«Κάθε μέτρο κρίνεται από την εφαρμοσιμότητά του»... Η φράση αυτή, που ειπώθηκε από τους εκπροσώπους της κυβέρνησης στην πρόσφατη ενημέρωση για την πορεία της πανδημίας, εξηγεί εν πολλοίς τις παλινωδίες και τα «μπρος - πίσω» σε σχέση με τη διαχείρισή της, που βάζουν σε κίνδυνο το λαό.

Μόνο που η «εφαρμοσιμότητα» την οποία επικαλείται η κυβέρνηση δεν είναι τίποτα περισσότερο από την εκτίμηση του «κόστους» που έχουν τα αναγκαία μέτρα προστασίας του λαού σε σχέση με το «όφελος» που έχουν για το κεφάλαιο τα πρωτόκολλα - λάστιχο, όπως έγινε με το άνοιγμα του Τουρισμού.

Κι αυτό φαίνεται ξανά τώρα, μπροστά στο άνοιγμα των σχολείων, με τις αντιφάσεις να ξεδιπλώνονται σε όλο τους το μεγαλείο. Φτάνουν στο σημείο οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης να υποστηρίζουν ότι είναι προτιμότερο να «παστώνονται» οι μαθητές σε 25άρια τμήματα, παρά να κάνουν μάθημα σε 15άρια.

Οπως είπαν μάλιστα τα κυβερνητικά στελέχη - ομολογώντας τι σημαίνει «εφαρμοσιμότητα» - η διαμόρφωση περισσότερων τμημάτων έχει «απαγορευτικό κόστος».

Για τον ίδιο λόγο προφανώς δεν είναι «εφαρμόσιμα» και άλλα μέτρα για τα σχολεία, όπως προσλήψεις περισσότερων εκπαιδευτικών και εργαζομένων στην καθαριότητα, η διαμόρφωση νέων και ασφαλών αιθουσών, η παροχή του απαραίτητου υγειονομικού υλικού κ.ο.κ.

Για τον ίδιο λόγο, ο χρόνος που κερδήθηκε με το lockdown δεν αξιοποιήθηκε από την κυβέρνηση για την αποφασιστική ενίσχυση των δημόσιων νοσοκομείων, αφού δεν είναι «εφαρμόσιμες» οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, το άνοιγμα περισσότερων ΜΕΘ, ο αναγκαίος εξοπλισμός σε μέσα και υποδομές, φτάνοντας στον σημερινό τραγέλαφο να μεταφέρονται από πόλη σε πόλη μοριακοί αναλυτές μπας και μπαλωθεί καμιά τρύπα.

Προφανώς, ούτε οι προσλήψεις εργαζομένων στις συγκοινωνίες, ούτε η ενίσχυση του στόλου των λεωφορείων είναι «εφαρμόσιμα» μέτρα, με αποτέλεσμα τις εικόνες σαρδελοποίησης σε λεωφορεία και μετρό.

Από την άλλη, έγινε απόλυτα «εφαρμόσιμο» το παραγέμισμα καραβιών και αεροπλάνων με τουρίστες, τα ελάχιστα τεστ στις πύλες εισόδου της χώρας, τα ελλιπή μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους στον Επισιτισμό - Τουρισμό, αφού έτσι ωφελούνταν οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Η «εφαρμοσιμότητα» λοιπόν εξελίσσεται στο βολικό εκείνο σχήμα που αξιοποιεί η κυβέρνηση στην προπαγάνδα της, μαζί με το επιχείρημα ότι κάνει τάχα «αυτό που πρέπει», «αυτό που συστήνουν οι ειδικοί». Και το λέει αυτό όταν ακόμα και οι ίδιοι οι «ειδικοί» διαφωνούν μεταξύ τους, ή θέσεις τους αξιοποιούνται για να δοθεί κάλυψη στην κυβερνητική πολιτική, οικειοθελώς ή μη.

Ακόμα και όταν αντιφάσκουν ή αναιρούν θέσεις τους, στο όνομα πάντα της «εφαρμοσιμότητας», με το εξής χαρακτηριστικό παράδειγμα: Από τη μία, στις συστάσεις για τα σχολεία υποστηρίζουν ότι η μάσκα από μόνη της είναι «ό,τι πιο πολύτιμο σε καιρό πανδημίας», και την επόμενη στιγμή τονίζουν ότι «η μάσκα είναι δίκοπο μαχαίρι» και ότι «από μόνη της δεν καταργεί την ανάγκη της απόστασης»!

Είναι πραγματικά πρόκληση λοιπόν η κυβέρνηση να καμώνεται πως «νομοθετεί ό,τι λένε οι ειδικοί», λες και οι «ειδικοί» είναι τίποτα αμερόληπτοι επιστήμονες, λες και δεν είναι η κυβέρνηση που τους θέτει το «πλαίσιο» ή καλύτερα τον στενό κορσέ της «εφαρμοσιμότητας» των όποιων μέτρων προτείνονται.

Το ίδιο προκλητική είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να τσουβαλιάσει όσους αμφισβητούν την επικίνδυνη πολιτική της με όσους διακινούν τις αντιδραστικές - συνωμοσιολογικές θεωρίες, που άλλωστε είναι βούτυρο στο ψωμί της για να ρίξει το φταίξιμο σε «ανεύθυνους» και «ψεκασμένους».

Κριτήριο για το πόσο «εφαρμόσιμο» ή όχι είναι κάθε μέτρο προστασίας, τελικά, δεν είναι οι ανάγκες του λαού και της νεολαίας, αλλά το πόσο «κοστίζει» στο κεφάλαιο και στο κράτος του. Αυτή είναι η «πυξίδα» όλων των κυβερνήσεων και των κομμάτων του κεφαλαίου. Αυτό είναι το εμπόδιο, ο αντίπαλος που πρέπει να βάλει στο στόχαστρό της η πάλη του λαού για την προστασία της υγείας και της ζωής του.