Οι σκηνές άγριας καταστολής από τα ΜΑΤ σε βάρος διαδηλωτών, οι μαρτυρίες θυμάτων της αστυνομικής αυθαιρεσίας που πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα, η καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου πριν από μερικές βδομάδες, η συζήτηση που έχει ανοίξει η ΝΔ για περιορισμό των διαδηλώσεων, η επιχείρηση περιστολής των συνδικαλιστικών ελευθεριών, αποτελούν όλα μαζί πλευρές της κλιμάκωσης του αυταρχισμού.

Το «μονοπώλιο της βίας» από το κράτος έχει να κάνει με την ίδια την άσκηση της αντιλαϊκής πολιτικής του. Πάει χέρι χέρι με τα χτυπήματα στο λαϊκό εισόδημα και τις διευκολύνσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους, με την υπηρέτηση δηλαδή των στόχων της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Δεν είναι επομένως αποτέλεσμα της «ιδεοληψίας της δεξιάς» ή της «ακροδεξιάς ατζέντας», όπως υποστηρίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι, αλλά συνιστά επιλογή του συστήματος για την προώθηση της στρατηγικής του κεφαλαίου. Της στρατηγικής δηλαδή που υπηρετεί και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, σε συνέχεια των «μπράβο» που πήρε από μονοπώλια και ιμπεριαλιστές για την κυβερνητική του θητεία.

Τι πιο χαρακτηριστικό από το γεγονός ότι το νέο χτύπημα στην απεργία ψηφίστηκε ως άρθρο μέσα στο κατάπτυστο «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο και με σκεπτικό τη δημιουργία ακόμα πιο φιλικού επενδυτικού κλίματος; Αντίστοιχη είναι η επιχειρηματολογία που συνοδεύει και τα σχέδια για περιστολή των διαδηλώσεων.

Τα νέα κρούσματα άγριας καταστολής έρχονται μαζί με τον νέο ταξικό αντιλαϊκό προϋπολογισμό, την επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση, την ένταση των πλειστηριασμών, τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων.

Η εναλλαγή καταστολής και ενσωμάτωσης που ασκούν όλες οι αστικές κυβερνήσεις έχει ένα και μοναδικό «ελατήριο»: Την ανάγκη του κεφαλαίου να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου, να υπονομευτούν οι αγωνιστικές διεκδικήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας.

Σε αυτήν την ανάγκη του κεφαλαίου «συναντιέται» η ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε επικαλούμενοι την «τήρηση της τάξης» είτε την εξασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής».

Από αυτήν την άποψη, δεν πρέπει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, οι εργαζόμενοι, αγωνιστές, που ανησυχούν για την ένταση της κρατικής καταστολής, να χαθούν στα θολά αντιδεξιά νερά όπου προσπαθεί να ψαρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να κρύψει τη μεγάλη στήριξη που παρέχει στη «νομιμοποίηση» και στην υλοποίηση της αντιλαϊκής στρατηγικής, είτε χτες ως κυβέρνηση, είτε σήμερα ως αξιωματική αντιπολίτευση και για να ανανεώσει τις αυταπάτες περί μιας «προοδευτικής διακυβέρνησης».

Χώρια που οφείλουν να μην ξεχνάνε ότι ως κυβέρνηση όχι μόνο δεν πείραξε ούτε μια τρίχα από το αντιδραστικό κατασταλτικό νομοθετικό πλαίσιο, αλλά το ενίσχυσε κιόλας, ανοίγοντας δρόμο σε μια σειρά ρυθμίσεις που σήμερα η ΝΔ πάει παραπέρα (ποινικός κώδικας, περιορισμός απεργιακού δικαιώματος, «Ιδιώνυμο» για τους πλειστηριασμούς, αγροτοδικεία, μαθητοδικεία κ.ά.).

Οι δικαιολογημένες ανησυχίες πρέπει να μετατραπούν σε δύναμη οργάνωσης και πάλης «από τα κάτω», μέσα στα σωματεία, στους φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος, με κοινή δράση εργατικών, λαϊκών στρωμάτων και νεολαίας.

Μια πάλη που θα στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, τη στρατηγική του κεφαλαίου, το κράτος και την εξουσία του και δεν θα εγκλωβίζεται στην αντιπαράθεση των αστικών κομμάτων, δεν θα ποτίζει «αντιδεξιά» μέτωπα, ούτε θα γίνεται «πλυντήριο» για τη σοσιαλδημοκρατία.

Αφού η καταστολή πάει χέρι χέρι με την αντιλαϊκή πολιτική, έτσι και η εργατική - λαϊκή απάντηση στον αυταρχισμό δεν μπορεί παρά να πηγαίνει χέρι χέρι με τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών μας, κόντρα σε κυβερνήσεις - κεφάλαιο - ΕΕ που τις καταπατούν.