Την ώρα που η κυβέρνηση και οι επιχειρηματικοί όμιλοι πανηγυρίζουν για τα «ρεκόρ» στις αφίξεις τουριστών, στους τζίρους και τα κέρδη του κεφαλαίου που δραστηριοποιείται στον Τουρισμό, οι εργαζόμενοι του κλάδου δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας και οι διακοπές γίνονται «όνειρο θερινής νυκτός» για την πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων.

Μαζί με την ανεργία που παραμένει σε υψηλά επίπεδα, τους καθηλωμένους μισθούς, τη συνέχιση της φοροληστείας και βέβαια τις εργασιακές σχέσεις γαλέρας, ειδικά στον κλάδο, με μήνες δουλειάς χωρίς το παραμικρό ρεπό, προστίθενται μια σειρά από εμπόδια που μεγαλώνουν τη δυσκολία για μια λαϊκή οικογένεια να κάνει έστω και μια βδομάδα διακοπές.

Τα διαθέσιμα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά: Ο εγχώριος τουρισμός μειώθηκε συνολικά κατά 67% την περίοδο 2009- 2018, ενώ για φέτος προβλέπεται ότι από αυτούς που θα καταφέρουν να πάνε διακοπές το 66% θα πάει το πολύ για 7 μέρες κι αυτές σε κάποιο φιλικό ή συγγενικό σπίτι.

Μεγάλα εμπόδια θέτουν οι απλησίαστες τιμές των εισιτηρίων στα πλοία, την ίδια ώρα μάλιστα που οι εφοπλιστές απολαμβάνουν δεκάδες φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις, συνταγματικά κατοχυρωμένη φοροασυλία, πληρώνουν ακόμα μικρότερο φόρο για το πετρέλαιο απ' ό,τι οι εργαζόμενοι στα σπίτια τους, διατηρούν πλοία που έχουν ηλικία πάνω από τα 40 έτη, βάζοντας σε κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή στη θάλασσα. Εμπόδιο είναι το απλησίαστο κόστος για να ταξιδέψει κάποιος οδικώς, με την τιμή της βενζίνης να έχει φτάσει στα ύψη για να κερδίζουν οι όμιλοι του πετρελαίου, τα αλλεπάλληλα διόδια που έχουν μπει παντού για τους «αναξιοπαθούντες» κατασκευαστικούς ομίλους που εκμεταλλεύονται τους οδικούς άξονες τους οποίους έχει πληρώσει ξανά και ξανά ο λαός. Και, βέβαια, οι τιμές στα ξενοδοχεία παραμένουν υψηλές και αναγκάζουν μια τετραμελή οικογένεια να δίνει ένα μηνιάτικο για λίγες μόνο μέρες διακοπών.

Για όσους δεν καταφέρουν να πάνε διακοπές και μοναδική διέξοδος είναι ένα μπάνιο σε κάποια παραλία δίπλα στα αστικά κέντρα, έχουν φροντίσει οι επιχειρηματικοί όμιλοι, με τις πλάτες των αστικών κυβερνήσεων και της πλειοψηφίας των δημοτικών αρχών, που καταλαμβάνουν μια σειρά από «φιλέτα» του παραλιακού μετώπου, βάζοντας τον κόσμο να πληρώνει την είσοδο, το φαγητό, τις ομπρέλες, τα πάντα.

Στον καπιταλισμό, λοιπόν, και οι διακοπές, η αναψυχή αποτελούν εμπόρευμα. Πωλούνται και αγοράζονται και μπορούν να τα απολαμβάνουν κάθε χρόνο όλο και πιο λίγοι, με την πλειοψηφία του λαού είτε να αποκλείεται είτε να αναγκάζεται να χωρέσει τις διακοπές σε λίγες μέρες.

Επιβεβαιώνεται με αυτόν τον τρόπο ότι η ανάπτυξη για το κεφάλαιο όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση με την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, αλλά αντίθετα προϋποθέτει το χτύπημά τους, την ένταση της εκμετάλλευσης, το ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στις τεράστιες δυνατότητες για κάλυψη αυτών των αναγκών και στην πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους.

Επιβεβαιώνεται το πόσο επίκαιρο είναι τα εργατικά - λαϊκά στρώματα να περάσουν στην αντεπίθεση, διεκδικώντας με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους. Γιατί σήμερα δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν ευρέα προγράμματα κοινωνικού τουρισμού για όλους, κρατικές υποδομές για την αναψυχή; Γιατί δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν φθηνές και δωρεάν συγκοινωνίες, ελεύθερα μεταφορικά δίκτυα, οργανωμένες παραλίες χωρίς εμπορευματική χρήση κλπ.; Βέβαια, όλα αυτά συγκρούονται με τη στρατηγική στήριξης του τουριστικού κεφαλαίου, με τη στρατηγική απελευθέρωσης των μεταφορών, την αξιοποίηση όλων των υποδομών με κριτήριο τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων κ.ά.

Οι διακοπές και η αναψυχή αποτελούν δικαίωμα όλων των εργαζομένων και των οικογενειών τους, που συνολικά και ουσιαστικά μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο στο πλαίσιο μιας άλλης κοινωνικής οργάνωσης στο επίκεντρο της οποίας θα μπαίνουν οι ανάγκες του λαού και όχι η μεγιστοποίηση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων. Σε αυτή την κοινωνία, με εξασφαλισμένο τον ελεύθερο χρόνο, ο τουρισμός θα είναι κοινωνικό δικαίωμα για όλους.