Κυριολεκτικά ούτε μέρα δεν πέρασε από την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, πριν επιβεβαιωθεί ξανά ότι «θετικό ταμείο» για όσα έγιναν εκεί μπορούν να κάνουν μόνο το κεφάλαιο και τα κόμματά του, ενώ ο λαός κάνει «ταμείο» νέων μεγάλων κινδύνων.

Οι τουρκικές υπερπτήσεις πάνω από την Αλεξανδρούπολη και κυρίως οι «συστάσεις» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για «συντονισμό όπου υπάρχουν διαφωνίες σχετικά με τα όρια του εναέριου χώρου» μιλάνε από μόνες τους.

Κάνουν και πάλι «κουρελού» τα ευρωατλαντικά παραμύθια περί «εγγυήσεων» για τα κυριαρχικά δικαιώματα, που διασφαλίζονται τάχα με τη βαθύτερη ελληνική εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια.

Πρώτα απ' όλα, η δήλωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δείχνει γλαφυρά τι σηματοδοτούν οι κυβερνητικές δηλώσεις από την Ουάσιγκτον, ότι «την ώρα που ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται σε εξέλιξη, το τελευταίο πράγμα που θέλει το ΝΑΤΟ είναι εντάσεις στη νοτιοανατολική πτέρυγά του».

Ο στόχος της «ΝΑΤΟικής συνοχής» όχι μόνο δεν αποτελεί «καταφύγιο» ασφάλειας και θωράκισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως λένε τα αστικά κόμματα, αλλά αποτελεί σταθερά «θερμοκήπιο» για την επιθετικότητα και τις αξιώσεις της τουρκικής αστικής τάξης.

Οταν μάλιστα ο στόχος αυτός «τρέχει» σε συνθήκες όπου οι ανταγωνισμοί έχουν «αλλάξει πίστα», με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ με τη Ρωσία να κλιμακώνεται και την κυβέρνηση να «παίζει τα ρέστα» της εμπλοκής σε αυτόν, ο «λάκκος» για τον λαό γίνεται ακόμα πιο βαθύς.

Καθόλου τυχαία άλλωστε δεν είναι και η εμφάνιση του όρου «ΝΑΤΟικό έδαφος», που όλο και πιο συχνά επιστρατεύουν τελευταία η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, ανοίγοντας πολύ επικίνδυνους δρόμους.

Δεύτερον, οι νέες αυτές παραβιάσεις δείχνουν πως οι αμερικανοΝΑΤΟικές υποδομές, που πλέον βρίσκονται σπαρμένες σε όλη την Ελλάδα, όχι μόνο δεν αποτελούν «ομπρέλα προστασίας» και «ασφάλειας», όχι μόνο στοχοποιούνται από τα αντίπαλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά τροφοδοτούν και τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΝΑΤΟικής συμμαχίας, τον διαγκωνισμό της αστικής τάξης Ελλάδας και Τουρκίας, για το ποια θα παίξει τον ρόλο του ευρωατλαντικού «δερβέναγα» στην περιοχή.

Τα περί «ενόχλησης της Τουρκίας» από την αναβάθμιση της Αλεξανδρούπολης και την παράκαμψη των Στενών στα ΝΑΤΟικά σχέδια αυτόν τον διαγκωνισμό αφορούν, ενώ για τον λαό τα ΝΑΤΟικά σχέδια εγγυώνται μόνο νέους μεγάλους κινδύνους.

Γλαφυρά αποκαλύπτεται και τι σημαίνει η κάλπικη συζήτηση περί «ανταλλαγμάτων» από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσίασε ως τέτοια στην προ ημερών συζήτηση στη Βουλή τις αμερικάνικες βάσεις σε νησιά του Αιγαίου ως «μια έμπρακτη απάντηση στις προσπάθειες της Τουρκίας να αμφισβητήσει την κυριαρχία μας σε αυτά», όπως έλεγε ο εισηγητής του, ενθαρρύνοντας επί της ουσίας την κυβέρνηση να επεκτείνει τις ΝΑΤΟικές υποδομές και σε άλλα μέρη.

Σε ό,τι αφορά τα «κοινά συμφέροντα με τις ΗΠΑ» στα Ενεργειακά, για τα οποία επίσης μιλάει η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν αποτελούν «εγγύηση ασφαλείας», αλλά αντίθετα διαμορφώνουν το πλαίσιο και επιταχύνουν την αναζήτηση επικίνδυνων συμβιβασμών και «διευθετήσεων» με την τουρκική αστική τάξη, σε βάρος των ελληνικών και κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων, για να «τρέξουν» τα σχέδια συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου σε Ανατ. Μεσόγειο και Αιγαίο.

Αυτό άλλωστε είναι το νόημα και των δηλώσεων Μπάιντεν, ότι η πρόσφατη συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν «διαμορφώνει το πλαίσιο» για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και ότι στις ελληνοτουρκικές σχέσεις θα πρέπει να κυριαρχεί η «θετική ατζέντα».

Πίσω λοιπόν από τις νέες προκλήσεις της τουρκικής αστικής τάξης, με ευκολία διακρίνει κανείς τα στρατιωτικά, ενεργειακά και άλλα σχέδια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, το «ειδικό βάρος» της Τουρκίας σε αυτά, την προσπάθεια διατήρησής της «πάση θυσία» στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο.

Ολα αυτά, που η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα έχουν «εικόνισμα», οριοθετούν και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και όχι βέβαια το πόσες φορές αναφέρθηκε η λέξη «Τουρκία» στον Λευκό Οίκο από τη σημερινή ή τη χτεσινή κυβέρνηση.

Αυτά είναι που χρειάζεται να αμφισβητήσει ο λαός, με την πάλη του ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Ανοίγοντας τον ελπιδοφόρο δρόμο για την αποδέσμευση από όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, με τον ίδιο στην εξουσία, τον μόνο που μπορεί να διασφαλίσει την ειρήνη, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, τη φιλία και τις αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με τους γείτονες λαούς.