Μόλις πριν από λίγες μέρες, έγινε στη Βαρσοβία η 27η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ. Βασικά θέματα της Συνόδου ήταν η στρατιωτική αναδιάταξη του ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία, στο πλαίσιο των ευρύτερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, και η παραπέρα ανάπτυξή του στον άξονα της Κεντρικής Μεσογείου, περιλαμβανομένου και του Αιγαίου, αξιοποιώντας τη δράση του ISIS στη Συρία και τη Βόρεια Αφρική.

Θυμίζουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση, με πρόσχημα το Προσφυγικό, είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ της μόνιμης παρουσίας του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, με αναβάθμιση της σημερινής ναυτικής δύναμης και διεύρυνση του επιχειρησιακού της πλαισίου. Θέση που «κουμπώνει» με το ΝΑΤΟικό σχεδιασμό για τον έλεγχο των θαλάσσιων δρόμων, μέσω των οποίων η Ρωσία διασφαλίζει την παρουσία της στην Ανατολική Μεσόγειο.

Τα δύο σημαντικά γεγονότα των προηγούμενων ημερών, δηλαδή το μακελειό στη Νίκαια της Γαλλίας, την ευθύνη για το οποίο ανέλαβε ο ISIS, και η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, δεν μπορεί να αντιμετωπιστούν έξω από το πλαίσιο όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που επισφράγισε η ΝΑΤΟική Σύνοδος.

Είναι σίγουρο ότι το επόμενο διάστημα θα φανούν ακόμα πιο καθαρά οι σκοπιμότητες αυτών των ενεργειών. Ο ρόλος της Γαλλίας στις εξελίξεις στη Συρία, η προσπάθεια της Τουρκίας να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή της Συρίας και του Ιράκ και να «αντιμετωπίσει» τους Κούρδους στις ανατολικές περιοχές της προσεγγίζοντας ακόμα παλιούς αντιπάλους (Ισραήλ, Ρωσία), η στάση παλιών συμμάχων της (π.χ. ΗΠΑ, Γερμανία κ.λπ.) είναι ζητήματα που ασφαλώς προβληματίζουν.

Η «αστάθεια» που καταγράφεται σε όλη την περιοχή από τη Βαλτική μέχρι τον Περσικό Κόλπο και τη Βόρεια Αφρική και αξιοποιείται από το ΝΑΤΟ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για να ενισχύσουν την στρατιωτική τους παρουσία και την πολιτική τους επιρροή, δεν είναι η αιτία των μεταξύ τους αντιθέσεων, αλλά το αποτέλεσμά τους.

Οσο περισσότερο οξύνονται αυτοί οι ανταγωνισμοί, τόσο θα μεγαλώνει η «αστάθεια» και θα αυξάνονται οι κίνδυνοι για τους λαούς, που πληρώνουν βαρύ τίμημα από τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και επεμβάσεις, όποια μορφή κι αν παίρνουν αυτές.

Από αυτήν τη σκοπιά, η προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να καθησυχάσει το λαό ότι η «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική της και η βαθύτερη εμπλοκή στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς καθιστά τη χώρα «πόλο σταθερότητας», είναι προκλητική.

Δεν προσπαθεί να συγκαλύψει μόνο τα κίνητρα της πολιτικής της, που είναι η διασφάλιση των συμφερόντων της αστικής τάξης στην Ελλάδα, αλλά και να θολώσει τα νερά σε ό,τι αφορά τους κινδύνους που ελλοχεύουν για το λαό. Να κρύψει, δηλαδή, ότι αρκεί μια σπίθα για να γίνει παρανάλωμα του πυρός στην ευρύτερη περιοχή, να εμπλακεί ο λαός σε καταστροφικές για τον ίδιο περιπέτειες.

Τα «απόνερα» της απόπειρας πραξικοπήματος στην Τουρκία και η μελλοντική επίδρασή του στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στις σχέσεις Ελλάδας - ΝΑΤΟ, θα δείξουν το πόσο εύθραυστη και πόσο «χυλός» είναι η κατάσταση στην περιοχή, στην οποία κατά τα άλλα η Ελλάδα παρουσιάζεται ως παράγοντας «σταθερότητας» από την κυβέρνηση.

Γι' αυτόν το λόγο, σχολιάζοντας τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, το ΚΚΕ καλούσε το λαό και το κίνημα σε επιφυλακή και προειδοποιούσε ότι ρίχνουν λάδι στη φωτιά που καίει στην περιοχή, αποτέλεσμα της προσπάθειας ισχυρών και αντιτιθέμενων μονοπωλιακών συμφερόντων να κυριαρχήσουν οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά. Οι επισημάνσεις αυτές επιβεβαιώνονται δραματικά και αποκτούν επείγοντα χαρακτήρα, κάτω από το φως των τελευταίων εξελίξεων...