Η δικαιολογία της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για απεργία, δηλαδή άρνηση σύγκρουσης με την κυβέρνηση στο ζήτημα της επιστράτευσης, μετά από την τυχοδιωκτική της πρόταση για 5ήμερη απεργία στις εξετάσεις, δείχνει ηγεσία ανεύθυνη. Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ τα προηγούμενα χρόνια δεν άνοιξε και δεν πάλεψε μέσα στα σχολεία αλλά και στο κίνημα, στο λαϊκό κίνημα γενικότερα και όχι μόνο στους εκπαιδευτικούς, τα ζητήματα των αναδιαρθρώσεων στην Εκπαίδευση και την επιδίωξη κυβέρνησης - μεγαλοεπιχειρηματιών για τη διαμόρφωση του σχολείου της αγοράς. Δεν πάλεψε ζητήματα όπως της υποβάθμισης και της ταξικότητας της μόρφωσης των παιδιών του λαού, το περιεχόμενο των μαθημάτων και των προγραμμάτων εκπαίδευσης, την επιδίωξη της εισβολής επιχειρηματιών, το γεγονός της εγκατάλειψης του σχολείου από ολοένα και περισσότερα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, την αύξηση των φροντιστηρίων, τις συγχωνεύσεις, αλλά και το ζήτημα της αξιολόγησης με αντιεκπαιδευτικά κριτήρια. Δεν προετοίμασε τον κλάδο για αγώνες με τέτοιο περιεχόμενο, αγώνες σκληρούς και μακροχρόνιους, σε συνδυασμό με την αναγκαιότητα διαμόρφωσης προϋποθέσεων συμπόρευσης με μαθητές, γονιούς, με όλους τους εργαζόμενους. Τεράστιες ευθύνες εδώ έχουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που στήριξαν την τυχοδιωκτική πρόταση στη μορφή πάλης, αλλά τα «δίπλωσαν» με την επιστράτευση. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι. Ο αγώνας απαιτεί οργάνωση με ηγεσίες αφοσιωμένες και ικανές να τον φτάσουν μέχρι τέλους. Ακόμη και αν δεν έχουν κάποια κατάκτηση, να διαπαιδαγωγούν, να ατσαλώνουν, να συσπειρώνουν τον κλάδο για τους επόμενους, ακόμη πιο σκληρούς αγώνες, ωριμάζοντας τις συνειδήσεις για την τελική σύγκρουση με τον αντίπαλο.