Οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, μαζί με τις ηγεσίες των ΓΣΕΒΕΕ και ΕΣΕΕ, Επιμελητηρίων και Συλλόγων επιστημόνων, αφού αυτοανακηρύχτηκαν «οι αντιπροσωπευτικότεροι φορείς της κοινωνίας των πολιτών», εμφανίζονται τώρα ως «μια νέα ευρεία κοινωνική συμμαχία», που σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους, επιζητούν «μια άλλη Ελλάδα» και την «"παλινόρθωση" της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας».

Ωστόσο, οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, με όσα διαφορετικά «καπέλα» και αν εμφανιστούν, δεν μπορούν να κρύψουν ότι ήταν και παραμένουν οι βασικοί εκφραστές και στυλοβάτες της γραμμής του κεφαλαίου μέσα στο εργατικό κίνημα.

Η λεγόμενη «συμμαχία» τους είναι η συνέχεια των «κοινωνικών διαλόγων», όπου ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ συμμετείχαν με πολλούς από αυτούς που την απαρτίζουν και παζάρευαν πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων τις ανατροπές σε μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα, με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της.

Και όχι μόνο αυτό: Η «συμμαχία» αναπαράγει όλα τα αντιδραστικά επιχειρήματα, με τα οποία κυβέρνηση - εργοδοσία - κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός προσπαθούν να υπονομεύσουν τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες.

Για παράδειγμα, οι φορείς που την απαρτίζουν τάσσονται μετά βδελυγμίας κατά της «πόλωσης» και με τον πλέον επίσημο τρόπο κηρύττουν την ταξική συναίνεση και συνεργασία, που διευκολύνει το κεφάλαιο να συνθλίψει εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους και μισθωτούς επιστήμονες.

Το ίδιο είχαν κάνει ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ όταν ψηφιζόταν το νομοσχέδιο που έβαζε στο γύψο το απεργιακό δικαίωμα, καταψηφίζοντας τις προτάσεις του ΠΑΜΕ για απεργία, ενώ ανοιχτά πλέον η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συκοφαντεί τον απεργιακό αγώνα ως «ξεπερασμένη» μορφή πάλης, καλλιεργώντας μοιρολατρία, απογοήτευση και κλίμα συμβιβασμού, που διευκολύνει το κεφάλαιο και την κυβέρνηση να χτυπήσουν κι άλλο το δικαίωμα στην απεργία και να κλιμακώσουν την αντιλαϊκή - αντεργατική επίθεση.

Καθόλου τυχαία, η διακήρυξη της λεγόμενης συμμαχίας είναι βγαλμένη από τα περιφερειακά «αναπτυξιακά» συνέδρια και τις επεξεργασίες της «εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής», που διαμορφώνει η κυβέρνηση μαζί με βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλοξενοδόχους και βέβαια μαζί με τους «θεσμούς» του κουαρτέτου.

Καλούν τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους μισθωτούς επιστήμονες να στοιχηθούν πίσω από τη στρατηγική που «αγωνιά» και υπηρετεί την ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Σπέρνουν ταυτόχρονα αυταπάτες ότι με «εναλλακτικές» τάχα πολιτικές, με «ανθρωποκεντρική ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς» (!) που θα «στηρίζεται στο κράτος δικαίου», τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων μπορούν να συνυπάρξουν με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες.

Τις πραγματικές προθέσεις τους αποκαλύπτει η περίφημη «Κοινή Δήλωση» της πλειοψηφίας των φορέων που συμμετέχουν στη «συμμαχία», μαζί με τον ΣΕΒ και τους άλλους εργοδοτικούς φορείς, στο πλαίσιο της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ), όπου ομνύουν όλοι μαζί στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, με ευχολόγια για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Αλλά και η ΕΓΣΣΕ που υπέγραψαν ΓΣΕΕ και εργοδοτικές ενώσεις, νομιμοποιώντας για μια ακόμη φορά τον άθλιο κατώτερο μισθό των 586 και 511 ευρώ μεικτά.

Η παρέμβαση που επιχειρούν αυτές οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, με πρώτα βιολιά τις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, είναι πέρα για πέρα αντιδραστική και επικίνδυνη για τους εργαζόμενους, τους μεροκαματιάρηδες ΕΒΕ και μισθωτούς επιστήμονες. Πραγματική διέξοδος για όλους αυτούς δεν είναι η «συμμαχία» συνδικαλιστικών κορυφών, που αποθεώνει τον κοινωνικό εταιρισμό, τους στόχους της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.

Διέξοδος είναι η ανασύνταξη τους εργατικού κινήματος και το δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, που αγωνίζεται για σύγχρονα δικαιώματα, ενάντια στους στόχους του κεφαλαίου και την ανάπτυξη που υπηρετεί την κερδοφορία του, σε βάρος των λαϊκών αναγκών.