Μερικά από τα βασικά ζητήματα που πρέπει να απασχολήσουν τους εργαζόμενους, τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες, με αφορμή την υπόθεση της λεγόμενης Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης ΙΜΙ, στελέχη της οποίας διώκονται για αδικήματα που προκάλεσαν ζημιά εκατομμυρίων ευρώ στο Δημόσιο, σκόπιμα κρύβονται. Τι αναδεικνύεται από την πλειοψηφία των αστικών Μέσων Ενημέρωσης; Ποιος πολιτικός έχει την ευθύνη για τις χρηματοδοτήσεις, πόσα λεφτά φαγώθηκαν, ποιος τα έφαγε; Ναι, όλα αυτά πρέπει να έρθουν στο φως, να ολοκληρωθούν οι έρευνες, να αποδοθούν ευθύνες. Ομως, η υπόθεση δεν πρέπει να μείνει μόνο εκεί.

Το ερώτημα είναι σε ποιους είναι χρήσιμες οι λεγόμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Θυμίζουμε ότι, όταν πρωτοεμφανίστηκαν, διαφημίστηκαν ως εργαλεία «συμμετοχής», ως όργανα της «κοινωνίας των πολιτών», σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Εχουμε, λοιπόν, και λέμε. Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει στηρίξει και χρηματοδοτήσει, μέσω κοινοτικών πακέτων, ΜΚΟ, για να προπαγανδίσουν σάπιες αξίες και να υλοποιήσουν την αντιλαϊκή της πολιτική. Το ίδιο βεβαίως και οι ελληνικές κυβερνήσεις.

Θυμίζουμε, από το πολύ πρόσφατο παρελθόν στη χώρα μας, ότι με νόμο ανατέθηκε σε ΜΚΟ η υλοποίηση προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας με 5μηνη απασχόληση σε δήμους για 625 ευρώ το μήνα, αξιοποιώντας την ανάγκη για μεροκάματο χιλιάδων ανέργων.

Θυμίζουμε, επίσης, ότι με τις ευλογίες δήμων, δημοτικών παρατάξεων και άλλων οργανώσεων που πρόσκεινται σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, πολλές ΜΚΟ έχουν αναλάβει δράσεις Υγείας - Πρόνοιας όπως: Εμβολιασμοί παιδιών στη Νέα Ιωνία, «Βοήθεια στο Σπίτι», κ.ά. ως αποτέλεσμα της έλλειψης ή συρρίκνωσης και κατάργησης δομών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Και παίρνουν και κοινοτική επιδότηση γι' αυτό...

Υπουργεία Εξωτερικών σε όλο τον κόσμο χρηματοδοτούν το έργο τέτοιων οργανώσεων, με πρόσχημα την ανθρωπιστική δράση, αλλά με πραγματικό στόχο να ανοιχτούν νέοι δρόμοι για το μπάσιμο πολυεθνικών σε τομείς της οικονομίας σε διάφορες χώρες. Δημιουργήθηκαν ΜΚΟ με αμιγώς πολιτικο-οικονομικές δραστηριότητες, που προσπάθησαν να διεισδύσουν σε ανατολικοευρωπαϊκές και βαλκανικές χώρες μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ, όπως το περίφημο «Ιδρυμα Ανοιχτής Κοινωνίας» του πολυεκατομμυριούχου Τζορτζ Σόρος.

Βεβαίως, υπάρχουν και ΜΚΟ που δεν κατατάσσονται στις παραπάνω κατηγορίες, αν και είναι εξαιρέσεις στον κανόνα.

Οι λεγόμενες ΜΚΟ αποτελούν χρήσιμα και ουσιαστικά εργαλεία στα χέρια των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, στα χέρια των αστικών κυβερνήσεων. Πότε αξιοποιούνται για την προώθηση αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Πότε μπαίνουν μπροστά και στήνουν μηχανισμούς, για να υλοποιηθεί η αντιλαϊκή πολιτική. Πότε εμφανίζονται σαν προστάτες του περιβάλλοντος από τη δράση των μονοπωλίων, αλλά τελικά αποκαλύπτονται ως βαλτοί του ενός ή του άλλου ανταγωνιστή. Και πότε είναι ένα από τα καλύτερα οχήματα ιμπεριαλιστικής διείσδυσης με το προσωπείο της ανθρωπιστικής βοήθειας. Είναι αναρίθμητες. Οπως γράφτηκε σε σελίδα στο διαδίκτυο: «Τις βρίσκεις παντού. Από την Εκκλησία έως τον ΣΥΡΙΖΑ...».