Η απεργία στη «Χαλυβουργία» και η εξέλιξή της δεν είναι απλώς ένας αγώνας ανάμεσα στους χαλυβουργούς και τον εργοδότη τους, αλλά μια γενικευμένη ταξική αντιπαράθεση ενάντια στους συνασπισμένους καπιταλιστές μαζί με τις κυβερνήσεις τους προκειμένου να στείλουν μήνυμα στην εργατική τάξη ότι ο πόλεμός τους για την επιβολή των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων για να βγουν από την κρίση τσακίζοντας τους εργάτες, θα περάσει διά πυρός και σιδήρου. Η κυβέρνηση με τα ΜΑΤ και την καταστολή δίνει εξετάσεις στο κεφάλαιο ότι μαζί με τα αντεργατικά μέτρα είναι αποφασισμένη να δημιουργήσει και τις συνθήκες που θα μπορούν να υπερεκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα της «άκρας του τάφου σιωπής» των εργατών, τσακίζοντας το κίνημα και τους αγώνες τους. Επομένως τους εξασφαλίζει ιδανικό περιβάλλον για επενδύσεις με μεγάλη κερδοφορία, χωρίς εργατικές διεκδικήσεις. Η κυβέρνηση έχει απόλυτη την ευθύνη γιατί θέλει τους χαλυβουργούς ως «πρόβατα επί σφαγή» στις ορέξεις του Μάνεση. Οχι μόνο γιατί έχει θέσει στη διάθεσή του τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό, αλλά και γιατί εμπαίζει με την τακτική της τους χαλυβουργούς. Τώρα ακόμη πιο αποφασιστικά ένταση της ταξικής αλληλεγγύης. Είναι μονόδρομος το «όλοι για έναν και ένας για όλους». Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι νίκη όλης της εργατικής τάξης.