Η επίθεση στα μορφωτικά δικαιώματα, η οποία εντείνεται με νέα μέτρα σε βάρος των παιδιών της λαϊκής οικογένειας, ξεδιπλώνεται στην πράξη αυτές τις μέρες, καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία για τη διαδικασία επιλογής για την Ανώτατη Εκπαίδευση και την ανακοίνωση των βάσεων. Με την ανακοίνωση των βαθμολογιών των υποψηφίων των πανελλαδικών εξετάσεων φαίνονται ήδη οι συνέπειες της εφαρμογής της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, καθώς όπως δείχνουν τα πρώτα στοιχεία, χιλιάδες υποψήφιοι θα βρεθούν εκτός πανεπιστημίων.

Τα παιδιά που έδωσαν φέτος πανελλαδικές εξετάσεις έχουν φτάσει ως εδώ έχοντας υποστεί σε συνθήκες πρωτοφανούς δυσκολίας την ούτως ή άλλως ψυχοφθόρα, πολυδάπανη, ανταγωνιστική αυτή διαδικασία: Μέσα σε ένα μακάβριο τοπίο πανδημίας, βιώνοντας τις επιπτώσεις από την εγκληματική διαχείρισή της από την πολιτική που αντιμετωπίζει ως «κόστος» την υγεία του λαού και επιστρατεύοντας τεράστιες δυνάμεις ακόμα και για να αντιμετωπίσουν απώλειες δικών τους ανθρώπων. Εχοντας μείνει μακριά από τα σχολεία τους, σε ένα βασανιστικό καθεστώς τηλεκπαίδευσης που επιβλήθηκε και συντηρήθηκε για μήνες, στο έδαφος της άρνησης της κυβέρνησης να πάρει μέτρα για ανοιχτά σχολεία, ακόμα και δεχόμενοι κάθε μορφής επιθέσεις και συκοφαντία όταν διεκδίκησαν μέτρα για επιστροφή στις τάξεις.

Οι τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης για αυτήν την κατάσταση γίνονται ακόμα πιο προκλητικές με δεδομένο ότι αντί να πάρει τα αναγκαία μέτρα για τη διά ζώσης λειτουργία των σχολείων και την εξασφάλιση της μόρφωσης και της ουσιαστικής στήριξης των παιδιών, είδε μέσα στην πανδημία μία «χρυσή ευκαιρία» για να περάσει μέτρα αντιδραστικά, καταδικασμένα και χρεοκοπημένα, όπως αυτό της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, το οποίο εφαρμόζεται άμεσα, τραβώντας το χαλί κάτω από τα πόδια χιλιάδων υποψηφίων, στερώντας ουσιαστικά την επιλογή της συνέχισης των σπουδών στην Ανώτατη Εκπαίδευση κυρίως από τα παιδιά των πιο φτωχών λαϊκών οικογενειών.

Το συγκεκριμένο μέτρο έρχεται να «δέσει» με τις αντιδραστικές αλλαγές σε όλο το φάσμα της Εκπαίδευσης, που στον πυρήνα τους έχουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι αυτά των μαθητών, των γονιών και των εκπαιδευτικών.

Τα επιπλέον εμπόδια στην πρόσβαση στα δημόσια πανεπιστήμια συνδέονται με τον στόχο περισσότεροι νέοι να προσανατολιστούν σε εφήμερες καταρτίσεις, πιο οργανικά και άμεσα συνδεδεμένες με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου, που αντιστρατεύονται τις κοινωνικές ανάγκες, γι' αυτό και πάνε χέρι - χέρι με τα νομοθετήματα της κυβέρνησης για την Επαγγελματική Εκπαίδευση. Ταυτόχρονα ευνοούν την αγορά της ιδιωτικής Εκπαίδευσης, η οποία ενισχύεται και θεσμικά, με νόμους και ρυθμίσεις της τωρινής και της προηγούμενης κυβέρνησης, που υλοποιούν ευρωενωσιακές κατευθύνσεις.

Οσο δε για το «τυράκι» της δήθεν απορρόφησης από την αγορά εργασίας, η κυβέρνηση πραγματικά προκαλεί όταν λίγες μέρες πριν έχει ψηφίσει τον νόμο - έκτρωμα για τα Εργασιακά, που προδιαγράφει ένα μαύρο εργασιακό μέλλον της νεολαίας, και ενώ η αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής «εγγυάται» ένα μέλλον εργασιακής περιπλάνησης, χωρίς δικαιώματα για τους νέους.

Το ίδιο προκλητικά όμως είναι και τα συνθήματα περί δήθεν «αναβάθμισης» της Εκπαίδευσης, με την κυβέρνηση να προσπαθεί να ξεγελάσει τη λαϊκή οικογένεια, που δίκαια αγωνιά για το επίπεδο και τους όρους μόρφωσης των παιδιών της στο σχολείο που έχουν «σμιλεύσει» χρόνια τώρα οι αντιεκπαιδευτικές αλλαγές όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων.

Αναβάθμιση όμως με βάση τις σημερινές δυνατότητες και ανάγκες σημαίνει ολόπλευρη μόρφωση και όχι εφήμερες «δεξιότητες» που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και μετατροπή του λυκείου σε εξεταστικό κέντρο, με την τωρινή και την προηγούμενη κυβέρνηση να κινούνται αποφασιστικά σε αυτήν την κατεύθυνση, αρνούμενες ακόμα και ελάχιστα μέτρα στήριξης των υποψηφίων, με απεριόριστη δυνατότητα πολλαπλών επιλογών προτίμησης, δικαίωμα επανάληψης των εξετάσεων, κατοχύρωση βαθμολογίας.

Αναβάθμιση σημαίνει όλα τα μέτρα για να διασφαλίζεται ο ενιαίος χαρακτήρας του σχολείου για όλα τα παιδιά και όχι το παραπέρα συντριπτικό χτύπημά του που ετοιμάζεται να δώσει η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο που έφερε κατακαλόκαιρο, και το οποίο μεγαλώνει τους ταξικούς φραγμούς, διαφοροποιεί παραπέρα τόσο το παιδαγωγικό μέρος όσο και τη συνολική λειτουργία των σχολείων, ενώ στο όνομα της κάλυψης των στοιχειωδών αναγκών των σχολείων, που αρνείται να καλύψει το κράτος, τα μετατρέπει σε «ξέφραγο αμπέλι» για την επιχειρηματική δράση, καλεί τους γονείς να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την παραπέρα όξυνση.

Πρόκειται για αλλαγές που δεν ζήτησαν ποτέ η λαϊκή οικογένεια, οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί, οι φοιτητές, οι νέοι που βλέπουν σήμερα τα όνειρά τους να τσακίζονται προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι σχεδιασμοί για ένα σχολείο και ένα πανεπιστήμιο μακριά από τις πραγματικές ανάγκες του λαού, αποδεικνύοντας καθημερινά τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής για την Εκπαίδευση.

Η πείρα έχει δείξει τη δύναμη που έχουν ο λαός και η νεολαία να μπουν φραγμός σε μέτρα, να φέρουν στο προσκήνιο τη διεκδίκηση ενός σχολείου που θα μορφώνει ισότιμα και ολόπλευρα, για το πανεπιστήμιο που θα υπηρετεί μια επιστήμη προσανατολισμένη στις πραγματικές λαϊκές ανάγκες, για ζωή με δικαιώματα. Για όλους υπάρχει θέση σε αυτόν τον ελπιδοφόρο αγώνα, που μπορεί να ανοίξει πραγματικά τον δρόμο προς ένα καλύτερο αύριο για κάθε νέο.