Με τα στελέχη του ΔΕΔΔΗΕ να προαναγγέλλουν 7.000 διακοπές ρεύματος μόνο στην Αττική για χρέη μέχρι την εκπνοή του 2020, εκ των οποίων οι 1.700 στις λαϊκές περιοχές των δυτικών συνοικιών, είναι παραπάνω από φανερό ότι πρέπει να οργανωθεί αποφασιστικά η πάλη για να μη μείνει κανένα λαϊκό νοικοκυριό στο σκοτάδι.

Γιατί είναι πρόκληση για τη φτωχολογιά που πληρώνει τις βαριές συνέπειες της κρίσης και μένει χωρίς εισόδημα ή ζει με τα πενιχρά επιδόματα στήριξης, να της κόβουν κι από πάνω το ρεύμα. Κι αυτό όταν στα αναπτυξιακά σχέδια του κεφαλαίου, στις εκθέσεις «Πισσαρίδη» της ΝΔ και «αντι-Πισσαρίδη» του ΣΥΡΙΖΑ, φιγουράρουν οι ιεραρχήσεις για μπίζνες στην αγορά Ενέργειας και οι προσδοκίες για τεράστια κερδοφορία από την ανάπτυξη των ΑΠΕ.

Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι όσο περισσότερο προχωρά η «απελευθέρωση» της ηλεκτρικής ενέργειας, όσο περισσότερο ο κλάδος αυτός προσφέρεται για επενδύσεις κεφαλαίων που λιμνάζουν και αναπτύσσεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε επιχειρηματικούς κολοσσούς για την ενεργειακή πίτα, τόσο θα περιορίζεται η πρόσβαση του λαού σε φθηνή και επαρκή Ενέργεια.

Ο λαός μπορεί να δει ακόμα πιο καθαρά ότι για κάθε δισεκατομμύριο που ανακοινώνεται ότι «πέφτει» στο πεδίο των ενεργειακών επενδύσεων, δυναμώνει ο πονοκέφαλος για το πόση ώρα θα ανάψει το θερμοσίφωνο, πόση ώρα θα λειτουργήσουν το κλιματιστικό και ο φούρνος.

Οσο περισσότερο δηλαδή πανηγυρίζει η κυβέρνηση για τις μπίζνες που ξανοίγονται στον ενεργειακό κλάδο, τόσο πληθαίνουν τα κομμένα ρεύματα και δυναμώνουν οι εκβιασμοί για «διακανονισμούς» που στραγγίζουν το λαϊκό εισόδημα, δεν σταματούν να τηλεφωνούν οι εισπρακτικές, βάζοντας το μαχαίρι στο λαιμό των εργαζομένων.

Με άλλα λόγια, η ενεργειακή φτώχεια που βιώνουν χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά εν έτει 2020 είναι η άλλη όψη της σφοδρής επίθεσης που δέχονται κάτοικοι και εργαζόμενοι στις λιγνιτικές περιοχές, που πληρώνουν το μάρμαρο της «μετάβασης στη μεταλιγνιτική εποχή», δηλαδή το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας στα «πράσινα» μονοπώλια.

Ανεργία, απολύσεις - «εθελούσιες αποχωρήσεις», εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, ξήλωμα δικαιωμάτων είναι τα αναγκαία «υποστηρίγματα» του master plan της κυβέρνησης για την απολιγνιτοποίηση. Πάνω σε τέτοια αντιδραστικά μέτρα αναπτύσσονται τα φωτοβολταϊκά και τα αιολικά πάρκα, ακόμα και σε περιοχές NATURA.

Και βέβαια, η ισχυροποίηση της ΔΕΗ ΑΕ στην αγορά Ενέργειας, η «υγεία» της κερδοφορίας της που ανακοινώθηκε για τους προηγούμενους μήνες, σημαίνει, εκτός από την επίθεση στο λαϊκό εισόδημα, τσάκισμα των δικαιωμάτων που απέμειναν για τους εργαζόμενους της επιχείρησης, απλήρωτες υπερωρίες, 12ωρες βάρδιες κ.ο.κ.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι μόλις προχτές η κυβέρνηση έδωσε το «πράσινο φως» για νέες «πράσινες» επενδύσεις, που αν και ξεπερνούν τα 2 δισ. ευρώ, οι τυμπανοκρουσίες τους κάνουν λόγο για 64 (!) θέσεις εργασίας άμεσα και 240 σε αναμονή, την ίδια στιγμή που χιλιάδες είναι όσοι μένουν χωρίς δουλειά από τους σχεδιασμούς κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ στην Ενέργεια.

Σε μια παράλληλη εξέλιξη, η ΡΑΕ ανακοίνωσε την υπερκάλυψη της προσφοράς Ενέργειας από μελλοντικές επενδύσεις, τις ίδιες μέρες που συνεργεία του ΔΕΔΔΗΕ έκοβαν το ρεύμα σε μια σχολική καθαρίστρια στο Αιγάλεω, σε έναν καρκινοπαθή χωρίς εισόδημα στη Θεσσαλονίκη, ενώ ξήλωναν τον μετρητή συνοδεία αστυνομικών δυνάμεων σε έναν μεροκαματιάρη στην Αγία Βαρβάρα.

Ολα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ένα πράγμα: Οτι όσο η ηλεκτρική ενέργεια παραμένει ακριβό εμπόρευμα, τόσο θα φέρνει φτώχεια, κομμένα ρεύματα, απειλές διακοπών, τσουχτερά τιμολόγια.

Επομένως, όσο αναγκαία είναι η πάλη για να μη διακοπεί το ρεύμα σε καμιά λαϊκή οικογένεια, όσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη οργάνωσης της αλληλεγγύης από σωματεία και φορείς στις γειτονιές για να αποτραπούν τέτοιες προσπάθειες, άλλο τόσο πρέπει να δυναμώνει η σύγκρουση με τη στρατηγική των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου, να αναπτύσσεται η πάλη για ρεύμα - κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα.

Στον αντίποδα της στρατηγικής εξυπηρέτησης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων στον κλάδο της Ενέργειας βρίσκεται η πρόταση διεξόδου που συζητάει το ΚΚΕ με τους εργαζόμενους και το λαό, για έναν δρόμο ανάπτυξης όπου οι πηγές Ενέργειας, τα δίκτυα διανομής και τα μέσα παραγωγής θα αποτελούν κρατική κοινωνική ιδιοκτησία, θα είναι στα χέρια των εργαζομένων, ώστε να λειτουργούν με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες.