Η ανησυχία της ΕΕ για την ανεργία, δεν είναι υποκριτική. Τους απασχολεί η αύξηση των ανέργων, με ρυθμούς που πολλαπλασιάστηκαν την περίοδο της κρίσης και δύσκολα θα μπορέσουν να απορροφηθούν σε συνθήκες αναιμικής ανάκαμψης. Ξέρουν ότι η ανεργία δεν πρόκειται να εξαλειφθεί στον καπιταλισμό. Προσπαθούν λοιπόν να τη διαχειριστούν κατά τρόπο που να εξασφαλίζει τη σταθερότητα του συστήματος, να εκτονώνει τη δυσαρέσκεια, να εμποδίζει την ένταξη των ανέργων στο κίνημα. Και ταυτόχρονα, να υπηρετεί την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτός είναι ο πυρήνας των προγραμμάτων που συζητούν και προωθούν τα κράτη μέλη της ΕΕ. Αυτά συζητήθηκαν και προχτές στο Παρίσι, στη διάσκεψη για την ανεργία των νέων.

Τα προγράμματα για την ανεργία των νέων που προωθεί η ΕΕ, έχουν τα εξής βασικά χαρακτηριστικά: Επιδοτούν εργοδότες, για να απασχολήσουν ανέργους για διάστημα λίγων μηνών. Δίνουν βάρος στην κατάρτιση και στην απόκτηση δεξιοτήτων, που έχουν ανάγκη οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι οποίες μεταβάλλονται διαρκώς. Ενθαρρύνουν την κινητικότητα από επάγγελμα σε επάγγελμα, ακόμα και από χώρα σε χώρα, προκειμένου να υπάρχει ένα στοιχειώδες μεροκάματο.

Τι πετυχαίνουν μ' αυτόν τον τρόπο; Μοιράζουν μια θέση εργασίας σε πολλούς άνεργους και ανακυκλώνουν την ανεργία, για να απορροφήσουν τη δυσαρέσκεια αυτών που απολύονται ή δε βρίσκουν δουλειά. Παρέχουν εκατομμύρια πάμφθηνα εργατικά χέρια στα μονοπώλια. Επικαλούνται τους χιλιάδες «που περιμένουν στην ουρά», για να φέρουν τους εργαζόμενους σε αντιπαράθεση με τους ανέργους. Πιέζουν τους εργαζόμενους να μειώσουν τις απαιτήσεις τους από την εργοδοσία με το ιδεολόγημα ότι είναι καλύτερο να είσαι εργαζόμενος με μικρό μισθό και καθόλου δικαιώματα, παρά να είσαι άνεργος.

Καλλιεργούν συνείδηση στους νέους ότι για να έχουν μεροκάματο θα πρέπει να είναι διατεθειμένοι να δεχθούν τα πάντα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το τέλος των Συλλογικών Συμβάσεων, τα κοινωνικο-ασφαλιστικά τους δικαιώματα, τη συνδικαλιστική δράση. Οι άνεργοι δεν έχουν καμιά ευθύνη για την κατάσταση στην οποία βρέθηκαν. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί και δεν θέλει να τους εξασφαλίσει το δικαίωμα στη δουλειά. Η ανεργία μπορεί να εξαλειφθεί μόνο με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας. Στις σημερινές συνθήκες, γραμμή άμυνας και βάση για να οργανωθεί η αντεπίθεση, δεν μπορεί να είναι άλλη από τη διεκδίκηση μέτρων ουσιαστικής προστασίας των ανέργων (αύξηση του επιδόματος ανεργίας, επιδότηση όλου του διαστήματος της ανεργίας, πλήρης ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τον άνεργο και την οικογένειά του μέχρι να βρει δουλειά κ.ά.), μέσα από το εργατικό κίνημα και τη λαϊκή συμμαχία, την πάλη σε αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.