«Ανακούφιση στην Ευρώπη», «ανάσα για τους ευρωπαϊκούς λαούς»,«πρώτη αναχαίτιση της ακροδεξιάς» είναι μερικοί από τους πιο χαρακτηριστικούς τίτλους τόσο των ντόπιων όσο και των διεθνών Μέσων Ενημέρωσης για το αποτέλεσμα των προχτεσινών βουλευτικών εκλογών στην Ολλανδία. Κοινή η προσπάθεια να μπουν οι λαοί στο ψευτοδίλημμα του «μικρότερου κακού», της επιλογής δηλαδή ανάμεσα σε διαφορετικές εκδοχές του αντιπάλου τους.

Το γεγονός ότι ο ακροδεξιός ρατσιστής Γκ. Βίλντερς ήρθε δεύτερος μετά τον φιλελεύθερο Μ. Ρούτε, που αξιοποίησε στο έπακρο την πρόσφατη αντιπαράθεση με την Τουρκία, ή ότι και στην Ολλανδία εξελίσσονται μια αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού - με την «τιμωρία» για παράδειγμα του Εργατικού Κόμματος του Γ. Ντάισελμπλουμ, κυβερνητικού εταίρου του Ρούτε - και ανάδειξη και άλλων διαχειριστικών κομμάτων από όλο το φάσμα, δεν αλλάζει την ουσία: Οτι όλα αυτά τα κόμματα διαγκωνίζονται για το πώς καλύτερα θα υπηρετήσουν τη στρατηγική του κεφαλαίου, την προσπάθεια να μπει η καπιταλιστική οικονομία σε φάση ανάκαμψης, αλλά και πώς θα εξωραΐσουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση που δήθεν μπορεί να γίνει πιο ...ανθρώπινη (βλέπε «Πράσινοι Αριστεροί» για τους οποίους πανηγυρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ).

Στα τμήματα των αστικών τάξεων των κρατών της ΕΕ που αντιτίθενται στον ευρωσκεπτικισμό, παρά την «ανακούφιση» από τη μη νίκη Βίλντερς, υπάρχει έντονη ανησυχία λόγω των δυσκολιών η καπιταλιστική οικονομία να περάσει σε φάση σημαντικής ανάπτυξης, αλλά και τη διαχείριση των αντιθέσεων ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη - μέλη της ΕΕ που οξύνονται. Προβληματίζουν οι επερχόμενες πιο δυνατές αναταράξεις στην ΕΕ, λόγω της διαδικασίας αποχώρησης της Βρετανίας (Brexit), η διαφορετική στάση της κυβέρνησης Τραμπ σε μια σειρά από τομείς, η ενίσχυση του ρεύματος του εθνοκρατικού προστατευτισμού που θέτει προβλήματα στην αντικειμενική τάση της διεθνοποίησης του κεφαλαίου. Γι' αυτό και στις εκλογές στην Ολλανδία, στη συνέχεια στις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και τις βουλευτικές στη Γερμανία και ενδεχομένως στην Ιταλία, προσδόθηκε και προσδίδεται χαρακτήρας «συναγερμού» για να αποτραπούν πολιτικές εξελίξεις που θα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο την ήδη τραυματισμένη «συνοχή της ΕΕ». Μια «συνοχή», βέβαια, που στο πλαίσιο της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης γνωρίζει ήδη πολλές ομαδοποιήσεις και «ταχύτητες», που αντανακλούν σε συμφέροντα αστικών τάξεων που ανταγωνίζονται την ίδια ώρα που από κοινού τσακίζουν τους λαούς. Η επετειακή Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις 25 Μάρτη για τα 60 χρόνια της λυκοσυμμαχίας εκφράζει την αγωνία αυτή για το μέλλον της και εξετάζονται διάφορα σενάρια για τη σωτηρία της.

Ωστόσο, αυτό που πρέπει να κατανοηθεί είναι ότι η άνοδος των ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων, Μέι στη Βρετανία, Βίλντερς στην Ολλανδία, Λεπέν στη Γαλλία, Γκρίλο στην Ιταλία, σε συνδυασμό με τις διαφοροποιήσεις που εκφράζονται μέσα στην ΕΕ από την ομάδα του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία), που βγήκαν στη φόρα με αφορμή την αντίθεση στην εγκατάσταση προσφύγων, αλλά έχουν σχέση με ευρύτερα ζητήματα, είναι μια άλλη αστική εναλλακτική. Τμήματα της αστικής τάξης θεωρούν ότι τα προβλήματα στην καπιταλιστική οικονομία αλλά και οι γεωστρατηγικοί τους στόχοι δεν μπορούν να ξεπεραστούν με την ΕΕ όπως έχει σήμερα και αναζητούν είτε μέτρα χαλάρωσης της ένωσης ή ακόμα και την αποχώρηση των κρατών τους από αυτήν.

Το συμπέρασμα αυτό είναι κρίσιμο για να μπορέσουν, όπως επισημαίνει το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ στο χτεσινό σχόλιο, «οι λαοί της Ευρώπης να ξεφύγουν απ' τη μέγγενη των κάλπικων διλημμάτων, επιλέγοντας το δρόμο της δικής τους εξουσίας, με αποδέσμευση από την ΕΕ και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων».