Οι θέσεις του υπουργού Εργασίας για το Ασφαλιστικό, καθώς και σχετικά δημοσιεύματα στα κυριακάτικα φύλλα, έρχονται να επιβεβαιώσουν την εκτίμηση που υπήρξε από την πρώτη στιγμή, με τη δημοσίευση της σχετικής μελέτης του ΚΕΠΕ, ότι οι νέες ενοποιήσεις που προγραμματίζονται, θα γίνουν το όχημα των νέων ανατροπών στην Κοινωνική Ασφάλιση. Το συμπέρασμα αυτό δεν είναι αυθαίρετο. Οι δύο μεγάλες ενοποιήσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια, αλλά και άλλες που προηγήθηκαν, είτε αφορούσαν Ταμεία Κύριας Ασφάλισης είτε επικουρικά, είχαν ως αποτέλεσμα τη δραστική συρρίκνωση των συντάξεων και των παροχών, τη συμπίεση προς τα κάτω των ασφαλιστικών δικαιωμάτων όλων των ασφαλισμένων.

Ταυτόχρονα με τη «σαλαμοποίηση» των Ταμείων, η εκάστοτε κυβέρνηση έβαζε στο χέρι τα αποθεματικά των ισχυρών Ταμείων, προκειμένου να καλύψει «τρύπες» άλλων, αντί να τα χρηματοδοτήσει από τον κρατικό προϋπολογισμό, όπως είχε υποχρέωση. Ακριβώς το ίδιο σενάριο βρίσκεται στο τραπέζι και στην παρούσα φάση. Η δημιουργία ενός «υπέρ-Ταμείου» στο ΙΚΑ, με την ένταξη σε αυτό όλων των επικουρικών συντάξεων και των εφάπαξ, προδιαγράφει το τέλος και της επικουρικής σύνταξης και των εφάπαξ που έδιναν ορισμένα Ταμεία.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία αμφιβολία ότι και τα νέα σχέδια ενοποιήσεων υπηρετούν τη μακρόχρονη στρατηγική για συρρίκνωση των συντάξεων και των παροχών, αλλά και το στόχο για μείωση της κρατικής χρηματοδότησης της Κοινωνικής Ασφάλισης, όπως και της δραστικής απαλλαγής των καπιταλιστικών επιχειρήσεων από τις εισφορές τους προς το ΙΚΑ. Με τον τρόπο αυτό, ανοίγει το πεδίο δράσης για τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, αλλά και πάσης φύσεως χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, που φιλοδοξούν να εμπλακούν στη δημιουργία του 2ου και 3ου πυλώνα Ασφάλισης, όπως απαιτεί και ο ΣΕΒ.

Αλλωστε, τα θεμέλια του νέου - ιδιωτικού κατά βάση - συστήματος Ασφάλισης, όπου οι κρατικές συντάξεις θα έχουν συρρικνωθεί σε επίπεδο προνοιακών επιδομάτων, έχουν ήδη τεθεί. Οι αλλεπάλληλοι αντιασφαλιστικοί νόμοι των δύο τουλάχιστον τελευταίων δεκαετιών, οι διαδοχικές περικοπές στις αποδιδόμενες συντάξεις, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στο 67ο έτος, η θεσμοθέτηση των 40 χρόνων Ασφάλισης, για την κατοχύρωση πλήρους σύνταξης, όλα αυτά, σε συνθήκες υψηλής ανεργίας και μείωσης των μισθών, καθορίζουν ένα πλαίσιο που η έξοδος από τον εργάσιμο βίο θα ισοδυναμεί με φτώχεια και με υψηλό κίνδυνο εξαθλίωσης για τη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων.

Με δεδομένη αυτήν τη στρατηγική εκ μέρους του κεφαλαίου, η οποία αποτυπώνεται σε όλα τα ντοκουμέντα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στην πολιτική των εθνικών κυβερνήσεων, γίνεται φανερό ότι το Ασφαλιστικό ήταν και παραμένει βασικό πεδίο ταξικής διαπάλης. Πεδίο αναμέτρησης που δεν έχει «κλείσει», όπως παραπλανητικά ισχυρίζεται η κυβέρνηση για να προλάβει αντιστάσεις. Ως εκ τούτου, για όλους τους ασφαλισμένους, ανεξάρτητα από Ταμείο Ασφάλισης, εν ενεργεία και συνταξιούχους, το Ασφαλιστικό ήταν και είναι «αιτία πολέμου», όπως σωστά υπογράμμισε πρόσφατα και το ΠΑΜΕ.

Γι' αυτό απαιτείται η μεγαλύτερη κινητοποίηση όλων των εργαζομένων. Μπροστά και στην απεργία στις 27 Νοέμβρη, εργαζόμενοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, μαζί με τις συνταξιουχικές οργανώσεις, σε μια πλατιά λαϊκή συσπείρωση, να παλέψουν για να μπουν εμπόδια στις νέες ανατροπές, στα σχέδια της κυβέρνησης, να διεκδικήσουν συντάξεις και παροχές που θα ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τους.