Αλλη μια τρανταχτή επιβεβαίωση για το τι πρέπει να προσδοκούν οι εργαζόμενοι και ευρύτερα τα λαϊκά στρώματα, όταν ακούνε τα παχιά λόγια περί ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας, δίνει το σχέδιο που ανακοίνωσε την περασμένη Πέμπτη ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας για την «εξυγίανση» της ΔΕΗ. Αν κάτι ξεχωρίζει - και φρόντισαν άλλωστε να το αναδείξουν τα κυβερνητικά επιτελεία - είναι πως για την κερδοφορία της επιχείρησης και τη συμμετοχή της στη λεγόμενη «νέα εποχή» της Ενέργειας, βασική προϋπόθεση δεν είναι άλλη από το παραπέρα χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Μεταξύ άλλων με την «απαλλαγή» από τους παλιότερους εργαζόμενους μέσω «εθελούσιων» και μετακινήσεων σε άλλους τομείς, το «ξήλωμα» εργασιακών δικαιωμάτων, ακόμη και όσων προβλέπονται στην τρέχουσα Συλλογική Σύμβαση, όπως για παράδειγμα η έκπτωση ρεύματος για τους εργαζόμενους στην επιχείρηση, τη γενίκευση των εργασιακών σχέσεων - λάστιχο, που ήδη αποτελούν πραγματικότητα στον Ομιλο, τη δουλειά χωρίς μονιμότητα και δικαιώματα για τους νεοπροσλαμβανόμενους.

Να λοιπόν ποιο είναι το «ρεύμα» που τροφοδοτεί τη μηχανή της καπιταλιστικής κερδοφορίας, της «ανάπτυξης» για λογαριασμό του κεφαλαίου: Η ένταση της εκμετάλλευσης σε κάθε κλάδο και τομέα. Κι αυτός είναι νόμος που δεν μπορούν να παρακάμψουν, όσα παραμύθια κι αν επιστρατεύσουν οι αστικές κυβερνήσεις.

Αλλωστε, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι πως και στο προηγούμενο μοντέλο «απελευθέρωσης» και παραπέρα ιδιωτικοποίησης της επιχείρησης, αυτό που πρόκριναν η προηγούμενη διοίκηση και η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, βασικό κομμάτι ήταν και πάλι η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, με τις «εθελούσιες» απολύσεις να υπολογίζονται τότε στις 4.000.

Καθόλου τυχαίο δεν είναι και το γεγονός ότι όσα επιφυλάσσουν για τους σημερινούς και αυριανούς εργαζόμενους της επιχείρησης αποτελούν την άθλια πραγματικότητα συνολικά στον κλάδο, όπου τα επιχειρηματικά «ντιλ» των εκατοντάδων εκατομμυρίων και τα χρυσωρυχεία κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους μεταφράζονται σε ελάχιστες και με άθλιους όρους θέσεις εργασίας για τους εργαζόμενους.

Ταυτόχρονα, οι νέες αυτές αντεργατικές ανατροπές εμφανίζονται ήδη ως «μπούσουλας» για μια σειρά άλλες πρώην ΔΕΚΟ, όπως τα «Αμυντικά Συστήματα», η ΛΑΡΚΟ, ο ΟΑΣΘ, που πέρασαν από χίλια κύματα με κριτήριο τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τώρα παρουσιάζεται ως προϋπόθεση για την «ανάκαμψή» τους η «απαλλαγή» από ό,τι θυμίζει συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα.

Και φυσικά η επίθεση αυτή πάει χέρι χέρι με όλη τη γνωστή άθλια επιχειρηματολογία του «κοινωνικού αυτοματισμού», που επιχειρεί να κρύψει ότι τα προνόμια που έχει χρυσοπληρώσει ξανά και ξανά ο λαός δεν είναι αυτά των εργαζομένων στον κλάδο, αλλά εκείνα των επιχειρηματικών ομίλων και των κάθε λογής «πράσινων» αρπακτικών. Αυτούς «τάισε» όλα τα προηγούμενα χρόνια ο λαός, μέσω και της ΔΕΗ, με τους υπέρογκους λογαριασμούς ρεύματος, με το φούντωμα της ενεργειακής φτώχειας, την ένταση των εκβιασμών και τις διακοπές ρεύματος κ.ο.κ.

Αυτή η πραγματικότητα όχι μόνο δεν πρόκειται να αλλάξει με τα όσα ανακοίνωσε η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά αντίθετα ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει με το ίδιο σκληρό «νόμισμα» τους στόχους της «απελευθέρωσης» του κλάδου: Με αύξηση των τιμολογίων, ένταση των εκβιασμών και των πιέσεων για κάθε είδους «οφειλές», επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, παραπέρα υπονόμευση των ενεργειακών αναγκών του, μεταξύ άλλων και από την εγκατάλειψη του φτηνού και αποδοτικού λιγνίτη, στο όνομα της υποτιθέμενης προστασίας του περιβάλλοντος.

Και το παράδειγμα της ΔΕΗ επιβεβαιώνει πως καπιταλιστική κερδοφορία, ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου και εργατικά - λαϊκά δικαιώματα όχι μόνο δεν συμβαδίζουν, αλλά είναι σαν τη φωτιά με το νερό. Απ' αυτήν την ανάπτυξη οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν. Μόνο με την ενίσχυση του δικού τους συλλογικού, οργανωμένου αγώνα, της συμμαχίας τους με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, την αντεπίθεση απέναντι στα σχέδια κεφαλαίου, κυβερνήσεων και ιμπεριαλιστικών ενώσεων, μπορούν να έρθουν στο «φως» οι δικές τους ανάγκες και οι όροι για την ικανοποίησή τους.