Πιο προκλητική και από την προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει ως «επιτυχημένη» τη διαχείριση της πανδημίας, που έχει στοιχίσει ήδη πάνω από 12.000 νεκρούς, είναι η αξιοποίηση της πανδημίας ως «ευκαιρίας» για να προχωρήσουν οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην Υγεία.

Η κυβέρνηση παρουσιάζει το «φαρμάκι» ως «φάρμακο» σε ό,τι αφορά το υποτιθέμενο «νέο» ΕΣΥ, για το οποίο μίλησε ξανά προχτές ο πρωθυπουργός.

Τι λένε; Οτι η πολιτική της ακόμα μεγαλύτερης ενίσχυσης του ιδιωτικού τομέα, της επιχειρηματικότητας και της εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών του κρατικού τομέα της Υγείας, η πολιτική δηλαδή που έχει δοκιμαστεί πριν και κατά τη διάρκεια της πανδημίας με τραγικά αποτελέσματα, είναι αυτή που θα προστατεύσει τάχα την υγεία και τη ζωή του λαού! Προβάλλουν δηλαδή ως «λύση» την ίδια αιτία που δημιουργεί και διογκώνει τα προβλήματα στην πρόληψη και στη θεραπεία.

Και ενώ η πανδημία αποκάλυψε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να υπάρχει μόνο παρασιτώντας πάνω στις λαϊκές ανάγκες, στερώντας πολύτιμες εφεδρείες από το δημόσιο σύστημα Υγείας, η κυβέρνηση μιλάει για «νέες δυνατότητες συνεργασίας» ανάμεσά τους.

Δηλαδή, «νέες δυνατότητες» για τους ομίλους και τους κλινικάρχες - τους οποίους αρνήθηκε να επιτάξει όλο το προηγούμενο διάστημα - να θησαυρίζουν στην πλάτη του λαού, στο έδαφος και των μεγάλων ελλείψεων στο δημόσιο σύστημα τις οποίες προκαλεί διαχρονικά η αντιλαϊκή πολιτική, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων.

Δεν κρύβουν ότι στόχος τους είναι ο «εξορθολογισμός του κόστους» στην Υγεία, που θα φέρει τάχα περισσότερες και καλύτερες υπηρεσίες για τον λαό. Λένε ψέματα. Αυτή η πολιτική είναι που οδήγησε στην ανύπαρκτη σήμερα Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, στο κλείσιμο νοσοκομείων, κλινικών, τμημάτων, σε απολύσεις εργαζομένων, στις εργολαβίες προς τον ιδιωτικό τομέα και στις ΣΔΙΤ, που αποτελούν «χρυσωρυχείο» για το κεφάλαιο στην Υγεία.

Αυτή η πολιτική αναγκάζει τον λαό να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη, εξαιτίας των περικοπών στις δημόσιες δαπάνες, των «πρωτοκόλλων» και «πλαφόν» που μπαίνουν ως «κόφτες» στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Πάνω σ' αυτήν την άθλια κατάσταση, που έγινε χειρότερη με την πανδημία, κλιμακώνουν τώρα την πολιτική της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης, διευρύνοντας την απόσταση που χωρίζει την Υγεία - Πρόνοια από τις πραγματικές ανάγκες των υγειονομικών και του λαού, παρά τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα αυτές να ικανοποιηθούν.

Είναι αισχρό, με τόσες χιλιάδες νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες αποκλεισμένους από το σύστημα Υγείας της μίας νόσου, με τους ιδιώτες να μπουκώνουν κέρδη, να λέει ο πρωθυπουργός ότι είναι «αδιανόητο σήμερα να έχουμε δύο νοσοκομεία σε απόσταση 20 - 30 χιλιομέτρων» και ότι «το κόστος είναι κάτι το οποίο προφανώς θα μας προβληματίζει ολοένα και περισσότερο, καθώς η επιστήμη κάνει άλματα».

Αντιμετωπίζουν ως «κόστος» την υγεία του λαού και αυτό είναι το «νήμα» που συνδέει την πολιτική όλων των αστικών κομμάτων, όπως δείχνει και η δέσμευση του πρωθυπουργού για επιτάχυνση των «προηγούμενων προσπαθειών διαρθρωτικών αλλαγών που άρχισαν στα μέσα του '90».

Την ίδια ακριβώς στρατηγική υλοποίησε και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, διατηρώντας το λουκέτο στα νοσοκομεία που έκλεισαν οι προηγούμενοι, συντηρώντας τις μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό, ενισχύοντας τη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ως «αυτοτελών επιχειρηματικών μονάδων», μέσω και της Ανώνυμης Εταιρείας Μονάδων Υγείας (ΑΕΜΥ ΑΕ).

Αλλά και σήμερα, στην πρότασή του για το «νέο ΕΣΥ», υπερασπίζεται την πολιτική των ελάχιστων παροχών, φορτώνει στην τσέπη του λαού τις όποιες προσλήψεις υπόσχεται, κλείνει το μάτι στον ιδιωτικό τομέα ότι θα διαμορφώσει συνθήκες «δίκαιης» συνύπαρξης με τον δημόσιο.

Ο,τι και να πουν, λοιπόν, το «φαρμάκι», η πολιτική δηλαδή της εμπορευματοποίησης, της καπιταλιστικής κερδοφορίας και στην Υγεία, δεν γίνεται φάρμακο με τίποτα για τον λαό και τις ανάγκες του. Και αν κάτι επιβεβαίωσε η πανδημία, είναι η ανάγκη να δυναμώσει η μαζική οργανωμένη πάλη για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και Πρόνοια, με σύγχρονες υπηρεσίες για όλο τον λαό.