Κάθε φορά που σπίτια και περιουσίες πλημμυρίζουν, κάθε φορά που χιλιάδες στρέμματα δάσους καίγονται, όπως συνέβη το φετινό καλοκαίρι, κάθε φορά που ο λαός μετρά τις πληγές του, επιστρατεύονται από την κυβέρνηση, τα άλλα αστικά κόμματα και επιτελεία τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» και η «κλιματική αλλαγή», ως βολικό «άλλοθι» για να συγκαλυφθούν οι εγκληματικές ευθύνες του κράτους.

Πίσω από εκεί προσπαθούν να κρύψουν ότι δεν είναι μοιραίο να καιγόμαστε το καλοκαίρι και να πνιγόμαστε τον χειμώνα, την ώρα μάλιστα που υπάρχουν όλα τα σύγχρονα μέσα πρόβλεψης και πρόληψης από τα φυσικά φαινόμενα και τις καταστροφές.

Αυτό είναι που κάνει ακόμα πιο προκλητική την «επιλεκτική ανικανότητα» του κράτους, όταν πρόκειται για την προστασία του λαού, σε αντίθεση με την «επιλεκτική αποτελεσματικότητα» που δείχνει όταν πρόκειται για τα συμφέροντα και τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Τα απαραίτητα αντιπλημμυρικά, αντιπυρικά και αντισεισμικά έργα μένουν στα «αζήτητα» απ' όλες τις κυβερνήσεις, που η πολιτική τους βάζει τις ανάγκες του λαού στη μέγγενη του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο. Προτεραιότητα είναι η προστασία των καπιταλιστικών κερδών, η διαμόρφωση «δημοσιονομικού χώρου» για την κρατική στήριξη των επενδύσεων και όχι η προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού.

Εκεί βρίσκεται η αιτία του προβλήματος. Εκεί βρίσκεται κι ο πραγματικός αντίπαλος για τον λαό. Το επιβεβαιώνει κάθε νέα καταστροφή, που επαναλαμβάνεται με την πρώτη καταιγίδα, με την πρώτη φωτιά, με έναν σεισμό στην πλέον σεισμογενή χώρα της περιοχής. Η πρόληψη συνιστά «ασύμφορο κόστος» για το κεφάλαιο και το κράτος του, όπως και η διαχείριση τέτοιων φαινομένων από έναν σύγχρονο, πλήρως στελεχωμένο και εξοπλισμένο μηχανισμό.

Η «κλιματική αλλαγή» είναι ταυτόχρονα το άλλοθι για να νομιμοποιείται και να επιταχύνεται η στρατηγική της περιβόητης «πράσινης ανάπτυξης». Η γενναία δηλαδή κρατική στήριξη στην επένδυση συσσωρευμένων κεφαλαίων σε «πράσινους» τομείς, με εξασφαλισμένο κέρδος για τα μονοπώλια, την ώρα που ο λαός πληρώνει νέα χαράτσια, «βουλιάζει» στην ενεργειακή φτώχεια, αγοράζει ακριβότερα τα «πράσινα» εμπορεύματα.

Παρουσιάζουν το φαρμάκι για φάρμακο, αφού η καπιταλιστική ανάπτυξη, είτε «πράσινη» είτε «μαύρη», είναι αυτή που ευθύνεται για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Που το αντιμετωπίζει ως πηγή κέρδους, είτε με την καταστροφή είτε με την εκμετάλλευσή του. Το αποδεικνύουν οι εκατοντάδες αντιλαϊκοί νόμοι που καθιστούν το περιβάλλον βορά στην καπιταλιστική κερδοφορία, στο έδαφος της εμπορευματοποίησης της γης.

Η στοίχιση όλων των αστικών κομμάτων πίσω από τον στόχο της «πράσινης» ανάπτυξης είναι επιβεβαίωση ότι ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τον διαγκωνισμό τους για το ποιο μπορεί να την υπηρετήσει πιο «αποτελεσματικά», πιο «γρήγορα» ή πιο «δίκαια». Το πρόγραμμα όλων είναι το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, δηλαδή το υπερμνημόνιο για τις «πράσινες» και ψηφιακές επενδύσεις του κεφαλαίου, που απαιτεί και επιβάλλει νέες θυσίες στον λαό.

Τα σύγχρονα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις για να ζήσει ο λαός καλύτερα, με λιγότερες ώρες δουλειάς, με μέτρα υγείας και ασφάλειας στην εργασία, με σύγχρονους μισθούς και δικαιώματα, Υγεία και Πρόνοια. Εκεί είναι που πρέπει να στρέψει την πάλη του, οργανώνοντας τις διεκδικήσεις του με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες. Παραμερίζοντας το εμπόδιο του κέρδους, που όποιο «χρώμα» κι αν έχει, φράζει τον δρόμο προς την πραγματική λαϊκή ευημερία.