραπέρα μείωση των δαπανών από τον κρατικό προϋπολογισμό και τη μεταφορά του κόστους στο λαό, μέσω της γνωστής ανταποδοτικότητας και της διάχυσης της «ευθύνης». Την ίδια ώρα μάλιστα που δομές της Πολιτικής Προστασίας εμπλέκονται ακόμα περισσότερο με τους σχεδιασμούς κατασταλτικών μηχανισμών της ΕΕ, όπως η Europol, αλλά και του ΝΑΤΟ, αποκτώντας κάτω από την ομπρέλα της «ασφάλειας» ένα πιο κατασταλτικό περιεχόμενο.

Το «κατηγορητήριο» δεν σταματά εδώ... Εν μέσω πανδημίας και με fast track διαδικασίες, η κυβέρνηση έφερε και ψήφισε τον νέο περιβαλλοντικό νόμο, που ανάμεσα σε άλλα δίνει τη δυνατότητα να αναπτυχθούν τουριστικές επιχειρηματικές δραστηριότητες στον πυρήνα των Εθνικών Δρυμών της Πάρνηθας και του Σουνίου, ανοίγει το δρόμο για περαιτέρω επέκταση επενδύσεων στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) και επαναφέρει το ζήτημα των «οικιστικών πυκνώσεων». Πρόκειται για παρεμβάσεις από την πλευρά του κράτους που ενισχύουν το κίνητρο για την εκτεταμένη επιχειρηματική εκμετάλλευση δασών, δασικών περιοχών, ακόμα και περιοχών NATURA. Αυτός ο νόμος της κυβέρνησης αποτελεί «εύφλεκτη ύλη» για τα εναπομείναντα δάση, στο όνομα των επενδύσεων, κυρίως στον τομέα της «πράσινης» οικονομίας, για τον οποίο προορίζεται κι ένα μεγάλο μέρος από τα «αναπτυξιακά» κονδύλια της Κομισιόν.

Αυτές είναι οι πραγματικές αιτίες για κάθε προδιαγεγραμμένο «έγκλημα». Και ο λαός, που έχει κάθε λόγο με βάση την εμπειρία του να πιστεύει ότι καμία αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να τον προστατεύσει, πρέπει να είναι σε επαγρύπνηση. Να παλέψει, να διεκδικήσει άμεσα και ουσιαστικά μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος, της περιουσίας, της ίδιας της ζωής του.