H απόφαση της κυβέρνησης, μέσω σχετικής τροπολογίας, να βάλει στο χέρι και τα ταμειακά διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων και άλλων δημόσιων οργανισμών, συνιστά νέο μέτρο σε βάρος των ασφαλισμένων και των δικαιωμάτων τους και συνολικά του λαού. Δεν αλλάζει η ουσία του μέτρου, όσο και αν περιβάλλεται αυτό με τη μορφή του «εθελοντισμού» και πως δήθεν δεν πρόκειται για εξαναγκασμό. Πολύ περισσότερο, που τα διαθέσιμα αυτά είναι χρήματα τα οποία τα ασφαλιστικά ταμεία και οι οργανισμοί τα έχουν άμεση ανάγκη, κλείνουν καθημερινά σχεδόν «τρύπες» ρευστότητας που παρουσιάζονται στη λειτουργία τους, με μια κουβέντα είναι το κομπόδεμα για να τα φέρνουν βόλτα.

Η τοποθέτηση αυτών των χρημάτων σε κρατικά repos, δηλαδή βραχυχρόνιο δανεισμό του κράτους, προκειμένου να αντιμετωπίσει ζητήματα ρευστότητας, θα τους στερήσει και το τελευταίο ευρώ από τα ταμεία τους. Αλλωστε, το γεγονός ότι μέχρι τώρα τα κεφάλαια αυτά δεν τοποθετούνταν στα αποθεματικά των Ταμείων και δεν «κλείνονταν» σε τοποθετήσεις μακράς διάρκειας, υπηρετούσε συγκεκριμένο σκοπό. Και αυτός ήταν η κάλυψη των τρεχουσών αναγκών κάθε Ταμείου που προέκυπταν μέσα στο μήνα, ανάλογα με την πορεία που είχαν τα έσοδα και τα έξοδά τους, δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση η απρόσκοπτη καταβολή των συντάξεων.

Στην πραγματικότητα, αυτό που γίνεται είναι μια μορφή εσωτερικού δανεισμού, με δεδομένο ότι η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί στην εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους (που χρυσοπληρώσει ο λαός χωρίς να ευθύνεται γι' αυτό), τηρώντας τη συμφωνία με τους εταίρους της (ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ) ότι θα πληρώνει «ατάκα και επίτόπου» τις δόσεις, αλλά και προκειμένου να εξυπηρετήσει άλλες ανάγκες ρευστότητάς της, αφήνοντας πάντα στο απυρόβλητο το μεγάλο κεφάλαιο.

Αποτελεί άλλο ένα επεισόδιο στη μακρά ιστορία λεηλασίας των αποθεματικών των Ταμείων, που άλλοτε μετατρέπονταν σε άτοκα δάνεια στην Τράπεζα της Ελλάδας, για να χρηματοδοτηθεί στη συνέχεια το ντόπιο κεφάλαιο με θαλασσοδάνεια, «δανεικά και αγύριστα», άλλοτε ρίχνονταν στον τζόγο του χρηματιστηρίου και πάλι ως πηγή κεφαλαίων για τους καπιταλιστές και άλλοτε «κουρεύονταν», όπως έγινε με το εγκληματικό PSI σε βάρος Ταμείων, νοσοκομείων, εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και άλλων δημόσιων οργανισμών το 2012.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιχειρεί, μάλιστα, να επιβάλει τη νέα αφαίμαξη, πότε με το μαστίγιο του «λιτού βίου», που πρέπει άβουλα να αποδεχτεί ο ελληνικός λαός, και πότε με το καρότο του «πατριωτικού καθήκοντος», για να σωθεί δήθεν η χώρα. Ομως, απέναντι στην πλουτοκρατία και τα μονοπώλια ούτε διανοείται να ζητήσει τα δικά τους «ταμειακά διαθέσιμα» που συσσωρεύονται στις τράπεζες, ντόπιες και ξένες. Το αντίθετο, μάλιστα. Γι' αυτούς πασχίζει να εξασφαλίσει νέα επενδυτικά πακέτα, νέες πηγές χρηματοδότησης και ενίσχυσης. Γι' αυτούς «λεφτά υπάρχουν», όταν από το λαό αφαιρείται και το τελευταίο ευρώ. Πάει πολύ, λοιπόν, αντί η κυβέρνηση να ενισχύσει τα Ταμεία και να αναπληρώσει τα λεηλατημένα αποθεματικά τους, να ζητά να βάλει στο χέρι και το τελευταίο ευρώ που τους έχει απομείνει.

Οι εργαζόμενοι, το συνδικαλιστικό κίνημα, μπροστά και στη νέα αυτή μεθόδευση που επιχειρείται σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων δεν πρέπει να υποκύψουν. Το αίτημα «Να πληρώσουν για την Κοινωνική Ασφάλιση κράτος και εργοδοσία» παραμένει επίκαιρο. Γιατί μόνο κάτω απ' αυτήν τη σημαία, μπορούμε να υπερασπίσουμε ό,τι απέμεινε και να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε.