Η καταγραφή των δημοσιονομικών του κράτους, ως βασικός δείκτης για την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, αναφέρεται στα αποτελέσματα εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού. Σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών, αυτή η καταγραφή στο 7μηνο Γενάρη - Ιούλη 2016 έδειξε πρωτογενές πλεόνασμα 3,57 δισ. ευρώ. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί είναι τετραπλάσιο από το στόχο που είχε βάλει. Αυτό όμως που ενδιαφέρει τα λαϊκά στρώματα είναι ότι τα χρήματα αυτά προήλθαν από την αφαίμαξη των εισοδημάτων τους, κυρίως μέσω της φορολογίας, και από την περιστολή των κρατικών δαπανών, που δεν αφορούν μόνο τα χρέη προς ιδιώτες, όπως κυρίως προβάλλουν τα αστικά ΜΜΕ, αλλά και τα κονδύλια για τις συντάξεις, για τον τομέα Υγείας, για κοινωνικά επιδόματα, όσα ακόμα έχουν απομείνει, ενώ το κράτος έχει χρέη, π.χ. προς τον ΕΟΠΥΥ, άλλους κρατικούς οργανισμούς, με συνέπεια ακόμη και απλήρωτους εργαζόμενους κ.λπ. Επομένως, τα πρωτογενή πλεονάσματα της κυβέρνησης είναι πρώτα και κύρια «ελλείμματα» της λαϊκής οικογένειας, που βλέπει τον δικό της προϋπολογισμό να μη βγαίνει. Πολύ περισσότερο που το επόμενο τετράμηνο και μέχρι το Δεκέμβρη, ο στόχος της κυβέρνησης είναι να μαζέψει από φόρους και χαράτσια (ΕΝΦΙΑ, φόρος εισοδήματος, τέλη κυκλοφορίας κ.ά.) επιπλέον 23 δισ. ευρώ, με την απειλή ότι αν οι εισπράξεις δεν πάνε καλά, τότε μας περιμένει ο «κόφτης».

Βέβαια, στοιχεία όπως αυτά που δημοσιοποιήθηκαν προχτές για τον προϋπολογισμό, αξιοποιούνται και για την κατασκευή ενός κλίματος «ευφορίας» στα λαϊκά στρώματα, προκειμένου να γίνει ευκολότερη η συστράτευσή τους στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, για τον οποίο συνεργάζονται η κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης.

Στην πραγματικότητα, λένε στο λαό: Ορίστε, οι θυσίες σου πιάνουν τόπο, η πολιτική μας αποδίδει. Μπορεί να έχασες το ΕΚΑΣ, μπορεί να μην καταργήσαμε τον ΕΝΦΙΑ, όπως είχαμε υποσχεθεί, μπορεί στα νοσοκομεία να μην έχει ούτε γάζες, αλλά τα οικονομικά πάνε καλά, οι στόχοι πιάνονται και ξεπερνιούνται, υπάρχει ελπίδα και προοπτική για ανάκαμψη.

Καλούν το λαό, λοιπόν, να καταπιεί τη μίζερη ζωή στην οποία τον καταδικάζουν, με τη φρούδα ελπίδα ότι από τη δημοσιονομική προσαρμογή, που είναι προαπαιτούμενο για να στηριχθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη, έχει να κερδίσει και ο ίδιος, με τη λεγόμενη δίκαιη ανακατανομή και μέτρα ανακούφισης και ότι σ' αυτό το στόχο αξίζει να καταθέσει θυσίες δίχως τέλος. Βεβαίως, τη διαχείριση της εξαθλίωσης εννοούν, αν τα καταφέρουν - αφού ετοιμάζουν και νέες περικοπές - και όχι κάλυψη απωλειών των εργατικών, των λαϊκών οικογενειών.

Δεν θέλουν το λαό απλά να ανέχεται την πολιτική που τον συντρίβει. Τον θέλουν ενεργό υπερασπιστή της, εγκλωβισμένο στα ψευτοδιλήμματα που του σερβίρουν όλοι μαζί, ανεξάρτητα από τις επιμέρους αντιπολιτευτικές διαφοροποιήσεις. Η τακτική τους αυτή δεν αφορά, βέβαια, μόνο τη φορολογία και την κατακρήμνιση των κρατικών δαπανών που αφορούν σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, συντάξεις, αλλά και τις μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζουν για λογαριασμό του κεφαλαίου το αμέσως επόμενο διάστημα, όπως αυτή στα Εργασιακά.

Θυμίζουμε, επίσης, ότι στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής και με το ...δαμόκλειο κόφτη να κρέμεται πάνω από το κεφάλι των λαϊκών στρωμάτων, η κυβέρνηση σκοπεύει την επόμενη μόνο τριετία να αφαιρέσει 8 δισ. ευρώ από το ασφαλιστικό σύστημα, σε συνέχεια της πολιτικής που εφάρμοσαν οι προηγούμενοι, και άλλα 900 εκατ. ευρώ το χρόνο από την Πρόνοια.

Ετσι χτίζονται τα πρωτογενή πλεονάσματα. Στα θεμέλια της ανάκαμψης του κεφαλαίου, που είναι ούτως ή άλλως αμφίβολη ή/και αναιμική, «σφάζουν» τα λαϊκά εισοδήματα και τα δικαιώματα που έχουν απομείνει.

Η ευφορία τους για την πορεία των οικονομιών είναι μνημόσυνο για τα λαϊκά δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες, γι' αυτό κανένας εργαζόμενος, αυτοαπασχολούμενος και φτωχός αγρότης δεν πρέπει να τη συμμεριστεί. Η ανασύνταξη του κινήματος και το δυνάμωμα της συμμαχίας για την ανατροπή αυτής της βάρβαρης πολιτικής είναι ο μόνος στόχος για τον οποίο αξίζει ο λαός να κάνει κάθε θυσία.