«Τεντώνει το σχοινί το ΔΝΤ», «Ασφυκτικές πιέσεις για μέτρα στο Eurogroup», «Εμφραγμα στο παρά πέντε», «Σε κλοιό πιέσεων». «Ολα τα μέτρα εδώ και τώρα», «Μόνο με επώδυνους συμβιβασμούς και σκληρά μέτρα θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση έως 20 Φεβρουαρίου».

Οι παραπάνω είναι μερικοί από τους τίτλους του αστικού Τύπου και διαδικτυακών μέσων, που περιγράφουν συμπυκνωμένα το σημείο στο οποίο βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τους εταίρους της των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις μετά το Γιούρογκρουπ. Οποια όμως και αν είναι η εξέλιξη των διαπραγματεύσεων, τα πράγματα για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι δυσοίωνα.

Αυτό που κρύβει συστηματικά η κυβέρνηση, όπως έκαναν λίγο - πολύ και οι προηγούμενες, είναι ότι με τους «δανειστές» βρίσκεται από την ίδια μεριά του τραπεζιού, έχει ως κοινή βάση και στόχο τη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών των μονοπωλίων, των συμφερόντων του κεφαλαίου. Γι' αυτό για ακόμα μια φορά ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης.

Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μπορούμε να προβλέψουμε από τώρα πώς θα επιχειρήσει να «πλασάρει» η κυβέρνηση μια ενδεχόμενη συμφωνία: Οι πιέσεις των δανειστών, το κακό ΔΝΤ, οι αντιστάσεις της «αριστερής» κυβέρνησης, οι απειλές ακόμα και για Grexit και τελικά ο «επώδυνος συμβιβασμός».

Οι όποιες - υπαρκτές - διαφωνίες, αντιπαραθέσεις αφορούν ζητήματα ξένα για το λαό, που αξιοποιούνται όμως προπαγανδιστικά για να διευκολύνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την αντεργατική, αντιλαϊκή επίθεση. Επίθεση που θα έρθει στη λογική του «μικρότερου κακού». Θα λέει, δηλαδή, η κυβέρνηση ευθαρσώς: «Ευτυχώς που καταφέραμε και κλείσαμε την αξιολόγηση γιατί θα έρχονταν τα χειρότερα...».

Αλλά κι αυτή να μην είναι η εξέλιξη, οι όποιες επιλογές δεν θα γίνουν με κριτήριο τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού, αλλά τα γενικά συμφέροντα του κεφαλαίου, που με συνέπεια υπηρετεί και αυτή η κυβέρνηση.

Σε κάθε περίπτωση, είναι πέρα για πέρα δεδομένο ότι όλες οι πλευρές και αυτής της διαπραγμάτευσης έχουν συμφωνήσει ότι θα πάρουν μέτρα αντεργατικά. Και μάλιστα, η κυβέρνηση με την επέκταση του «κόφτη» τα έχει ήδη πάρει. Οι κόντρες, οι προσωρινοί συμβιβασμοί, οι παλινωδίες σχετικά με το ποιος συμφωνεί με ποιον και ποιος έρχεται ή φεύγει από το πρόγραμμα, είναι η αντανάκλαση της σφοδρής αντιπαράθεσης τμημάτων του κεφαλαίου και στη χώρα μας και στο εξωτερικό για πιο μεγάλα και στρατηγικής σημασίας ζητήματα, όπως: Ρυθμίσεις για το χρέος, «άνοιγμα» στις αγορές, ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση, ζητήματα που αφορούν τις ίδιες τις προοπτικές της Ευρωζώνης, τις σχέσεις ΕΕ με τις ΗΠΑ κ.ά.

Τα πράγματα μιλάνε μόνα τους. Σε αυτήν την ατελείωτη πορεία επιδείνωσης της ζωής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, που είναι ταυτισμένη με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή διαχείριση στο πλαίσιο αυτού του βάρβαρου συστήματος. Και εάν πρόκειται ο λαός να περιμένει μέχρι το 2040, 2050, 2060 ή 2070 για να ζήσει την πιθανότητα μιας μικρής μείωσης της ανεργίας - όπως λένε οι ίδιοι οι αξιωματούχοι των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών - τότε μάλλον πρέπει να σκεφτεί πως άλλη είναι η μοναδική πραγματική διέξοδος που εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα. Να οργανώσει τον αγώνα του για να ανακόψει αυτή την επίθεση σήμερα και να παλέψει σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.