Η είδηση από την «Αυγή της Κυριακής» έχει ως εξής: Ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, πρωταγωνιστεί σε πρωτοβουλία κυβερνήσεων σε ομάδα χωρών του Νότου, αλλά και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων άλλων ευρωπαϊκών κρατών με αντικείμενο η ΕΕ των «27» να βγει από τη στασιμότητα της λιτότητας, να αποθαρρύνει φυγόκεντρες τάσεις κ.λπ. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Αλ. Τσίπρας έχει κάνει επαφές με τον Φρ. Ολάντ, τον Μ. Ρέντσι, τον Α. Κόστα, ενώ φαίνεται ότι ανάλογο περιεχόμενο είχαν και οι συζητήσεις με τον Γερμανό αντικαγκελάριο, Ζ. Γκάμπριελ κ.ά. Το πραγματικό περιεχόμενο μιας τέτοιας πρωτοβουλίας, σε συνθήκες που οξύνονται οι αντιθέσεις για το μέλλον και τις προοπτικές της ΕΕ στο φόντο του δημοψηφίσματος στη Βρετανία, είναι η άσκηση πίεσης για αλλαγή μείγματος, έτσι ώστε να στηριχθεί με καλύτερους για το κεφάλαιο όρους ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης, η οποία αντιμετωπίζει πολλές και μεγάλες δυσκολίες. Αυτό που περιγράφεται ως λιτότητα είναι η σκληρή σφιχτή δημοσιονομική πολιτική, στο πλαίσιο της ΕΕ και των συνθηκών της, και όχι βεβαίως το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα υποχρεώνονται να ζουν «λιτό βίο», εξαιτίας της έντασης της εκμετάλλευσής τους από το κεφάλαιο με τη στήριξη των κυβερνήσεων που εφαρμόζουν αντιλαϊκές - αντεργατικές αναδιαρθρώσεις.

Βεβαίως, ένα ερώτημα που τίθεται είναι σε ποιο βαθμό αυτές οι δυνάμεις έχουν την οικονομική και πολιτική ισχύ να επιβάλουν μια αλλαγή μείγματος στην ΕΕ χωρίς ρήξη στο εσωτερικό της με τις αστικές τάξεις ή τα τμήματα των αστικών τάξεων αυτών των κρατών που θεωρούν αναγκαίο για τα συμφέροντά τους όχι τη χαλάρωση, αλλά το σφίξιμο της δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής. Το επόμενο διάστημα είναι σίγουρο ότι θα γίνει προσπάθεια να εφαρμοστούν διάφορες εκδοχές συμβιβασμών, με κύριο στόχο την εξασφάλιση της συνοχής της ΕΕ. Ταυτόχρονα, όμως, δυναμώνουν και οι φωνές που είτε μιλούν για αποχώρηση κρατών είτε για ΕΕ δύο ταχυτήτων. Δεν υπάρχουν όμως πολιτικά σχέδια που να μπορούν να επιλύσουν το πρόβλημα των δυσκολιών της καπιταλιστικής ανάκαμψης που βρίσκεται ουσιαστικά πίσω από αυτές τις διεργασίες. Αυτή είναι η μια πλευρά του ζητήματος. Η άλλη αφορά το αντιλαϊκό περιεχόμενο αυτών των σχεδιασμών. Οι επίδοξοι σωτήρες της ΕΕ που εμφανίζονται και ως σωτήρες για τους λαούς είναι αυτοί που εφαρμόζουν στις χώρες τους αντεργατική - αντιλαϊκή επίθεση, όχι βεβαίως γιατί αναγκάστηκαν από τη «κακιά Γερμανία», αλλά γιατί το κεφάλαιο των κρατών τους απαιτεί αίμα, προκειμένου να ξεπεράσει την κρίση και να περάσει στην ανάκαμψη. Σε αυτό, άλλωστε, πρωτοστατεί και η ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που προετοιμάζει το έδαφος για τη νέα επίθεση στα Εργασιακά. Επίσης, μια αλλαγή στο μείγμα με μεγαλύτερα περιθώρια δανεισμού, πρόσβασης σε κρατικό και κοινοτικό χρήμα, στήριξης επενδυτικών σχεδίων που ζητάνε οι κεφαλαιοκράτες των λεγόμενων «χωρών του νότου» (αυτό εννοούν ως τέλος της λιτότητας) δεν πρόκειται να φέρει αποκατάσταση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα ούτε να αντιμετωπίσει την ανεργία, τις επιπτώσεις της κρίσης. Αντίθετα, η αντεργατική επίθεση θα είναι διαρκείας. Μια τελευταία πλευρά αφορά την προσπάθεια συνολικά αναστήλωσης της ικανότητας της σοσιαλδημοκρατίας - και με «νέο αίμα» στις γραμμές της σαν αυτό που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ - να χειραγωγεί μαζικά την εργατική τάξη σε αντιλαϊκούς στόχους, στο όνομα μάλιστα της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και της δημοκρατίας. Αλλωστε, αυτό θα είναι, μεταξύ άλλων, και το αντικείμενο των συζητήσεων στη συνάντηση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών στο Παρίσι, που εξαγγέλλεται ότι θα πραγματοποιηθεί μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα σχέδιο σωτηρίας για το κεφάλαιο αυτών των κρατών που βρίσκονται σε πιο αδύναμη θέση σε σχέση με τη Γερμανία και τους συμμάχους της, ένα σχέδιο αναστήλωσης της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας. Ενα σχέδιο χειραγώγησης και εξαπάτησης που κάθε άλλο παρά συμφέρει τους λαούς, τους εργαζόμενους στην Ευρωπαϊκή Ενωση.