Με διάφορα μέσα και από διάφορα «κανάλια», η αστική τάξη εκφράζει ανησυχία για τη σταθερότητα της συγκυβέρνησης και τη δυσκολία να εξασφαλιστούν εναλλακτικές λύσεις στη διακυβέρνηση. Τους απασχολεί το πώς οι διεργασίες στο πολιτικό σκηνικό και στα κόμματα της διαχείρισης θα οδηγήσουν στην εξασφάλιση ισχυρών κυβερνήσεων συνεργασίας, που θα υλοποιούν απαρέγκλιτα τη στρατηγική του κεφαλαίου για έξοδο από την κρίση, και ταυτόχρονα θα έχουν διευρυμένη στήριξη ή ανοχή από το λαό.

Η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού έχει για κίνητρο και σκοπό τη χειραγώγηση της δυσαρέσκειας του λαού. Αυτό πρέπει να καθορίσει και το πολιτικό κριτήριο των εργαζομένων. Πρέπει να γίνει καθαρό ότι όλες οι προσπάθειες που συντελούνται κινούνται στην ίδια κατεύθυνση: Σε αυτήν της αναπαλαίωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Που είναι σάπιο και ξεπερασμένο, γιατί υπερασπίζεται το καπιταλιστικό σύστημα, γιατί είναι τμήμα της εξουσίας των μονοπωλίων, ανεξάρτητα αν πρόκειται για νέα πολιτικά σχήματα ή για νέα πρόσωπα.

Μπροστά στις τοπικές και ευρωπαϊκές εκλογές, οι διεργασίες θα πυκνώσουν. Στις διεργασίες επιδρούν οι αντιθέσεις στους κόλπους της αστικής τάξης για το μείγμα διαχείρισης, οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ κ.λπ. Η «βεντάλια» έχει ανοίξει. Η συγκρότηση της λεγόμενης «κεντροαριστεράς» δείχνει να έχει δυσκολίες, καθώς τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη ΔΗΜΑΡ υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για τη μορφή, την αναγκαιότητα και το ρόλο της. Τα δύο κόμματα ανταγωνίζονται να παίξουν καθοριστικό ρόλο στη συγκρότηση της «κεντροαριστεράς» ενώ επιπλέον δυσκολίες προκαλεί η παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί να αναδειχθεί ως βασικός πυλώνας, «διάδοχος» του σοσιαλδημοκρατικού χώρου.

Ταυτόχρονα, γίνονται προσπάθειες να αναμορφωθεί ο χώρος που εκφράζεται εκλογικά από τη Χρυσή Αυγή, ακόμα και με τη συγκρότηση νέου κόμματος. Οι κραδασμοί στο εσωτερικό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μεταδίδονται στη συγκυβέρνηση, όπως έδειξε η διαγραφή Πολύδωρα και η εσωκομματική διαμάχη στην ΚΕ του ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί να αναγνωριστεί από την ΕΕ και ισχυρές μερίδες της ντόπιας πλουτοκρατίας ως ο καταλληλότερος να ασκήσει διαχείριση. Προβληματισμός υπάρχει και για τη δυσκολία να ανανεωθεί ηλικιακά το πολιτικό προσωπικό, να συμβάλει και μ' αυτόν τον τρόπο στη χειραγώγηση του λαού.

Οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις δυνάμεις που συμμετέχουν στην ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού δεν έχουν να κάνουν με διαφωνίες στη στρατηγική. Το αντίθετο συμβαίνει. Η συμφωνία τους στο μονόδρομο της ΕΕ, στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, είναι αυτή που τις βάζει απέναντι από το λαϊκό συμφέρον, το οποίο καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να υπηρετήσει στο έδαφος του καπιταλισμού και της εξουσίας των μονοπωλίων.

Ο λαός μπορεί να σφραγίσει τις εξελίξεις προς όφελός του αν αναδειχτεί ο ίδιος σε μαχητική αντιπολίτευση. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να δυναμώσει παντού το ΚΚΕ, να πάρει στα δικά του χέρια την ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση.